DON'T FEEL02:แฟนที่แปลว่าขุมนรก
1775 คำ
DON'T FEEL 02
**************************
วันต่อมา
ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาเมื่อแสงแดดมันกระทบเข้าที่ตา แต่พอลืมตาขึ้นมาก็พบกับความว่างเปล่า
พี่เดียวยังไม่ได้กลับเข้ามา และไม่รู้ด้วยว่าเขาจะมาปล่อยฉันไปตอนไหนและเขาจะหายโกรธฉันเมื่อไหร่
มือถือของฉันก็อยู่ที่ห้องนั่งเล่นด้วย และเชือกที่เขามัดขาฉันเอาไว้มันก็ยาวไม่ถึง ที่จริงจะแกะมันออกก็ได้นะ
แต่ที่ฉันไม่ทำรู้มั้ยทำไม เขาเคยบอกฉันว่าถ้ากลับเข้ามาแล้วพบว่าเชือกไม่ได้ถูกมัดให้เป็นแบบเดิมฉันจะโดนมากกว่านี้อีก
และเชือกเส้นนี้มันก็ยาวแค่ให้ฉันเดินไปเข้าห้องน้ำได้เท่านั้น และถ้าฉันทำให้ปมเชือกคลายเองฉันก็จะต้องโดนลงโทษอีกเหมือนกัน ฉันถึงได้บอกไงว่าฉันทำอะไรก็ผิดไปหมด
และตอนนี้ฉันก็แทบไม่ใช่แฟนของเขาแล้ว เหมือนกลายเป็นอะไรก็ไม่รู้ที่เขาเอาไว้ทรมานเล่นเท่านั้น
เพราะคนที่เป็นแฟนกันเขาจะไม่มีทางทำให้คนรักตัวเองต้องรู้สึกไม่ดีหรือเจ็บกับสิ่งที่เขาทำหรอก
แต่นี่ดูเหมือนพี่เดียวจะไม่ได้คิดอะไรเลยถึงได้ทำร้ายฉันแบบนี้ได้ เขาใจร้ายมากพอที่จะฆ่าฉันให้ตายด้วยน้ำมือของเขา
แต่ที่เขาไม่ทำมันเป็นเพราะเขาอยากทรมานฉันก่อนไง ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ฉันจะไม่เลือกคบผู้ชายคนนี้เลย ตอนที่เราคบกันแรกๆ น่ะเขาเป็นแฟนที่ดีมากเลยนะ
“รอพี่นานมั้ยคะ?”
พี่เดียวรีบวิ่งมาหาฉันที่นั่งรอเขาอยู่ใต้ตึกคณะ เขาบอกว่าจะมารับฉันเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้วแต่รถเกิดยางรั่วขึ้นมากะทันหันทำให้เขามารับฉันช้าแบบนี้
แต่ฉันไม่ได้โกรธอะไรเขาเลยนะเพราะฉันเข้าใจว่าเขารีบมารับฉันที่สุดแล้ว พี่เดียวทำหน้ารู้สึกผิดเหมือนกลัวว่าฉันจะโกรธและไม่ยกโทษให้เขา
เห็นแบบนั้นฉันก็ยิ้มออกมาแล้วบอกว่าฉันไม่ได้โกรธอะไรเขาเลย และฉันก็เข้าใจเหตุผลที่เขามารับฉันช้าด้วย
“แพรโกรธพี่มั้ยคะ?”
“แพรไม่ได้โกรธอะไรพี่เดียวหรอกค่ะ แพรเข้าใจว่าพี่คงไม่ได้อยากมารับแพรช้าหรอกจริงมั้ย”
พี่เดียวที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มกว้างออกมาที่ฉันไม่ได้โกรธเขา แฟนฉันน่ะเขาเป็นเจ้าของอู่ซ่อมรถที่เรารู้จักกันเพราะฉันพาเพื่อนเอารถไปเข้าอู่เขานั่นแหละ
หลังจากนั้นเราก็คุยกันมาตลอดเลยและฉันก็เพิ่งตกลงที่จะคบกับเขาเมื่อเดือนที่แล้วนี่เอง
“เพื่อเป็นการไถ่โทษพี่จะพาแพรไปกินอาหารทะเลที่แพรชอบดีมั้ยคะ”
“จริงเหรอคะ เห็นพี่เดียวบอกว่าไม่ชอบกินไม่ใช่เหรอ?”
“ค่ะ พี่ไม่ชอบกินหรอกแต่เพื่อแพรพี่กินได้ค่ะ”
“ทำไมใจดีจัง”
ฉันยิ้มให้คนตรงหน้าที่ยิ้มให้ฉันกลับมาเหมือนกัน เขาบอกว่าเขาไม่ชอบอาหารทะเลแต่เขาก็เลือกที่จะพาฉันไปกินและเลือกที่จะตามใจฉันด้วย
แล้วแบบนี้จะไม่ให้ฉันรักเขาได้ยังไงล่ะ และที่ทำให้ฉันรักพี่เดียวได้มากขนาดนี้เพราะเขาคือแฟนคนแรกของฉันเลยนะ
และไม่เคยมีใครทำให้ฉันขนาดนี้มาก่อนเลยมันก็เลยทำให้ฉันต้องการเขามากกว่าคนอื่น และอยากอยู่กับเขาตลอดเวลาเลย
“เพื่อแพรไม่ว่าอยากได้อะไรพี่ก็พร้อมที่จะทำให้หมดทุกอย่างเลยค่ะ”
“ขอบคุณนะคะคุณแฟนของแพร”
“พี่รักแพรไงคะ อะไรที่เป็นความสุขของแพรพี่พร้อมทำให้ค่ะ”
เวลาที่นึกถึงช่วงเวลาที่ฉันกับพี่เดียวเคยมีความสุขด้วยกันแล้วมันก็ทำให้ฉันรู้สึกเจ็บขึ้นมามากเลยนะเพราะตอนนั้นเขาแสนดีกับฉันมากจริงๆ
ฉันเองก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้เขาเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้ ก่อนที่ฉันจะคบกับเขาก็มีหลายคนเตือนฉันเหมือนกันว่าอย่าคบกับผู้ชายคนนี้ เพราะเขาไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่ฉันเข้าใจ
เขาเคยทำร้ายแฟนตัวเองจนต้องนอนรักษาตัวที่โรงพยาบาลหลายเดือนเลย ตอนนั้นฉันก็กลัวนะก็เลยถามพี่เดียวตรงๆ ไปเลยว่าเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่
เขาก็เลยเล่าให้ฉันฟังว่าตอนนั้นเขาเมาหนักมากและจับได้ว่าแฟนเก่าของเขาแอบมีชู้มันก็เลยทำให้เขาเลือดขึ้นหน้าเผลอทำร้ายเธอไป
และฉันก็เชื่อเขาด้วย บอกแล้วไงว่าตอนนั้นฉันรักเขามากไม่ว่าเขาพูดอะไรฉันก็พร้อมที่จะเชื่อเขาหมดเลย
แล้วสุดท้ายคนที่ต้องมาเจ็บก็ต้องเป็นฉันที่ไม่ฟังคำเตือนของคนอื่นๆ ที่มาเตือนฉันเลย ก็คงจะโทษใครไม่ได้หรอกนอกจากโทษตัวเอง
กริ๊ก
เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้นทำให้ฉันรู้ได้ทันทีว่าคนที่เข้ามาในห้องเป็นใคร พี่เดียวเดินเข้ามาในห้องนอน
สายตาของเขาที่มองฉันตอนนี้เหมือนเขากำลังมองเหยื่อที่เขาเพิ่งทรมานเล่นยังไงยังงั้นเลย นี่เหรอคือคำว่าแฟนที่เขามีให้ฉัน
นี่เหรอคือความรักที่เขาพร่ำบอกฉันตลอดว่าเขาหวงร่างกายของฉันที่ไม่อยากให้ฉันอยู่ห่างสายตาไปไหน
มันไม่ได้เรียกว่าแฟนและไม่ได้เรียกว่าความรักหรอก แต่มันเรียกว่าการทรมานกันมากกว่า
ความรักที่แสนหวานที่เราสองคนเคยมีให้กันตอนนี้มันไม่เหลืออะไรอีกแล้วล่ะ ไม่มีอะไรให้กลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว
ต่อให้เขาจะนั่งคุกเข่ากราบเท้าอ้อนวอนให้ฉันกลับไปรักเขาเหมือนเดิมมันก็ไม่มีทางที่มันจะเป็นไปได้อีกแล้ว เขามันคือขุมนรกที่ฉันควรจะอยู่ให้ห่าง
“เจ็บมั้ย?”
“…”
“พี่ขอโทษนะคะ”
และมันก็มักจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งหลังจากที่เขาทรมานฉันจนพอใจแล้ว แต่นี่ถือว่ายังดีนะที่เขาไม่ได้ใช้ความรุนแรงกับฉันเหมือนเมื่อก่อน
แค่มัดฉันเอาไว้เท่านั้น เพราะถ้าเป็นเมื่อก่อนร่างกายฉันคงระบมมากกว่านี้ พี่เดียวเดินเข้ามาหาฉันแล้วรีบแก้เชือกที่ขาให้ก่อนจะดึงตัวฉันเข้าไปกอด
รู้อะไรมั้ยว่าตอนนี้ฉันคิดว่าเขาเป็นไบโพล่าร์ คนที่มีสองบุคลิก อารมณ์ของเขาเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายตามแทบไม่ทัน
เวลาที่เขาโมโหเขาจะเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเลยล่ะ แต่พอเขาอารมณ์ดีเขาก็จะเป็นอีกคนที่ไม่ว่าฉันจะต่อว่าเขายังไงเขาก็รับฟังเสมอ
“พี่ไม่น่าทำให้แพรเจ็บแบบนี้เลย พี่จะพยายามใจเย็นให้มากกว่านี้นะคะ”
“ค่ะ”
ฉันไม่มีสิทธิ์พูดอะไรได้อยู่แล้วนอกจากยอมเขาทุกอย่าง และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกด้วยที่เขาพูดว่าจะพยายามใจเย็นให้มากกว่านี้
เขาพูดจนนับครั้งไม่ถ้วนด้วยซ้ำว่าจะไม่ทำให้ฉันเจ็บ แต่สุดท้ายเขาก็ไม่เคยทำได้เลย เขาก็กลับมาทำให้ฉันเจ็บเหมือนเดิมถ้าเกิดว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้ามันทำให้เขาไม่พอใจ
อีกอย่างนะเวลาที่เขาโมโหเรื่องอื่นมาเขาก็จะเอามาลงที่ฉันที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย ฉันถึงได้บอกว่าตอนนี้ฉันได้กลายเป็นที่รองรับอารมณ์ของเขาไปแล้ว
ไม่ว่าเขาจะอารมณ์ดีหรือไม่ดีฉันก็ต้องยอมเขาทุกอย่าง เจ็บแต่พูดอะไรไม่ได้ ทรมานเหมือนตายทั้งเป็น
รสชาติของความเจ็บปวดมันเป็นแบบนี้นี่เอง แต่ไม่ว่าตัวเองจะเจ็บปวดและทรมานมากแค่ไหนก็ไปจากผู้ชายคนนี้ไม่ได้อยู่ดีจนกว่าเขาจะปล่อยฉันไปเอง
และเมื่อไหร่ก็ตามที่เขาปล่อยฉันไปแล้วฉันสาบานกับตัวเองเลยว่าจะไม่หันกลับเข้ามาในขุมนรกนี้อีก และฉันก็หวังว่าผู้หญิงคนอื่นก็จะไม่หลงเข้ามาเช่นกัน
“วันนี้พี่จะอยู่กับแพรและตามใจแพรทั้งวันเลยดีมั้ยคะ?”
“ไม่เป็นไรค่ะ พี่เดียวต้องทำงานไม่ใช่เหรอคะ”
ฉันไม่ได้ต้องการให้เขาอยู่กับฉัน ไม่ได้ต้องการให้เขามาทำอะไรเพื่อฉันทั้งนั้น สิ่งเดียวที่ฉันต้องการจากเขาคือการที่เขาปล่อยฉันไปแค่นั้นเลย
ฉันอยากหลุดพ้นแล้วไม่อยากอยู่แบบนี้ ตอนแรกก็คิดนะว่าถ้าพี่เดียวปล่อยฉันไปแล้วฉันจะไปอยู่ที่ไหน จะไปอยู่ยังไง
เพราะตั้งแต่ที่ยายของฉันเสียไปก็ได้พี่เดียวที่คอยดูแลฉันมาตลอด ไม่ว่าจะค่าเทอม ค่าใช้จ่ายและค่าข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างก็เป็นเงินของเขาหมดเลย
แต่ตอนนี้น่ะเหรอฉันไม่ได้คิดแบบนั้นแล้วล่ะนอกจากให้เขายอมปล่อยฉันไป เรื่องค่าเทอมเพื่อนฉันบอกว่าเดี๋ยวจะช่วยหางานพิเศษให้ทำด้วย และตอนนี้ฉันก็แค่รอให้เขายอมคืนอิสระให้กับฉัน
“แพรไม่รบกวนพี่เดียวมากขนาดนั้นหรอกค่ะ แพรเกรงใจ”
“ไม่เป็นไรค่ะ พี่อยากอยู่กับแพรไง”
“ค่ะ”
“วันนี้แพรไม่มีเรียนไม่ใช่ไง งั้นก็ไปอู่กับพี่ก็ได้เพราะพี่อยากอยู่กับแพร”
“ได้ค่ะ”
ฉันยิ้มให้คนตรงหน้าเหมือนตัวเองไม่ได้โกรธในสิ่งที่เขาทำกับฉัน แต่ในใจมันโคตรเกลียดผู้ชายคนนี้
เวลาที่เราสัมผัสร่างกายกันมันทำให้ฉันนึกรังเกียจตัวเองมาก ทุกวันตัวเองแทบไม่มีอิสระอะไรเลย
เป็นเหมือนนกน้อยในกรงทองของเขา จะบีบก็ตายจะคลายก็รอดแค่นั้นเลย
- ผู้เขียน
