ล่า.. Chapter 8(ประตูหลังหน่อยไหม?Nc++)

1904 คำ

‘อานอชชินชูระ อูนิโยมาราโก! .. นิคากิยา!!’ “อื้อออ!” ดารัณลืมตาตื่นพร้อมเสียงหอบกระเส่า หัวใจเต้นรัวปานกลอง “แฮ่ก แฮ่ก” เธอฝันร้ายอีกแล้ว ฝันถึงชายคนนั้น เสียงตะคอกด่าของเขาคอยตามหลอกหลอนเธอทุกคืนและสะดุ้งตื่นในตอนสาย ถึงเป็นแค่ฝัน แล้วไง พอตื่นมาสภาพความเป็นจริงก็เลวร้ายไม่ต่างกัน แสงแห่งเช้าวันใหม่สาดความอบอุ่นผ่านช่องหน้าต่างเข้ามายังเตียงนอนกว้างให้เธอได้คลายความเหน็บหนาวจากเมื่อคืนที่นอนตัวสั่นประหนึ่งช่วยปลอบโยนหัวใจดวงน้อยๆว่าเธอสามารถผ่านคืนที่เลวร้ายและพบกับเช้าวันใหม่ที่แสนสดใส แต่เธอเลือกที่จะนอนขดตัวใต้ผ้าห่มหนาไม่พร้อมจะออกไปเผชิญกับทุกสิ่งอย่าง ไม่สนอาหารและเสื้อผ้าชุดใหม่ที่วางไว้ข้างเตียง ไม่สนว่าเลือดประจำเดือนจะเปรอะเปื้อนเต็มหว่างขาและเลอะที่นอนมากมายสักแค่ไหน ไม่สนอะไรทั้งนั้น เธอยังหมดอาลัยตายอยากกับชีวิตที่สิ้นหวังแม้ยังมีลมหายใจอยู่ ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือคิดผิดกันที่เลือกช้อยส์ข้อสอง เพียงแค่ได้เผชิญกับด่านแรกก็ทรมานจนแทบอยากจะกลั้นใจตายให้มันจบ ถึงมันจะผ่านมาแล้ว แต่รอยปากฉีกยังอยู่ และเสียงครางกระเส่าอย่างสุขสมกับการขืนใจของไอ้ป่าเถื่อนยังคงดังก้องอยู่ในหัว คราบน้ำกามยังคงคลุ้งคาวอยู่ในปากหลอกหลอนสภาพจิตใจให้ดิ่งลงไปอีก “ฮึก” ไอ้ป่าเถื่อน.. ตามไล่ฆ่าทำตัวเป็นศาลเตี้ย มันทำให้รสาและทุกคนต้องตาย ติ๊ง “....” คิ้วเรียวย่นขึ้น เมื่อได้ยินเสียงข้อความในมือถือ เธอหยีตาบวมเป่งขณะมองแสงว่างวาบบนหน้าจอเป็นข้อความsmsจากเบอร์แปลกที่พิมพ์ภาษาวิบัติเนื้อในใจความบอกกับเธอว่าคิดถึงและเป็นห่วง และทางนั้นสบายดี “ธีร์” หญิงสาวเลิกผ้าห่มพลางลุกขึ้นนั่ง เมื่อแฟนหนุ่มติดต่อมาในเวลาจำกัดถึงจะได้ถามไถ่กันเพียงสี่ห้าประโยคหัวใจห่อเหี่ยวกลายเป็นชุ่มฉ่ำในบัดดล ‘สู้ๆนะรัณ อดทนไว้นะ ธีร์รู้ว่ารัณเก่งและไหวอยู่แล้ว’ ‘ธีร์รักรัณนะ’ ‘แล้วธีร์จะหาทางไปรับรัณกลับมานะที่รัก’ “เยส เพื่อธีร์สุดที่รัก รัณทำได้ !” ร่างเล็กดีดกายลุกยืนบนตียงพร้อมชูกำปั้นขึ้นสูง ..วันนี้เธอมีแรงฮึดสู้แล้ว เอาล่ะขั้นตอนแรกที่ควรจัดการ คือร่างกายแสนสกปรกของเธอแล้วค่อยมาทานอาหาร ดารัณอาบน้ำชำระร่างกายในเวลาอันรวดเร็วเพราะวิตกลึกๆว่าจะมีกล้องซุกซ่อนอยู่ในห้องน้ำ ร่างบางสวมชุดลำลองสีส้มอิฐทรงจั๊มคล้ายชุดนักโทษคนบงการคงจงใจจะให้เธอตกอยู่ในสภาพเช่นนั้น ตอนนี้ไอ้เรื่องชุดไม่ใช่ปัญหาใหญ่เท่าการหาผ้าอนามัย เธอใช้กระดาษชำระพับเป็นชั้นๆรองเอาไว้เพื่อแก้ปัญหาเฉพาะหน้าไปก่อน โลอาห์นนั่งขำให้กับประวัติการใช้ข้อมูลอินเทอร์เน็ตของดารัณ เพราะแต่ละอย่างที่กลั่นมาจากสมองน้อยๆมันทำให้คลายความตึงเครียดจากการทำงานเสียเหลือเกิน ไม่ว่าจะเป็นเรื่อง การต่อรองขอชีวิตกับมาเฟีย ,มาเฟียหน้าโหดที่รัสเซียชื่ออะไร , องค์กรช่วยเหยื่อให้รอดจากมาเฟียโดยไม่ได้รับความเดือดร้อนภายหลัง, “เฮอะ” เท้ายาวยกขึ้นพาดขอบโต๊ะทำงานขณะเลื่อนดูประวัติในมือถือหล่อน ช่างมีความพยายามในการเอาชีวิตรอด แต่น่าขำสิ้นดีที่ไม่รู้ตัวเลยว่าเขาสามารถเข้าถึงข้อมูลทั้งหมดในมือถือเธอได้ ใบหน้าคมคายลดลงต่ำมองกลางหว่างขาแล้วนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน ริมฝีปากนุ่มครอบครองความเป็นชาย เพียงแค่นึกถึงใบหน้าเรียวเล็กและโพรงปากอ้าหวออย่างน่ารักน้องชายลำเขื่องกลับตื่นตัวขึ้นมา “หืม?” แต่แล้วก็พบความไม่ชอบมาพากลบางอย่างเกี่ยวกับเบอร์แปลกที่โทรหาหล่อนเมื่อครู่ และตัวอักษรที่เล่นคำยากแก่การแปล เขามั่นใจว่าเป็นไอ้เด็กวานซืนนั่น ฟึ่บ มาเฟียหนุ่มตัดสินใจปิดแฟ้มทำงานและออกไปหาเธอด้วยอารมณ์ขุ่นแค้น เมื่อประตูเปิดผึงเข้าไปพบหล่อนกำลังยืนถ่างขาก้มหน้าขยับขอบกางเกงในอย่างน่าเกลียด ปึง! กำปั้นใหญ่ทุบประตูเสียงดังทำให้หล่อนหันมา “อุ๊ย คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ แฮ่ มาก็ดีแล้ว คือ เอ่อ.ฉันอยากจะรบกวนอะไรคุณสักหน่อยได้มั้ยคะพอดีว่าฉันกำลังมีเลือดเลยอยากขอผ้าอนามัย..” “คิดว่าตนเองมาเที่ยวเหรอ!” “....” ดารัณรีบหุบปากลงพลัน “กล้ามากนะ มาขอผ้าอนามัยกับกู!” กรึ๊ก! เขาควักปืนขึ้นขู่ เกิดมายังไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนมาใช้เขาเรื่องนี้ หล่อนวอนเกินไปแล้ว “เด็กใจแตกนี่หน้าด้านหน้าทนแบบนี้นี่เอง” เขาหยามเหยียดเธออย่างดูแคลน ดารัณก้มหน้ามองพื้น มือสั่นเทาบีบกันแน่นเธอไม่กล้าจะต่อกรกับไอ้คนใจดำแถมยังเอาแต่จะใช้ปืนขู่เธอหรอกนะ “ก่อนจะถามหาผ้าอนามัยควรถามอาการผัวมึงตอนนี้ก่อนไหม? ว่าใกล้ตายหรือยัง” “หา? แก แกทำอะไรเค้า” เธอแหวขึ้น ใบหน้าสวยเงยขึ้นจ้องเขาด้วยความโกรธ โกรธจนลืมว่าเธอกำลังยกมือปัดปืนเขาออกจากใบหน้า “เฮอะ ที่จริงเธอน่ะไม่กลัวฉันหรอกดารัณ” เขาวางปืนไว้บนโต๊ะ แค่นรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม “ที่ทำท่าทางติ๋มๆแบบนี้เพราะเธอกลัวผัวเธอจะตายต่างหากล่ะ ผู้หญิงที่เทิดทูนผู้ชายแทบถวายหัวแบบนี้น่าสมเพชชะมัด” “แล้วคนป่าเถื่อนอย่างแกดีตรงไหน? ทำตัวเป็นศาลเตี้ยฆ่าทุกคนแบบนี้ดีนักหรือไง” “ฉันทายว่าสันดานเธอกับผัวและกลุ่มหมาหมู่พวกเธอจะเลวยิ่งกว่านี้อีก ถ้าได้มายืนอยู่จุดเดียวกันกับฉัน ดูสิ ขนาดคนเมาไม่ได้สติยังรวมหัวกันทำร้ายได้เลย ส่วนเธอ นังผู้หญิงใจแตก” ควั่บ มือใหญ่เอื้อมมาจับคางเธอไว้ “แทนที่จะห้ามผู้ชาย” และออกแรงบีบจนเธอร้อง “โอ๊ย ฉันเจ็บ” ฝ่ามือใหญ่เลื่อนลงมาขยำหน้าอกเธอจนแทบแหลกคามือ อีกข้างตะปบกลางกายและบีบจนเลือดซึมผ่านกางเกง “ฮึก” “รสชาติของการโดนรังแก ค่อยๆเรียนรู้ไป” เขากระซิบขู่ข้างใบหู ลิ้นสากลากตามกรอบหน้าเรียว เธอพยายามเบี่ยงหลบกลับถูกเขาดึงผมไว้มั่น จ๊วบบ “โอ๊ยยย” ดารัณร้องออกมาอย่างเจ็บปวดเมื่อกำลังถูกริมฝีปากหนาขบเม้มลำคอ กำปั้นเล็กทุบตีระรัวแต่ไม่สะทกสะท้านร่างใหญ่ ยิ่งเธอต่อต้านเขากลับโอบรัดตัวเธอแน่น และยิ่งดูดแรงขึ้น ร่างเล็กอ่อนยวบจนเผลอขยุ้มเสื้อด้านหลังเขาไว้เป็นที่ยึด ลำคอระหงเปียกชุ่มไปด้วยน้ำลายและคาดว่าจะเป็นรอย ดวงตาหวานเจือเศร้าเหลือบไปเห็นปืน.. “อื้อ” เธอส่งเสียงครางฮือในลำคอ ฝ่ามือคลายออกจากเสื้อเปลี่ยนเป็นโอบกอดกายกำยำไว้แน่น แคว่ก โลอาห์นดึงทึ้งกระดุมเสื้อจนหลุดลุ่ย เผยให้เห็นเนินนมขาวอวบ ดารัณอาสาปลดตะขอบราเซียร์สองเต้าอวบทะลักออกมาต่อสายตาดุกร้าวให้เพ่งมองอย่างหื่นกระหาย จ๊วบ “อื้อ” เธอแอ่นอกรับการจู่โจม ลิ้นร้อนปาดเลียไปทั่วป้านและดูดดึงยอดถันสลับข้างไปมา “อู้ยยยย” เธอจงใจเปล่งเสียงครางที่ดังขึ้น พยายามตั้งสติให้มั่น ใช้ฝ่ามือลูบวนเป้าใหญ่ของเขา “ซี้ดดดด” มาเฟียหนุ่มครางฮือออกมาอย่างพอใจ เธอรีบฉวยจังหวะนี้ผลักเขาออกและเอื้อมมือคว้าปืนที่หนักอึ้งมาครอบครอง “จะทำอะไรฉันเหรอ” ร่างใหญ่ยืนนิ่ง มองดูการกระทำเธออย่างใจเย็น “ยะ อย่าเข้ามานะ” เธอกลายเป็นตัวตลกสำหรับเขาไปแล้ว เมื่อการถือปืนมันไม่ง่ายเหมือนที่คิด ดารัณพยายามใช้สองมือสั่นเทาประคองปืนไว้แน่นและเล็งไปที่เขา นิ้วโป้งขวาพยายามขึ้นลำ นั่นทำให้เขาเริ่มบันดาลโทสะขึ้นมาแล้ว ร่างสูงใหญ่ย่างสามขุมตรงไปหาเธอและเอื้อมมือปัดปืนออกอย่างง่ายดาย ตุ๊บ!! ดารัณตัวสั่นซีด มองหาทางหนีทีไล่ด้วยความหวาดหวั่น “ว้ายยย” เขารวบตัวเธอไปยืนหันหน้าชิดผนังแล้วใช้ร่างกำยำทาบทับไว้ด้านหลัง “ถ้ารูหน้าใช้งานไม่ได้ ก็จัดประตูหลังแม่งเลย เธอว่าดีมั้ย?” เธอส่ายหน้าหวือ ร่างบางพยายามดิ้นอย่างไรก็ไม่มีทางจะขยับได้ เธอสูงไม่ถึงไหล่เขาด้วยซ้ำแต่กลับถูกสะโพกหนาดันตัวเธออัดกับผนังไว้แน่นจนหายใจอึดอัด เธอร้องโฮอย่างตื่นกลัวเมื่อกางเกงลำลองถูกดึงลงแถมถูกซ้ำด้วยฝ่ามือหนาฟาดเข้าที่บั้นท้ายงอนทั้งสองข้าง เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ “เคยโดนผัวเย..ตูดมั้ย ฮื้ม” เสียงเข้มเอ่ยถามรอดไรฟัน จมูกคมเป็นสันสูดดมผมนุ่มไซ้ลงมาถึงท้ายทอย “ซี้ดดดส์” “ฮือ อย่า..” โลอาห์นรีบงัดท่อนแข็งใหญ่ได้ที่และถ่มน้ำลายลงฝ่ามือก่อนนำไปลูบรูเล็กด้านหลัง “อ่าห์ ไม่เคยจริงๆหรือ” เขาถามย้ำแข่งกับเสียงร้องไห้ของหล่อน แปะ แปะ แปะ ลำเขื่องฟาดบั้นท้ายงอนผิวขาวเนียนละเอียดก่อนสอดแทรกเข้าไป จึก “อื้อ อย่าๆๆ ฉันกลัวแล้ว ฮือๆ ฉันไม่เคยจริงๆ ได้โปรดเชื่อฉัน” “ไม่เคยจริงๆเหรอ ฮื้ม” เขาถามย้ำทั้งที่รู้แก่ใจ หากแต่ไม่ยอมถอยหรอก เอ็นร้อนเลื่อนลงสอดขาหนีบกระเด้าจังหวะเนิบนาบ “อ่าส์” ใบหน้าเข้มเหยเก แหงนขึ้นเพดาน ฝ่ามือทั้งสองบีบเคล้นไปทั่วทุกสัดส่วน ผิวเนื้อเธอช่างนุ่มละมุนราวกับเด็ก “อ่าส์ ดารัณ” เธอกัดฟันแน่น เก็บกลืนเสียงสะอื้นจนอกสะท้านไหว “ดารัณ ซี้ดดด ฉันอยากเล่นกับร่องนมเธอ” “ฮึก ฉันเกลียดแก อื๊อ” เธอเบิกตากว้างเมื่อเขาสวนกลับด้วยการเลื่อนส่วนหัวขึ้นมาแทงรูหลังเธอ จึก ดารัณตัวแข็งทื่อ ปลายเล็บจิกทึ้งท่อนแขนแกร่งไว้ “ฟู่ววว” และโล่งอกไปที่มันไม่แทงเข้ามา “เรื่องประตูหลังค่อยๆเรียนรู้ไปนะสาวน้อย” ฟันขาวสะอาดขบเม้มติ่งหูเล็กก่อนก้มลงมองร่องบั้นท้ายกลมกลึง แท่งร้อนฉ่าอาบเลือดคาวคลุ้ง “ไม่มีทาง” “ฉันมีทางให้เลือก หนึ่ง ยอมให้ฉันแทงรูหลัง และสอง คือออรัล และให้ฉันเล่นกับร่องนม” “ไอ้เลว” “ไปเข้าห้องน้ำกัน” ระหว่างที่จะดึงแขนเธอกลับมีสายเรียกเข้าขัดจังหวะอีกจนได้ “บ้าเอ๊ย!” ร่างใหญ่ผละออกจากหล่อนและคุยสายด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “แกจะมาตอนนี้?!” ‘คร้าบเฮีย’ ดารัณทรุดฮวบลงพื้น เธอพนมมือแนบอกอย่างดีใจเมื่อเขาสวมใส่กางเกง “ฟู่ว พ่อแก้วแม่แก้ว” “ห้ามออกจากห้องเด็ดขาด!” ก่อนปิดประตูไม่วายชี้นิ้วขู่เธอฟ่อ ..ไอ้คนเถื่อน!

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more