EP : 4
1690 คำ
“โอเค ถ้างั้นก็ขอโทษคุณด้วยแล้วกันที่ฉันมากวน ก็แค่จะมาขอโทษที่เมื่อคืนไปรบกวนคุณ ฉันเพิ่งรู้ว่าฉันจำห้องผิดก็เลยเคาะผิดห้องแค่นั้น”
“ไม่เป็นไร ฉันว่าเธอไม่ต้องคิดมากหรอก เพราะความจริงฉันก็ไม่ได้ถือสาหรือว่าให้ราคาผู้หญิงขี้เมาแบบเธอตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”
“ว่าไงนะ” รู้ไหมว่าฉันหน้าเหวอเผลออ้าปากหลังที่เขาพูดจบเลยด้วยซ้ำ
“ต้องให้พูดซ้ำด้วยเหรอ”
“...คุณนี่เป็นคนที่เสียมารยาทที่สุดเลย!” เหลืออดจนต้องว่าแล้วก็ขึ้นเสียงใส่ด้วย คนเขาใจผิดมาขอโทษแล้วทำไมไม่รับคำขอโทษ นอกจากไม่รับคำขอโทษแล้วยังปากหมาใส่อีก!
“ฉันต้องรักษามารยาทกับคนไม่มีมารยาทอย่างเธอด้วยเหรอ”
“นี่ปากเหรอ” ฉันโมโหและฉันบอกตัวเองตรงนี้เลยว่าฉันจะเลิกชอบเขา ฉันจะเลิกหลงแค่รูปลักษณ์ภายนอกที่โคตรจะดูดี โคตรจะเพอร์เฟ็ค โคตรจะดีเลิศจนไม่มีที่ติของเขาซะ!
ฉันจะเลิกถึงแม้ว่าการเห็นหน้าตาหล่อ ๆ กับหุ่นล่ำ ๆ ของจริงของเขามันจะยิ่งทำให้ฉันชอบเขามากกว่าเดิมก็ตาม!
“เธอต้องการอะไรพูดมาตรง ๆ เลยดีกว่า เลิกเรียกร้องความสนใจสักที”
“ฮะ? ฉันนี่นะเรียกร้องความสนใจ” ฉันที่กำลังโมโหที่เขาพูดจาไม่ดีใส่นี่นะกำลังเรียกร้องความสนใจ
เขาเอาอะไรคิด กล้าคิดได้ยังไงหรือว่าบนหัวที่มีแต่ความหล่อเต็มไปหมดมันจะไม่มีสมองอยู่ในนั้น หรือว่าความจริงแล้วมันมีแต่ความหล่ออย่างเดียวแต่มันไม่มีสมอง!
“อืม”
“เหอะ! นี่คุณกล้าคิดได้ยังไงมั่นใจตัวเองเกินไปรึเปล่า”
“เลิกโวยวายเถอะ ชีวิตฉันเจอผู้หญิงมาหลายรูปแบบ แบบเธอก็เคยเจอ ฉันรู้ทัน”
“อะไรนะ?”
“มุขพยายามเข้าถึงฉันของเธอไม่ได้ผลหรอกสาวน้อย บอกตามตรงว่ามุขเธอ...มันห่วยแตกเกินไป”
“...โอ้โห~ ไอ้ ไอ้ฝรั่งขี้นก! ไอ้หลงตัวเอง! ไอ้ ไอ้หล่อลากไส้ ไอ้หล่อบรรลัย ไอ้หล่อจนผู้หญิงรักผู้หญิงหลงเอ้ย!” ฉันด่าเขาด้วยสารพัดคำด่าที่จะนึกได้แต่ถามว่าเขาได้ยินไหม ไม่ได้ยินหรอก! ใครจะไปกล้าด่าคนอื่นในพื้นที่สาธารณะแถมตัวเองไม่ได้เป็นแขกของโรงแรมกันล่ะ ฉันก็แค่เข่นเขี้ยวแล้พูดออกมาเบา ๆ ในขณะที่เขาพูดจบก็เดินไปโน่นแล้ว คงเดินไปหาข้าวกินให้อิ่มท้อง ส่วนฉันน่ะเหรอ ฉันไม่ต้องกินหรอกเพราะอิ่มจนจุกแล้วกับคำด่าของเขา!
- เวลาต่อมา –
ฉัน!
จะ!
เลิก!
ชอบ!
เขา!!!
“อีปล่อยวาง!”
“โอ้ย~ เอะอะโวยวายอะไรชะนี~” เสียงเจ้าของบ้านดังมาจากชั้นสองในขณะที่แขกอย่างฉันเสียงดังมาจากหน้าประตูแล้วดังสนั่นลั่นห้องโถงบ้านมันจนเสียงที่ดังมาก
ต้องระบายขึ้นไปหาชั้นสองด้วย
“มาหาเพื่อนเดี๋ยวนี้~ ฮื่อ~” ฉันบึ่งรถจากโรงแรมจุดเกิดเหตุมาที่บ้านอีปล่อยวางทันทีเพราะไม่รู้จะไประบายความรู้สึกในใจตอนนี้ได้ที่ไหนในเมื่อมีมันคนเดียวที่รู้ว่าฉํนแอบชอบอดีตแฟนของพี่สาวคนสนิท
“โอ้ยลำไย ทำไมมีอะไร น้องไกด์ของฉันหนีหล่อนไปมีผัวรึไงยะ” อีปล่อยโผล่หน้ามาจากระเบียงชั้นสองก่อนจะเดินลงมาส่วนฉันก็เดินทิ้งตัวเข้ามาในโซฟาบ้านมัน
“ไม่ใช่ แต่ถ้าเป็นแบบนั้นก็คงดี” ฉันรู้สึกว่าเสียงของตัวเองมันหมดอาลัยตายอยากมาก
“เอ้าอีนี่ ปากเหรอนั่น ล่ำ ๆ หม่ำใหญ่ ๆ แบบนั้นต้องเป็นผัวสิยะไม่ใช่มีผัว!”
“เออช่างเหอะ ไม่ต้องพูดถึงคนอื่น ฟังเรื่องที่ด้าจะระบายก็พอแล้วคุณแม่”
“อะไรซิ จับอีบิวตี้ไม่ได้เหรอ แต่หล่อนก็ไม่น่าจะแซดขนาดนี้รึเปล่า”
“ฉัน...โดนพี่วิลด่ามา”
“อ่อ...ฮะ! พี่วิลเหรอ พี่วิลไหนของหล่อนนังด้า”
“พี่วิลที่หล่อ ๆ พี่วิลหวานใจด้าไงคุณแม่” ฉันตอบมันแล้วก็หน้าหงอยเป็นเต่าขาดน้ำ
“ฮะ! ทำไมยะหล่อนส่งข้อความไปบอกรักเขามาเหรอ”
“เปล่า” ฉันส่ายหน้าตอบเบา ๆ ยิ่งคิดก็ยิ่งเศร้ากับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“แล้วโดนด่ายังไง ทำไมถึงด่าแกกับเขารู้จักกันเหรอ แต่ที่ผ่านมาแกรู้จักเขาแต่เขาไม่รู้จักแกไม่ใช่เหรออีด้า” จึก! เสียงมีดจากอีปล่อยปักลงมาที่ใจด้า T^T
“รู้...รู้มั้ง แต่ไม่รู้มั้ง”
“เอ้าอีนี่ เอายังไง ดี ๆ เลยเล่ามาว่าเขาด่าหล่อนได้ยังไง”
“ก็...เจอด่าต่อหน้า”
“ฮะ! ตอแหลไหม”
“แหลบ้าอะไรล่ะอีปล่อย ฉันโดนพี่วิลด่ามาจริง ๆ”
“ที่ไหน หล่อนบินไปประเทศเขามาเหรอ บ้าน่าเมื่อคืนฉันยังออกไปแรดกับหล่อนอยู่เลยนะนังด้า”
“อือ ก็ที่นี่แหละเมืองไทยนี่แหละ”
“ฮะ!” เสียงร้องอุทานด้วยความตกใจของอีปล่อยวางดังขึ้นเป็นสเต็ป แต่ฉันก็เข้าใจในเมื่อเรื่องที่ฉันกำลังเล่าให้มันฟังเป็นเรื่องที่โคตรเหนือความคาดหมาย
“จริง ๆ ปล่อย คือเรื่องมันเป็นแบบนี้...” ฉันเริ่มต้นเล่าทุกอย่างให้อีปล่อยวางฟังโดยที่ไม่มีการใส่สีตีไข่เลยแม้แต่นิดเดียว มันเองก็ฟังไปอุทานไปจนฉันเล่าจบ
“เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละคุณแม่”
“เฮ้อ! โล่งอกไปทีที่อย่างน้อยเด็กในสังกัดหล่อนก็ยังไม่ได้กินผัวมโนของเจ้านาย”
“บ้า! ผัวมโนอะไรล่ะ ไม่ใช่เลยก็แค่ชอบแค่นั้นเอง”
“แหม~ ทำเป็นหน้าแดง หล่อนอย่ามาแอ๊บนะนังด้า ฉันยังจำได้ว่าสองอาทิตย์ก่อนหล่อนเมาแล้วหล่อนบอกว่าอยากนอนกอดผู้ชายหุ่นล่ำ ๆ อย่างพี่วิล พอฉันถามว่าถ้าได้นอนกอดพี่วิลตัวจริงเลยไม่ใช่แค่หุ่นเหมือนพี่เขาหล่อนจะทำยังไงหล่อนตอบฉันว่าอะไรอย่ามาแอ๊บ”
“มะ ไม่ได้ตอบอะไร เมาแล้วก็หลับ”
“ตอแหล~ หล่อนบอกว่าหล่อนจะจับเขาซ่ำจนถึงเช้าเถอะนังด้า”
“...บ้า~” ฉันนิ่งไปก่อนจะพูดออกมาเบา ๆ ด้วยความอาย
ฉันจำไม่ได้เลยค่ะ แต่ก็ไม่คิดว่าเมาแล้วตัวเองจะพูดความจริงขนาดนั้น
“ไปอายไกล ๆ ไปชะนี อายใครก็ได้แต่อย่ามาอายเพื่อนอย่างฉันที่รู้ไส้รู้พุงหล่อนหมด”
“ชิส์! ถ้างั้นก็พอเลย ไม่ต้องพูดเพราะผัวมโนก็คงเป็นได้แค่ผัวมโนต่อไป จากที่ไม่มีหวังอยู่แล้วตอนนี้ความหวังของฉันจมอยู่ใต้นรกอเวจีโน่นเลย เฮ้อ!”
“โอย~ อย่าเยอะนังด้า แค่นี้เอง แค่เข้าใจผิดแค่นี้เดี๋ยวก็ลืม”
“ลืมน่ะลืมแน่แต่น่าจะบวกลืมฉันไปด้วย เฮ้อ! อยากสวยกว่านี้จังเลยคุณแม่เผื่อพี่วิลจะมองบ้าง”
“หล่อนก็สวยไม่ใช่ไม่สวย ใคร ๆ ก็บอกว่าหล่อนสวยแต่หล่อนแค่เข้าไปในช่วงเวลาที่มันไม่เหมาะสม อย่างเมื่อก่อนหล่อนโผล่หน้าไปให้เขาเห็นตอนที่เขาอยู่ข้างผู้หญิงที่สวยมากใช่ไหมล่ะ แต่ไม่ได้หมายควมว่าหล่อนไม่สวยนะด้าแต่พี่เขามีคนที่สวยเหมือนกันอยู่ตรงนั้นเขาเลยไม่มอง”
“ไม่มองทั้งที่เขาก็แอบเจ้าชู้ตอนมีพี่ริสนี่นะ เหอะ! ไม่ต้องมาบอกว่าฉันสวยเลย”
“ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ อย่างน้อยก็ไม่ได้แอบทำอะไรลับหลังพี่ริสไม่ใช่รึไง”
“ก็ดี ที่พูดไม่ได้หมายความว่าอยากเป็นกิ๊กแฟนพี่ริสนะ อันนี้แยกเป็นประเด็นเลย ฉันแค่โฟกัสเรื่องเขาไม่มองไม่จดจำฉันเลยแค่นั้นเองอีปล่อย”
“เออ ๆ ช่างมันเถอะ อาจจะมองผ่านหน้าจอแล้วไม่สวยมากก็ได้ อีกอย่างหล่อนเป็นน้องแฟนเขาเขาจะมาอยากมองหล่อนให้เสียเวลาทำไมในเมื่อมองแล้วแอบกินไม่ได้ อย่างตอนนี้ที่เขาไม่มองหล่อนก็เหมือนกัน หล่อนเข้าไปแบบไม่น่าประทับใจขนาดนั้นใครจะมองหล่อนแบบชู้สาวคะอีด้าขา~”
“ก็รู้ แต่มันก็หมดหวังในหมดหวังไง เฮ้อ! แกรู้ไหมว่าตัวจริงพี่วิลหล่อมาก ในรูปว่าดูดีมากแล้วนะแต่ตัวจริงดูดีกว่าในรูปล้านเท่า จากที่หลงรูปแต่ตอนนี้ฉันอยากจูบตัวจริงแล้วอ่ะปล่อย” ฉันบ้าใช่ไหมคะ ใช่ค่ะฉันบ้า โคตรบ้าเลยแต่เชื่อไหมว่ามันไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครนอกจากพี่วิลเลียมคนนั้นแค่คนเดียว
“ไหนตอนเล่าให้ฟังหล่อนบอกฉันว่าหล่อนจะตัดใจจากเขาเพราะเขาปากหมาใส่หน่อย”
“ก็อือ อยากตัดใจ แต่ฉันว่ามันยากอ่ะปล่อย ฉันรู้ตัวดีว่ามันยากมาก ๆ”
“แล้ว?”
“ก็ไม่แล้วไงหรอก แค่อยากให้ผัวมโนไม่ต้องเป็นผัวมโนแล้วอ่ะ ถ้าทำได้ก็อยากทำนะคุณแม่ ด้าแรดมากเลยใช่ไหม” ฉันพูดไปอายเพื่อนรักอย่างอีปล่อยวางไปด้วยเลยหันไปถามมันด้วยความอายปนสะดีดสะดิ้ง ส่วนอีปล่อยวางก็มองฉันแล้วกรอกตามองบน
“มาก~ แรดมาก~”
“อือ ยอมรับ แต่ก็แค่กับพี่เขาคนเดียวป้ะวะ”
“เออ แล้วยังไง ตอนแรกบอกจะปล่อยแต่สุดท้ายจะไม่ปล่อยใช่ไหมยะ”
“ปล่อยไม่ได้หรอกอีปล่อย
เดินมาในถิ่นเราขนาดนี้แล้วเรื่องอะไรจะปล่อยให้พี่เขาเป็นแค่ผัวมโนไปวัน ๆ
ถ้าทำแบบนั้นก็ไม่ใช่ไอด้าแล้วรึเปล่า”
- ผู้เขียน
