บทที่ 3 เมียขอหย่า (2)
1272 คำ
ปัง! พูดจบเธอก็ปิดประตูใส่เขาอย่างไม่เกรงกลัว ออร์ดี้ถึงกับทำอะไรไม่ถูก งงเป็นไก่ตาแตก เพราะไม่เคยเจอภรรยาในเวอร์ชันนี้
ใบหน้าหล่อเหลามองซ้ายหันขวา ก่อนจะกระแทกเท้าเดินกลับห้องของตนเองด้วยความโมโห
พรุ่งนี้เธอเจอดีแน่พรนับพัน คาดโทษภรรยาเสร็จเขาก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงทันที แต่นอนอย่างไรก็นอนไม่หลับ
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ตาทั้งสองข้างก็ยังไม่ยอมปิดสนิท คนเอาแต่ใจจึงลุกขึ้นมา แล้วเดินออกจากห้องนอน
ขาทั้งสองข้างของชายหนุ่มหยุดเดินทันทีที่เห็นภรรยานั่งอยู่บนโซฟาด้วยชุดนอนเซ็กซี่ ผ้าลูกไม้สีดำกับสายเดี่ยวเส้นเล็กนั้นทำให้
ออร์ดี้เผลอจ้องมองเมียอย่างลืมตัว ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากเมื่อเห็นความอวบอิ่มที่ไร้ชุดชั้นในห่อหุ้ม
“ยุบหนอพองหนอ นั่นคือผู้หญิงที่มึงเกลียดไอ้ออ” ประโยคนี้เขาพูดในใจ ย้ำกับตัวเองซ้ำ ๆ ว่าเกลียดพรนับพัน ผู้หญิงคนนี้คือนางมารร้าย เพราะเธอคือตัวต้นเหตุ เขาถึงไร้อิสรภาพมาถึงสองปี
จริง ๆ หญิงสาวปวดท้องจึงเดินออกมาหายากิน ไม่ได้จะใส่ชุดนอนออกมายั่วสามีหรอก แต่คราวนี้อาการปวดท้องจากโรคกระเพาะรุนแรงกว่าครั้งก่อน ๆ แม้จะกินยาเข้าไปแล้วแต่อาการยังไม่ทุเลา เธอแทบจะไม่มีแรงเดินกลับห้องนอน ขนาดกินยาสักพักแล้วก็ยังรู้สึกปวดจึงเอามือขึ้นมาจับตรงท้องพลางแสดงสีหน้าทรมาน
“เป็นอะไร ปวดท้องเหรอ” ออร์ดี้ปรี่เข้าไปหาพรนับพันอย่างลืมตัว น้ำเสียงที่ถามภรรยาจึงเต็มไปด้วยความห่วงใย
หญิงสาวหายใจเร็วมากก่อนจะพยักหน้าบอกให้เขาช่วยพาเธอไปโรงพยาบาล
ถ้าไม่ไปตอนนี้เกรงว่าอาจจะตายในคอนโดของชายหนุ่ม เธอไม่อยากตายที่นี่ กลัวสามีจะแช่งชักหักกระดูกไปถึงชาติหน้า
“ค่ะ พาใสไปโรงพยาบาลหน่อย ใสปวดท้อง”
“สดใส! สดใส!”
ชายหนุ่มเรียกชื่อเล่นภรรยาเสียงหลงหลังจากที่เธอหมดสติ เขาไม่พูดพร่ำทำเพลงรีบวิ่งเข้าไปในห้องนอนคว้ากุญแจรถ โทรศัพท์ และไม่ลืมที่จะหยิบเสื้อตัวใหญ่เอามาคลุมตัวเธอเพื่อไม่ให้ใครเห็นความเย้ายวน จากนั้นก็อุ้มแม่คนตัวเล็กไปส่งโรงพยาบาล
เช้าวันต่อมาคนป่วยลืมตาตื่นด้วยความงุนงง จำไม่ได้ว่ามานอนโรงพยาบาลอย่างไร ก่อนจะค่อย ๆ นึกออกว่าเมื่อคืนเธอปวดท้องหนักมาก อาจจะเป็นเพราะเมื่อวานดื่มน้ำหวานตอนเย็น น้ำอัดลมตอนเที่ยง ทำให้โรคกระเพาะกำเริบ บวกกับการพักผ่อนไม่เพียงพอและมีอาการเครียดร่วมด้วย
พรนับพันนอนฟังเสียงสามีที่กำลังคุยกับคุณหมอด้วยความเคร่งเครียด ประหนึ่งเธอเป็นโรคร้ายแรง แต่จริง ๆ แล้วเป็นโรคกระเพาะ หรือชื่อเต็ม ๆ คือ โรคกระเพาะอาหารอักเสบ ซึ่งเป็นโรคที่พบเห็นได้บ่อยในคนสมัยนี้ เนื่องจากพฤติกรรมการกินที่เปลี่ยนไป
แม้ว่าโรคกระเพาะจะไม่ใช่โรคที่รุนแรง แต่ก็ไม่ควรนิ่งนอนใจ เพราะถ้าหากปล่อยไว้อาจทำให้เกิดแผลในกระเพาะอาหารได้หรือมีเลือดไหลในกระเพาะอาหาร จนเกิดภาวะแทรกซ้อน และยังเพิ่มความเสี่ยงในการเป็นโรคมะเร็งกระเพาะอาหาร
“เธอเป็นโรคนี้มานานหรือยัง” เขาถามเธอหลังจากทีมหมอเดินออกไป ถึงน้ำเสียงติดดุแต่แววตาเต็มไปด้วยความห่วงใย
“นานแล้วค่ะ ตั้งแต่สมัยเรียน”
“นานแล้ว แสดงว่ารู้สิว่าต้องดูแลตัวเองยังไง”
“รู้ค่ะ แต่มันทำไม่ค่อยได้”
“เมื่อกี้ได้ยินที่หมอพูดแล้วใช่ไหม ถ้าเธอไม่อยากเป็นมะเร็ง เธอต้องทำยังไง”
“ค่ะ ใสจะพยายามทำตามคำแนะนำของหมอ”
“เดี๋ยวสาย ๆ แม่จะมาอยู่เป็นเพื่อน ฉันจะไปทำงาน”
“งาน ใช่สิใสต้องโทร.ไปลางาน โทรศัพท์อยู่ไหน ใสต้องโทร.ไปลางานเดี๋ยวคุณพอร์ชด่าตายเลย เพิ่งจะขึ้นเงินเดือนให้เอง คุณออเห็นโทรศัพท์ของใสไหมคะ”
“โทรศัพท์อยู่ที่คอนโด เมื่อคืนไม่ได้เอามาด้วย ใช้โทรศัพท์ฉันก่อน”
“ใสจำเบอร์คุณพอร์ชไม่ได้ แต่ไม่เป็นไร โทร.บอกไอ้เฟย์ก็ได้”
ชายหนุ่มอมยิ้มเล็กน้อยกับมุมน่ารักของภรรยาที่ไม่เคยเห็น ก่อนจะยื่นโทรศัพท์ให้เธอ หญิงสาวจำเบอร์เพื่อนได้แม่นจึงรีบต่อสายไม่นานเฟรินก็รับสาย
เธอจึงบอกให้เพื่อนช่วยแจ้งเจ้านายแทนว่าวันนี้ขอลาป่วย แต่บังเอิญพิรันต์อยู่กับเฟรินด้วย เพื่อนสนิทจึงยื่นโทรศัพท์ให้เจ้านายคุยเอง
“คุณพอร์ชขา วันนี้ใสขอลาป่วยนะคะ”
“คุณสดใสป่วยเหรอครับ แล้วเป็นยังไงบ้าง ไปหาหมอหรือยัง”
“ตอนนี้ใสอยู่โรงพยาบาลค่ะ วันนี้ใสขอลาป่วยนะคะคุณพอร์ช”
“ครับ ๆ คุณสดใสพักให้หายดีก่อนแล้วค่อยมาทำงาน ตอนนี้อยู่โรงพยาบาลไหนครับ เดี๋ยวผมไปเยี่ยม”
“ไม่ต้องมาเยี่ยมก็ได้ค่ะ ใสเกรงใจ ใสไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่โรคกระเพาะกำเริบ”
“ไม่ได้ครับ ผมอยากไปเยี่ยม บอกมาเถอะ คุณอยู่โรงพยาบาลไหน” พรนับพันไม่กล้าขัดเจ้านายจึงบอกชื่อโรงพยาบาลที่กำลังรักษาตัว
ออร์ดี้ได้ยินอย่างนั้นถึงกับหน้ามุ่ยคล้ายไม่พอใจที่เจ้านายของพรนับพันจะมาเยี่ยม คราแรกเขาจะฝากให้มารดาดูแลเธอ แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว ผัวที่ดีต้องอยู่ดูแลเมียด้วยตัวเองถึงจะถูก
คนป่วยคุยธุระเสร็จก็ยื่นโทรศัพท์กลับไปให้เจ้าของที่มีสีหน้าบอกบุญไม่รับจนเธองงว่าตัวเองไปทำอะไรให้เขาโกรธอีก
พรนับพันขี้เกียจถามจึงหุบปากเงียบ อยากโกรธก็โกรธไปไม่สนใจ แต่คนป่วยนอนนิ่งได้ไม่เกินห้านาที ก็ต้องเอ่ยปากขอร้องเขาให้ช่วยกลับไปเอาโทรศัพท์มาให้หน่อย
คนยุคใหม่มือต้องอยู่กับโทรศัพท์ตลอดเวลา ถ้าไม่มีเหมือนชีวิตขาดอะไรไปบางอย่าง แต่ออร์ดี้ขี้เกียจไปจึงยกโทรศัพท์ของตนเองให้ภรรยา
“ไม่เอา ใสจะเล่นโทรศัพท์ของตัวเอง” คนป่วยเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ มองเขาด้วยหางตา อย่างไรเธอก็จะเอาโทรศัพท์ของตัวเอง
“แต่ฉันขี้เกียจกลับไปเอา พรุ่งนี้หมอก็ให้เธอกลับบ้านได้แล้ว”
น้ำเสียงของชายหนุ่มเริ่มมีโทสะขึ้นบ้างแล้ว
“ใสคิดถึงโซเชียล ใสคิดถึงลูก ๆ ทั้งสิบสองคน” เพราะแบบนี้อย่างไรล่ะถึงอยากได้โทรศัพท์ใจจะขาด วัน ๆ เธอต้องเข้าไปสอดส่องศิลปินที่ตัวเองชื่นชอบ ถ้าวันไหนไม่เข้าไปดูเหมือนจะขาดใจตาย
แต่คำว่าลูกทำเอาสามีตกใจไม่น้อยและคิดว่าต้องไม่ใช่ลูก
จริง ๆ แน่ ลูกบ้าลูกบออะไรมีถึงสิบสองคน เขาคิดก่อนเอ่ยปากถามด้วยน้ำเสียงสงสัย
“ลูก! สิบสองคนด้วย เธอไปมีลูกตอนไหนไม่ทราบ”
“ตอนไหนก็เรื่องของใส ไม่เกี่ยวกับคุณออ”
“ไม่เกี่ยวได้ยังไง ฉันเป็นผัวเธอก็ต้องเป็นพ่อของลูกเธอสิ”
“ไม่ได้เป็นหรอกค่ะ เพราะใสจะขอหย่ากับคุณออ”
“ขอหย่า! เธอจะหย่ากับฉันเหรอสดใส”
“ค่ะ เราหย่ากันเถอะ ใสเบื่อคุณออ”
- ผู้เขียน
