ตอนที่ 4
1193 คำ
นึกถึงตอนที่ไปเรียนด้วยกันที่อเมริกา
หญิงสาวอายุน้อยกว่าครูซสองปี เธอไปเรียนใหม่ เนื่องด้วยเป็นคนที่มาจากประเทศเดียวกัน เกาะเดียวกัน และคุ้นเคยกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ
"เรนนี่รอพี่นานไหม"
"ไม่ค่ะ เพิ่งมาถึงเอง" เธอเดินเข้าไปสวมกอดเอวของเขา ทำน้ำตาคลอ
"ทำไมคิดถึงบ้านเหรอ"
เธอพยักหน้า
"เรียนหนักด้วย แล้วก็อยากกินอาหารฝีมือมาดาม" เธอเอ่ยไปถึงคุณแม่ของบารอนที่เป็นผู้ดูแลเธอตั้งแต่เล็ก ๆ
"วันนี้พี่ทำอะไรอร่อย ๆ ให้กินดีไหม"
"อะไรคะ"
"อะโดโบ"[1]
"ว้าว... อยากกินจังค่ะ"
"แสดงว่าพี่อ่านใจเรนนี่ได้ พี่ซื้อขาหมูมาหมักเครื่องไว้ตั้งแต่เมื่อวาน ก่อนมารับเรนนี่พี่ก็ตุ๋นเสร็จแล้ว กลับไปเราสองคนกินกันได้เลย"
ฟอด... เธอเขย่งปลายเท้าขึ้นหอมแก้มเขา
ชายหนุ่มรวบกอดเธอเอาไว้ทันที แล้วก้มลงจุมพิตเธออย่างดูดดื่มตรงนั้น
ที่อเมริกาวัยรุ่นกอดจูบกันในที่สาธารณะเป็นเรื่องปกติ แต่เด็กวัยรุ่นสองคนที่หน้าตาไม่ใช่ฝรั่งผมทองอาจจะเป็นเป้าสายตาคน และก็มีมือดีถ่ายรูปทั้งสองคนไปจนได้ และคงส่งไปให้ใครบางคนที่ปาลาวัน
ในห้องของครูซ สองหนุ่มสาวนั่งสบตากันอยู่ที่ตรงโต๊ะอาหาร
กริ๊ง... เสียงแก้วไวน์สองใบกระทบกัน
"เพื่อความสุข" ครูซพูด
"ของเราสองคนค่ะ" เธอจรดแก้วไวน์ที่ริมฝีปากและทำหน้าแดง
ครูซรีบลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ของตนรวบกอดเธอจากด้านหลัง
"คืนนี้นอนกับพี่ทั้งคืนนะ"
"ค่ะ" เธอหันไปยิ้ม ส่งสายตาเชิญชวน สอดแขนขึ้นไปรั้งคอของเขาเข้าหา ริมฝีปากของทั้งสองประกบกัน จุมพิตวาบหวามไปทั้งหัวใจ
เขาประคองตัวเธอขึ้น จุมพิตหวาน ๆ ยังไม่ผละจากกัน ทั้งสองต่างช่วยกันปลดเปลื้องเสื้อผ้าของกันและกันแล้วไปจบอยู่ที่เตียงนอนของครูซ
"เรนนี่ พี่รักเธอ"
"เรนนี่จะเป็นของครูซจนวันตาย"
"จริงนะ"
"ตลอดไปค่ะ"
ร่างนวลถูกผลักลงไปบนเตียง ร่างหนาของครูซประกบสนิทแน่น ปลายนิ้วและปลายมือที่ลูบไล้สร้างความรัญจวนใจให้กับหญิงสาว ก่อนจะขยำแรง ๆ
"เบา ๆ ครูซ เรนนี่ยังไม่เคยนะ อื้อ... " เธอแอ่นร่างตามแรงมือ และริมฝีปากที่ไล่งับตามผิวกาย ขนที่กายลุกชูตั้งชัน ร่างเล็ก ๆ ส่ายสั่นอย่างเซ็กซี่
"เรนนี่สวยที่สุด"
"ค่ะ พี่ขา พี่จะทำอะไรเรนนี่ก็ทำเลย อ้า... "
สายตาที่เชิญชวนหวานเยิ้ม เขาไม่รอช้า ฉกใบหน้าลงไปคลุกเคล้าดอมดมหากลิ่นหอมหวานที่อยู่บนเรือนกายของหญิงสาวบริสุทธิ์ เสียงเธอร้องครางแผ่ว ๆ ดิ้นส่ายสั่นร่างกายนิด แต่ไม่ได้ปัดป้อง เธอยินยอมเป็นของเขาทั้งหัวใจ
"เรนนี่รักครูซ" เธอกระซิบแผ่ว ก่อนที่เขาจะประกบริมฝีปากลงมาแนบสนิท ปลายนิ้วแข็งแรงที่ประกบตรงสามเหลี่ยมที่มีแพรไหมบางเบาปกคลุม เธอเผลอตัวหุบขาหนีบเข้าหากันแน่น แต่ก็ต้องคลายออก
"ไหนว่าจะยอมพี่ทุกอย่างเรนนี่ หือ... " เขาติง เธอจึงลดอาการเกร็ง ริมฝีปากร้อน ๆ งับแน่น ระเลื้อยลงไปเรื่อย ผ่านท้องน้อย เขาพ่นลมหายใจแรง ๆ ละเลงปลายลิ้นวนอยู่ตรงนั้น
สองมือน้อยของหญิงสาวขยุ้มปอยผมของเขา ลูบไล้ไปมา เธอพ่นลมหายใจที่กลั้นออกมาเป็นระยะ ยิ่งเขาเลื่อนใบหน้าหล่อ ๆ ลงไปบนโหนกเนื้อเนินนุ่ม เธอแทบหายใจไม่ออก มันเสียวสั่นหวั่นไหวไปหมด
"พี่ครูซ... อ้า... " ปลายลิ้นที่สัมผัสแผ่ว เธอเด้งตัวชนโหนกกับใบหน้าของครูซอย่างลืมตัว ขนกายลุกเกรียวขึ้นมาอีกครั้ง ร่างหญิงสาวตอบสนองสิ่งที่เขาปฏิบัติกับเธอแบบไม่ลดละ ขาขาว ๆ ถูกแยกออกจากกัน ใบหน้าคมเข้มของครูซซุกซอนเข้าไปอย่างเต็มที่ เขาประโคมปลายลิ้นร้อน ๆ ระรัว บางจังหวะจ้วงแทงลึกเข้าไปในร่องสาว กลีบพูเนื้อที่ปิดสนิทโชกไปด้วยน้ำหวานและน้ำลายของเขา เธอเด้งแอ่นร่างตัวเกร็งก่อนจะชักกระตุกเบา ๆ ช่องทางน้อย ๆ ตอดขมิบรัดปลายลิ้นจนเขารู้สึกได้
"หวานจังจ้ะเรนนี่ รู้สึกดีไหม"
"จุ๊บ... จ๊วบ... อืม... " เสียงครูซแสดงออกมาด้วยความพอใจ
"พี่ครูซ... รักเรนนี่ตลอดไปนะ... "
"รักตลอดไป"
"อ้า... โอ๊ย... " ปลายท่อนใหญ่สอดแทรกลงไปกลางกลีบนวล
สองขาของเธออ้าออกโดยอัตโนมัติ เขารั้งแยกมันให้อ้ากว้างขึ้น กระแทกแทรกตัวลงไปเบา ๆ หยัดตัวหยุดเป็นบางคราว
เธอส่ายสั่นเหมือนจับไข้ ร่างกายเจ็บปวดเหมือนถูกแยกออกเป็นสองส่วน
"พี่จ๋า ครูซ หยุดก่อน เรนนี่เจ็บ"
"อ๊าก ซี้ด... เจ็บมากใช่ไหม รู้ไหมว่าน้องสาวของเรนนี่บีบตัวพี่จะแตกแล้ว"
สายตาที่ส่องสบกันมากไปด้วยความรู้สึก อิ่มเอมและเปรมปรีดิ์ เขาจุมพิตดูดดื่มอีกครั้งความหอมหวานอบอวลกรุ่นอยู่เต็มหัวใจ ร่างหนากระแทกตัวเบา ๆ โอบกอดปลอบประโลมร่างบางไปด้วย
หญิงสาวรู้สึกผ่อนคลายร่างกายโอนอ่อนตาม น้ำหวานถูกขับส่งออกมาเป็นสารหล่อลื่น เธอยกแขนโอบกอดลูบคลำร่างหนาของพี่ครูซ บรรจงประรอยจุมพิตจากริมฝีปากบางลงไปตามเนื้อตัวของเขา
เขาโหมแรงรักที่มีลงไปบนตัวเธอ หญิงสาวก็สนองตอบเขามาแบบไม่ลดละเช่นกัน สองร่างหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวด้วยหัวใจที่ตรงกัน สองร่างประสานเสียงแห่งความสุขลั่นเตียง
[1] Adobo เนื้อหมู ไก่ เนื้อ หรือซีฟู้ด มักด้วยเครื่องเทศ ตุ๋นแบบสตูว์ เวลาทำเสร็จจะเหมือนขาหมูของไทย แต่ที่โดดเด่นคือรสเปรี้ยว เนื่องจากตอนที่หมักใส่น้ำส้มสายชูลงไปด้วย
ฝั่งหนึ่งของซีกโลกใน เมืองปาลาวัน
“ดู... ” มาดามกินา โยนรูปที่เธอปรินต์ออกมาจากอินเทอร์เน็ตให้กับบารอน
“แม่บอกแกว่าไง” นางจ้องหน้าบุตรชายคนเดียวแบบไร้ความหวัง ตอนนี้สายตาคาดโทษ
“เดินทางไปอเมริกาซะ ให้เร็วที่สุด จัดการเรนนี่ให้เป็นของแก”
“แม่... ”
“ฉันบอกให้แกเรียกฉันว่ามาดาม อย่ามาเรียกฉันว่าแม่อีก ถ้าแกยังทำอะไรไม่เคยได้ดั่งใจฉันแบบนี้” นางโยนเงินอีกก้อนหนึ่งให้
“ไปอยู่กับเรนนี่ก่อน แล้วถ้ายังไม่ได้เป็นผัวของเธอ ไม่ต้องกลับมาให้ฉันเห็นหน้า” นางปรามาสด้วยสายตา ก่อนจะเดินออกจากห้องนั้นไป
สายตาของเขาปวดร้าวเป็นที่สุด มองตามมาดามกินาจนลับตาไป
บารอนหยิบรูปของเรนนี่ที่ยืนจูบปากกับครูซขึ้นมาดู ก่อนจะขยำมันให้แหลกคามือ
- ผู้เขียน
