เลขมหามงคล
1079 คำ
“หยุดรับงานไกด์ทรานเฟอร์แล้วขายของออนไลน์ ขายมันดะทุกอย่าง รับรีวิวสินค้า มันดูเหมือนเป็นไปได้ยาก แต่ก็มีหลายคนนะที่เขาทำได้ หนูจะพยายาม”
“ผมช่วยเจ้แพ็กของส่งไปรษณีย์เอง” หยกบอกกับพี่สาว
“ไปกินยาตัวไหนมาเนี่ย” เพชรพลอยหันไปแซวน้อง
“เอาละๆๆ อีกสองเดือนค่อยว่ากัน โชคดีนะที่เขาไม่เอาดอก” ปรางค์ทิพย์เอ่ยขึ้นแทรกบทสนทนาของสองพี่น้อง
“เพราะเสี่ยบุญตาคิดว่าสองล้านเราก็ไม่มีปัญญาหาแล้วไงแม่ เลยทำให้ดูเหมือนตัวเองเป็นเสี่ยใจบุญ แต่ที่ไหนได้ ชั่วเห็นๆ” เพชรพลอยท้วง “อ้อแม่ วงไพ่เจ๊เพ็ญก็ไม่ต้องไปแล้วนะ”
“เออน่า แล้วของพวกนี้จะเอายังไง กินกันลงหรือเปล่า” ปรางค์ทิพย์ตัดบท แล้วพยักพเยิดไปยังอาหารบนโต๊ะ
ลูกทั้งสองมองหน้ากัน หยกยักคิ้วให้พี่สาว
“ไม่กินก็โง่แล้ว เททิ้งแล้วไอ้เสี่ยบ้ากามมันไม่รู้ เราจะทิ้งให้เสียของทำไม ไหนๆ ปลามันก็เสียสละชีวิตแล้ว เราก็อย่าให้มันตายฟรี เนอะหยกเนอะ”
“ช่าย กินกันเถอะ” หยกพยักหน้าให้พี่สาว
หลังจากกินอาหารเสร็จ ปรางค์ทิพย์ก็เข้าไปดูทีวีในห้องรับแขก ส่วนหยกเดินตามพี่สาวเข้ามาในห้องนอน
“เจ้ ตังค์ห้าร้อยสิ เติมเกม”
นี่ละหยก ทำเป็นอยู่สองอย่าง กินเหล้ากับเล่นเกม โดดเรียนจนต้องดร็อป
“เฮ้อ นึกว่ากลับตัวกลับใจเป็นคนดี อีกปีเดียวก็จะจบ ขยันๆ หน่อยได้ไหม” เพชรพลอยกระแทกตัวนั่งลงบนเตียง
“นิดนึงน่า ฝรั่งท่าเรือทิปเยอะไม่ใช่เหรอ ผมขอห้าร้อยเอง ครั้งสุดท้ายแล้ว สัญญาว่าจะเป็นเด็กดี นะเจ้นะ น้า” หยกอ้อนพี่สาวพร้อมกับนั่งลงข้างๆ
“อย่าสัญญาลมๆ แล้งๆ แบบแม่นะ กี่ครั้งแล้วก็ไม่รู้ เจ้เหนื่อยเจ้ท้อมาก ผีพนันมันร้ายกาจ แต่ไอ้เสี่ยนั่นร้ายยิ่งกว่าผีพนัน เวลาที่เจ้โกรธแม่มากๆ เจ้ก็พยายามคิดว่าเพราะแม่ต้องหาเลี้ยงเรา ก็เลยหวังรวยทางลัด คิดดีได้เท่านี้แหละ”
หยกเอามือลูบหัวพี่สาว “พรุ่งนี้ผมไปช่วยเจ้หิ้วของ เจ้จะได้ไม่เหนื่อย ดีไหม”
“แกลูบหัวเจ้ทีไร เจ้ใจอ่อนทุกที”
“เจ้บอกว่าเจ้ชอบ มันให้ความรู้สึกอบอุ่น เหมือนได้รับการทะนุถนอม ผมไม่ลืมหรอก”
“แกนี่ถึงจะไม่ค่อยน่ารัก แต่ก็ยังรักพี่สาวที่แกมีอยู่คนเดียวอยู่บ้างเนอะ” เพชรพลอยลูบหัวน้องชายกลับ
“ผมโตแล้ว ผมมีหัวใจนะ เจ้ดูไหม” หยกพรวดพราดลุกขึ้น แหวกเสื้อที่กระดุมหลุดไปแล้ว เห็นหน้าท้องแบนราบกับแผ่นอกที่มีกล้ามเล็กน้อย
“ฮาๆๆๆๆ มุกนี้ใช้ได้ ชอบๆ” เธอเดินไปหยิบเงินในกระเป๋า “อ้ะ ห้าร้อย ออกไปได้แล้ว เจ้จะนอน”
“นอนกินบ้านกินเมืองนะเนี่ย” หยกหยอกพี่สาว แล้วรีบวิ่งหนีออกจากห้องเมื่อเห็นพี่สาวหันไปคว้าหมอนจะปาใส่
เพชรพลอยเดินไปล็อกประตู หยิบโทรศัพท์มาเข้าแอปเพื่อเช็กยอดทิป เมื่อวานเธอเอาสร้อยข้อมือไปขายได้เงินมาหมื่นกว่าบาท เธอยัดสามพันใส่บัญชีที่มีเงินอยู่ในนั้นหนึ่งหมื่นเจ็ดพันเก้าสิบหกสตางค์ โอนให้แม่แล้วก็จะเหลือแค่เก้าสิบหกสตางค์ ส่วนเงินค่าไกด์ทรานเฟอร์จะถูกจ่ายตามระบบบริษัท คืออีกหนึ่งเดือนข้างหน้า
ทันทีที่เห็นยอดเงินเธอก็ถึงเอากับมือตบหน้าผากตัวเอง
“บ้าบอมาก ฉันก็บ้า คุณก็บ้า แม่งเอ๊ย ดีแล้วที่คุณกลับไปซะตอนนี้ อยู่ด้วยกันนานๆ เราต้องทะเลาะกันแน่...แน่ๆ เลย ฉันรับประกัน”
ตัวเลขที่ปรากฏคือ 969,696.96 บาท
“ตัวเลขแบบนี้คุณจะให้ฉันถอนไปใช้ไหมเนี่ย แล้วถ้าถอน ตัวเลขมหามงคลนี้ก็จะหายไปน่ะสิ”
เพชรพลอยจัดการแคปหน้าจอก่อนที่ดอกเบี้ยจะทำให้ตัวเลขเปลี่ยน
“แต่ฉันจะไม่ใช้เงินของคุณหรอก มันมากเกินไป แล้วตอนนี้ความห่วยแตกในชีวิตก็กำลังจะทำให้น้องชายของฉันเปลี่ยนแปลงตัวเอง ฉันกำลังจะได้น้องชายคนใหม่ ฉันต้องการครอบครัวที่มีความสุขมากกว่าเงินซะอีกนะคุณทะเล แต่ฉันก็ขอให้คำอวยพรของคุณเป็นจริงนะ สักวันโชคต้องเป็นของฉัน ฉันจะต้องเข้มแข็ง”
เธอเดินไปหยิบจี้เพชรพร้อมไข่มุกที่ตู้เสื้อผ้าออกมา “มันก็โหวงๆ เนอะ สองวันเองที่รู้จักกัน ไม่ผูกพันอะไรกันหรอกเนอะ แต่ถ้าฉันมีอะไรไม่สบายใจ ฉันจะมาเล่าให้คุณฟังก็แล้วกันนะคุณทะเล” เธอคุยกับจี้ ประหนึ่งมันเป็นตัวเขาไปเสียแล้ว
*********
“อ้าว ไอ้หมาน้อย กลับมาก่อนกำหนดตั้งสองเดือน เบื่อแล้วเหรอลูก” เมสันกลับเข้าบ้าน เห็นไฟในห้องทำงานของลูกชายเปิดอยู่จึงเดินเข้ามาดู เจ้าตัวนั่งอยู่ที่ชุดเก้าอี้รับแขก ก้มหน้าก้มตาดูแปลนก่อสร้างโรงแรมสาขาที่ไทยกางอยู่บนโต๊ะ เขาจึงนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ
“ครับ ผมอยากเร่งโปรเจ็กต์ที่ไทย เลยให้แมตต์ขับเครื่องบินไปรับที่เรือสำราญเลย” เอเดรียนยืดตัวขึ้นนั่งหลังตรงพลางถอนหายใจยาว
อากัปกิริยาแบบนี้ คนเป็นพ่อรู้แล้วละว่าลูกต้องมีเรื่องอะไรอยู่ในใจ “เอ ได้ข่าวว่าแมตต์บินไปสองครั้ง”
ชายหนุ่มกระแทกหลังพิงพนัก คราวนี้เป่าปากอย่างอัดอั้น “ครับ”
“มีอะไรเล่าให้พ่อฟังไหม”
เมสันเอื้อมไปจับแขนลูกชาย สัมผัสเพียงแค่นี้เอเดรียนก็รับรู้ได้ถึงความห่วงใยของท่านแล้ว
“ผมถูกใจผู้หญิงอยู่คนหนึ่ง เธอเป็นคนไทย สู้ชีวิตดี แนวคิดคล้ายๆ ผม อยู่ด้วยแล้วผมมีความสุข”
“ไว้ใจได้เหรอ หลอกให้แกเปย์หรือเปล่าเหอะ”
“ผมก็เปย์อยู่แล้ว ผมไม่เอาเปรียบ ไม่ฝืนใจผู้หญิงคนไหน จ่ายแล้วจบด้วยดีทุกราย ผมดูออกครับว่าใครมาดีมาร้าย ผมผ่านมามากแล้ว”
เมสันนิ่งฟังขณะที่เอเดรียนเล่าไปเรื่อยๆ
- ผู้เขียน
