ด้วยรักมหาศาลจากท่านประธาน

ปัญหาเดิมๆ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ปัง ปัง ปัง

เคาะเบาๆ ไม่ตอบ จึงเปลี่ยนมาเป็นทุบดังๆ ในที่สุดลูกสาวของเธอก็แง้มประตูยื่นหน้าออกมา

“เป็นอะไรหรือเปล่า ตั้งแต่กลับมาเมื่อเย็นวาน จนข้ามมาอีกเย็นแล้วยังไม่ยอมออกไปกินข้าวกินปลา”

ปรางค์ทิพย์ถามพลางลูบผมเผ้าของลูกสาวที่ตกลงมาปรกหน้าปรกตา เสื้อผ้าก็ยังเป็นชุดยูนิฟอร์ม เพียงแต่ว่าตอนนี้มันยับยู่ยี่ ไม่ใช่สภาพของคนที่เตรียมตัวจะออกไปรับนักท่องเที่ยวไปส่งตามโรงแรม

“เปล่าแม่ หนูแค่เพลีย ไม่ได้นอนมาตั้งสองวัน ฮ้าววววว” เพชรพลอยแกล้งทำเสียงงัวเงียพลางอ้าปากหาว

“เออๆ ง่วงนอนก็แล้วไป เห็นหน้าตาบวมฉึ่งเหมือนคนร้องไห้ นี่ๆ ไปล้างหน้าล้างตาสิ แม่มีปลาเต๋าเต้ยผัดเจ็ดเซียนมาฝาก กระเพาะปลาด้วย ไปกินกันไป” ปรางค์ทิพย์ทำเสียงตื่นเต้นกับอาหารชั้นดีที่ร้อยวันพันปีถึงจะได้กิน

“หนูไม่หิว อยากนอนต่อ” เพชรพลอยทำท่าจะดันประตูปิด

“น้องก็รออยู่ มากินพร้อมหน้าพร้อมตากันมั่งสิ นานๆ จะอยู่กันครบ”

เพชรพลอยได้ยินน้ำเสียงมีความสุขของแม่ก็ไม่อยากขัดใจ เธอพยักหน้า

“ขออาบน้ำแป๊บนะแม่ เดี๋ยวตามไป”

เพชรพลอยเดินเข้ามาในห้องน้ำ เธอส่องกระจกแล้วก็พลันตกใจ เกิดมาไม่เคยเห็นตัวเองไม่สวยขนาดนี้ แม่ของเธอเป็นถึงนางงามสงกรานต์ประจำจังหวัดทางภาคเหนือ ใครๆ ก็ว่าเธอสวยเหมือนแม่ แต่เธอคิดว่า ความจริงเธอสวยกว่าแม่นิดนึง เพราะพ่อของเธอหล่อมาก เป็นถึงพระเอกทั้งจอเงินและจอแก้ว ส่วนผสมอย่างเธอถ้าไม่ใช้คำว่า ‘เลิศ’ แล้วจะให้เรียกว่าอะไร

แต่เพราะเมื่อวานเธอร้องไห้ยับเยิน สภาพหน้าจึงย่อยยับอย่างที่เห็น

“The show must go on. เป็ดน้อยต้อง Move on ให้ได้ ฟู่ววววว” เธอให้กำลังใจตัวเอง สูดหายใจเข้าลึกแล้วปล่อยออกมายาวเหยียด “ก็แค่หล่อ เร้าใจ แล้วฉันก็ได้คุณแล้ว คุณมีตำหนิแล้วละ ส่วนฉันน่ะเหรอ ได้กำไรเห็นๆ ฟู่วววววว”

หลังจากสดชื่นด้วยการอาบน้ำเย็นๆ และทาแป้งเด็กยี่ห้อโปรด เพชรพลอยก็เดินหน้าขาวว่อกปกปิดร่องรอยหน้าตาบวมช้ำมายังโต๊ะกินข้าวที่แม่และน้องชายนั่งรออยู่

“ลิงหนีออกมาจากป่า หรือว่าลิงกลับชาติมาเกิดฮะเจ้” หยก น้องชายวัยยี่สิบสองทักพี่สาว

เพชรพลอยตวัดตาโตๆ ใส่น้อง “แล้วน่ารักปะล่ะ”

“แหม คนชมจากปากซอยไปถึงก้นซอย พี่ผมจะไม่น่ารักยังไงไหว ขนาดเห็นแต่ลูกตา ออร่าความสวยน่ารักของพี่ยังเตะหน้าผมเลยเนี่ย”

เพชรพลอยชี้นิ้วทำปากขมุบขมิบด่าน้อง รู้นะว่าแซะเธอ

ปรางค์ทิพย์ตักข้าวให้ลูกสาวลูกชายเสร็จก็เริ่มบรรยายคุณงามความดีของอาหาร

“นี่ปลาเต๋าเต้ยผัดเจ็ดเซียนเนื้อนุ่มละลายในปาก ส่วนอันนี้กระเพาะปลาของจริง รับประกันว่าไม่ใช่หนังหมูแบบที่เคยกิน เนื้อปูที่ใส่มาก็กรรเชียงปูก้อนโตๆ เต็มปากเต็มคำ โต๊ะจีนตามงานไม่ได้แบบนี้หรอกนะ”

ปรางค์ทิพย์ก็เป็นอีกคนหนึ่งที่เวลาได้การ์ดเชิญให้ไปงานเลี้ยงโต๊ะจีน ทั้งงานแต่งและงานบวช เธอมักจะหอบลูกทั้งสองคนไปด้วยเสมอ มันดูผิดมารยาท แต่หัวอกคนเป็นแม่ก็อยากให้ลูกได้กินของดีๆ อร่อยๆ และก็โชคดีที่ความน่าเอ็นดูของลูกทั้งสองของเธอ ทำให้เพื่อนๆ ไม่เคยรังเกียจ แต่พอลูกๆ เข้าสู่วัยรุ่นพวกเขาเริ่มรู้ธรรมเนียมจึงไม่ยอมไปกับแม่อีก

ปรางค์ทิพย์ตักกับเนื้อปลาไปใส่จานข้าวลูกสาว เอาใจเป็นพิเศษ

หยกเหลือบมองหน้าพี่สาวที่มีสีหน้าเปลี่ยนไป เขารู้แล้วว่าต้องมีอะไรบางอย่าง “แม่เอาเงินที่ไหนไปซื้ออาหารเหลาพวกนี้มา ค่าจ้างร้านทำผมออกแล้วเหรอ” หยกหรี่ตามองแม่ เขารู้ดีว่าค่าจ้างร้านทำผมที่แม่ไปเป็นลูกมือไม่ได้ออกวันนี้

“กะ...ก็...”

“เสี่ยบุญตาฝากมาใช่ไหมแม่” เพชรพลอยวางช้อน

“เสี่ยเขาหย่าเมียแล้ว” ปรางค์ทิพย์จับแขนลูกสาวอย่างเกลี้ยกล่อม

“หนูมีเวลาอีกสองเดือนกับเงินสองล้านใช่ไหมแม่” เพชรพลอยขอสู้อีกเฮือกก่อนที่จะถึงวันนั้น

“แกคิดดีๆ นะ ถ้าแกยอม ไม่ใช่แกสบายคนเดียว น้องก็จะได้สบายไปด้วย”

“แม่ไม่ต้องเอาผมไปเกี่ยวด้วยได้ไหม ผมมันเฮงซวยก็จริง แต่ถ้าต้องทำถึงขนาดนี้ ผมจะรับผิดชอบชีวิตของผมเอง” หยกอยากจะเดินออกจากโต๊ะเสียเดี๋ยวนี้ แต่เขาก็เป็นห่วงพี่สาว

“นี่แกสำนึกเป็นตั้งแต่เมื่อไร” ปรางค์ทิพย์เริ่มเสียงเขียว

“แม่เอาแต่ไปบ่อน แม่จะไปรู้อะไร แม่เห็นไหมว่าลูกๆ ของแม่โตแล้ว มีหัวใจด้วย” เขาลุกขึ้นยืน กระชากเสื้อเชิ้ตจนกระดุมหลุด “นี่ไงแม่ หัวใจของผม มันเต้นได้นะ แม่ลองจับดูไหม”

“พอแล้ว” เพชรพลอยตกใจที่เห็นน้องชายขึ้นเสียงกับแม่ เธอดึงแขนน้องให้นั่งลง

“หนูขอได้ไหมแม่ แม่ต้องเลิกเข้าบ่อนตั้งแต่ตอนนี้ หนูจะหาเงินมาใช้หนี้ให้ได้” เพชรพลอยจ้องตาแม่ เธอเห็นความเสียใจสะท้อนออกมา แต่มันกี่ครั้งแล้วล่ะที่เธอได้เห็นแววตาแบบนี้

“แล้วน้องๆ อีกสองคนที่แกส่งเสียล่ะ”

“หนูบอกแล้วว่าน้องๆ ไม่ผิด พวกเขาเกิดมาจากพ่อที่เห็นแก่ตัว ช่วงนี้ก็ให้บ้านนั้นประหยัดเยอะๆ ไปก่อน ถ้าหนูหาเงินสองล้านได้ภายในสองเดือน ต่อไปหนูก็หาเงินเลี้ยงทุกคนได้สบายแล้วละแม่ ไม่ว่าจะบ้านนี้ หรือน้องๆ ที่พ่อไปไข่ทิ้งไว้” เธอทำน้ำเสียงเหมือนไม่ได้กังวลใจ ทั้งที่ข้างในเหมือนถูกถ่วงด้วยหินนับพันตัน

“แล้วจะไปหามาจากไหนตั้งสองล้าน” ปรางค์ทิพย์ถามอย่างไม่เชื่อว่าลูกสาวจะหาเงินมาได้ทัน