ด้วยรักมหาศาลจากท่านประธาน

เขาหล่อและเด็ด ส่วนเธอทั้งเผ็ดทั้งมัน

“กระทงของคุณคว่ำ” เอเดรียนล้อเธอ เสียงหัวเราะของเขากังวานอยู่ภายในห้องนั่งเล่น

“กระทงคุณลงน้ำปุ๊บ เทียนดับปั๊บ” เพชรพลอยเองก็ไม่ยอมแพ้

หลังจากลอยกระทงกันเสร็จทั้งสองก็แยกย้ายไปอาบน้ำอาบท่า จากนั้นเอเดรียนก็มาเคาะประตูห้องของเธอพร้อมกับไวน์ขวดใหญ่ ความเงียบถูกขับกล่อมด้วยเสียงดนตรีคลาสสิกที่เปิดคลอเบาๆ และมีเสียงพลุแทรกเป็นระยะๆ

“ถ้าไม่ใช่คุณ ฉันคงไม่มีโอกาสมานั่งจิบไวน์ชมพลุท่ามกลางวิวพันล้านแบบนี้” เธอลุกจากเก้าอี้ เดินถือแก้วไวน์ไปยืนอิงกระจก “ข้างบนมีพระจันทร์เต็มดวง พลุ แถมข้างล่างยังมองเห็นกระทงลอยเป็นสาย”

“คุณนี่ปากหวานนะ ผมหาอาชีพอีกอาชีพให้คุณได้แล้ว”

“อะไรคะ” เธอเดินกลับมานั่งที่เก้าอี้ วางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะที่คั่นระหว่างเธอกับเขาไว้ ระสายตาจากท้องฟ้ามามองหน้าเขา

“สวย บทจะเซ็กซี่ก็เล่นเอาใจผมป่นปี้ บทจะน่ารักก็ทำเอาใจผมฟูฟ่อง มีเสน่ห์ คุยสนุก อยู่ด้วยแล้วมีความสุขแบบนี้ก็ต้อง ‘รับงานกินข้าว’ ”

เพชรพลอยหัวเราะ “ฉันถือเป็นคำชมแล้วกัน ส่วนงานกินข้าว ถ้าหลังชนฝาเมื่อไร ฉันคงต้องหยิบมาพิจารณา”

ประโยคท้ายของเธอสร้างความไม่พอใจให้เอเดรียน ทั้งที่เขาเป็นคนจุดประเด็นนี้ขึ้นมาเอง

“อย่างอื่นผมพูดจริง ยกเว้นงานกินข้าว”

เขาลุกเดินไปยังเครื่องเสียง เสียงเพลงบรรเลงเมื่อครู่เงียบไป เพียงไม่นานเสียงร้องทุ้มนุ่มละมุนหูก็ดังขึ้นในเพลง Love me tender เสียงนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนกระทั่งชายหนุ่มเจ้าของเสียงเดินมายืนตรงหน้า เสียงของเขาสะกดเธอไว้ในทุกพยางค์

“Love me tender, Love me long. Take me to your heart. For it’s there that I belong.” (ได้โปรดรักผมอย่างทะนุถนอม รักผมนานๆ ขอให้ผมได้อยู่ในหัวใจของคุณ เพราะที่ตรงนั้นคือที่ของผม)

เขาค้อมตัวลงอย่างสุภาพพร้อมกับหยุดร้อง ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเอลวิส เพรสลีย์ เจ้าของเพลงตัวจริงร้องต่อ และในช่วงที่ดนตรีทอดยาวเขาก็เอ่ยกับเธอ

“ให้เกียรติเต้นรำกับผมหน่อยได้ไหมครับคุณผู้หญิง”

เพชรพลอยวางมือลงบนมือเขา ค่อยๆ ลุกจากเก้าอี้ “ด้วยความยินดีค่ะ”

จากนั้นทั้งสองก็ขยับเท้าพลิ้วไหวไปตามเสียงเพลง

“เพลงนี้ถูกเล่นในงานแต่งงานของพ่อแม่ผมที่โบสถ์ในลาสเวกัส” เขาบอกระหว่างเยื้องย่างโอบประคองเพชรพลอยไปตามจังหวะ

“คุณว่าที่เจ้าบ่าว อีกหน่อยคุณจะทำอย่างนี้ไม่ได้แล้วนะ คุณต้องซื่อสัตย์กับภรรยาของคุณนะรู้ไหม”

“อย่าพูดให้เสียบรรยากาศสิครับ” เขาท้วง

“ไม่หรอก บรรยากาศจะเสียก็ต่อเมื่อคุณได้ยินเสียงร้องของฉัน” ความสามารถในการร้องเพลงของเพชรพลอยเรียกได้ว่าห่วยแตก แต่ก็ชอบโชว์พลังเสียง

“ผมอยากฟัง”

“ถ้ามีโอกาส ก่อนที่คุณจะกลับ ฉันจะร้องให้คุณฟัง”

“ครับ” เขามองเธอด้วยนัยน์ตาหวานซึ้ง

เพชรพลอยกลืนน้ำลายอึกแล้วอึกเล่า ความกดดันและบีบคั้นต่างๆ ทำให้เธอตัดสินใจมาตั้งแต่ตอนอยู่ที่ถนนข้าวสารหลังจากรับโทรศัพท์จากแม่ครั้งล่าสุด

“เสี่ยเขาเร่งรัดมา เขาให้เวลาอีกแค่สองเดือน”

“สองล้านเลยนะแม่ หนูจะไปหามาจากที่ไหน”

“เขายื่นข้อเสนอมาว่า ถ้าแกยอมไปเป็นเมียเขา เขาจะยกหนี้ให้”

“เล่นแบบนี้เลยเหรอ”

“แม่ก็เห็นว่าไม่เลวนะ”

“ฮะ อะไรนะแม่ ทำไมพูดแบบนี้”

เป็นหนี้แสนสองแสนแม่ก็แทบจะเอาเธอใส่พานไปถวายอยู่แล้ว แต่เธอก็หยิบตรงนั้นตรงนี้มาโปะได้ทุกที คราวนี้เธอจะไปหามาจากไหนในเวลาแค่สองเดือน ไอ้เสี่ยตัณหากลับมันต้องการต้อนให้เธอจนมุม

เธอแพ้แล้วใช่ไหม เธอเหนื่อยเหลือเกิน คงไม่มีวันชนะ ตราบใดที่แม่ยังทำตัวเป็นเหยื่อตกลงไปในบ่วงแร้วของนายพรานเจ้าเล่ห์อย่างไอ้เสี่ยชั่วที่อยากได้เธอจนตัวซีดตัวสั่น

เธอจะไม่ยอมให้ไอ้เสี่ยบ้ากามเป็นคนแรกของเธอ แค่คิดก็คลื่นไส้แล้ว

ครั้งแรก...มันควรจะเกิดขึ้นอย่างสมัครใจ...กับคนที่เธอพอใจ ดังนั้นเธอจะขอเลือกด้วยตัวเอง

“ฉันไม่รู้ว่าคุณเหลือเวลาอีกเท่าไรที่จะได้ใช้ชีวิตโสด ส่วนฉันมีเวลาอีกแค่สองคืนที่จะได้อยู่กับคุณ”

ความเครียดภายในผลักดันให้เพชรพลอยเอ่ยออกไป ใจเธอเต้นแรงกับการเสนอตัวอย่างไม่มีศิลปะ จนต้องหลุบสายตาลงมองแค่แผ่นอกของเขาอย่างประหม่า

มือเขาที่ประคองเอวบางเกี่ยวกระชับเธอเข้ามาหาตัวมากขึ้นๆ เขาก้มลงจูบที่มุมปากเธอบังคับให้เพชรพลอยเงยหน้ามองตาเขากลายๆ นัยน์ตาที่มีเธออยู่ในนั้นสะท้อนแสงพลุสว่างไสว

“ครับ ถ้ามีอำนาจวิเศษ ผมจะหยุดเวลาไว้ตรงนี้”

“แต่คุณไม่มีอำนาจนั้น แล้วถ้า...” เธอละอายที่จะพูดต่อ

“ถ้าอะไรครับ” มือที่อยู่บนเอวเธอลูบขึ้นลงเบาๆ

“ถ้าฉันขอเวลาของคุณสองคืน ในช่วงเวลาที่คุณเหลืออยู่นี้ จะผิดไหมคะ”

“ผมยังไม่ได้เป็นสิทธิ์ขาดของใคร แล้วคุณก็รู้ว่าผมอยากได้คุณมากแค่ไหน” เธอเห็นความกระหายในราคะระยิบระยับอยู่ในดวงตาของเขา

“และคุณก็รู้ว่าฉันก็อยากได้คุณเช่นกัน” เขาเห็นคำเชื้อเชิญเต้นระริกอยู่ในดวงตาของเธอ

เขาก้มลงมาหอมแก้มนวล

“ฉันไม่อยากใจง่ายเลยจริงๆ” เธอพึมพำหลังจากเขายกจมูกขึ้น

“เพราะผมหล่อไง แล้วผมก็เด็ดด้วย” เขาดึงเธอออกจากความตึงเครียด

“ส่วนฉันก็ทั้งเผ็ดทั้งมันเชียวละ”