คนหลงลูกหลงเมีย
1089 คำ
“ครับ อันนี้รูปอะไรครับ” เขายกกระดาษแข็งที่มีรูปผลไม้ลูกกลมๆ สีส้มขึ้นมา
“ฉ้ม”
“เก่งมาก ส้ม ออเรนจ์” เอเดรียนพูดช้าๆ
“ฉ้ม อ่อเย้นเจด” น้องไข่มุกพูดตามอย่างตั้งใจ
“เก่งครับ อันนี้ล่ะ”
“ฉะตอยี่ มุชอบหม่ำฉะตอยี่” น้องไข่มุกชี้ไปที่ผลไม้สีแดงสุดโปรด
“เก่งครับ ส่วนอันนี้เรียกว่ากล้วย ไหนพูดตามพ่อสิครับ กะ-ล่วย” เอเดรียนออกเสียงควบกล้ำชัดเจน
“กะ-ย่วย” น้องไข่มุกจริงจังกับการออกเสียงมาก
“ลูกพ่อเก่งมากเลยครับ” เขาชมเชยพร้อมกับปรบมือ
“กะ-ล่วย บานาน่า” เอเดรียนสอนต่อ
“กะ-ย่วย บะน้าน่ะ” น้องไข่มุกเน้นทีละคำ
“สุดยอด เก่งได้พ่อมากครับ แอคเซนท์ดี สำเนียงได้ พ่อน้ำตาจะไหล ลูกไม้หล่นอยู่โคนต้นเลยลูกพ่อ” เอเดรียนปลาบปลื้ม ไม่รู้ว่าน้ำตามาได้อย่างไร รู้แต่ว่าความตื้นตันมันล้นปรี่จริงๆ
เอเดรียนอยู่กับลูกต่ออีกสักพักจนกระทั่งยาออกฤทธิ์ เขาอุ้มน้องเดินไปเดินมา ร้องเพลง...Love me tender ของเอลวิส เพรสลีย์ อีกแล้ว เพราะไม่เคยมีเพลงกล่อมเด็กอยู่ในหัวเลยสักเพลง เป็นการบ้านข้อหนึ่งที่เขาจะต้องไปทำหลังจากกลับไปที่โรงแรม
น้องไข่มุกหลับอยู่บนบ่าเขา พอดีกับที่แดดเริ่มส่องมาทางด้านนี้ เขาจึงพาเด็กน้อยเดินเข้าไปที่ห้องด้านหลัง ค่อยๆ วางแกลงบนเตียงเด็ก ยืนมองอยู่นานสองนาน พอนึกขึ้นได้ก็เหลือบมองหากล้องวงจรปิด ถ้าแม่ของเด็กมาเห็นต้องเสียแผนแน่
“ในห้องนอนข้างหลังมีกล้องวงจรปิดไหมครับ เวลาน้องตื่นจะมีคนเห็นไหม” เขาถามเจสซี่ตอนเดินออกมาจากห้องของน้องไข่มุก
“ไม่มีค่ะ น้องตื่นก็จะตะโกนเรียกเองค่ะ เสียงแจ๋วเลยละค่ะ” แล้วเจสซี่ก็พูดต่อโดยที่เขาไม่ต้องถามให้น่าสงสัย “พี่เพชรบอกว่าจะติดกล้องที่ร้านสักสองตัว เอาไว้ข้างนอกตัวนึงข้างในตัวนึง แต่ก็ยังไม่ได้ติดเลยค่ะ”
“ครับ คิดเงินได้เลยครับ ทั้งหมดเท่าไร”
หลังจากจ่ายเงินเสร็จแล้วเอเดรียนก็เดินกลับไปยังโรงแรมอย่างอาลัยอาวรณ์
*********
“กินขนมกัน ฝีมือน้องเพชร” เขาวางกล่องขนมที่มีโลโก้ร้านคอนช์เพิร์ลลงบนโต๊ะรับแขกตรงหน้าเพื่อนสนิท
ณวัฒน์ขึ้นมารอเอเดรียนบนเพนต์เฮาส์ตั้งแต่เก้าโมง ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงก็ยังไม่โผล่หัวมา เขาจึงส่องกล้องไปทางร้านกาแฟ จากนั้นเขาก็ไม่สามารถลดกล้องลงจากตาได้เลย
“มึงลงไปคลานบนพื้นทำไมครับท่านประธาน” ณวัฒน์พูดไปขำไป
“เป็นสิงโตเจ้าป่าใจดีรักเด็ก” เอเดรียนตอบพลางหยิบกล่องขนมมาเปิด แล้วหยิบครัวซองต์ขึ้นมากิน และทำหน้าฟินใส่เพื่อนขณะเคี้ยว
“เฮอะ สิงโตเหลี่ยมจัดที่เขมือบไก่ของกูจนอิ่มแปล้น่ะสิไม่ว่า แถมไข่ใส่ท้องเขาไว้อีก” ณวัฒน์แค่นหัวเราะ “แล้วมึงต้องทำขนาดนั้นเลยเหรอวะ อย่างอื่นไม่มีเล่นเหรอ ของเล่นก็ลากกูไปซื้อมาด้วยกันตั้งเยอะตั้งแยะ”
“ลูกไม่สบาย กูก็เลยต้องรับหน้าที่ป้อนยา กินยายากมาก งับเข้าไปก็พ่นออกมา หลอกล่อสารพัดแล้วไม่สำเร็จ ก็เลยเอาวะ เป็นสิงสาราสัตว์ก็ได้ ถ้าเป็นสิงโตแล้วไม่รุ่ง กูคงลงไปคลานเป็นจระเข้”
“ถ้ามึงลงไปคลานแบบนั้น กูนึกถึงตัวเห้มากกว่าว่ะ” ณวัฒน์พูดแล้วก็ขำก๊ากออกมา
“มึงจำคำพูดของกูไว้นะ เดี๋ยวมึงจะได้ลิ้มรสประสบการณ์แบบนี้ ตัวเห้น่ะมึงไปซ้อมคลานไว้ก่อนเลย ถึงเวลาจะได้คล่องๆ” เอเดรียนชี้หน้าเพื่อนด้วยนิ้วที่เปื้อนคาราเมลก่อนจะหยิบทิชชูมาเช็ด
“กูดูมึงแล้วโคตรขำ ลูกมึงจุ๊กๆ จิ๊กๆ นัวเนีย วันก่อนก็กรี๊ดปรอทแตก แบบที่มึงเกลียดทุกประการเลย กูเข้าใจคำว่าเกลียดอะไรก็ได้อย่างนั้นละ”
“ไม่ใช่ ไม่เหมือนกันโว้ย ลูกกูน่ารัก ช่างซักช่างถาม ฉะฉาน ฉลาดเหมือนพ่อ สวยเหมือนแม่ เป็นส่วนผสมอันแสนวิเศษที่กูกับน้องเพชรสร้างขึ้นมาร่วมกัน นี่ไม่ได้อวยนะ ถ้าอวยจะยิ่งกว่านี้” เอเดรียนดักคอเพื่อนไว้ก่อน
“พูดออกมาขนาดนี้แล้วบอกว่าไม่ได้อวยเหรอ สุดยอดเลยว่ะเพื่อน ถ้าเป็นลูกมึง คือดีหมด ไอ้คนหลงลูก”
เอเดรียนยักคิ้วก่อนหยิบขนมอีกชิ้นแล้วยื่นกล่องไปให้เพื่อน “อร่อยนะ”
“มึง แก้มออกแล้ว พุงด้วย” ณวัฒน์ดึงแก้มเพื่อน แล้วก็จกที่พุงแรงๆ “ระวังจะน่าเอ็นดูแบบซานตาคลอสนะ”
“เจ็บโว้ย ที่จับหน้ากูอยู่นี่มือหรือตีน” เอเดรียนผลักเพื่อนออก “กินสิ ถ้าไม่กินเดี๋ยวกูกินหมดนะ”
ณวัฒน์หยิบครัวซองต์ขึ้นมากินแล้วทำหน้าประหลาดใจในรสชาติ “เก่งว่ะ อร่อยจริง”
“ไอ้วัฒน์ๆ กูพอจะนึกอะไรออกแล้ว” เอเดรียนพูดไว้แค่นั้นแล้วต่อสายหาเลขาฯ
ณวัฒน์ฟังเพื่อนร่ายยาวอยู่ประมาณสิบนาที พอวางสายณวัฒน์ก็ถอนหายใจ
“ทำอย่างกับจะไม่กลับลาสเวกัสแล้ว เล่นเป็นเด็กๆ ไปได้ มันจะวุ่นเอานะ รีบกลับไปสานต่อทางโน้นให้จบเถอะ อีกนิดเดียวเอง เพชรคงไม่ยกร้านหนีมึงไปไหนหรอก”
“นี่ก็งาน มันสำคัญต่อตรงนี้” เขาทุบที่อกตัวเองแรงๆ “แล้วนี่มึงไปหาไลลาหรือยัง”
“ไปมาแล้ว ที่มาวันนี้ก็จะมาถีบมึงนี่แหละ เสือกปิดบังเรื่องสำคัญไว้” ณวัฒน์ยัดขนมเข้าปาก ลุกขึ้นตั้งท่าตั้งทางจะทำอย่างที่ลั่นวาจา
“ไม่เอาน่า มามีเรื่องชกต่อยในถิ่นกูเดี๋ยวก็ดวงจู๋กลับบ้านหรอก” เอเดรียนหยอกเพื่อน ดึงแขนให้ณวัฒน์ลงมานั่งตามเดิม “ไลลาเขาขอไว้ ทำเพื่อน้องมันสักหน่อย”
“พรุ่งนี้กูต้องไปดูงานที่ภูเก็ต จะพาไลลาไปด้วย แล้วก็จะพาเที่ยวที่นั่นสักอาทิตย์นึง หวังว่ามึงคงไม่วู่วามทำอะไรให้เพชรโกรธนะ”
“เชื่อฝีมือกูเถอะ ไหนมึงเล่าเรื่องที่ไปหาไลลาให้กูฟังหน่อยสิ"
- ผู้เขียน
