ลูกเป็ดน้อย
1027 คำ
สี่เดือนต่อมา
‘คิงดอม ออฟ ไดมอน กรุงเทพ’ โรงแรมขนาดใหญ่ อาณาจักรแห่งความหรูหา ที่สุดแห่งความสง่างามเหนือแม่น้ำเจ้าพระยาบนที่ดินที่มีค่าดั่งเพชร สถานที่แห่งนี้กำลังคลาคล่ำด้วยนักธุรกิจ นักการเมือง ดารา เซเลบริตี้ และนักข่าว
งานแกรนด์โอเพนนิ่งดำเนินมาถึงช่วงเวลาสำคัญเมื่อเจ้าของโรงแรมหนุ่มลงจากรถหรู ย่างก้าวที่มั่นคงเดินตรงไปยังเวทีริมแม่น้ำตรงเวลาเป๊ะ ความดูดีไปทุกกระเบียดนิ้วสร้างความน่าเกรงขามให้กับบรรยากาศของงานในฉับพลัน เหล่าดารานางแบบมองตามเขาตาพราวในความหล่อสมาร์ตทุกองศา ท่วงท่าก็ราวกับผ่านการฝึกมาจากโรงเรียนสอนบุคลิกภาพ ดูสง่างามเหมือนกับโรงแรมไม่ผิดเพี้ยน บรรยากาศเต็มไปด้วยความเงียบ ทุกคนตั้งใจฟังเมื่อพิธีกรเชิญเขามายืนกลางเวที
แต่แล้วรอยยิ้มบนริมฝีปากกระจับกลับพลันหายไป...
“กรี๊ดดดดดดด กรี๊ดดดดดดดด”
เอเดรียนรู้สึกจี๊ดขึ้นสมองกับเสียงที่ดังแหวกอากาศขึ้นมา การ์ดและลูกน้องมองหน้ากันเลิ่กลั่ก
“เอิ๊กๆๆๆๆๆ”
เสียงเดิม แต่คราวนี้หัวเราะลงลูกคอ
เอเดรียนตวัดเพียงสายตาไปยังบอดี้การ์ดขณะที่ปากยังขยับถ้อยคำสะกดคนฟัง
“เปะ ฉีเหยือง ตัวหญ่าย”
ตอนนี้เขาโมโหบอดี้การ์ดที่จัดการไม่ได้ ปล่อยให้เด็กมาร้องกรี๊ดๆ ทำให้เสียบรรยากาศงานสำคัญของเขา นึกโทษไปถึงพ่อแม่เด็กที่ไม่ดูแลลูกให้ดี เขาจึงรวบรัดจบความ ส่งมอบหน้าที่ให้พิธีกรดำเนินงานต่อ และกระซิบบอกลูกน้องอีกคนให้กันแขกออกจากตัวเขาไว้ก่อน สักครู่จะกลับมาเข้างานใหม่
เอเดรียนเดินไปยังริมน้ำตรงสุดเขตกำแพง การ์ดชุดดำของเขาลงไปอยู่บนโป๊ะหน้าโรงแรม ส่วนโป๊ะใกล้ๆ กันเป็นของแหล่งท่องเที่ยวที่มีคนนิยมมาซื้อของสไตล์โฮมเมด ทั้งของกินและของใช้ เจมส์กำลังโบกมือไล่สลับกับทำมือจุ๊ปากใส่เด็กตัวน้อยๆ ที่มากับหญิงสาวรูปร่างดี
“เปะ เปะ” เด็กผู้หญิงผมสีน้ำตาลอ่อนหันมาทางการ์ด
ผิวพรรณที่โผล่พ้นชุดกระโปรงแขนกุดดูขาวนวลน่าทะนุถนอม ค่อนข้างอวบ ตัวสูงเลยหัวเข่าของผู้หญิงคนนั้นมานิดหน่อย ตาของแกซ่อนอยู่หลังแว่นกันแดดรูปเป็ดสีเหลืองอ๋อย เหมือนเป็ดยางขนาดใหญ่ยักษ์ที่ผูกไว้กับเสาโป๊ะหน้าโรงแรมหนึ่งตัว แว่นนั้นใหญ่เกินไปจึงเอียงกระเท่เร่อยู่บนหน้าเล็กๆ
“ก็ให้เด็กมันดูไม่ได้เหรอคู้นนน หวงอะไรนักหนา” ผู้หญิงคนนั้นเสียงแตกเล็กน้อย ทำให้รู้ว่าเป็นสาวประเภทสอง เธอย่อตัวลงนั่งคุกเข่า ขยับร่มบังแดดที่ลามมา ผิวขาวๆ ของเด็กน้อยเริ่มจะเป็นสีชมพูเพราะความร้อน
การ์ดยังคงโบกมือไล่ สีหน้าเหี้ยมเกรียม แต่ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ถอย แถมทำท่าไม่พอใจ
“เอิ๊ก เอิ๊ก เปะ” เด็กน้อยหันไปพูดกับผู้หญิงที่จูงมือดูเป็ด แล้วหันมาทางการ์ด นิ้วเล็กๆ ยังคงชี้ไปยังเป็ดยักษ์ มีน้ำใจชักชวนให้การ์ดดูด้วย “เปะ” แกยิ้มจนแก้มทั้งสองข้างบุ๋มเห็นลักยิ้ม เป็นลักยิ้มที่ใครเห็นก็เอ่ยปากว่าโขกมาจากแม่ไม่ผิดเพี้ยน
“Go away!”
ผู้ใหญ่ทั้งสองยังคงทุ่มเถียงกัน เจสซี่พูดเป็นภาษาอังกฤษบ้างไทยบ้าง ถึงบางคำเจมส์จะแปลไม่ค่อยออก แต่ก็รู้ว่าเจสซี่กำลังด่าเขาฉอดๆ
“อ้าว ฉันไม่ได้ไปอยู่บนโป๊ะโรงแรมคุณสักหน่อย แล้วนี่จะรังแกเด็กสองขวบใช่ไหม ไอ้พวกใจแคบ” สาวเสียงแตก วางร่มลง มือหนึ่งกอดเด็กไว้ อีกมือหนึ่งชี้ไม้ชี้มือใส่การ์ดอย่างฉุนเฉียว
เด็กน้อยเห็นการ์ดทำหน้าตาน่ากลัว เสียงพี่เลี้ยงก็ดังแว้ดๆ จึงหน้าเสีย
“แง แงงง แงงงงง”
ปากเล็กๆ สีแดงอ้ากว้าง ปล่อยเสียงออกมาเต็มกลั้น
“เปะ แงๆๆๆ”
“ไอ้ฝรั่งขี้นก ใจดำ ถ้าจะไม่ให้คนดูแล้วเอาเป็ดยางมาโชว์ใครไม่ทราบ ไปค่ะน้องไข่มุก เดี๋ยวพี่เจสไปซื้อเป็ดเป่าลมให้หนูเองก็ได้ ไม่ร้องนะคะ อย่าไปดูมันเลย”
เธออุ้มเด็กน้อยขึ้น น้องไข่มุกสะอึกสะอื้น หันไปมองเป็ดในแม่น้ำพร้อมกับชี้ไม่หยุด จากที่อ้าปากร้องไห้ก็เปลี่ยนเป็นกัดฟันแยกเขี้ยวร้องผ่านไรฟัน โน้มตัวดิ้นจะลงพื้น แล้วเจสซี่ก็ต้องหยุดเดินเมื่อได้ยินเสียงของตกลงบนโป๊ะ
“อุ๊ยตายแล้ว” เจสซี่อุทาน เมื่อพบว่าแว่นกันแดดที่ใหญ่เกินหน้าเด็กร่วงลงไปนอนแอ้งแม้ง ความเปราะทำให้ขาของแว่นหักไปข้างหนึ่ง
เอเดรียนซึ่งยืนมองเหตุการณ์อยู่ด้านบนตัวชาไปหมด หัวใจเขาหน่วงหนึบ เมื่อมีโอกาสได้เห็นใบหน้าของเด็กน้อยเต็มตาชั่วขณะตอนที่เจสซี่วางน้องไข่มุกลง เด็กน้อยดูเหมือนเพชรพลอยย่อส่วน ความสับสนว่ายวนในหัว และเขาจะต้องหาคำตอบให้ได้
เธอเก็บแว่นบนพื้นโป๊ะมาสวมบนใบหน้าเล็กๆ แต่แว่นเหลือขาเดียวจึงจับมือน้องไข่มุกให้มาจับแว่นไว้
“จับแว่นไว้ก่อนนะลูก เดี๋ยวพี่เจสซ่อมให้หนูใหม่นะคะ”
น้องไข่มุกยังสะอื้น แต่ก็พยักหน้าอย่างว่าง่าย สมาธิของแกมาจดจ่ออยู่กับการจับแว่น ทั้งยังต้องแหงนหน้าไว้เพื่อไม่ให้แว่นตก จึงลืมเป็ดในแม่น้ำไป จากนั้นเจสซี่ก็กางร่มอุ้มเด็กน้อยขึ้นไปบนฝั่ง
ทางด้านบอดี้การ์ดตัวใหญ่ยักษ์ก็ขึ้นมาจากโป๊ะ เจอเจ้านายก็สะดุ้งตกใจ เจมส์ผ่านงานยากมามากมาย แต่กลับทำให้เด็กหยุดส่งเสียงไม่ได้ก็รู้สึกผิด
“ขอโทษครับท่านประธาน” เจมส์ก้มหัวเอามือกุมกันไว้
“ไปสืบมาว่าเด็กคนนั้นลูกใคร อยู่ที่ไหน เดี๋ยวนี้!” เอเดรียนสั่งเสียงเฉียบขาด แล้วหันหลังกลับเข้างานไปทันที
- ผู้เขียน
