อยากได้เธอ
1028 คำ
“เอ้อ เพชร พี่กำลังโทร.หาเราเลย พี่ต้องขึ้นเครื่องไปภูเก็ต มีแอกซิเดนท์นิดหน่อย ฝากบอกแขกพี่ด้วยว่าค่ำๆ พี่ไปหาที่โรงแรม” ณวัฒน์พูดแทรก
“ไม่มีปัญหาค่ะ แต่ตอนนี้ปัญหาอยู่ที่ว่า คุณลุงยังไม่ขึ้นเรือมาเลยค่ะ”
“ฮาๆๆๆ เพชรเอ๊ย เขาไม่ใช่ลุง” ณวัฒน์หัวเราะทันทีที่เธอพูดจบ
“จะให้เรียกว่าอะไรล่ะคะ คุณตาเหรอคะ”
“นี่เพชร นักท่องเที่ยวที่มากับเรือไม่ใช่ว่าจะต้องแก่ไปหมดเสียหน่อย เราน่ะคิดไปเอง”
“ก็พี่วัฒน์บอกว่าแขกคนนี้เป็นผู้มีพระคุณ เงินถุงเงินถัง เอาเงินมาโยนในทะเลเล่นแบบนี้เพชรก็คิดว่าแก่สิคะ”
“โนๆๆ รุ่นเดียวกับพี่นี่แหละ เขาขึ้นจากเรือมาแล้ว แค่นี้ก่อนนะ พี่จะขึ้นเครื่องแล้ว” ณวัฒน์วางสายพร้อมกับส่ายหัว
‘ไอ้จิ้งจอกลาสเวกัสเอ๊ย ไอ้คนบาป ชีวิตมึงมีสีสันสมใจแน่ๆ’
เพชรพลอยวางสาย ตามองเห็นความเคลื่อนไหวที่กำลังตรงมาทางเธอ “พ่อจ๋าแม่จ๋า ยิ่งเดินมาใกล้ยิ่งหล่อ อีเพชรเข่าอ่อนแล้ว แต่อย่าบอกนะว่า...”
“สวัสดีครับ ผมชื่อ เอเดรียน สเวนเซน ครับ คุณ...เป๊ตปล่อยใช่ไหมครับ” เขาแนะนำตัวเป็นภาษาอังกฤษ พร้อมกับมองบัตรไกด์ที่เธอแขวนไว้บนคอ
ชื่อที่เขาพูดออกมาด้วยเสียงทุ้มมีอำนาจสะกดมันเขียนไว้บนป้ายที่เธอถืออยู่ เขาคือหนึ่งเปอร์เซ็นต์ที่เหลือ ไอ้บ้าโรคจิตที่ยืนจ้องเธอจะเป็นจะตายคือแขกผู้มีพระคุณของณวัฒน์
“สวัสดีค่ะ คุณเอเดรียน เอ่อ ฉันชื่อเพชร-พลอยค่ะ” เธอเน้นชื่อตัวเองทีละคำพร้อมมอบรอยยิ้มมิตรภาพ ทั้งที่ใจอยากจะกระโดดกัดคอเขาจะแย่แล้ว
“เป๊ต-ปล่อย” เขาเลิกคิ้วเอียงคอ สายตาของเขาแทบพลัดตกลงไปในลักยิ้มมีเสน่ห์บนสองข้างแก้มของเธอ
“เพชร-พลอย” เธอพูดอีกครั้ง
“เป๊ด-นอย” พูดจบก็ลองพูดใหม่อีกที แต่ยิ่งพูดก็ยิ่งไปกันใหญ่ “เป็ด-น้อย”
“โอเคค่ะ เป็ดน้อยน่ารักดี ฉันชอบ” เพชรพลอยเห็นว่าไม่มีประโยชน์ที่จะให้เขาเรียกเธอให้ถูกต้อง เพราะอย่างไรก็เจอกันแค่ไม่กี่ชั่วโมง แล้วมาเจอกันอีกทีในอีกสองวันข้างหน้าที่เธอต้องไปรับเขาจากโรงแรมมาส่งที่ท่าเรือนี้
เอเดรียนเดินตามสาวร่างระหงปราดเปรียวในชุดฟอร์มของบริษัทที่พ่อเพิ่งโอนหุ้นให้เขา แม้จะดูบอบบาง แต่เขาเห็นแล้วว่าส่วนเว้าส่วนโค้งของเธอดึงดูดสายตาขนาดไหน ไอ้เพื่อนรักบอกเขาว่าถ้าอยากได้อะไร สาวน้อยคนนี้หาให้เขาได้ทุกอย่างถ้าเงินถึง แล้วถ้าสิ่งที่เขาอยากได้เป็นเธอล่ะ เธอจะต้องการสักเท่าไร...
แน่นอน คำถามนี้เขาถามเพื่อนไปทางไลน์ตั้งแต่เห็นรูปเธอ
“ไอ้เหี้ยเอเดรียน” เพื่อนเขาเปลี่ยนจากส่งไลน์ เป็นโทร.กลับมาด่าทันที
“ไม่สุภาพเลยเพื่อน” เอเดรียนทั้งฟังและพูดภาษาไทยได้ เพราะเขามีตาเป็นคนไทย และมีเพื่อนเป็นคนไทยหลายคน
“เด็กกูขายการบริการ ไม่ได้ขายบริการ มึงแยกแยะบ้างนะ”
“ก็มึงบอกให้กูทิปน้องหนักๆ น้องอยากได้เงิน กูก็นึกว่า...”
“ไม่ใช่อย่างที่มึงคิด เพชรเขาคงมีปัญหาทางบ้าน หาเงินตัวเป็นเกลียว ชอบรับนักท่องเที่ยวทางเรือเพราะแก่ ใจดี ทิปเยอะกว่าพวกที่มาทางเครื่องบิน”
“เขาก็ต้องเข้าใจว่ากูแก่สิ”
“ใช่ แต่ที่เขาไม่รู้คือแขกคนนี้ใจทรามบาปหนาด้วย กูบอกไว้ก่อน เคี้ยวยาก กูไม่อยากให้บริษัทมีเรื่องด่างพร้อย เลยเลือกเพชรมานี่แหละ ถ้าเป็นคนอื่นต้องเสร็จมึงแน่ไอ้จิ้งจอก”
“กูขอใช้สิทธิ์ผู้ถือหุ้นอันน้อยนิด กินไก่วัดของมึงสองคืนได้ไหม”
“เหี้ย เอาแต่ใจไม่เปลี่ยน”
“มังกรลูกรักของกูหรอกที่เอาแต่ใจ แค่เห็นก็เชิดหัวคำรามแล้ว สวยฉิบ”
“จะไม่สวยได้ยังไง แม่เคยเป็นนางงามสงกรานต์ทางเหนือ พ่อเคยเป็นพระเอก”
“ขอบใจนะเพื่อนที่ทำให้ทริปนี้มีความหมาย” เขาตัดบทแล้ววางสายไปทันที ทิ้งให้อีกฝ่ายได้แต่ด่าตามหลัง
เธอเดินนำเขามาจนถึงรถเบนซ์ที่มีโลโก้บริษัทแปะอยู่ที่กระจกหน้ารถ เปิดประตูด้านหลัง ผายมือให้เขา ขณะที่คนขับรถเดินมารับกระเป๋าเดินทางไปไว้ท้ายรถ
เขาผายมือให้เธอเข้าไปก่อน
“ขออภัยค่ะ ฉันต้องทำตามระเบียบ เชิญค่ะ”
เขานึกขัดใจนิดหน่อย ไม่คิดว่าเธอจะตรงเป็นไม้บรรทัดขนาดนี้ เมื่อเขาเข้าไปนั่งด้านหลังแล้วเธอก็ขึ้นไปนั่งที่เบาะด้านหน้าคู่กับคนขับ
เพชรพลอยหันมาชวนเขาคุยตามมารยาท แต่เขาก็เสียมารยาทโดยการดึงเธอไว้กับบทสนทนาตลอดทาง ตั้งแต่แหลมฉบังมาถึงโรงแรมหรูริมแม่น้ำเจ้าพระยา เธอก็คอแทบเคล็ด ตาแทบเหล่ แต่ถ้าแลกกับทิปที่เธอคาดหวังไว้มันอาจจะคุ้มก็ได้
เมื่อรถมาจอดที่โรงแรม เพชรพลอยก็จัดการเดินเรื่องเอกสารให้เขาที่เคาน์เตอร์โรงแรม
“คุณเอเดรียนคะ เรียบร้อยแล้วค่ะ เดี๋ยวพนักงานจะพาคุณขึ้นไปที่ห้องนะคะ พี่วัฒน์ติดธุระด่วนที่ภูเก็ต จะมาหาคุณที่นี่ตอนค่ำๆ”
เขายกนาฬิกาขึ้นดู “ฮะ อะไรนะ อีกตั้งสี่ห้าชั่วโมงกว่าจะค่ำ แล้วไม่รู้ว่าค่ำของไอ้วัฒน์มันคือกี่โมงกี่ยาม”
“ถ้าอย่างนั้นฉันพาคุณไปกินข้าวที่ภัตตาคารด้านนั้นก่อนดีกว่าไหมคะ นี่ก็เที่ยงแล้ว” เพชรพลอยผายมือไปด้านข้าง
“เฮ้อ ผมไม่ได้มาเปลี่ยนที่กินที่นอนสักหน่อย ถ้าแบบนั้นอยู่บนเรือไม่สบายกว่าเหรอ” เอเดรียนงอแงให้เธอเอาใจ
- ผู้เขียน
