EP.11 เตี๋ยวริมคลอง
1037 คำ
“ก็ยุ่ง...” เจ๊หงส์อึ้งนึกคำพูดไม่ถูกทั้งที่เมื่อครู่หล่อนยังอยากให้ซินแสพูดด้วย แต่เมื่อถูกย้อนถามว่ายุ่งแบบไหน หล่อนกลับนึกไม่ออกว่ายุ่งแบบไหนจริงๆ จึงอ้อมแอ้มตอบไปว่า “ก็ซินแสที่เมืองจีนท่านดูไว้ว่า ดวงลูกชายคนโตไม่ดีค่ะ ถ้าได้แต่งงานปีนี้ ดวงสะใภ้จะมาเสริมให้แคล้วคลาด ให้กิจการเจริญรุ่งเรือง”
“อ้อ... ยุ่งแบบนี้สินะ”
ชายสูงวัยพยักหน้ายิ้มๆ พร้อมกับขอวันเดือนปีเกิดของวงศวัฒน์ เจ๊หงส์รีบหยิบกระดาษที่จดไว้จากในกระเป๋าถือส่งให้ เพราะหล่อนเตรียมพร้อมไว้แล้ว เพราะไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ต้องบอกซินแสซ้ำๆ กัน
ซินแสของศาลเจ้ายังคงมีรอยยิ้มน้อยๆ ในสีหน้า หยิบสมุดทำบัญชีเล่มเก่าจนปกสีน้ำเงินซีดออกมาจากลิ้นชัก จากนั้นก็เขียนอะไรยุกยิกในกระดาษที่ออกสีนวลจนเกือบเหลืองบ่งบอกถึงความเก่า ซึ่งเจ๊หงส์เดาว่าเป็นวันเดือนปีเกิดของวงศวัฒน์
“เป็นยังไงบ้างคะซินแส” ทันทีที่ซินแสวางดินสอ เจ๊หงส์ก็อดรนทนไม่ไหวต้องถาม “ปีนี้ลูกชายคนโตฉันจะได้เจอเนื้อคู่ไหมคะ”
ซินแสชรายิ้มน้อยๆ มองสบสายตาแม่ผู้ปรารถนาดีต่อลูก
“เจ๊หงส์ไปขอพรท่านเถอะ อยากได้สิ่งใดก็ขอพรท่านไว้ ให้ได้สมดังหวังตั้งใจทุกประการ”
เจ๊หงส์งุนงงกับคำตอบของซินแสจึงหันมองส้มเช้ง และส้มเช้งที่พยักหน้าพลางจูงเจ๊หงส์ออกมาก็ยิ่งทำให้งงมากขึ้น
“เสร็จแล้วเหรออาเช้ง”
“เสร็จแล้วค่ะเจ๊ มาค่ะ มาขอพรท่าน”
เจ๊หงส์ยอมให้ส้มเช้งจับจูงมาหน้ากระถางธูปอย่างงุนงง แต่ก็เบาใจสบายใจขึ้นเมื่อซินแสเดินมาจุดธูปให้หล่อนด้วยตัวเอง
“ไม่ต้องบนนะ ขอพรท่านเอา ขอให้สมความมุ่งมาดปรารถนาที่เจ๊หงส์ต้องการ เมื่อสมพรที่ขอ เจ๊หงส์อยากจัดสิ่งใดมาถวายท่านก็ตามใจเถอะ หรือสิ่งใดที่คิดว่าศาลเจ้านี้ขาด เจ๊หงส์ก็จัดมา”
“อย่างนั้นฉันจะทำทางเข้าให้นะคะ”
หล่อนหมายถึงเส้นทางด้านหลังศาลเจ้าที่เป็นทางดิน ซินแสพยักหน้ายิ้มๆ เจ๊หงส์จึงตั้งจิตอธิษฐานขอให้หาลูกสะใภ้ที่เป็นเนื้อคู่ของลูกชายคนโตพบ เพื่อจะมีหลานชายไวๆ จากนั้นก่อนจะออกมาจากศาลเจ้า ซินแสก็ลาผลทับทิมที่หน้าเทพเจ้าและส่งให้เจ๊หงส์ 1 ผล
กรวินท์พาการินมานั่งกินก๋วยเตี๋ยวเลียบชายคลอง และเวลาบ่ายคล้อยแบบนี้ ลูกค้าก็มีแค่หล่อนกับน้อง
“ทำไมทิมต้องมาจดบัญชีศาลเจ้าประจำปีให้กงด้วยล่ะ ไม่มีคนอื่นทำให้หรือไง ลูกหลานกงก็มีมั้ง”
“ไม่รู้อะ ทิมไม่ได้ถาม กงบอกแม่ว่าอยากให้ทิมทำให้ ทิมก็ทำ” กรวินท์ตอบพลางคีบเส้นก๋วยเตี๋ยวใส่ปากเคี้ยว
“รู้จักปฏิเสธมั่งสิ งานตัวก็เยอะไม่ใช่เหรอ งานหลวงงานราษฎร์ไม่ว่างเว้นเลยหรือไง หรือว่าสมัยหน้าจะลงสมัครชิงตำแหน่งกับพวกเขา”
การินหมายถึงพวกนักการเมืองท้องถิ่นที่เดินทักทายร้านค้าแต่ละร้านและกำลังเดินตรงมาทางนี้ กรวินท์หันมองก่อนจะกินต่อ
“ก็ไม่แน่นะ เดี๋ยวขอเก็บไปคิดดูก่อน”
แต่คำตอบของพี่สาวกลับทำให้การินตาวาว
“ทิม... รินพูดเล่นทิมก็รู้ รินไม่ยอมให้ทิมไปทำอะไรแบบนั้นนะ”
น้ำเสียงห้วน แววตาคมเอาเรื่อง เพราะกรวินท์รู้ว่าเขาไม่ชอบที่นักการเมืองท้องถิ่นมีกลโกงชาวบ้าน เขาจึงบอกพ่อแม่ไว้ตลอดว่า หากใครมาชวนไปสมัครเลือกตั้งอะไรสักอย่าง ห้ามพ่อแม่ไปทำเด็ดขาด เพราะหากครอบครัวเขาหลวมตัวเข้าไปในวังวนนั้น ความเป็นพี่น้องความเป็นญาติจะถูกกรอบแห่งความเห็นแก่ตัวเหล่านั้นขวางกั้น จะพูดจะคุยกันก็ไม่สนิทปากดังเดิม และหากไปอยู่ในกลุ่มคนไม่ดี แม้ไม่ทำแต่ก็ขวางไม่ได้ สุดท้ายคนที่จะทุกข์ก็คือพ่อแม่เอง และกรวินท์ยังจะตอบคำถามแบบยั่วโมโหเขา
“รับปากรินมาก่อนว่าจะไม่ไปทำแบบนั้นเด็ดขาด”
“แบบนั้นอะแบบไหน”
“ก็โกงไง”
“ชู่วว... พูดค่อยๆ เดี๋ยวคนอื่นก็ได้ยินหรอก”
การินทำเสียงจิ๊จ๊ะเมื่อกรวินท์ทำท่าเหมือนพี่สาวจอมเฮี้ยบที่จุ๊ปากให้เขาเงียบเสียง
“คนอื่นที่ไหน ก็มีแค่เรา”
“ก็นั่นแหละ หมายความว่าไม่ให้พูดที่นี่ ไปพูดที่บ้าน”
การินหน้าง้ำก่อนจะคีบเอาลูกชิ้นในชามของกรวินท์ ดวงตากลมโตของพี่สาวเหลือบมองเขาแบบค้อนๆ ที่ถูกแย่งลูกชิ้น แต่ก็ไม่ว่าอะไร เพราะเขารู้ว่ากรวินท์เลือกที่จะกินทุกอย่างและเหลือลูกชิ้นไว้ให้เขาอยู่แล้ว
“ก็ที่มาช่วยกงนะ เพราะว่าเดี๋ยวเนี้ย เถ่านั้งเหลือไม่กี่คนแล้ว ก็รุ่นกงทั้งนั้น คนรุ่นใหม่เขาก็ไม่ได้สนใจจะทำกันนะ รินก็เห็น ตลาดมีใครบ้างเนี่ย แต่ละบ้านมีลูกหลานอยู่ที่ไหน เขาก็ไปเรียนที่อื่นไปอยู่ที่อื่นกัน มีแต่คนแก่ แต่งานศาลเจ้าก็ต้องมีทุกปีนะ ทุกอย่างยังทำเหมือนเดิมเหมือนที่เคยทำมา แต่คนก็มีแค่นี้แหละ รินเองยังนานๆ กลับมาบ้านทีเลย ไม่ตรงวันงิ้วด้วยซ้ำ”
การินมองไปรอบตัวก็เห็นด้วยกับที่กรวินท์บอก คนก็มีกันอยู่แค่นี้ แต่ละบ้านก็เงียบเหงา ไม่เหมือนตอนที่เขายังเด็กๆ ที่งานงิ้วทุกปี แม้จะไม่ใช่คนไทยเชื้อสายจีน แต่เขากับกรวินท์ก็สนุกสนานที่ได้มาวิ่งเล่นที่โรงงิ้ว มาแอบดูงิ้วแต่งหน้าเขียนปาก ขอเงินแม่มาซื้อน้ำตาลปั้นเป็นรูปลิง รูปมังกร ซื้อพัดกระดาษ
- ผู้เขียน
