EP.10 หนุ่มช่างสงสัย
1087 คำ
กรวินท์ทำเสียงให้การินเงียบก่อน เพราะเวลานี้หล่อนกับน้องไม่ได้อยู่ด้วยกันแค่สองคน แต่ยังมีบุคคลอื่นอยู่ด้วย และท่าทางชะงักมือจัดดอกไม้ก็แปลว่าคุณป้าที่ยืนอยู่ไม่ไกลนั้นได้ยินบทสนทนาทุกอย่าง
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ไม่เข้าใจ สงสัย ก็ถามได้ ป้าอธิบายให้ฟังไหมจ๊ะ”
การินยิ้มแหยเมื่อคุณป้าวัยใกล้เคียงกับแม่ของเขาแต่ยังคงเค้าความสวยอยู่มาก หน้าตาผิวพรรณรวมทั้งเครื่องแต่งกายโดยเฉพาะกำไลหยกหุ้มทองคำที่คุณป้าสวมอยู่นั้นก็บ่งบอกฐานะได้เป็นอย่างดี และเมื่อคุณป้าหน้าตาใจดีกรุณาจะไขข้อข้องใจให้เขาก็ยินดี
การินยกมือไหว้ขอบคุณก่อนจะถาม “ผมสงสัยน่ะครับคุณป้า ทำไมเราต้องมาเปียของกันด้วยครับ เพราะเอ่อ...”
“ทำไมไม่ซื้อใช้กันเองน่ะเหรอ”
“ครับ... ขอโทษนะครับที่ผมสงสัย” อีกครั้งที่การินยกมือไหว้ เพราะเกรงว่าคุณป้าจะคิดว่าเขาดูถูกคนที่มาเปียของใช้กัน
“ไม่เป็นไรจ้ะ ไม่รู้ก็ถามนั่นแหละถูกแล้ว”
กรวินท์อมยิ้มกับน้ำเสียงและสีหน้าใจดีนั้น แม้หล่อนจะรู้ว่าการ ‘เปียของ’ หรือ ‘ประมูลของไหว้เจ้า’ นั้นมีจุดประสงค์อะไร แต่ก็อยากคุณป้าใจดีได้บอกเล่าให้น้องชายฟังจึงขยับเข้าไปยืนด้านข้างการินกระตือรือร้นที่จะฟังอีกคน
“การเปียของ หรือ ‘เปียเซ้งไจ้’ เนี่ย ถือเป็นไฮไลของงานงิ้วทุกที่นะจ๊ะ เพราะใครๆ ก็อยากได้ของไหว้เจ้ากลับไปเป็นสิริมงคลให้ครอบครัว”
การินทำหน้าเหวอๆ เพราะเขาลืมคิดถึงข้อนี้ไป คิดแต่ว่าที่ชาวบ้านมาแข่งเปียเพราะอยากได้ของ ทั้งที่บางอย่างไม่น่าจะขาดแคลน เช่น บางบ้านก็เปียพัดลม บางบ้านเปียเตารีด แถมปีหลังๆ ที่เขากลับมาบ้านตรงกับช่วงงานงิ้ว ก็จะเห็นว่าการเปียลอตเตอรี่กลายเป็นของที่ชาวบ้านแข่งกันมากสุดเสียอีก
“ที่ต้องเปียแข่งกันก็เพราะจะได้เงินมากๆ ไงล่ะ เงินนั่นก็จะเอามาบำรุงศาลเจ้า เอามาซ่อมแซมตรงไหนที่ชำรุด หรือไม่ก็เอาไว้ทำกิจกรรมต่างๆ เช่น แจกทาน หรือทำประโยชน์อื่นๆ และที่พ่อหนุ่มถามว่าเป็นการส่งเสริมให้คนสร้างหนี้โดยใช่เหตุหรือเปล่า ตรงนั้นป้าก็ไม่แน่ใจจ้ะ แต่ถ้าถามอความคิดของป้า ป้าก็ว่าเจ้าท่านใจดีนะจ๊ะที่ให้ชาวบ้านได้ของไปเป็นมงคล และคนที่เปียได้นั้น เขาก็คงดีใจที่ได้ของไปใช้ก่อนแล้วค่อยผ่อนจ่าย หรือไม่ก็ครบอีกปีค่อยเอามาให้ ก็เป็นแรงใจให้เขาได้นะ”
การินยิ้มหันมองกรวินท์เพราะเขาได้ไขข้อข้องใจแล้ว จากนั้นคุณป้าใจดีก็บอกให้เขากับพี่สาวตามสบาย
กรวินท์นำทับทิมทั้ง 10 ผลไปวางหน้าโต๊ะบูชา การินจุดธูปเทียนแล้วยื่นให้
เจ๊หงส์มองหนุ่มสาวด้วยสายตาชื่นชม โดยเฉพาะหญิงสาวนั้นถูกใจเจ๊หงส์ไปทั้งเนื้อทั้งตัว แม้จะไม่ได้แต่งกายสวยหวานเฉกเช่นผู้หญิงทั่วไป แต่เครื่องแต่งกายทะมัดทะแมงไม่มีส่วนไหนเผยของสงวน นั่นก็ถือว่าเหมาะสมที่สุดแล้ว โดยเฉพาะของไหว้เจ้าที่หญิงสาวเตรียมมาก็ถูกใจเจ๊หงส์ที่สุด นึกในใจว่าช่างเลือกสรรหาของมงคลมาไหว้เจ้า
“เด็กสองคนนั่นเข้าใจหาผลไม้มาไหว้เจ้านะเช้ง”
“น่าจะซื้อที่ห้างมานะคะ ลูกสวยเชียว”
“อืม... เสียดายเราไม่ได้แวะซื้อ” เจ๊หงส์มองส้มลูกเล็กที่หาซื้อได้จากในตลาดระหว่างที่เดินมาศาลเจ้า
“เช้งว่าเช้งคุ้นหน้าเด็กสองคนนี่นะคะ แต่จำไม่ได้ว่าเคยเห็นที่ไหน”
“ก็อาจจะลูกคนแถวนี้หรือเปล่า”
“คงอย่างนั้นค่ะเจ๊ นานๆ เช้งกลับบ้านทีหนึ่ง กลับมาเด็กๆ ก็โตกันแล้ว จำไม่ได้เลยค่ะว่าใครเป็นใคร”
ส้มเช้งพูดพลางมองสำรวจหนุ่มสาวทั้งคู่ที่พูดคุยกันกะหนุงกะหนิง แต่ก็นึกไม่ออกว่าเป็นลูกบ้านไหน
สักพักซินแสที่ดูแลศาลเจ้าก็มาถึง เจ๊หงส์มองชายสูงวัยเชื้อสายจีนตัวเล็กผิวขาวไม่อ้วนไม่ผอม สีหน้าอิ่มเอิบมีรอยยิ้มนิดๆ อย่างน่าเลื่อมใส พลางคิดว่าบุคลิกของซินแสแต่ละที่นั้นไม่ต่างกันเลย ดูใจเย็นและดูใจดี ส้มเช้งไปบอกธุระที่เจ๊หงส์ตั้งใจมาทำในวันนี้ ซินแสจึงบอกให้รอสักครู่ จากนั้นก็หันมาหากรวินท์กับการินที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนใต้ร่มไทร นั่นทำให้กรวินท์กับการินยกมือไหว้และลุกเดินมาหาซินแสทันที
“รอประเดี๋ยวได้ไหมพี่ทิม”
กรวินท์ยิ้มแหยเพราะแม้แต่ซินแสผู้ดูแลศาลเจ้าอายุกว่า 80 ปี ก็ยังเรียกหล่อนว่า ‘พี่ทิม’
“กงอะ หนูบอกกงแล้วว่าอย่าเรียกหนูว่าพี่ทิม หนูยังไม่แก่”
ชายสูงวัยหัวเราะร่วนก่อนจะยื่นมือมาขยี้เรือนผมหน้าม้าอย่างเอ็นดู
“กงดูธุระให้คุณป้าเถอะจ้ะ เดี๋ยวหนูพาน้องไปกินก๋วยเตี๋ยวก่อน”
“โอเค”
“แหม... วัยสะรุ่น”
กรวินท์เอ่ยเย้าซินแสและก็ได้ฝ่ามือขยี้เรือนผมให้หล่อนได้หัวเราะอีกครั้ง ก่อนจะค้อมศีรษะให้คุณป้าใจดีและคุณน้าที่ยิ้มแป้นมาให้ จากนั้นก็ชวนการินเดินลัดเลาะออกมาข้างโรงงิ้วเข้าสู่ตลาดชุมชนเลียบชายคลอง ซึ่งยังพอมีของขายตามวิถีชาวบ้าน
เจ๊หงส์เปิดใจบอกเล่าเรื่องกลัดกลุ้มใจให้ซินแสประจำศาลเจ้ารับฟัง เพราะส้มเช้งบรรยายสรรพคุณว่าอาแปะที่ดูแลศาลเจ้าก็มีวิชาหมอดูและหมอสมุนไพรจีนจนคนในชุมชนเรียกท่านว่าซินแส แต่ถ้ารุ่นเด็กก็จะเรียกว่าอาแปะ อากง แต่หลังจากบอกเล่าจบ ซินแสสูงวัยก็ยังนั่งนิ่งใบหน้ามีรอยยิ้มน้อยๆ จนเจ๊หงส์ต้องพูดซ้ำ
“ฉันร้อนใจค่ะซินแส ถ้าปีนี้ฉันหาเนื้อคู่ของลูกชายไม่พบ คงยุ่งแน่”
“ยุ่งแบบไหนรึเจ๊หงส์”
- ผู้เขียน
