ปากหวาน ก้นเปรี้ยว 1
1090 คำ
ณ ประเทศอิตาลี
อีกฟากฝั่งของซีกโลก บนตึกสูงเสียดฟ้า ชั้นบนสุดใช้เป็นห้องทำงานของผู้บริหารหนุ่มไฟแรงอย่างฟรานซ์ เจ้าของคอนโดมิเนียมและโรงแรมชื่อดัง
ใบหน้าหล่อเหลาตามแบบฉบับลูกครึ่งไทย - อิตาลี นัยน์ตาคมสีฟ้าอมเทา ทอประกายเย้ยหยัน เรียวปากหยักสีน้ำตาลอมชมพูยกยิ้มมุมปาก เมื่อได้ฟังสิ่งที่ลูกน้องคนสนิทรายงาน
“คุณฟรานซ์จะทำยังไงต่อครับ” ไรอันเอ่ยถาม
“ตอนนี้ยังคิดไม่ออก เอาไว้ให้ฉันคิดได้เมื่อไหร่ ค่อยหาทางกวนประสาทไอ้มังกรมันต่อ แต่ฉันว่าครั้งนี้มันก็คงวุ่นวายเสียประสาทไม่น้อย ที่ฉันระเบิดโกดังมัน”
“มันแน่นอนอยู่แล้วครับนาย สายของเราบอกว่าแมทธิวเป็นคนลงมาจัดการครับ”
“หึ!” ฟรานซ์หัวเราะในลำคอ สายตาวาวโรจน์ เมื่อนึกไปถึงเพื่อนรัก เพื่อนร้ายที่กลายมาเป็นศัตรูคู่อาฆาต จนชายหนุ่มอยากเอากระสุนปืนเจาะสมองให้แตกกระจุย
“คุณฟรานซ์ครับ คุณจัสมินมาขอพบครับ” ไรอันเอ่ยขึ้น เมื่อลูกน้องที่อยู่ชั้นล่างโทรเข้ามาแจ้ง
สายตาคมกริบฉายแววแพรวพราว เมื่อได้ยินชื่อที่ลูกน้องเอ่ยบอก นอกจากจะปั่นประสาทศัตรู ด้วยการระเบิดโกดังเก็บสินค้าของศัตรูแล้ว
ฟรานซ์ก็ยังมีหมากตัวสำคัญ ที่จะใช้เล่นงานเบญจมิน คนที่มันทำให้โลกที่เคยสดใส มีความสุขของชายหนุ่มต้องพังทลายลงอย่างไม่เป็นท่า เมื่อเกือบสิบปีที่ผ่านมา
“รีบให้เข้ามา แล้วเดี๋ยวอีกสักพัก เตรียมรถให้ฉันด้วย ฉันจะพาเธอไปทานข้าวข้างนอก”
“ครับนาย” เมื่อลูกน้องออกไปได้ไม่นาน ประตูห้องทำงานของฟรานซ์ก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง
หญิงสาวรูปร่างบอบบาง ผิวขาวอมชมพู ใบหน้าเนียนใส ผมสีน้ำตาลอ่อนดัดลอนสวยงาม ฉีกยิ้มหวานส่งมาให้เจ้าของห้อง
ฟรานซ์รีบลุกจากเก้าอี้เดินเข้าไปหาหญิงสาว ใบหน้าเคลือบไปด้วยรอยยิ้มอบอุ่น ทว่าหากหญิงสาวพินิจดูสักนิด คงเห็นว่าภายใต้รอยยิ้มนั้น แววตาของชายคนรักไม่ได้มีความรักฉายออกมาด้วยเลยสักนิด
“ทำไมวันนี้ถึงมาหาพี่ถึงที่บริษัทได้ล่ะครับ” โอบเอวแฟนสาวเดินมานั่งที่โซฟา มือหนากอบกุมมือแฟนสาวไว้
“ก็มะลิคิดถึงพี่ฟรานซ์นี่คะ ช่วงนี้เราไม่ค่อยได้เจอกันเลย พี่ฟรานซ์งานยุ่งเหรอ” จัสมินเอ่ยด้วยรอยยิ้มสดใส แววตาเต็มไปด้วยความรักยามมองชายหนุ่ม หัวใจของหญิงสาวอิ่มเอมทุกครั้ง ที่ได้อยู่ใกล้คนที่เธอรักจนหมดหัวใจ
“ครับ ช่วงนี้งานพี่เยอะจริงๆ ไม่โกรธพี่นะครับคนดีของพี่” ไม่พูดเปล่า ยังยื่นมือมาลูบผมยาวนุ่มมือของแฟนสาวอย่างอ่อนโยน
พาให้หัวใจดวงน้อย ที่ไร้ประสบการณ์ความรัก เพิ่งจะมีรักครั้งแรกรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ
“พี่ฟรานซ์ทำงานหนักแบบนี้ มะลิจะโกรธได้ยังไงคะ มะลิเป็นห่วงพี่ด้วยซ้ำ ไม่อยากให้พี่ทำงานหนักเกินไป” เมื่อได้ยินคำตอบเป็นที่น่าพอใจ ฟรานซ์จึงโน้มใบหน้าจุมพิตหน้าผากนูนเป็นการให้รางวัลเด็กดี ที่ว่านอนสอนง่ายพูดอะไรก็เชื่อไปเสียหมด
“ขอบคุณนะครับที่เข้าใจพี่ งั้นวันนี้พี่ขอเกเรงานหนึ่งวัน พาแฟนพี่ไปทานข้าวนะครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
“เพื่อคนที่พี่รัก พี่ทำได้อยู่แล้ว ไปครับ” หว่านคำหวานซ่านใจให้คนฟังรู้สึกดี เพื่อต้องการใช้ความรักที่จัสมินมีให้ นำไปสู่แผนการแก้แค้นที่วางไว้
โดยไม่ได้คิดเลย ว่าหญิงสาวที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างจัสมินจะรู้สึกเช่นไร หากวันที่ความจริงเปิดเผยมาถึง
ว่าชายคนที่หญิงสาวรักหนักหนา เทิดทูนดั่งพ่อพระ จะกลายเป็นซาตานร้าย ที่ทำร้ายเธอได้อย่างเลือดเย็น
“พี่ฟรานซ์จะพามะลิไปไหนคะ” จัสมินเอ่ยถาม เมื่อรถยนต์แล่นเข้ามาภายในพื้นที่คอนโดหรูที่ไม่คุ้นเคย
“ก็พามะลิมาบ้านไงครับ”
“แต่นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านมะลินะคะ” คนไม่รู้ยังคงสงสัย
“ก็พี่ไม่ได้จะพามะลิกลับบ้านมะลินี่ครับ พี่พามะลิมาบ้านพี่ต่างหาก” เอ่ยออกมาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
ทว่าคนฟังกลับเบิกตากว้างตกใจ และยังดีใจอยู่ลึกๆ ที่คนรักจะพาเธอเข้าไปพบครอบครัวของเขาเสียที
เพราะตลอดหลายเดือน ที่จัสมินยอมตกลงคบหากับฟรานซ์เป็นแฟน หญิงสาวพยายามชวนชายหนุ่ม เข้าไปทำความรู้จักกับครอบครัวของเธออยู่หลายครั้ง
แต่ฟรานซ์กลับบ่ายเบี่ยงอ้างว่ายังไม่พร้อม โดยให้เหตุผลว่างานที่บริษัทมีปัญหา ขอเวลาเคลียร์ตัวเองให้เรียบร้อยก่อน เมื่อเวลานั้นมาถึง ฟรานซ์สัญญาว่าจะเข้าไปพบครอบครัวของจัสมินอย่างแน่นอน
ทว่าวันนี้ ฟรานซ์กลับบอกว่าจะพาหญิงสาวมาบ้าน ไม่แปลกเลยหากจัสมินจะดีใจจนยิ้มตาหยี
“ทำไมพี่ฟรานซ์ไม่บอกมะลิก่อนล่ะคะ ว่าจะพามะลิมาบ้านพี่ มะลิไม่มีของติดไม้ติดมือมาฝากคุณพ่อคุณแม่พี่เลยค่ะ... ว่าแต่คุณพ่อคุณแม่พี่ฟรานซ์ พักอยู่ที่คอนโดเหรอคะ” เพราะคิดมาตลอด ว่าบิดามารดาของฟรานซ์ น่าจะอยู่ที่บ้านมากกว่าจะมาอาศัยอยู่ที่คอนโด จึงอดที่จะถามไม่ได้
ฟรานซ์ไม่ตอบคำถามของหญิงสาวแต่อย่างใด เมื่อรถยนต์จอดสนิทลงที่ลานจอดรถประจำของตัวเอง ชายหนุ่มลงจากรถเดินอ้อมมายังฝั่งที่จัสมินนั่ง
“เชิญครับ” จัสมินมองหน้าที่ประดับรอยยิ้มอบอุ่นอย่างชั่งใจ แต่เมื่อเห็นฝ่ามือของคนรักยื่นมาตรงหน้า หญิงสาวก็ตัดสินใจจับมือนั้นไว้
เพราะเธอเชื่อว่าเจ้าของมือคู่นี้ คือคนที่เธอเลือกจะฝากชีวิตไว้
“ที่นี่เป็นคอนโดของพี่ เราเข้าไปข้างในกันเถอะครับ”
“ค่ะ” ใบหน้าหล่อเหลายิ้มรับ สอดประสานมือบางไว้ในอุ้งมือหนา
ทว่าภายใต้ใบหน้าที่ประดับด้วยรอยยิ้มอบอุ่น กลับมีบางอย่างซ่อนเร้นไว้ด้านใน ซึ่งแน่นอนว่าจัสมิน ไม่มีโอกาสได้เห็นและรับรู้อย่างแน่นอนจนกว่า...
จะถึงเวลาของมัน
- ผู้เขียน
