Love at first night รักแรกพบ

ตอนที่ 7 ไล่จังเลย

เรื่อง รักแรกพบ Love at first sight

Episode7 ไล่จังเลย

ฉัน : พี่ซิวปล่อยน้องนะ...เฮ้ย...ปล่อยมินินะ...ไม่ๆปล่อยฉันนะ

พี่ซิวเขาช้อนตัวฉันแล้วอุ้มไปขึ้นรถ ด้วยความที่ตกใจปนตื่นเต้นจึงพูดแทนตัวเองหลายอย่างออกไป

ซิว : ไม่เงียบพี่จูบนะ..

ฉันถึงกับสะอึก! จะ...จูบเลยเหรอ ฉันนั่งเงียบเลย ประมาณสามนาทีถึงแมนชั่น

บรืนนน

หอพักแมนชั่น..

พี่ซิว : ถึงแล้ว ลงได้ครับ

ฉันรีบเปิดประตูรถ วิ่งแบบเร็ว....พี่ยามหน้าหอพัก...ให้เข้าทันที รีบวิ่งขึ้นบันไดทันทีเพียงเพราะไม่อยากให้เขามาที่ห้อง

ตึกๆๆๆ

เสียงวิ่งดังขึ้นตามขั้นบันได บ่งบอกว่าคนวิ่งลงเท้าหนักพอควร

ถึงหน้าห้อง.

ฉัน : แฮ่ๆ..

หอบหายใจถี่ๆลิ้นห้อยก็วิ่งจากล่างขึ้นมาชั้นสี่อ่ะ ฉันออยอิ่งตอนเอาคีย์การ์ดเปิดห้องเข้าไปกำลังจะปิดแต่..

พี่ซิว : วิ่ง ไม่รอเลยนะ

พี่ซิวเอามามือผลักไว้ เขาพูดจบแทรกตัวเข้าแล้วปิดประตู...

ฉันถอยหลังนิดหน่อย กำลังหอบพูดไม่ออกได้แต่ทำหน้าเหว่อ! พี่ซิวเดินลิ่วไปนั่งปลายเตียงแล้วเปิดทีวีดูทันที

อ้าวนี่ ตกลงว่าห้องใครเนี่ย ทำยังกับห้องตัวเองเลย อายบ้างไหม

ฉันเดินไปไม่พูดไม่จา...เอากระเป๋าไปวางบนโต๊ะญี่ปุ่นที่มีกระดาษกองโต...ตั้งอยู่..

พี่ซิว : เหนื่อยไหม

ฉันหันหน้าไปมองเขา แล้วขมวดคิ้ว

ฉัน : ???

พี่ซิว : ที่วิ่งเมื่อกี้อ่ะเหนื่อยไหม หึหึ...

มีขำเสียงในลำคอด้วย หมั่นไส้นะเอาตรงๆ แต่พอคิดไปคิดว่าฉันจะวิ่งเพื่อ??

ฉัน : กลับห้องพี่ไปได้แล้ว

พี่ซิว : ไม่รีบ พึ่งมา

ปากพูดแต่ตาจ้องทีวี ทำลอยหน้าลอยตายกยิ้มที่มุมปาก

ฉัน : พี่อะบ้าป่ะ...มินิเป็นผู้หญิงนะคะ

พี่ซิว : หือ! ขอยืมคอมพ์แป๊บดิ!!

ฉัน : ได้ แต่ทำเสร็จต้องกลับนะ

พี่ซิว : หากฝนตกพี่ไม่รีบนะ

ฉัน : แต่พี่ก็พักที่นี่ไม่ใช่เหรอ?

ฉันถามกลับไปแต่พี่ซิวไม่ได้ตอบนะ เขาเดินไปนั่งที่คอมพ์ฉัน ด้วยความหงุดหงิดใจท่าทางของเขา ฉันเบือนหน้าไปทางระเบียง

นั่น...มันบราที่ยังแขวนตากอยู่พร้อมแพนตี้สีสดใส ฉันรีบเดินไปทีระเบียง หันมองในห้องแว๊บ..ฮื้ออ เอาตะกร้ามาเก็บแล้วไปใส่ตู้เสื้อผ้า ซึ่งมันอยู่ใกล้ทีวีอะ..

แมนชั่น เข้าใจคำว่าหอพักป่ะ มันไม่ได้กว้างและหรูเหมือนคอนโดหรือโรงแรมนะ...มันไม่ได้มีโซฟาในห้องนะ...ไม่ได้มีครัว...ไม่ได้แยกห้องนอน....แต่เราสามารถทำกับข้าวกินเองได้...แบ่งโซนเอาเอง

ฉันเลือกจะทำครัว ใกล้ประตูที่ระเบียงมีแค่แก๊สปิกนิค หม้อหุงข้าว กระติกน้ำร้อน กะทะ ช้อนตะหลิว จาน ก็โอเค แต่มันก็มีตู้เย็นเล็กๆนะ ส่วนห้องน้ำมันจะตรงกับประตูหน้าห้อง....

ตู้เสื้ออยู่ใกล้กับทีวี...แต่มันก็ต้องเดินผ่านทีวีอะ หันไปมองเห็นพี่ซิวเอาโน้ตบุ้คมานั่งทำบนเตียงด้วย ทำตัวสบายเกินเจ้าของห้องจริงๆ

ฉัน : สบายเกินไปแล้วนะ

พี่ซิวส่งยิ้มบางๆกลับมา

ฉัน : รีบส่งงานจะได้รีบกลับ..

ซิว : ไล่จังเลย

แต่พี่แกก็ยังจ้องทีวีอยู่นะ แต่มือก็ยังกดเคาะรัวๆบนแป้นพิมพ์ เก่งจริง?

ฉันมีแอบๆ...เอาบราและแพนตี้ใส่ตู้ก็มันอายอ่ะ ต่อหน้าผู้ชายเลยนะนั่น เสร็จก็เดินไปหุงข้าว แงงงงงง..น้ำหมดต้องลงไปกด ฉันถือขวดน้ำเดินผ่านหน้าพี่ซิว..

ซิว : จะไปไหน

พี่แกยังดูทีวีอยู่ และพิมพ์อะไรไม่รู้ไปด้วย

ฉัน : ไปกดน้ำ น้ำหมด พี่รีบส่งงานรีบกลับได้ล่ะ

พี่ซิว : พูดทุกประโยคมีไล่ทุกคำ เอามานี่เดี๋ยวพี่ไปกดเอง

วางโน้ตบุ้คบนเตียง ลุกขึ้นเดินมาแย่งขวดน้ำจากมือฉันไป ฉันเบือนหน้าหนีแอบยิ้มดีใจ เดี๋ยวหนูจะล็อกให้ ไม่เปิดเลยค่อยดู555 รู้งี้ใช้ตั้งแต่ทีแรกเนอะ

พี่ซิว : คิดอะไรอยู่...เอาคีย์การ์ดมา...ไม่ต้องดีใจออกนอกหน้าซะขนาดนั้น...เดี๋ยวพี่กลับมาพิมพ์งานต่อแป๊บอย่าพึ่งปิดโน้ตบุ้คละ

แป่ววว!! ดันรู้ทันอี๊กก! ฉันก็ยื่นให้เขา...อย่างเชื่องช้า

พอคล้อยหลังพี่ซิวก็เก็บกวาดห้องมีความอายเล็กน้อยถึงปานกลาง...ห้องมีความรกอ่ะ..555กะว่าเสาร์อาทิตย์จะจัดไง...ฉันเลยถือโอกาสนี้ไปอาบน้ำแต่งตัว ออกมาคิดว่าพี่แกจะขึ้นมาแต่ไม่นะ

เงยหน้ามองเวลา...นี่มันจะทุ่มหนึ่งแล้วนี้..โอ้ยยย!!!โครตหิวววว...ไปเอาน้ำที่ไหนเนี่ยแถมเอาขวดไปอีกต่างหาก รู้ไหมว่ามันแพง ต้องซื้อใหม่อีกเหรอ?แต่ก็ดีกลับๆไปเหอะ น่ารำคาญ หายไปหลายอาทิตย์กลับมาพูดแบบไม่มีไรเกิดขึ้น เหอะ มันน่าหนัก

ตุบ!! ตุบ!! อ้าวพูดไปมาทำไมใจเต้นน...หรือเราโกรธเค้าเรื่องนี้เหรอทั้งที่เราไม่ได้เป็นอะไรกัน...บ้าบอโทรหานิลดีกว่า...เผื่อมีข้าวว..

ตืดดด

ฉัน : นิล

....? : ครับ..น้องนิลนอนอยู่ครับ

ฉัน : อะ...อ้าว พะ...พี่ภีมเหรอ?

พี่ภีม : ครับ น้องมินิมีไรหรือป่าวเดี๋ยวพี่ปลุกนิลให้

ฉัน : อ๋อ ปะ...ป่าวค่ะ แล้วเอ่อนิลอยู่ที่ไหนคะ

พี่ภีม : ที่ห้องนี่แหละ เห็นนิลบอกน้องมินิอยู่ห้องข้างๆ

ฉัน : ใช่ค่ะ

พี่ภีม : มีอะไรขาดเหลือบอกพี่ได้นะ...แมนชั่นของพี่เอง

ฉัน : ค่ะ

พี่ภีม : แล้วไอ้ซิวอ่ะ

ฉัน : อย่าพูดถึงเขา...คงกลับแล้วเเหละ

น้ำเสียงเจือปนโมโห

พี่ภีม : งอนอะไรกันอีก

น้ำเสียงขำขัน

ฉัน : งอนอะไร เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย

พี่ภีม : อ๋อ

แกรกกก!! เสียงจับลูกบิดประตู

ฉัน : แค่นี้ก่อนนะคะ

วางสายแบบหน้าตาตื่น ใจลุ้นว่าใช่เขาหรือเปล่า สรุปใช่! คิดว่ากลับไปแล้ว..แต่กลับหิ้วของพะรุงพะรังมาเต็ม...แถมขวดน้ำมีเพิ่มอีก

*******************

นามปากกา ByMinne