Love at first night รักแรกพบ

ตอนที่ 6 เกือบลืมไปแล้ว

เรื่อง Love​ at first singht รักแรกพบ

Episode6 ...เกือบจะลืมแล้ว...

ผ่านมาสามอาทิตย์ ฉันก็เริ่มลืมๆผู้ชายคนนั้นไปแล้ว

แนน : พี่มินิคะ

ฉัน : ว่า??

แนน : จำครูพี่ซิวได้ไหมคะ?

ฉัน : .....

จริงๆจำได้....อุตส่าห์ทำลืมไม่คิดถึง แล้วจะถามทำไมอีก เฮ้อ!

แนน : จำไม่ได้แล้วเหรอ? เสียดายจัง

ฉัน : เสียดาย??

ขิง : ยัยแนน!

ขิงเรียกแนนเสียงดังพร้อมขยิบตาให้แนน สองคนนี่แปลกๆนะ...เหมือนมีความลับ

ฉัน : ขิงตาเป็นอะไร...ไหนบอกพี่มาสิ

ขิง : ป่าวว อยากจะชวนพี่มินิกับพี่นิลไปกินติมกันน่ะ..ไปป่ะ ร้านก่อนจะถึงหอพักพี่อะ เห็นเขาบอกอร่อย

นิล : ห้ะๆๆ อะไรนิล ๆ นินทาครูเหรอ?

แนน : ตายยากชะมัดพูดถึงมาปุ๊บ!

นิล : ใครบอกตายยาก ตายง่ายอ่ะ. ถ้าศัตรูพูดถึงพี่แล้วพี่โผล่หัวไปมันก็ยิงตายห่าพอดี..555

ผ่านมาสามอาทิตย์นางเริ่มดีขึ้นกลับมาเป็นคนเดิมแต่ไม่ร้อยเปอร์เซ็นนะ ฉันก็เคยถาม นางก็เล่าไม่เคยมีอะไรปิดบัง นางบอกนางชอบพี่ภีม และพี่ภีมก็ให้ความหวังนาง นางเลยคิดอยู่ฝ่ายเดียวว่าพี่ภีมชอบนางแต่ไม่เลย พี่ภีมบอกว่าไม่ได้ชอบแค่คุยแบบพี่น้องถูกคอกัน นางเลยอกหักกลายเป็นอารมณ์ร้อน..แต่นางไม่ถลำลึกขนาดนั้นนางแค่ชอบเอง

แต่ตอนนี้นางเปลี่ยนเบอร์ใหม่ละ...นางอยากลืม..นางบอกเขาก็แค่ผ่านมาแค่นั้น.. ถ้าเป็นฉัน ฉันคิดไม่ออกเลยว่าจะขนาดไหน

ก็อย่างว่าความสัมพันธ์แค่สามวันเองที่เข้าค่ายอ่ะมันจะให้คิดอะไรเยอะ..

ฉัน : ช่างคิด555+

ขิง : เออ ใช่555+

แนน : 555+

นิล : แล้วตกลงนินทาอะไร

แนน : แค่จะชวนครูนิลและพี่มินิไปกินติมค่ะ ไม่ได้กินนานละ...เห็นช่วงนั้นครูนิลอารมณ์เสียหน้ามุ่ยตลอดเวลา ส่วนพี่มินิก็ทำแต่งาน นั่งแต่หน้าคอมพ์เลยไม่กล้าชวน

นิล : อ้อ แหลงมากทำไร ไปเลยตอนนี้..

ยัยแนนยัยขิงฟังรู้เรื่องอยู่แล้วเพราะพวกนางเด็กใต้ไง ฉันก็เริ่มจะจับใจความได้บ้างละ

ฉัน : เดี๋ยวอีกสองนาที ให้สัญญาณออดของโรงเรียนดังก่อน

นิล : จ้าาา แม่คนตรงต่อเวลา เออแล้วฝนไปไหนอะ

จะบอกก่อนนิลนางชอบพูดสองภาษาอ่ะแล้วแต่อารมณ์นาง

ขิง : ฝนม้ายบายคะครู

**ฝนไม่สบาย

นิล : อ๋อ

‘ กริ๊งงงง กริ๊งงง ’

ขิง : เยสสสส เลิกเรียนแล้วไปค่ะครู

ดีใจอะไรเบอร์นั้น เป็นงงใจ ระหว่างเดินไปเอารถมอเตอร์ไซค์

แนน : ครูพี่ทหาร...เขาได้ติดต่อพูดคุยกับครูๆบ้างไหมคะ หลังจากกลับจากค่าย

ฉันกับนิลชะงักพร้อมกันโดยมินัดหมาย..

นิล : ไม่นิ ทหารอ่ะเจ้าชู้จะตายอย่าไปยุ่งกับพวกเขาเเลย พวกเราอะสนใจผู้ให้น้อยหน่อย ตั้งใจเรียนให้จบ เพื่อตัวเองและพ่อแม่เถอะ

พูดจบถึงรถพอดี ยัยนิลยื่นหมวกกันน๊อคให้ฉัน

ฉัน : ของพี่ก็ไม่นะมีแต่ครูภีมเอาไลน์ไป ก็แค่ส่งเกมส์มา...ไม่เคยทักคุยอะไรกัน พวกเธอถามทำไมเหรอ? ครูทหารทักมาหรือไง

แนน : ค่ะ

ขิง : ยัยแนน!

แนน : หึ ไม่ใช่ค่ะ

ขิงและแนนส่ายหน้ากันอย่างไว ฉันสบตานิล พร้อมกัน มันต้องมีอะไรแน่ๆ แล้วเด็กๆก็ขับออกไป นิลก็ขับตามไปจนถึงร้านไอติม ร้านโปรดซึ่งอยู่ไม่ไกลจากหอพักเรา..

ร้านไอติมเครื่องเคียง

ฉัน : เอาแบบเครื่องเคียงเยอะๆนะ อยากกิน..

แนน : ค่ะ รสอะไรดี

ฉัน : อยากกินทุเรียน นิลอะจะเอารสไหน

นิล : โลกเรียนกัน

***ลูกทุเรียน =ลูกเรียน

ขิง : วนิลลากับช็อคโกแลตผสมกัน

มันเป็นไอติมแบบบ้านๆอ่ะมีเครื่องเคียงเยอะๆให้เลือก

ระหว่างรอฉันเปิดโน้ตบุ้คมาดูงานที่จะสอนเด็กพรุ่งนี้ คือเราต้องศึกษาการสอนอ่ะ ส่วนนิลก็นั่งเมาส์มอยกับขิง

ฉันนั่งคู่ยัยนิลหันหลังให้ประตูร้าน ใครเข้ามาก็ไม่เห็นแต่ร้านนี้รอบๆเป็นกระจกนะ ฉันนั่งข้างในถัดมานิล โต้ะที่ยัยขิงเลือกนั่งเป็นโต๊ะสี่เหลี่ยมนั่งได้หกคนอ่ะ..มันยังเหลืออีกสองที..

แนน : มาแล้วๆ

ยกถ้วยไอติมมายัยแนนสนิทกับเจ้าของร้านนะ นางเลยไปช่วย

แนน : อะ ทุเรียนของพี่มินิกับครูนิล

นิล : เรียกครูว่าพี่แบบเรียกยัยมินินะ

ขิง//แนน ; ค่ะพี่นิล

แนน : อะของแกยัยขิงและโน่นเครื่องเคียงมาล่ะๆ

แต่ในถาดนั้นมันเหลืออีกสองถ้วยนะ

นิล : อีกสองถ้วยของใครอ่าาา..ง่ำๆ

พูดไปด้วยกินไปด้วย ฉันยังรอเครื่องเคียงใส่ไม่ครบกินไม่อร่อย เลยมองจอโน้ตบุ้คพิมพ์ ไปด้วย

แนน : ครูๆ โต๊ะนี้ค่ะ

จู่ๆแนนก็ตะโกนและยกมือขึ้นฉันมองนางแค่แว๊บนึงเพราะตอนนั้นอ่านสิ่งที่สำคัญอยู่ รู้สึกมีลางแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้หันไปมอง

นิล : บ้า บ้า ไปแล้ว

ยัยนิลหันกลับมาสะกิดแขนฉัน ยุกยิกๆ

นิล : มินิๆ แกๆ

ฉัน : หือ! แป๊บอย่าพึ่งกวน กำลังอ่านการสอนอยู่

นิล : ยัยเด็กบ้า!

ยัยนิลก็ไม่สะกิดฉันต่อแต่หันไปต่อว่าเด็กพวกนั่น ยัยนิลด่าเด็ก...มันก็เป็นนิสัยของยัยนิลปกติแหละ ฉันเลยก็ไม่ได้สนใจอะไร

พนักงาน : เครื่องเคียงมาแล้วค่ะ...

ฉันเงยหน้าจากจอ...เอื้อมมือไปตักถั่วอย่างไวยัยนิลมันชอบเหมือนฉันไงกลัวจะถูกแย่ง555+ เอามาโรยบนไอติม แล้วตักเข้าปาก..ทำหน้าฟินๆ..อร่อย..มว้าก แปลกทำไมมันไม่แย่ง

ฉัน : แกทำไมไม่..กะ..เฮ้ยยย..มะ มาได้ยังไง

จังหวะหันไปมองนิล มองเลยผ่านไปคืออีตาพี่ซิวกับอีตาพี่ภีมยืนอยู่..หัวโต๊ะ..ฉันหันกลับไปนอกกระจกทันที

แนน : เชิญนั่งค่ะครู

นั่งตรงไหนไม่นั่ง ยัยแนนให้พี่ซิวมานั่งตรงข้ามฉันให้พี่ภีมนั่งใกล้ยัยนิล..ส่วนแนนนั่งใกล้พี่ซิวถัดไปคือขิง...ต้องเป็นฝีมือเด็กๆแน่ๆ

พี่ภีม : หวัดดีน้องนิลหวัดดีน้องมินิ...

นิล : เออ!!กองไว้ตรงนั้นแหละ

ฉัน : ค่ะ เช่นกัน..

กลั้นขำท่าทางและคำพูดของนิลไปด้วย จากที่เฮฮากลายเป็นบึ้งตึงทันที

แนน : 555+

ขิง : 555+

พี่ซิวกลั้นขำเหมือนกันพร้อมกับปรายตา มองฉันด้วยเป็นระยะๆ

พี่ซิว : หวัดดีสาวๆ..

แนน // ขิง : ค่าา ครูซิวสุดหล่อ

นิล : พร้อมเพรียงกันจังนะ!! พวกจอมวางแผน

แนน : ซอรี่ๆ

ขิง : ก็เงินดีอะพี่นิล..พี่มินิ ไม่โกรธน่าา พวกเราจะเลี้ยงไอติมเอง

ฉันส่ายหัวไปมาแล้วก้มกินไอติม..ทั้งที่ใจเต้น ตึกตัก แต่แกล้งทำเป็นไม่สนใจ

พี่ภีม : หน้าบูดเชียว

ฉันเอียงคอมองนิลนิดๆ พี่ภีมหันมองนิลแล้วส่งยิ้ม

ฉัน : มาทำไมเนี่ย อุตสาห์ลืมไปแล้ว

ฉันบ่นอุบอิบเบาๆกับตัวเอง

นิล : นั่นดิ

เอียงคอมากระซิบฉัน

ฉัน : ฉันบ่นกะตัวเองแกได้ยินเหรอ?

นิล : อืมม!

แนน ; งั้นพวกหนูขอตัวก่อนนะคะ พี่มินิพี่นิล ครูซิวครูภีม หมดหน้าที่หนูแล้วว

ขิง : ลาล่ะคะ เจอกันที่โรงเรียนพรุ่งนี้นะคะ

เสียท่าเด็กจนได้

นิล : ดะ...เดี๋ยวก่อน

เด็กๆเดินออกจากร้านอย่างไว ฉันก้มหน้าแล้วปิดโน้ตบุ้ค เก็บข้าวของใส่กระเป๋ากินติมไปด้วย ส่วนพี่ซิวก็นั่งมองแล้วกินติมไปด้วย เอาวะ..มองสะเกือบละลายย..ทำให้กินไม่ลงจริงๆ

พี่ภีม : พี่บ่าวโทรไปใดปิดเครื่องโทรไม่ติดสะแล้ว

**ใด = ทำไม

นิล : หึ! ไม่บอก

ฉันก็หันมองนางว่าจะทำอะไรต่อไป...

พี่ภีม : แหลงมั้งอย่าเงียบ!!

ฉันหันกลับไปเขี่ยไอติมด้านหน้า

.......(สำเนียงใต้-ภาษาใต้)......

นิล : เฮ้อออ เบ้หูจริง

ความมึนของนางเริ่มมาล่ะ นิลก็จะเป็นแบบนี่แหละ กวนๆ

**เบ้หู =เสียงดังรำคาญ

พี่ภีม : เอออ โกรธไร ขอโทษแอ้..

**ขอโทษนะ

นิล : ไอ้ไร ไม่ได้ยิน..

ภีม : สาวแหลงกับพี่นิ...พี่บ่าวไม่ค่อยว่างอ่ะ สาวก็รู้ สาวอย่าเอาแต่ใจต่ะ..

นิล : บอกใด เราม้ายด้ายเป็นไรกันที..

***บอกใด = บอกทำไม

ภีม : เฮ้อออ ดื้ออจริงง..

....( จบภาษาใต้ต่างคนต่างเงียบ )..

ฉันหันหน้ามองออกนอกกระจก มองไปเรื่อยๆเห็นท้องฟ้าเริ่มครึ้มมา

ฉัน : นิลฟ้าครึ้มล่ะสงสัยฝนจะตก...ไปเถอะ..รีบกลับหอเดี๋ยวจะเปียกกันหมด

ฉันทำท่าลุกขึ้น แต่แอบชะงักเมื่อคนตรงหน้าเริ่มปริปากพูด

พี่ซิว : พักแมนชั่นไอ้ภีมใช่ป่ะเดี๋ยวไปกับพี่ก็ได้..

ฉัน : ไม่เอาไม่ไปกับคนไม่รู้จัก

พี่ภีม : 555 แรงกว่าของกูอีก

พี่ซิว : ผู้หญิงนี้งี่เง่าจริงๆ

ฉัน : ไปเถอะนิล บางทีเราก็ไม่คู่ควรกับเขาไปเถอะ..

ฉันรีบเดินออกไปจะถึงประตู...ไม่เห็นยัยนิลตามมาสงสัยโดนพี่ภีมจับ นาทีนี้ตัวใครตัวมันละกัน ฉันก้าวเท้าอย่างเร็วแต่...

พรึ่บบ..!!!

ฉัน : ว้ายย

โดนจับแขนแล้วดึงกลับหลังไป

ซิว : ดื้อจริง บอกแล้วไงเดี๋ยวไปส่ง จะขอยืมคอมพ์ส่งงานด้วย ของพี่ลืมเอามาจากค่าย

ฉัน : ปล่อยน้องนะคะ

ซิว : น้อง??

ทวนคำแบบยิ้มๆ ฉันไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นอะไรทุกครั้งที่อยู่ต่อหน้พี่ซิวชอบลืมตัว ทั้งที่ต่อหน้าคนอื่นปกติ

ฉัน : ปล่อยฉันนะคะ

พี่ซิว : น้องแบบเดิมอะดีแล้ว ไปเถอะเดี๋ยวผมไปส่งที่หอพัก

ฉัน : ไม่เป็นไร ขอบคุณสำหรับความหวังดี..ค่ะคุณซิว

พยายามแกะมือพี่ซิวออก แต่ก็ไม่ออกสักที เขาจับแน่นมาก

ซิว : ได้ครับ

ฉัน : ว้าย!!!!!

********************

นามปากกา ByMinne