ตอนที่ 8 ขอนอนด้วย

1478 คำ
เรื่อง รักแรกพบ Love at first sight Episode8 ขอนอนด้วย ฉัน : คิดว่ากลับไปแล้ว ซิว : มาช่วยถือของก่อนดิ อย่ามัวแต่พูด ฉันก็เดินไปถือของ อื้มม! มาจากโลตัสสินะข้างๆ ถุงมันเขียนไว้.. ฉันถือไปวางที่โต๊ะ...โซนครัว พี่ซิว : จะทำอะไร.. ฉัน : หุงข้าว หิวงะ พี่ซิว : ไม่ได้ดูเลยเหรอในถุงนะ พี่ซื้อข้าวมาแล้ว ฉัน : เปลือง ซื้อมาทำไม พี่ซิว : งก!! ฉัน : ยอมรับ พี่อะรีบทำงานส่งจะได้รีบกลับ ซิว : ไม่รีบ พี่ซิวกำลังถอดรองเท้า รองเท้าผ้าใบ..คือวันนี้อยู่ในชุดวอร์มอ่ะ... เสร็จแล้วเขาเดินมาเปิดตู้ผ้าฉันหยิบผ้าเช็ดขึ้นพาดบ่าแล้วเอากระเป๋าตัวเองมาไว้ในตู้ผ้าฉันอีก มือหยิบกางเกงขาสั้นเสื้อยืดสีเทาๆ แล้วเข้าห้องน้ำไปอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวคือ..ยัง..งงอ่ะนี่ห้องใคร...เขาทำตัวทำสบายๆ เหมือนห้องตัวเองเลยเนอะ ที่ฉันไม่ได้พูดอะไรโวยวายอะไรเพราะจริงๆ เป็นคนปากไม่ไว แค่มองก็อึ้งล่ะ..จะพูดเขาก็ไม่อยู่แล้ว ฉันเดินไปหยิบข้าวที่อยู่ในถุงออกมาสองกล่องมีเนื้อหมูเป็นแพคมาสองแพคผักด้วย..ติดราคาอยู่..ปลาสองแพค..น้ำเปล่าอีก5ขวด คือของในห้างมันก็จะทำเป็นแพคเนอะ ฉันทำการเอาใส่ตู้เย็นไว้หมดเลยอย่างถือวิสาสะว่างั้นเพราะยังไม่รู้ว่าพี่เขาจะซื้อให้หรือซื้อไปตุนไว้เอง สักพักพี่ซิวก็ออกมามาจากห้องน้ำ เอาผ้าขนหนูเช็ดหัวอยู่...แล้วเดินมานั่งที่ปลายเตียง ฉัน : สบายเนอะ ตกลงห้องใครเนี่ยย! พี่ซิวทำหน้านิ่งใส่เราอีก โคร้กกก ครอกกก จู่ๆ เสียงท้องร้องดังขึ้นท่ามกลางบรรยายที่เงียบ ทำให้ฉันรีบเบือนหน้าไปทางอื่นเพราะอายแหละ ดังซะทำอายเลยฉันนั่งหันหลังให้พี่ซิวแล้วทำการเปิดกล่องข้าว.. ข้าวกับผัดผักเปิดดูอีกกล่อง..ข้าวคลุกกระปิ หือออ หอมมม..!! ซิว : กล่องนั้นของผมครับ ผมก็มา...ห่างเหินสะเหลือเกิน ฉัน : แต่น้องอยากกินข้าวนี้นี่คะ ใส่ความน่ารักก็มา เผื่อเขาจะเห็นใจ พี่ซิวเหมือนจะพอใจเมื่อฉันเรียกแทนตัวเองว่าน้อง.. เขาคลี่ยิ้มบางๆ เดินมานั่งลงที่พื้นใกล้ฉันกลิ่นหอมสบู่อ่อนๆโชยมาแตะจมูกฉัน... ซิว : อ่ะๆ ..ให้กิน...แต่คืนนี้ขอนอนด้วย ฉันช้อนข้าวกำลังจะเข้าปาก แต่ช้อนดันร่วงซะก่อน อ้าปากเหว่อเลยอะปนความอึ้ง ขอกันดื้อๆ แบบนี้ก็ได้เหรอ? พี่ซิว : ว่าไง ยื่นหน้ามาใกล้หน้าฉัน เกือบชนแหนะ ฉันรีบเอียงหลบทันที ฉัน : คะ...คิดอะไรกับเค้าปะเนี่ยย พี่ซิว : คิด!! ใบหน้าของเขาจริงจัง ไม่มีความขี้เล่นอะไร เขายื่นหน้ามาหาฉันอีกรอบ ฉัน : อื้อออ...ไม่ได้มันไม่งาม เอามือผลักหัวพี่ซิวออก เขยิบถอยให้ห่างจากเขา พี่เขาไม่พูดอะไร...แล้วเดินไปล้มตัวนอนแผ่หลาอยู่บนเตียงฉัน ฉัน : พี่ซิวได้ไงๆ เดินขึ้นไปบนเตียงแล้วเขย่าแขนพี่เขา แต่พี่หลับตาอยู่ ฉัน : นี่มันห้องเค้าป่ะ เห็นว่าตัวเองก็พักอยู่แถวนี้นิกลับไปนอนห้องตัวเองเลย เราไม่ได้เป็นอะไรกันมันไม่เหมาะที่จะอยู่กันสองต่อสองนะคะ พี่ซิวลืมตาโพลง ฉันถึงกับตกใจ ชะงักมือที่เขย่าตัวเขา พี่ซิว : แค่นอนเอง ไม่ได้ทำอะไรเสียหายนิใครจะพูดอะไรก็ชั่งจำเป็นต้องแคร์เหรอ แค่เรารู้ผิดชอบชั่วดีก็พอ ฉัน : แต่เค้าแคร์ ว้ายยยย! เขากระชากแขนฉันไปนอนทับบนอกแกร่งก่อนจะเปลี่ยนเป็นนอนกอด ฉันก็นอนหงายตัวแข็งทื่อ ไม่เค๊ยไม่เคยโดนผู้ชายกอดนอกจากพ่อและน้องชาย พี่ซิว : ไม่เคยโดนกอดเหรอ นอนเกร็งสะ เขาคลายอ้อมกอดออกเล็กน้อย ฉันยังตกใจและใจเต้นตุบๆ ไม่หาย พี่ซิว : มินิ มินิ เอามือมาตีหน้าฉันเบาๆ ฉัน : เฮือกก! สะดุ้งมองหน้าพี่ซิวอีกคืบหนึ่งหน้าเกือบชน ฉันเลยหันไปอีกทาง ตุบ!! ตุบ!! หวั่นไหวเหรอ? พี่ซิว : พี่คืนห้องเขาแล้ว ขอนอนด้วยนะพี่กะว่าจะนอนในค่ายแล้วขี้เกียจเปิดทิ้งไว้มันเปลืองตังค์ จะย้ายมาหอนี้ก็ดันเต็มสะอีก พี่เขาทำหน้าแบบเศร้าๆ เหมือนจะสงสารนะ แต่คิดว่าเขาแอบร้ายอะ ฉัน : หืม ปล่อยก่อน พี่ซิว : ตกลงว่าให้นอนปะ กระชับกอดฉันแน่นกว่าเดิม ฉัน : ปะ...ปล่อยก่อน พี่ซิว : ให้นอนไหม น้ำเสียงเริ่มแข็งขึ้น ฉัน : อืมๆ ไม่ได้คิดอะไรแค่สงสารอะ ร้อนตัวนิดๆ 555 พี่ซิว : ขอบคุณครับ ' ฟอดดด ' เขาทำเอาฉันตกตะลึง ตาเบิกกว้าง อ้าปากเหว่อ เขากดจมูกลงมาหอมแก้มฉัน ฉัน : เห้ย! ฉันอุทานออกมาพร้อมกำผ้าปูที่นอนแน่น ในใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลย คะ...คนฉวยโอกาส ครั้งแรกเลยที่โดนหอมแก้ม พี่ : ตลกอะ ดูทำหน้า ไปกินข้าวเถอะ พี่ซิวผละจากตัวฉันแล้วเดินไปนั่งพื้นกินข้าวผัดผักไป ฉันเอามือลูบแก้มด้านที่โดนหอม..ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันที ตุบ! ตุบ! ใจเต้นอีกแล้ว.. พี่ซิว : มาค่ะ มากันข้าวกัน ตกใจคูณสอง มาค่ะ เขาพูดคำว่าค่ะกับฉันเหรอ? ฉันนิ่งอึ้งคิดอะไรต่อมิอะไรในหัวไปหมด พี่ซิว : เป็นอะไร อึ้งอะไร ตกใจอะไร มากินข้าวเร็ว ชักช้ารอบนี้ไม่โดนแค่หอมนะ จะจูบด้วย ฉันเด้งลุกขึ้นเดินอัตโนมัติมานั่งที่พื้นแล้วก้มหน้ากินอย่างเร็วๆ ไม่กล้าสบตาเขาเลย พี่ซิว : หึหึ เขาทำเสียงในลำคอ ฉันเหล่ตามองเขายิ้มจ้า แถมดูมุมนี้ น่ารักงะ เอาตรงๆ เขาเป็นคนหล่อนะผิวขาว พี่ซิว : วันนั้นที่ไม่ได้ขอเบอร์อะ พี่เห็นไอ้ภีมขอแล้วไง พี่เลยคิดจะเอาจากมันและที่หายไปคือติดงาน พี่ไปต่างจังหวัดมาสามอาทิตย์แหนะ จู่ๆ พี่ซิวก็พูดราวกับรู้ว่าฉันคิดเรื่องนั้นอยู่ และมันทำให้รู้สึกแบบโล่งอก ไอ้ที่ค้างคาใจก็ไม่มีแล้ว เกือบยิ้มแล้วหากไม่เห็นว่าเขากำลังจ้องหน้าฉันอยู่ก่อน ฉันเลยแกล้งทำเป็นเฉยๆ ฉัน : บอกทำไม ไม่ได้อยากรู้สักหน่อย พี่ซิว : เหรอ แต่ได้ข่าวมีคนเฮิร์ธนิ! นิลบอก ยัยนิลทำไมแกเป็นคนแบบนี้ ฉันโป้งแกแล้ว ฉัน : ใคร ไม่มี๊ หรือจะเป็นเด็กๆ พี่ซิว : ดูร้อนตัวนะเรา555+ หายข้องใจแล้วนะ หัวเราะจบเขาก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อไปแอบอายนะ ยัยนิลแก! ยัยเพื่อนบ้า พวกเรากินข้าวกับแบบเงียบๆ ชนิดได้ยินเสียงลมหายใจกันเลยแหละ.. ต่างคนต่างกินเสร็จแล้วต่อด้วยน้ำ ฉันลุกขึ้นจะเก็บกล่องอาหารแล้วจะกวาดพื้นอีพี่ซิวนางแย่งไปทำหมด ฉันเลยเข้าห้องน้ำไปแปรงฟันแล้วก็ล้มตัวนอนมันง่วงอ่ะ กำลังเคลิ้ม รู้สึกได้ยินเสียงปิดไฟ มีเสียงแอร์ดังแล้วที่นอนข้างๆ ยุบตัวลง พี่ซิว : พึ่ง3ทุ่มเอง นอนเร็วจัง พี่แกคงดูทีวีแหละฉันยังได้ยินเสียงแต่ตาลืมไม่ขึ้นฉันหลับไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ตื่นมารู้สึกหนักแถวท้อง แถมปวดฉี่ด้วย เอ้ยย! พี่เขาเอาแขนมากอดตัวฉัน เงยหน้ามองดูสงสัยหลับจริงๆ เสียงหายใจสม่ำเสมอกลิ่นตัวเขาหอมอะ หอมมาก ฉันทำจมูกฟุตฟิตเล็กน้อยเหมือนจะสูดลมหายใจเข้าปอดไป มินิเธอดูโรคจิตเนอะ! 555 ฉันเอาแขนเขาออกแล้วลุกไปเข้าห้องน้ำเสร็จคลานขึ้นเตียงมานอน แค่ล้มตัวนอนเขาเหมือนจะรู้นะสึกตัวนะเอาแขนมาวางบนตัวฉันอีกรอบ แต่ฉันก็ไม่ได้ผลักออกนะ มีคนกอดมันรู้สึกอุ่นเนอะ! แถมคนคนนี้มีอิทธิพลต่อเรามากนะ..ทำให้หัวใจเราเต้นตลอดที่อยู่ด้วยกัน ระ...หรือเราจะชอบเขาเข้าแล้ว! มันใช้เหรอ? เวลาคนเขาชอบกันเขารู้สึกกันยังไงนะ หรือนี่จะเป็นรักแรกพบ? มันใช่เหรอ! เฮ้อๆ แอบอิจฉาคนมีแฟนจัง ____________________________ นามปากกา ByMinne
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม