7| นอนด้วยกัน
1177 คำ
“ไอ้ออสตินส่งข้อความมาบอกว่า กำลังขึ้นลิฟต์”
“เฮ้ย เก็บๆ ไม่เล่นแล้ว” ผมสั่งเก็บเกมเพลย์และเอนตัวลงนอนบนเตียง ถ้าไอ้เกี๊ยวเห็นผมสภาพนี้มันคงรีบวางของเยี่ยมแล้วกลับเลย
“อะไรของมึงวะสัว เมื่อกี้ยังบอกจะต่ออยู่เลย”
“แม่มึงมาเดี๋ยวก็โดนด่าห่าใหญ่” ไอ้เจพูดถูก แค่เรื่องรถคว่ำไฟลุกท่วมเนี่ยก็หูดับหูไหม้กันยังไม่พอหรือไง
“แล้วคืนนี้ ตกลงใครเฝ้า กูไม่ว่างนะ” ไอ้เพทายรีบถอนตัวส่วนไอ้เจผมไม่คาดหวัง ส่วนไอ้ออสตินนั่นยิ่งไม่เคยหวัง
ผมทำให้เกี๊ยวโกรธไม่ได้โกรธธรรมดา โกรธมากจนผมไม่กล้ากวนตีนมันเพิ่มอีกแล้ว
แต่ว่า คืนนี้ผมต้องมีคนอยู่เป็นเพื่อน
แกร๊ก
เสียงประตูเปิดทำให้ทุกคนหันไปมอง ผู้หญิงตัวเล็กในชุดนักศึกษาทำหน้ามุ่ยแล้วเดินผ่านเตียงคนไข้ที่ผมนอนไปนั่งที่โซฟาด้านข้าง
“ม๊าให้เอาอะไรมาให้”
เงียบ
“กูหิวข้าวว่ะ ไปกินข้าวกัน” ออสตินพูดขึ้นเสียงดังแล้วหันไปหาไอ้เพทายกับไอ้เจที่กำลังนั่งเขี่ยมือถืออยู่
“จะกลับแล้วเหมือนกัน ไปส่งด้วยนะ” ผมหันมองหน้าไอ้สามคนทันที ส่งสายตาให้พวกมันทำอะไรสักอย่าง
“เกี๊ยวอยู่เป็นเพื่อนไอ้สัวก่อนดิ เดี๋ยวมา” ไอ้เจเป็นคนพูดประโยคเมื่อกี้ออกมาพร้อมกับลุกยืนสอดมือล้วงกระเป๋าด้วยท่าทางปกติไม่เลิ่กลั่กให้สงสัย
“จะไปกินที่ไหนกัน”
“แถวนี้แหละ ไม่ไกลหรอก” ไอ้เพทายช่วยไอ้เจอีกแรง ส่วนไอ้ออสตินยืนพยักหน้าเห็นด้วยกับทุกคน
“รีบมา”
ทุกคนพร้อมใจกันพยักหน้าแล้วเคลื่อนตัวออกจากห้องทันที ตอนนี้ในห้องก็เหลือแค่ผมกับเกี๊ยว
บรรยากาศในห้องมีกลุ่มเมฆฝนลอยเต็มไปหมด มันอึมครึมแล้วก็หดหู่ยังไงไม่รู้บอกไม่ถูก
“เกี๊ยว มึงโกรธกูจริงจังไปเปล่าวะ”
“กูเคยโกรธเล่นๆ หรือไง มึงเคยเห็นกูโกรธพร่ำเพรื่อมั้ยล่ะ” ครั้งนี้ผมทำให้เกี๊ยวโกรธจริงๆ นั่นแหละ แต่ผมไม่ลงแข่งไม่ได้เพราะไอ้คนที่มาท้าผมคือเพื่อนของไอ้บอม วิศวะปี4 ที่มันตามจีบเกี๊ยวแล้วก็หวังจะเคลมเพื่อนผมในคืนนั้นไง
“มึงสัญญาได้มั้ยว่าจะเลิกคุยกับไอ้บอม”
“เกี่ยวอะไรกับพี่บอม แล้วกูก็ไม่ได้ยุ่งกับพี่บอมแล้วด้วย” ผมพยักหน้า ในใจก็นึกโล่งที่บอกไว้ก็ยังยอมฟังและเชื่อกันอยู่บ้าง
“ก็ดีแล้ว”
“เรื่องนี้เกี่ยวกับพี่บอมเหรอ”
“อืม” ผมไม่ชอบให้ใครมาท้าทายแล้วก็ไม่ชอบให้ใครมาพูดถึงเกี๊ยวในทางที่ไม่ดีด้วย ผมรู้นิสัยเพื่อนคนนี้ดีกว่าใคร มันใช่เหรอวะพูดถึงผู้หญิงในทางที่ไม่ดีเพียงเพราะ ไม่ได้เอา ทุเรศโคตรเลย
“ยังไง ใครหาเรื่องก่อน”
“ถ้ากูบอกว่ามันล่ะ มึงจะเชื่อกูมั้ย” ผมไม่ได้เอาเรื่องนี้มาเป็นข้ออ้างให้มันหายโกรธ แค่ไม่อยากให้มันถูกหลอกจากผู้ชายกลุ่มนั้นอีก ไม่ให้เกียรติผู้หญิงแบบนั้นเป็นพ่อพันธุ์ไม่ได้หรอก
“ห้าสิบห้าสิบ”
“กูไม่อยากให้มึงถูกหลอก แต่ละตัวเหี้ยทั้งนั้น”
“มากกว่ามึงปะ”
“กูไม่เคยเอาใครมานินทาลับหลังก็แล้วกัน”
“อะไรนะ มันเอากูไปนินทาเหรอ”
“ช่างแม่ง ไม่ต้องไปยุ่งกับมันต่อก็พอ”
“ไอ้สัว” ผมไม่น่าพูดออกไปเลย “พูดออกมา”
ผมอึกอักไม่รู้จะเอายังไงดี ตัวเองก็ยังไม่หายดีถ้าเกี๊ยวมันบ้าขึ้นมาใครจะเอามันอยู่
“กูเจ็บหน้าอก ตามหมอให้ก่อนได้มั้ย”
“เจ็บมากหรือเปล่า” มันได้ผล เกี๊ยวลืมเรื่องไอ้บอมแล้วรีบเดินมาหาผม
“อือ อยู่ๆ ก็เจ็บ” คนตัวเล็กรีบกดปุ่มเรียกพยาบาลให้ผมทันที
“เป็นอะไรมากปะเนี่ย ทนไหวมั้ย” เปลี่ยนอารมณ์ไปเลย ต้องให้ผมเจ็บบ่อยๆ หรือไงถึงจะสนใจกัน
“อือ”
ผมไม่ได้เจ็บมากขนาดนั้นแต่เพราะไม่อยากพูดถึงเรื่องนั้นก็เลยยกเรื่องเจ็บหน้าอกขึ้นมาอ้าง รอไม่นานพยาบาลก็เข้ามาดูอาการพร้อมกับเรียกคุณหมอเข้ามาตรวจเช็กอย่างละเอียดอีกรอบ
“ขอบคุณค่ะคุณหมอ”
พอคุณหมอและพยาบาลออกไปเกี๊ยวก็ลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียงพร้อมส่งสายตากดดันมาให้ผมอีกครั้ง
“กูเจ็บอยู่ จะบังคับให้พูดให้ได้เลยใช่มั้ย”
“พวกนั้นไปไหน กูจะกลับห้องแล้ว”
“คิดว่าจะคาดคั้นเรื่องนั้น” เกี๊ยวเป็นผู้หญิงดุ นิยามของคำว่าดุสำหรับผมคือไอ้เกี๊ยว สำหรับคนอื่นเป็นยังไงผมไม่รู้
“ถ้าเป็นเรื่องดีมึงก็คงไม่ต้องเจ็บตัวหรอก ใช่มั้ย”
“อือ มึงจะกลับก่อนก็ได้นะ กูอยู่คนเดียวได้”
“สภาพแบบนี้ยังกล้าอีกนะ” เกี๊ยวเดินไปที่เตียงแล้วสอดตัวเข้าไปในผ้าห่ม “พวกนั้นมาแล้วปลุกด้วยนะ เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ” คงหมายถึงเมื่อคืนที่ถูกผมแกล้ง ยังไม่ทันที่ผมจะอ้าปากตอบมันก็ชิงหลับไปแล้ว
“เกี๊ยว” มันขยับแล้วพลิกหันหลังให้ผม “มึงยังไม่ได้อาบน้ำ”
“อือ กูจะนอน” ผมคลี่ยิ้มบางๆ เมื่อเห็นว่ามันไม่ได้สนใจสิ่งที่ผมพูดออกไปเลย
ตกดึก
“เกี๊ยว”
“อื้อ พวกนั้นกลับมาแล้วเหรอ”
“เปล่า กูขอนอนด้วย” เกี๊ยวรีบลืมตาแล้วลุกขึ้นมองผมด้วยความตกใจ
“มึงเดินมาได้ไง เดี๋ยวก็เจ็บหน้าอกอีกหรอก” ขอร้องอย่าด่ากูครับ
“กูนอนไม่หลับ ถ้าไม่ได้นอนข้างมึง” ผมเสพติดการนอนกับไอ้เกี๊ยวไปแล้ว
“อะไรของมึงเนี่ย กี่ทุ่มแล้ว” มันปัดผมที่หน้าออกแล้วเอื้อมหยิบมือถือมาดูเวลา
“ตีหนึ่ง”
“คงไม่กลับมาแล้ว”
“พึ่งพาไม่ได้สักคน”
“มึงจะกลับห้องมั้ย กูจะโทรบอกคนขับรถให้”
“ป่านนี้แล้ว ไม่อยากรบกวนพี่ไม้”
“อือ งั้นก็นอน” ผมทำเป็นเรื่องปกติและคุ้นชินไปแล้ว นอนด้วยกันมาก็หลายครั้งและไม่มีครั้งไหนเลยที่ผมสะดุ้งตื่นกลางดึก แต่ถ้าต้องนอนคนเดียวเป็นต้องสะดุ้งตื่นกลางดึกทุกคืน คงเพราะเรื่องร้ายในวัยเด็กทำให้ผมฝังใจมาจนถึงปัจจุบัน
หลายวันต่อมา
“ไอ้สัว! เกี๊ยวแม่งมีเรื่อง” ผมทิ้งช้อนลงในจานข้าวตรงหน้าทันที ทั้งไอ้เจและไอ้ออสตินก็เหมือนกันเป็นเพราะไอ้เพทายวิ่งมาบอกผมหน้าตาตื่นว่าเกี๊ยวมีเรื่อง
“ที่ไหนวะ”
“หน้าคณะวิศวะ”
"ไอ้เหี้ยบอม"
________________
- ผู้เขียน
