10| แฟน
754 คำ
หลังจากไล่ตีไล่ทุบไอ้สัวอยู่นานฉันก็รู้สึกหมดแรงจนต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้หยุดวิ่งแล้วทิ้งตัวลงบนโซฟา
“กูเหนื่อย พอ มึงมันแรงควาย”
“ทุบกูตุบๆ แล้วบอกเหนื่อย ชอบใช้กำลัง” ร่างสูงก็ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ฉันด้วยเหมือนกัน
“ก็มึงชอบด่ากูไง”
“เป็นแฟนกับกูดิ ไม่โดนด่ากูรับรอง”
“ไอ้เลว บังคับว่ะ” ฉันหันหน้าหนีไปทางอื่น ยังไม่หยุดพูดเรื่องนี้อีก
“เป็นแฟนกูแล้วมันน่าอายหรือไง”
“มึงนั่นแหละต้องอาย”
“อายไร ไม่เห็นต้องอาย” ไม่รู้แหละ ถึงยังไงฉันก็ยังเครียดกับเรื่องนี้อยู่ดี
“กูเครียดนะสัว”
“เรียกไอ้พวกนั้นมาปรึกษาดีมั้ย มึงจะได้ตัดสินใจได้ง่ายขึ้น” นั่นแหละคือปัญหาใหญ่เพราะแต่ละคนความคิดเห็นไม่ตรงกันและไม่สนับสนุนให้เราทั้งคู่คบกันแน่นอน
“จะได้เรื่องมั้ย”
“ไม่ลองไม่รู้”
เจ้าสัวเข้าไลน์กลุ่มแล้วจัดการทันที ทุกคนยินดีให้ความร่วมมือรีบมาที่เพ้นเฮ้าท์ไม่อิดออด
ออสตินมาคนแรกตามมาด้วยเจและเพทาย
“มีอะไร กูกำลังจะออกไปแดกเหล้าเลย” เจถามด้วยน้ำเสียงจริงจังปนอยากรู้
“กูก็โคตรหิวข้าวจนต้องแวะซื้อมานั่งแดกที่นี่ด้วย” ออสตินรีบแกะกล่องข้าวแล้วรีบตักข้าวเข้าปากเคี้ยวตุ้ย
“ใจเย็นๆ ฟังที่กูกำลังจะพูด” ทุกคนยอมสงบหยุดบ่นแล้วมองไปที่เจ้าสัวอย่างตั้งใจโดยเฉพาะเพทายที่จ้องพวกเราตาไม่กะพริบเลย
"เราสองคนเป็นแฟนกันแล้ว" ฉันหันไปตีแขนคนพูด ยังไม่ได้เป็นสักหน่อยกำลังจะอ้าปากท้วงก็ถูกนัยน์ตาสีเข้มปราม
ออสตินสำลักข้าวเจและเพทายสำลักน้ำจนหน้าแดง น่าสงสารเชียวแต่ละคน
"เกิดอาเพศเหี้ยไรเนี่ย"
"มึงอยากหูหนวกรึไงไอ้สัว"
"ไอ้โบ้เอ๊ย"
แต่ละคนให้กำลังใจเพื่อนมาก ฉันคิดว่าตัวเองก็เป็นผู้หญิงที่ดีคนหนึ่งทำไมถึงได้สาปเพื่อนขนาดนั้นด้วย
“พวกมึงว่าไง” เจ้าสัวเอ่ยถามความคิดเห็นจากทุกคน
“ควรเป็นได้ตั้งนานแล้วนะ นอนด้วยกันทุกคืนมากกว่าผัวเมียบางคู่ซะอีก”
“เมื่อกี้ยังด่ากูไอ้โบ้อยู่เลย” ออสตินไม่สนใจตักข้าวเข้าปากต่อ
“จริงปะเกี๊ยว” เจถาม
“เฮ้อ คิดว่าไง” ฉันไม่รู้จะตอบว่ายังไงเพราะสัวห้ามไม่ให้พูด
“ก้าวข้ามเฟรนด์โซนมีเยอะไป ทำไมจะไม่ได้ อย่างมากก็แค่หูหนวก” เพทายจิกเรื่องขี้บ่น แต่ก็จริงนั่นแหละพวกคนดีชอบให้แม่อาละวาด
“สรุปว่าดี พวกมึงเห็นชอบแล้วนะ”
“อะไรของมึงวะสัว ถ้าพวกกูไม่เห็นด้วยมึงก็จะเลิกเป็นแฟนกันงี้เหรอ” ออสตินหันมาถามจริงจัง
“เปล่าหรอก กูแค่ถามความเห็นจากพวกมึงให้ไอ้เกี๊ยวตัดสินใจง่ายขึ้น” ความกดดันตกอยู่ที่ฉันแล้วตอนนี้
“ยังไงวะเกี๊ยว เล่นไรกัน” เจขยับมาใกล้แล้วถามฉัน
“สัวมันไม่อยากให้โดนแกล้ง ก็เลยขอเป็นแฟน”
“อันนี้ดี แต่ว่า จะตัดโอกาสมึงนะสัว เกี๊ยวด้วย” ฉันสองคนมองหน้ากันเมื่อเพทายพูดออกมาแบบนั้น
“กูเลือกเกี๊ยว ตัดโอกาสคนอื่นมากกว่า”
“อะ กูยอม” เจยกมือขึ้นทั้งสองข้าง
“เกี๊ยวแน่ใจนะ” ออสตินถามพร้อมกับวางกล่องข้าวลง
“มันก็ไม่ได้แย่นี่เนอะ ลองสักตั้งคงไม่เป็นไร”
“อะ กูมีแฟนละ คราวนี้ใครจะทำอะไรก็ช่วยเกรงใจกูด้วย” เจ้าสัวโอบเอวฉันแล้วดึงเข้าไปใกล้
“มีแค่มึงเท่านั้นที่ทำ” เจพูดถูก มันนั่นแหละตัวดีที่ผ่านมาทำเหมือนกูเป็นเมียมันตลอด
“จะโอบทำไมเนี่ย”
“โอบแฟนไม่ได้ไงวะ”
เสียงโห่ของทุกคนดังขึ้นพร้อมกัน ทุกคนทำให้ฉันรู้สึกอายแปลกๆ โดยเฉพาะคนข้างๆที่ฉันไม่สามารถมองมันเป็นเพื่อนได้อีกแล้ว แค่สบตาก็ทำให้อมยิ้มแก้มแดง ไอ้บ้าเอ๊ย วันนี้ทำไมสัวมันหล่อจัง
"มองไรเล่า"
"มึงหน้าแดง อายกูเหรอ"
"บ้า ไม่ได้อาย"
"เขินแหละ มีแฟนหล่อด้วย" ไอ้บ้า ไอ้หลงตัวเอง แต่ก็หล่อจริงๆนั่นแหละ ยอมรับ
______________
- ผู้เขียน
