ร้ายก็รัก Episode 07
1382 คำ
Episode 07
“ฉันต้องไปแล้ว ขอตัวก่อนนะคะ”
“อ...เอ่อ! เดี๋ยวก่อนสิ!” เมื่อเธอบอกว่าจะต้องไป มือของผมก็รีบคว้าแขนเธอทันควันโดนอัตโนมัติ
“คะ?” เธอหันมายิ้มพร้อมเอียงคอถามด้วยความสงสัย
“เราจะได้เจอกันอีกไหม...?”
“เจอได้เสมอค่ะ ตอนนี้เราก็มีที่ติดต่อกันแล้ว ถ้าคุณอยากจะเจอก็สามารถโทรมาได้ตลอดเลยนะคะ แต่อย่าโทรมาหลังห้าทุ่มนะคะ เพราะว่าเวลานั้นฉันต้องดูแลมาดาม เดี๋ยวท่านจะว่าเอา”
“อ...อื้ม! ไว้...ฉันจะโทรไปนะ”
“ไว้เจอกันนะคะ” เธอโบกมือลา ก่อนที่จะเดินจากไป
งานที่นี่ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นคนจัดการเสียส่วนใหญ่ ผมมองเธอจากตรงนี้ มองเธอที่ตอนนี้กำลังยืนอยู่บนเวที
เวลาที่แสงไฟมันกระทบลงบนหน้าเธอ...เธอสวยมากเลยล่ะ
อ่า...ผมเมาเธออีกแล้ว
“คามิลล่า...สินะ” ร่างสูงอมยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะกระดกขวดไวน์ขึ้นดื่ม
ถ้าได้มีโอกาสอยู่ด้วยกันสองต่อสอง ผมดื่มหนักกันทั้งคู่
ขี้เมาจังวะ....
Talk คามิลล่า
ยินดีที่ได้รู้จัก...และขอต้อนรับเข้าสู้โลกของฉันนะคะ
ฉันคามิลล่า ไคลี่ เจโนเวส เป็นลูกสาวขอบมาดามโดโรทีอดีตนางแบบชื่อดังในวงการ ที่พันตัวมาเป็นนักธุรกิจ
“เมื่อกี้คุณสวยมาก เสื้อผ้าที่ออกแบบก็สวย...ฉันซื้อค่ะ” อารีน่าดีไซเนอร์ชื่อดังคนหนึ่งที่ให้เกียรติมาในงานครั้งนี้กล่าวคำชมพร้อมยื่นช่อดอกไม้ให้เรา
“ขอบคุณนะคะ” ร่างบางกล่าวขอบคุณพร้อมรับช่อดอกไม้มา “ไว้ว่างๆ จะไปหาที่ร้านนะ”
“ยินดีต้อนรับเสมอจ้ะ แต่ตอนนี้ฉันต้องขอตัวกลับก่อนนะคะ พอดีมีธุระต่อ”
“ไว้เจอกันใหม่ค่ะ” เรารับมือเป็นการบอกลาอีกครั้ง ก่อนที่อารีน่าเธอจะเดินจากไป
“รู้สึกว่า...หล่อนจะลืมหน้าที่บางอย่างไปนะ”
“อ...เอ่อท่านแม่ อุ้ย! มาดาม” ร่างบางหลบตาต่ำพร้อมก้มหัวให้ท่านเล็กน้อย “มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”
“ฉันเฝ้ามองเธอตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว...ฉันคิดว่าเธอจะจำผิดคนเสียแล้วล่ะ” ผู้เป็นแม่กล่าวเสียงเรียบ “คนที่เธอคุยอยู่คือวาเรนติโน่เพื่อนของเขา”
“หนูทราบดีค่ะ”
“แต่คำสั่งของฉันคือซานติโน่!”
“อ...อึก! หนูคิดว่ามาดามจะลืมเรื่องนี้ไปแล้ว ได้โปรดเห็นใจหนูด้วยเถอะนะคะ” เราก้มหัวขอความเมตตาจากผู้เป็นแม่ เรารู้สึกละอายใจถ้าจะให้เราไปเป็นภรรยาน้อยให้กับผู้ชายที่กำลังจะเป็นพ่อคนแบบนั้น
เราไม่อยากทำให้ครอบครัวของเขาแตกแยก
“ฉันไม่สน...มีเพียงซานติโน่เท่านั้นที่จะช่วยบริษัทของเราได้ ถ้าแกไม่ยอมไปเป็นภรรยาน้อย แกก็ต้องไปเป็นภรรยาหลวงของนักธุรกิจแก่ๆ คราวพ่อ!” ผู้เป็นแม่กล่าวเสียงแข็ง
“ไม่...หนูไม่ต้องการแบบนั้น หนูไม่ต้องการเป็นภรรยาน้อยของใคร แล้วหนูก็ไม่ต้องการเป็นภรรยาหลวงของนักธุรกิจแก่ๆ หนู...อยากแต่งงานกับผู้ชายที่หนูรัก”
“ความรักของหล่อนมันกินได้ไหมล่ะ! แกคิดว่าผู้ชายหน้าผีคนนั้นเขาจะช่วยแกได้อย่างนั้นเหรอ? ในอิตาลีนี้ไม่มีใครทรงอิทธิพลมากไปกว่าซานติโน่อีกแล้ว ไอ้หน้าผีนั่นไม่มีทางช่วยแกได้หรอกนะ!”
“หนูไม่ได้สนใจ...ไม่ว่าหน้าตาของเขาจะเป็นยังไงหนูก็ไม่เคยแคร์ แค่เรารักกันแค่นี้ก็พอแล้วล่ะค่ะ” สำหรับคำพูดนี้ เราไม่ได้ให้กับวาเรนติโน่เพียงอย่างเดียว
เราให้กับทุกๆ คน
สำหรับเรา...ความรักของเรายิ่งใหญ่เสมอ ไม่เคยสนใจว่าอีกฝ่ายจะเป็นยังไง ต่อให้เขาจะไม่ได้มีอำนาจ หรือหน้าตาอัปลักษณ์ ถ้าเรารักกันเราก็ไม่สนใจอะไรอีก
“เหอะ! แกนี่มันคลั่งรักเสียจริง...ฉันให้เวลาแกหนึ่งเดือน ถ้ายังคุยเรื่องนี้กับซานติโน่ไม่ได้ ฉันจะให้แกแต่งงานกับนักธุรกิจรวยๆ แต่อายุคราวพ่อแทน! แล้วแกจะต้องเสียใจคามิลล่า นังลูกไม่รักดี...” ผู้เป็นแม่เชิ่ดหน้าใส่หนึ่งครั้งก่อนที่จะเดินออกไป
“เห้อ...ถ้าหนูมีโอกาสเลือก หนูก็จะขอยืนยันว่าหนูจะแต่งงานกับผู้ชายที่หนูรักเท่านั้น หนูจะไม่ยอมเสียศักดิ์ศรีไปเป็นภรรยาน้อยของใคร แล้วหนูก็เชื่อ....”
“เชื่อว่าคนที่หนูรักเขาจะช่วยแก้ปัญหาให้หนูได้”
✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️
Talk วาเรนติโน่
“อ่า...ฉันว่าฉันคงจะดื่มเยอะมากไป” ร่างสูงกล่าวเสียงระส่ำระสายด้วยความมึนเมา
“แกนี่มันจริงๆ ฉันให้มาเป็นเพื่อนฉันแต่แกดันมาเป็นภาระ แถมฉันยังต้องมาแบกแกกลับบ้านอีก!” ซานติโน่ตวาดลั่นรถ พร้อมกับเขกหัวผมไปหนึ่งที “หมั่นไส้!”
“เหอะ...ก็ฉันไม่ค่อยสันทัดกับงานแบบนั้นนี่นา” ผมกล่าวตอบพร้อมตบหัวตัวเองแรงๆ เพื่อเรียกสติ “ฉันน่าจะดื่มมากไปจริงๆ”
“โวะ...ฉันล่ะหน่ายใจจริง!”
หลังจากนั้นก็ไม่มีบทสนทนาอะไรออกมาอีก จนเมื่อถึงบ้านของผม ซานติโน่แวะมาส่งผมที่บ้านและมันก็รีบกลับบ้านของมันทันทีเพราะความห่วงภรรยาที่ท้องอยู่
ส่วนผม...แอริสก็ได้รับหน้าที่แบกผมเข้าบ้าน
“เดินดีๆ นะครับนาย” แอริสกล่าวพร้อมกับกวักมือเรียกบอดี้การ์ดคนอื่นๆ ให้มาช่วยประคับประคองผม “ดูทางด้วยสิครับ!”
“แกด่าฉันเหรอ...อือ~”
“ผมจะปล่อยนายทิ้งด้วยแหละครับ ปัดโธ่...ใครใช้ให้ดื่มเยอะขนาดนั้นกันเล่า! โวะ!” แอริสบ่นพึมพำ ก่อนที่มันจะทิ้งตัวผมลงที่โซฟาห้องนั่งเล่น “ฉันฝากเธอดูแลนานท่านด้วย”
“ค่ะ....” สาวใช้คนนั้นกล่าวรับคำสั่งของแอริส ก่อนที่มันจะเดินออกไป ไม่พอยังบ่นผมอีก
ไอ้ลูกน้องเวร...
“อือ~” ผมรู้สึกถึงอะไรเย็นๆ กระทบมาที่ผิวหนังของผม ก่อนที่มือหนาจะเอื้อมมือไปกุมมือหญิงสาวผู้นั้น
“เอ่อ...นายท่าน” สาวใช้หลบตาต่ำพร้อมกับพยายามดึงมือออก “นายท่านจะทำอะไรคะ”
“เธออยาก...ได้เงินมากกว่าเงินเดือนสองพันยูโรไหม?” ร่างสูงกล่าวเสียงแหบพร่าพร้อมกับดึงมือสาวใช้เข้ามาใกล้
(สองพันยูโร = 73315.78 บาทไทย)
“เอ่อ...ดิฉันเป็นแค่สาวใช้นะคะ”
“ถ้าเธอไม่รังเกียจ...ฉันก็ยินดีที่จะจ่ายเพิ่มให้เธอสามเท่า”
“อ...เอ่อ! ว๊าย!”
ตับ! ตับ! ตับ!
พั่บ! พั่บ! พั่บ!
“อือ~” เสียงงัวเงียของสาวใช้ ทำให้ผมรู้สึกตัวตื่น ตอนนี้สติของผมเริ่มกลับมาเป็นปกติแล้วล่ะครับ “นายท่านตื่นแล้วเหรอคะ?”
“อืม...หยิบเช็คตรงนั้นไปซะ เธออยากจะได้เท่าไหร่ก็ไปเขียนเอาเอง”
“ขอบคุณนะคะแต่...ทำไมนายท่านถึงไม่ถอดหน้ากากล่ะค่ะ ดิฉันอยากจะเห็นใบหน้าของนายท่าน ขนาดครึ่งหน้านายท่านยังหล่อขนาดนี้” เธอกล่าวพร้อมกับเอื้อมมือมาลูบไล้ที่หน้ากากของผม
พรึบ!
“อ๊ะ!”
“ที่ฉันเอาเธอ...ก็เพราะฉันเห็นหน้าเธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่งต่างหากล่ะ อย่าคิดว่าฉันจะอยากได้เธอขนาดนั้น แส่ไม่เข้าเรื่องระวังตายไม่รู้ตัว!”
“ขอโทษค่ะ...ถ้าอย่างนั้น ดิฉันขอตัวก่อนนะคะ” เธอรีบกล่าวขอโทษก่อนที่จะรีบไปแต่งตัวและหยิบเช็ค เมื่อเธอเดินออกไป ผมจึงล้มตัวนอนที่โซฟาอีกครั้ง
ไม่ต้องห่วงนะ...สาวใช้ที่นี่ทุกคนผมสั่งให้เธอฝังเข็มยาคุมกันทั้งหมด
พร้อมกับรายงานผมทุกเดือนเมื่อประจำเดือนของเธอมา
อ่า...จะเรียกว่าอะไรดี
ผมเห็นใบหน้าของเธออยู่ในร่างของผู้หญิงคนอื่นเต็มไปหมดเลย
แบบนี้เขาเรียกว่าอาการของคนคลั่งรักหรือเปล่านะ
อยาก...ขย่มตัวเธอจัง
- ผู้เขียน
