ร้ายก็รัก Episode 02
1225 คำ
Episode 02
“ฟู่ว...” ผมเข้ามาตั้งสติใจห้องน้ำ หลังจากที่เดินหนีออกมา ไม่รู้ว่าเธอจะรู้สึกอะไรน่ะนะ แต่ผมกลับ...แอบรู้สึกผิดเล็กๆ
สะงั้นอะ!?
“ให้ช่อดอกไม้เขาแล้วก็วิ่งหนีออกมาแบบนี้ ไม่มีผู้หญิงที่ไหนเขาชอบหรอกนะ” เสียงคุ้นหูของไอ้ซานเพื่อนของผมเดินเข้ามาพร้อมกับแสยะยิ้มเล็กๆ “แบบนี้...จะได้แต่งไหมล่ะ!”
“พูดบ้าอะไรของแก”
“ก็แกนั่นแหละทำบ้าอะไร? ให้ช่อดอกไม้เขาไปแบบนั้น ผู้หญิงเขาก็ต้องคิดอยู่แล้วว่าแกมีใจ ไปเดินหนีเขามาแบบนี้ ระวังเขาน้อยใจนะ”
“ฉันไม่ได้พิศวาสอะไรกับผู้หญิงคนนั้นสักหน่อย ก็พอช่อดอกไม้มันร่วงมา ฉันก็เลยยื่นส่งๆ ไปให้ก็เท่านั้นแหละ”
“โดยที่เธอไม่ได้รังเกียจอะไรมึงเลย”
“....”
“ฉันว่าคนนี้เคมีสูสี น่าจะไปกับแกได้ไกล ไม่คิดจะลองจีบเธอสักหน่อยเหรอ?” ซานติโน่กล่าวพร้อมเดินมาทุบหน้าอกข้างซ้ายของผมเบาๆ “หัวใจแก...มันไม่ได้เต้นมานานแล้วนะ”
“เอ่อ...” ผมหลบตาเพื่อนของตัวเอง เมื่อทุกอย่างเงียบ ผมก็เริ่มรู้สึกได้ถึงเสียงหัวใจของผมที่กำลังเต้นอยู่ “แม่ง!”
“ผู้หญิงคนนั้นเธอเป็นลูกสาวของมาดามโดโรที” ซานติโน่กล่าวตอบ มาดามโดโรทีที่ว่าเธอเป็นนางแบบชื่อดัง แถมยังเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวอีกด้วย
เป็นผู้หญิงแกร่งที่สามารถเลี้ยงลูกด้วยตัวเองคนเดียวได้แถมยังมีสมบัติมากมาย
“ก่อนหน้านี้ฉันได้ตกลงซื้อหุ้นบริษัทในเครือของมาดามมาหนึ่งบริษัท ซึ่งมันก็ทำให้ฉันกับมาดามได้รู้จักกัน แต่มาดามเธออายุก็มากแล้ว คงจะมาด้วยตัวเองไม่ได้ ก็เลยส่งลูกสาวมาแทน” ซานติโน่พูดต่อก่อนที่จะดึงมือออกจากหน้าอกของผม “เธอสวยนะ”
“ล...แล้วยังไง! เธอไม่ใช่สเปกของฉันเลยสักนิด! ฉันก็บอกแกไปแล้วว่าที่ฉันมอบช่อดอกไม้ให้เธอก็เพราะว่าฉันตกใจ มีที่ไหนผู้ชายเป็นฝ่ายได้ช่อดอกไม้ในงานแต่งน่ะ ฉันไม่เคยเห็น!” ผมยังคงยืนกรานปฏิเสธ
“ถถถ...แกนี่มันปากแข็งใช่ย่อยเลย ไปดีว่า...ไม่รู้ว่ายัยบ๊องภรรยาของฉันหนีหายไปอยู่ตรงไหนอีก ยัยนี่...ชอบทำให้เป็นห่วงตลอด” ซานติโน่บ่นพึมพำถึงภรรยาของตัวเองก่อนที่จะเดินออกจากห้องน้ำไป
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“อ...เอ่อ” ร่างสูงเลิ่กลั่กทันทีที่ได้สติ! ผมไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไง ตามจริงแล้วช่อดอกไม้ควรจะอยู่ในมือผู้หญิง แต่ผมเป็นผู้ชายนะเฟ้ย! “ฉัน...ฉันให้ ถ้าไม่รังเกียจก็รับไปเถอะ!”
“คิกๆ ไม่รังเกียจหรอกค่ะ ฉันไม่ได้รังเกียจอะไรเลย” ร่างบางหัวเราะคิกคักเบาๆ ก่อนที่จะเอื้อมมือมารับช่อดอกไม้ไป
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“บ้า...คนอย่างฉันเนี่ยนะจะมีความรัก”
ไร้สาระ...
เมื่อทำกิจธุระในห้องน้ำเสร็จ ผมก็เดินออกมาเข้างานที่ตอนนี้ทุกคนกำลังปาร์ตี้กันอยู่อย่างสนุกสนาน ผมเข้าไปนานเกือบครึ่งชั่วโมงได้
คิดว่าออกมาจะไม่เจอผู้หญิงคนนั้นแล้วแต่ก็ดันเจอ
ผู้หญิงคนนี้นี่...ไม่กลับบ้านกลับช่องหรือยังไงกัน!
“อ้าว~ เจอกันอีกแล้วนะคะ” ร่างบางยิ้มตาพริ้มพร้อมโบกมือทักทาย
“อ...อืม” ผมตอบรับคำทักทายของเธอเสียงเรียบก่อนที่จะเหลือบสายตาไปมองช่อดอกไม้ในมือ
ช่อดอกไม้ของเจ้าสาวที่ผมให้เธอ
“เธอไม่มีบ้านให้กลับหรือยังไง?” บ้าจริง...นี่ผมเผลอพูดบ้าอะไรออกไปวะ? ไม่ได้คิดจะพูดแบบนั้นสักหน่อย! ผมแค่อยากจะถามเธอว่ายังไม่กลับบ้านอีกเหรอต่างหากเล่า!
ปากเสียเกินไปจริงๆ กู!
“เอ่อ...มีค่ะ แต่ว่าปาร์ตี้ในงานแต่งยังไม่เลิก ก็เลยยังไม่กลับน่ะค่ะ พอดีคุณแม่ของฉันท่านสั่งมาว่าให้อยู่จนกว่างานจะเลิกน่ะค่ะ” เธอตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ไม่ได้มีใบหน้าตกใจหรือไม่พอใจอะไรในคำพูดของผมเลย
น่ารัก
เอ่อ! น่า...น่าจะรู้นิสัยของผมมาจากแหล่งข่าวที่ไหนสักแห่งล่ะมั้ง!
“เหรอ...ก็! คนไม่มีใครเอาก็แบบนี้แหละนะ” what the fuck! ดันเผลอปากหมาออกไปอีกแล้ว เธอไม่ตบผมก็ถือว่าพระเจ้าคุ้มครองแล้วล่ะ “อ...เอ่อคือฉัน”
“เราก็ไม่มีใครเอาเหมือนกันทั้งคู่นี่คะ ต่างคนก็...ตัวคนเดียวในงานแต่งงานกันทั้งคู่ 555”
“อ...เอ่อ โทษทีพอดีฉันปากเสียไปหน่อยนะ” มือหนาเกาหัวตัวเองเบาๆ พร้อมกวาดสายตาไปยังบรรยากาศรอบงาน “โทษทีแล้วกัน”
“555 ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะฉันไม่ถือสาอะไร”
“งั้นเหรอ...เออก็ ก็ดีแล้ว!”
“ขอบคุณสำหรับดอกไม้อีกครั้งนะคะ” เธอกล่าวก่อนที่จะเดินจากไป แต่ดูเหมือนกับว่าเธอจะเดินกลับรถของเธอนะ
“นี่! ไหนว่าจะอยู่จนกว่างานปาร์ตี้จะเลิกไง!” ผมหลุดปากตะโกนถามเธอตามหลังไป ร่างบางหันกลับมาตอบผมทันควันว่า
“แค่จะเอาดอกไม้ไปเก็บที่รถเฉยๆ ค่ะ ไว้เดี๋ยวเราค่อยคุยกันนะคะ ฉันกลัวว่าถ้าถือไปถือมาแบบนี้ดอกไม้จะเสียไม่คงรูปร่างเดิมน่ะค่ะ”
“อ...อ๋อ! งั้นเหรอ! ก็เชิญตามสบายเลยแล้วกัน ฉันแค่คิดว่าเธอจะไม่พอใจที่ฉันพูดจาแรงเกินไปแล้วหนีกลับน่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอกนะ ก็แค่! เห็นว่าแม่เธอเป็นหุ้นส่วนอะไรสักอย่างกับไอ้ซานล่ะมั้ง”
ร่างบางส่ายหัวเบาๆ พร้อมยิ้มให้ผม ก่อนที่เธอจะเดินไปยังที่รถของเธอ แล้วผมก็ไม่เข้าใจตัวเองด้วยเหมือนกันว่าจะยืนดูเธอเอาดอกไม้ไปเก็บที่รถทำไม
วันนี้...รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเลย
ประหม่า...ยังไงก็ไม่รู้แน่ะ
วาเรนติโน่เมื่อตอนนั้นหายไปไหนก็ไม่รู้!
น...เนอะ!
ปึก!
เสียงประตูรถของร่างบางถูกปิดลง เมื่อไม่มีอะไรแล้วเธอก็เดินกลับมาหาผมที่ยืนรอเธออยู่
ผมทำเป็นผิวปากไม่สนใจเธอ
บางที...ก็แอบคิดว่าผมทำห่าอะไรลงไป
นี่น่ะเหรอมาเฟียที่รวมพลมาเฟียจากกลุ่มอื่นๆ เพื่อมาฆ่าซานติโน่
ทำไมสุดท้ายกลายเป็นแบบนี้ก็ไม่รู้
“กลับมาแล้วค่ะ” เธอกล่าวก่อนที่จะยื่นมือมาหาผม ร่างสูงทำหน้างงพร้อมยกมือขึ้นเกาหัวตัวเอง
“อ...อะไร?”
“ก็กลับเข้าปาร์ตี้กันไงคะ เวลาที่ผู้หญิงกับผู้ชายเดินเข้างานพร้อมกัน ผู้หญิงก็จะควงแขนผู้ชายไม่ใช่เหรอ? คุณก็ยื่นแขนของคุณมาสิคะ” เธอยิ้มพร้อมกับดึงแขนเสื้อสูทของผมเบาๆ “มาสิคะ”
“อ...อื้ม” ผมไหวไหล่ตอบรับข้อเสนอของเธอ ก่อนที่จะยื่นแขนให้เธอได้ควง ก่อนที่ผมกับเธอจะเดินกลับเข้างานปาร์ตี้ไปพร้อมกัน
- ผู้เขียน
