ยัยบ๊องของมาเฟีย Episode 03

909 คำ
Episode 03 Talk ตาหวาน เราดึงมือเขาเข้ามาในครัวพร้อมปอกผลไม้ให้เราทานมีมะม่วง แอปเปิล แล้วก็แตงโมค่ะ เมื่อผลไม้และขนมพร้อมพวกเราก็นั่งดูหนังกันใน Netflix ค่ะ เรื่อง...365 DNI กรี๊ด! 555 “คนไทยแบบเธอชอบนั่งอ่านซับกันแบบนี้เหรอ?” เขาถามในขณะที่เรากำลังนั่งดูหนังกัน เรารู้เรื่องจากการอ่านซับส่วนเขารู้เรื่องจากการฟังเพราะมันคืิอภาษาของเขา “ถ้าหนังมันสนุกต่อให้ไม่มีซับไทยหนูก็จะดูค่ะ” “งั้นเหรอ....?” เขาไหวไหล่ก่อนที่จะหันไปมองหน้าจอโทรศัพท์ บ้านเราไม่ได้รวยถึงขั้นมีทีวีดีๆ ก็เลยดูจากหน้าจอเล็กๆ ของโทรศัพท์เอาน่ะ “เอ่อ....” “อุ้ย~” เราหลบตาหนีเขาทันควันเมื่อหนังมันเล่นมาถึงฉากนั้น ฉากอย่างว่าที่เห็นนมกับก้นพระเอกอย่างชัดเจน! กรี๊ดดดด~ “เธออายุเท่าไหร่น่ะถึงมาดูหนังอะไรแบบนี้!” เขาตวาดใส่เล็กน้อยก่อนที่จะหยุดสต็อบหนังไว้ “แก่แดด!!!” “เปล่าแก่แดดนะ...หนูยี่สิบแล้วค่ะ แต่ที่ยังอยู่มอปลายก็เพราะว่าฐานะทางบ้านช่วงหนึ่งแย่ก็เลยต้องดร็อปเรียนเอาไว้ค่ะ” เราตอบพร้อมหยิบผลไม้ใส่ปาก “ฉันว่าหาเรื่องอื่นดูเถอะ!” “อ...โอ โอเคค่ะ” ร่างบางพยักหน้าหงึกๆ ก่อนที่จะเลื่อนหาหนังเรื่องอื่นดู “ซีรี่ย์เกาหลีก็แล้วกันนะคะ!” “อืม...” เขาครางตอบเล็กน้อย จากนั้นเราก็ไม่ได้พูดอะไรกันต่อ จนเมื่อแบตโทรศัพท์ของเราใกล้หมด การดูหนังก็ต้องหยุดลง ร่างบางนำโทรศัพท์ไปชาร์จแบตก่อนที่จะหยิบการบ้านออกมาทำ ส่วนเขาก็นั่งมองเราทำการบ้านอยู่แบบนั้นไม่พูดจา “มีอะไรหรือเปล่าคะ...?” ร่างบางเอียงคอถามเล็กน้อย เมื่อรู้สึกว่าถูกจ้องตาไม่กระพริบ “เธอเห็นโทรศัพท์มือถือของฉันไหม? ฉันต้องการมันเพื่อจะติดต่อกับคนของฉัน” “ไม่เห็นนะคะ...อ๊ะ! แต่ว่าเจอกระเป๋าตังของคุณอยู่นะ” เมื่อนึกขึ้นได้เราก็รีบขึ้นห้องไปเอากระเป๋าตังของเขามาคืนให้ทันที “นี่ค่ะกระเป๋าตังของคุณ” “.....” เขาไม่พูดจาอะไรเพียงแต่รับไปพร้อมเช็คดูสิ่งของภายในนั้น ราวกับว่าไม่ไว้ใจที่เราเก็บไว้ให้เลยล่ะค่ะ “หนูไม่ได้เอาไปหรอกค่ะ สกุลเงินในกระเป๋ากับสกุลเงินที่ประเทศของหนูใช้มันต่างกัน ต้องแลกเปลี่ยนสกุลเงินกันก่อนถึงจะเอามาใช้จ่ายในไทยได้” “ฉันไม่ใช่เด็กอมมือที่จะไม่รู้เรื่องนั้น ยัยบ๊อง...” เขาเอ็ดเราเล็กน้อยก่อนที่จะเก็บกระเป๋าตังของตัวเองไป “ฉันก็แค่เช็คดูว่าพอจะมีอะไรติดต่อกับคนของฉันได้บ้าง” “คุณจำเบอร์เขาไม่ได้เหรอคะ?” “แล้วเธอคิดว่า...โทรศัพท์ของเธอมันสามารถติดต่อกับคนในอีกประเทศนึงได้ไหมล่ะ?” “อืม...จริงด้วย ไม่รู้ว่าต้องสมัครอะไรก่อน ขอโทษค่ะหนูโง่ 555” มือบางยิ้มให้เขาเจื่อนๆ พร้อมเกาหัวตัวเองเล็กน้อย “แต่จะว่าไปหนูยังไม่รู้จักชื่อของคุณเลยนะคะ” “มันไม่จำเป็นที่ฉันจะต้องบอก” เขาว่าพร้อมกรอกสายตาไปทางอื่น “อะไรกันอะ! ทีหนู...หนูยังบอกชื่อหนูให้คุณรู้เลยนะคะ ทำตัวอย่างกับว่าเป็นมาเฟียที่ไม่สามารถบอกชื่อใครได้ง่ายๆ อย่างงั้นแหน่ะ! เป็นมาสซิโมในหนัง 365 เหรอคะ?” “ซานติโน่ ดิเอโก้ เวราสนิกัส” “อะเด๋~ อีกทีได้ไหมคะ?” ร่างบางคิ้วขมวดพร้อมเอ่ยถามเขาอีกครั้งหนึ่ง “เมื่อกี้หนูได้ยินไม่ถนัด" “ฉันชื่อซานติโน่ ดิเอโก้ เวราสนิกัส” “เอ่อ...ซานติโน่ เลโก้อะไรนะคะ?” ร่างบางถามน้ำพร้อมเกาหัวด้วยความมึนงง คนอะไรจะชื่อยาวขนาดนั้นคะเนี่ย! “อีกรอบได้ไหมคะ?” “เรียกฉันว่าคุณซานก็พอ!” ร่างสูงตวาดใส่เราอีกครั้งพร้อมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ด้วยความหน่ายใจ “เห้อ~” “โอเคค่ะคุณซานก็คุณซาน” “ฉันเป็นชาวอิตาลีแท้ๆ ที่มาคุยเรื่องธุรกิจที่ประเทศไทยกับคนไทยกลุ่มหนึ่ง แต่ถูกเพื่อนที่ทำธุรกิจด้วยกัน มาด้วยกันหักหลัง พวกมัน...ฆ่าคนของฉันจนหมด ฉันเกือบตายด้วยกระสุนของพวกมันแต่ยังดีที่แค่เฉี่ยว” “ก็ว่าแล้วว่าทำไมที่รอยที่แขนถึงดูแปลกๆ” ร่างบางกล่าวตอบพร้อมเงยหน้าขึ้นไปฟังร่างสูงพูดอธิบายต่อ “โชคดีที่ฉันยังหนีรอดออกมาได้ แต่ฉันไม่เหลืออะไรเลยที่จะทำให้ฉันกลับอิตาลีได้ แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าพวกมันยังอยู่ที่ประเทศไทยอยู่ไหม เพราะถ้ามันเจอฉัน...นอกจากมันจะฆ่าฉันแล้ว มันอาจจะฆ่าเธอด้วย” “น่ากลัวจังเลยค่ะ...นี่มันไม่ต่างจากในนิยายมาเฟียที่หนูเคยอ่านมาเลย พล็อตนี่อย่างกับนิยายในแอพพลิเคชันธ*****ยเลยนะคะเนี่ย!” “อืม...” “อืม...? หมายความว่ายังไงเหรอคะ?” ร่างบางเอ่ยถามเขาอีกครั้งเมื่อเขาอืม อืมที่เป็นคำตอบที่สื่อออกไปว่าใช่ ไม่ใช่อืมอำ “ฉัน....เป็นมาเฟีย” “what the fuck!!!”
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม