ยัยบ๊องของมาเฟีย Episode 4
965 คำ
Episode 04
“นี่คุณพูดเรื่องจริงใช่ไหมคะเนี่ย! กรี๊ด~ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีมาเฟียตัวเป็นๆ นั่งอยู่ตรงหน้าหนูแบบนี้น่ะ!”
“เธอจะตกใจอะไรกัน? มันก็เป็นเรื่องปกติ คนไทยกลุ่มหนึ่งที่ฉันหมายถึงก็มาเฟียเหมือนกันนั่นแหละน่ะ!” เขาตอบ
“นั่นไง...! หนูกะแล้วเชียวว่าประเทศไทยต้องมีมาเฟียจริงๆ นี่มันเรื่องจริงใช่ไหมคะ หนูไม่ได้ดู 365DNI จนเพ้อใช่ไหม กรี๊ด~ ตื่นเต้นอะ!”
เพี๊ยะ!
“เออะ! คุณตบหนูทำไมคะเนี่ย!” มือบางลูบหน้าผากตัวเองวนๆ พร้อมหันไปมองค้อนใส่เขาด้วยความไม่พอใจ ทำร้ายผู้มีพระคุณได้ยังไงกัน!
“มันไม่ใช่เรื่องสนุกที่เธอจะมากรี๊ดกร๊าดนะ มาเฟียในชีวิตจริงของพวกฉันกับในนิยายทีี่เธอเจอมามันต่างกันมากโข...ถ้าเธอจะดีใจก็ล้มเลิกความคิดนี้ไปซะ!”
“.....”
“เพราะหลังจากนี้...ชีวิตเธอมันก็แขวนอยู่บนเส้นด้ายแล้วล่ะ!”
“Oh my god!!! นี่มันในนิยายชัดๆ แต่ว่า...คุณบอกว่าคุณมาคุยธุรกิจกับมาเฟียกลุ่มหนึ่งในไทยใช่ไหมคะ!” ร่่างสูงพยักหน้าตอบ “งั้น...ทำไมเราไม่ลองไปขอความช่วยเหลือจากเขาดูล่ะคะ!”
“เชี้ย...เธอแม่งฉลาดว่ะ! แต่...ฉันจะไปตามหาพวกเขาได้จากที่ไหนเนี่ยน่ะสิ” เขาหน้าจ๋อยทันทีทันใด “พวกเราเพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่นาน แถมการคุยธุรกิจกันครั้งแรกก็ฉิบหายไม่เป็นท่า”
“แล้วคุณพอจะรู้จักชื่อหรืออะไรที่เกี่ยวกับเขาไหมล่ะคะ? เผื่อว่าหนูอาจจะพอช่วยได้ ถ้าเขาเป็นมาเฟียก็คงต้องมีชื่อเสียงไม่มากก็น้อยในประเทศไทย”
“เขาชื่อ...เวกัสน่ะ เห็นว่าเป็นลูกครึ่งไทย-สเปน” เขากล่าวตอบ เมื่อได้ยินชื่อนั้นร่างบางก็เบิกตากว้างทันที!
“ว...เวกัส! เวกัสที่เขาจะสูงๆ หน้าฝรั่งๆ ใช่ไหมคะ?” คุณซานไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่พยักหน้า ด้วยความสงัยเราจึงวิ่งไปเปิดรูปในโทรศัพท์ที่กำลังชาร์จแบตให้เขาดู “คนนี้...ใช่ไหมคะ!”
“ใช่ ทำไม? เธอรู้จักหมอนั่นด้วยเหรอ?”
“ค...คือว่า”
“ว่า?” ร่างสูงเลิกคิ้วขึ้นเพื่อรอคำถาม
“เขาเป็นผู้ชายี่หนูชอบอะ! กรี๊ด...ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเบื้องหลังความหล่อโคตรรวยของเขาจะเป็นมาเฟียสเปนแบบนี้ กรี๊ด~ ผู้ชายในฝันชัดๆ!”
“เพ้อเจ้อเหมือนกันนะเธอน่ะ!” เขาถุยเมล็ดแตงโมออกทิ้งลงพื้น พร้อมหยิบชิ้นต่อไปมากิน “ทำไมคนที่มาเจอฉันไม่เป็นคนปกติบ้างวะ!”
“คุณไม่ต้องห่วงนะคะ...หนูจะช่วยติดต่อพูดคุยกับเวกัสให้เอง เพื่อความรักของหนู เอ๊ย~ เพื่อที่คุยจะได้กลับบ้านน่ะ กรี๊ด~ เขินไม่ไหวแล้วแม่!”
“ประสาท...” เขาส่ายหัวเบาๆ อย่างเอือมระอา
✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️
สองวันต่อมา
“เอาล่ะ...หลังจากที่เราซ้อมท่องคำพูดมาเป็นที่เรียบร้อย ทีนี้ก็เหลือแค่ต้องเข้าไปใกล้ๆ และพูดกับเวกัสให้ได้ว่าคุณซานอยากจะพบกับเขา! ไฟท์ติ้ง!” ร่างบางยืนพูดคนเดียวอยู่หน้าโรงเรียนนานาชาติแห่งหนึ่ง
สาเหตุที่เรามายืนอยู่ตรงนี้ได้ ไม่ใช่เพราะว่าเราเรียนอยู่ตรงนี้หรอกค่ะ 555
แต่เป็นเพราะว่าโรงเรียนของเราสองคนอยู่ติดกัน ข้ามถนนมาก็เจอกันเลยล่ะค่ะ แต่ว่า...มันก็ช่างแสนจะแตกต่าง โรงเรียนนานาชาติที่ค่าเทอมสุดแสนจะแพง กับโรงเรียนรัฐบาลแบบเราน่ะ
แต่ป้ายหน้าโรงเรียนที่ความสวยงามต่างกันมันก็เป็นเส้นตายขีดไว้แล้วว่าเราไม่เหมาะสมกัน
ฮือออออ!
“ยัยเด็ก...โรงเรียนกิ๊กก๊อก อุบส์! กริณญาธิวัท? โรงเรียนที่อยู่ตรงข้ามโรงเรียนของพวกเรามายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้ไม่ทราบ!” เสียงผู้หญิงกลุ่มหนึ่งเอ่ยถาม แค่ชุดนักเรียนที่โรงเรียนนี้ก็กินขาดชุดนักเรียนที่โรงเรียนเราได้รับแล้วล่ะค่ะ “เธอจำชื่อโรงเรียนตัวเองผิดหรือยังไง?”
“ป...เปล่านะ เราก็แค่จะมาหาเพื่อนน่ะ”
“สารร่างอย่างเธอเนี่ยนะจะมีเพื่อนอยู่ในระดับนี้ด้วย ถ้าคนคนนั้นไม่มีกำพืดเป็นแบบเธอ มันก็คงจะเป็นตระกูลที่ตาต่ำที่สุดล่ะมั้ง”
“งั้นแสดงว่า...พวกเธอก็หมายถึงฉันอย่างงั้นสินะ!”
“!!!!!” หญิงกลุ่มนั้นสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงของผู้ชายคนหนึ่งเอ่ยดึงขึ้นจากด้านหลังของเรา เราจำเสียงของเขาได้ดี
“เวกัส?”
“พี่อีกแล้วนะ...ยังไม่เข็ดอีกเหรอ?”
“เอ่อ...ครั้งนี้พี่ไม่ได้จะมาทำอะไรแบบนั้นแล้วนะ! คือว่า...พี่มีเรื่องสำคัญมากๆ จะคุยด้วยน่ะ แต่คุยตรงนี้ไม่ได้นะ อันตราย ไปคุยกันที่อื่นเถอะ!”
พรึบ!
มือบางคว้ามือคนตรงหน้าเพื่อที่จะดึงตัวเขาไปคุยเรื่องคุณซานในบริเวณอื่นแต่ก็ถูกบอดี้การ์ดของเขากระชากและล็อคตัวไว้ต่อหน้าต่อตาเด็กนักเรียนคนอื่นๆ หน้ากลัวมาก!
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”
“ว๊าย!”
“ไม่ต้อง! ปล่อยเธอ...” เวกัสกล่าวต่อลูกน้องของตัวเอง
“ครับนายน้อย” บอดี้การ์ดพยักหน้ารับคำสั่งจากผู้เป็นนาย ก่อนที่จะปล่อยตัวเรา
“ไปคุยกันในรถ”
“น...ในรถหรูเนี่ยเลยเหรอ!”
“อืม”
“ก...ก็ได้ ไปก็ไป” เวกัสมองเรานิ่งๆ ก่อนที่จะเดินขึ้นรถไปก่อน ร่างบางหันไปเบะปากใส่ผู้หญิงกลุ่มนั้นก่อนที่จะขึ้นรถตามไป และบอดี้การ์ดก็ได้ขับรถออกมาจากตัวโรงเรียนทันที
เขินจังเลยล่ะค่ะ...ได้ใกล้ชิดกับผู้ชายที่เราชอบ
- ผู้เขียน
