ยัยบ๊องของมาเฟีย Episode 02
970 คำ
Episode 02
“You will die!!!”
(แกจะต้องตาย)
ปั้ง!!!
✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️
(ไรท์ : หลังจากนี้ไปพระนางคุยกันเป็นภาษาอังกฤษนะคะ)
“โว้ว~ ใจ...ใจเย็นๆ นะคะ” ร่างบางยกมือแนบอกด้วยความตกใจเมื่อร่างสูงโวยวายและดีดตัวขึ้นนั่ง “ใจเย็นๆ นะคะ”
“เธอเป็นใคร!” ร่างสูงว่าพลางชี้หน้าร่างบางเขม็ง เขาถอยหลังติดหัวเตียงเพื่อป้องกันตัวเอง “เธอเป็นพวกไอ้วาเรนใช่ไหม!”
“วาเรนไหนคะหนูไม่รู้จัก แล้วหนูก็ไม่รู้จักคุณด้วยเหมือนกัน หนูช่วยคุณนะคะเนี่ย! ใจเย็นๆ นะคะ...แค่ขนาดของร่างกายคุณกินขาดแล้ว ใจเย็นนะคะ” เธอกล่าวพร้อมนั่งลงที่ปลายเตียงอย่างใจเย็น “หนูชื่อตาหวานค่ะ”
“เสื้อ...เสื้อผ้าของฉันอยู่ที่ไหน! แล้วเครื่องแต่งกายบนตัวฉันในตอนนี้มันคือบ้าอะไรกัน!” เขากล่าวพร้อมถอดเสื้อที่ร่างกายสวมให้โยนทิ้ง “เชยชะมัด!”
“เสื้อของพ่อหนูน่ะค่ะ...คุณบาดเจ็บก็เลยขอร้องให้หนูช่วย แต่หนูไม่มีเงินพอที่จะพาคุณไปรักษาที่โรงพยาบาลก็เลยพาคุณกลับมารักษาที่บ้านค่ะ” เธอกล่าวพร้อมชี้ที่ผ้าพันแผลที่อยู่หลายจุดบนตัวร่างสูง “ยินดี...ที่ได้รู้จักนะคะ”
“เธอ...ช่วยชีวิตฉันไว้งั้นเหรอ?”
“ค่ะ”
“ตอนที่เธอช่วยฉันเธอเห็นใครตามมาหรือเปล่า?” เขาว่าพลางค่อยๆ เขยิบตัวเข้ามาใกล้ร่างบางเมื่อเห็นว่าเธอนั้นไม่มีพิษมีภัยอะไร “มีใครรู้ว่าฉันอยู่ที่นี่ไหม!”
“ไม่มีนะคะ ตอนที่หนูเจอคุณแถวนั้นไม่มีใครเลย มีแค่คุณที่นอนจมกองเลือดพร้อมกับบ่นพึมพำเป็นภาษาอะไรก็ไม่รู้ หนูฟังไม่ออก”
“ฉันขอบใจเธอนะที่ได้ช่วยชีวิตฉันไว้น่ะ แม้ว่าตื่นมาจะทำห้องของเธอปั่นป่วนก็ตาม”
“ไม่เป็นไรค่ะ” ร่างบางยิ้มตอบ “มนุษย์เหมือนกัน ก็ช่วยๆ กันสิคะ”
“อืม...ซี๊ด! ปวดหัวฉิบหายเลย” ไม่ทันได้พูดอะไรต่อร่างสูงก็ต้องล้มตัวนอนด้วยพิษของอาการปวดหัว เหตุการณ์ที่เขาเจอมานั้นรุนแรงและหนักเป็นสิบเท่า ดีแค่ไหนที่เขานั้นสามารถเอาชีวิตรอดมาได้
“คุณนอนพักไปเถอะนะคะ ถ้าหิวก็สามารถลงไปหาอะไรทานได้เลยที่ชั้นล่าง มีของเวฟกับผลไม้อยู่ในนั้นค่ะ” เธอตอบก่อนที่จะจัดชุดนักเรียนของเธอให้เรียบร้อยเพื่อเตรียมตัวจะไปโรงเรียน “หวานไปก่อนนะคะ คุณยังบาดเจ็บอยู่ ทางที่ดี อย่าออกไปไหนเลยนะคะ อยู่ที่นี่แหละค่ะ”
“อืม...” ร่างสูงครางตอบเบาๆ ก่อนที่ร่างบางจะเดินออกจากห้องเพื่อไปเรียนในทุกๆ วัน เป็นปกติของเธอ “ไอ้วาเรน...ไอ้คนทรยศ!”
เขาคือมาเฟียที่มีอิทธิพลคนหนึ่งในอิตาลี เขาบินมายังประเทศไทย เพื่อคุยงานด้านธุรกิจกับมาเฟียของทางไทย แต่ทว่า...เขากลับถูกหุ้นส่วนของเขา เพื่อนของเขาที่เป็นมาเฟียอิตาลีด้วยกันหักหลัง
ลูกน้องจำนวนหนึ่งที่ตามมาด้วยกันถูกฆ่าตายหมด เหลือเขาเพียงคนเดียว เขาสู้ปากกัดตีนถีบอยู่นานกว่าจะหนีรอดออกมาได้
และตอนนี้...
วาเรนติโน่...กำลังตามล่าเขา!!!
✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️
Talk ตาหวาน
“ผลไม้ครบ ลูกชิ้นและขนมทานเล่น ครบ!” ร่างบางกล่าวคำพูดเช็กตรวจตราสิ่งของที่ซื้อมา เมื่อรู้ว่าซื้อครบเรียบร้อยทุกอย่างก็รีบดิ่งกลับบ้านทันที! “กลับมาแล้วค่ะ”
“อืม...” ร่างสูงกล่าวตอบพร้อมกับเดินตรงเข้ามาหาร่างบางทันทีที่เธอกลับบ้าน “เสื้อผ้าของฉันอยู่ที่ไหน ฉันต้องไปแล้ว”
“อ...เอ๋!? คุณจะไปแล้วเหรอคะ? บ้าหรือเปล่าแผลคุณยังไม่ทันหายดีเลยนะ” เรารีบรั้งเขาไว้พร้อมยื่นถุงผลไม้และขนมที่ซื้อมายัดใส่มือเขา “เอาของพวกนี้ไปทานดีกว่านะคะ ซื้อมาฝากค่ะ!”
“ฉันไม่ต้องการของของเธอ! ฉันต้องการเสื้อผ้าของฉันคืน เอามันมาให้ฉันเดียวนี้ ถ้าเธอไม่อยากเดือดร้อน!” เขากล่าวเสียงดุพร้อมบีบมือเราเบาๆ “อย่าให้ฉันต้องทำร้ายผู้มีพระคุณเลย”
แปะ!
“อ...โอ๊ย!” เขาร้องเสียงหลงเมื่อฝ่ามือบางตีไปที่แผลช่วงบริเวณหน้าท้องของเขา “เธอทำบ้าอะไรของเธอ ฉันเจ็บนะ!”
“ก็นี่ไงคะ...คุณยังเจ็บอยู่ แผลของคุณยังไม่หายดี ถ้าขืนคุณยังคงดื้อดึงที่จะออกไปในสภาพนี้มีหวังได้ตายสมใจแน่นอนค่ะ แล้วคราวนี้หวานจะไม่ช่วยแล้วนะ”
“ฉันยังมีชีวิตอยู่...พวกมันจะต้องตามล่าฉันแน่ๆ เธอไม่อยากไปโรงเรียนแบบสงบสุขหรือยังไง ฉันไม่อยากทำให้เธอเดือดร้อนนะ เอาชุดของฉันคืนมาได้ละ!”
“หวานเอาสูทของคุณไปซักน่ะค่ะ จริงๆ ก็รู้ว่ามันเป็นของส่วนตัวแต่ว่า...สูทของคุณมันจมกองเลือดมากๆ หวานก็เลยต้องเอาไปซักค่ะ” เราตอบพร้อมจับมือเขาเบาๆ “ไม่ต้องเกรงใจนะคะ คุณจะอยู่ที่นี่นานเท่าไหร่ก็ได้ แต่ว่าอย่าเพิ่งไปตอนนี้เลยนะคะ คุณยังไม่หายดี ยังไม่แข็งแรงเลยนะ”
“.....”
“หน่านะ...ไว้หายดีค่อยไปก็ได้นี่นา ไปกินแอปเปิ้ลกันเถอะ!” ร่างสูงไม่ได้พูดจาอะไรตอบกลับ แต่เขาก็ไม่ได้สะบัดมือหนีแต่อย่างใด ตัวของเขาปลิวไปตามแรงดึงของเราที่ดึงมือเขาเข้าครัว “ผลไม้อื่นๆ ที่ไทยก็อร่อยมากเหมือนกันนะ!”
“อ...อืม”
- ผู้เขียน
