ยัยบ๊องของมาเฟีย Episode 01
778 คำ
Episode 01
Talk ตาหวาน
เราชื่อตาหวาน อายุยี่สิบปีค่ะ แม้ว่าอายุจะยี่สิบแล้วแต่เรายังคงอยู่ที่มอหก ด้วยฐานะทางบ้านที่ไร้เสาหลักอย่างพ่อและแม่ ทำให้เราต้องดร็อปเรียนไป
แต่ที่เราได้กลับมาเรียนในวันนี้มันก็เพราะ...
เอ่อ...อย่าพูดถึงมันเลยดีกว่านะคะ
“ตาหวาน! นี่แกอยู่ที่ไหน...เมื่อไหร่จะกลับบ้าน!” ปลายสายก็คือพี่ตะวันพี่สาวของเราเองแหละค่ะ เธอตวาดใส่พร้อมเร่งให้เรากลับบ้าน “ฉันกำลังจะออกไปข้างนอก รีบกลับมาได้แล้ว!”
“พี่ตะวันออกไปเลยก็ได้ค่ะ หวานว่าจะแวะซื้อผลไม้เข้าบ้านสักหน่อย พอดีของในตู้เย็นมันหมดแล้ว” ร่างบางกล่าวตอบพี่สาวของตัวเองในขณะที่กำลังเดินกลับบ้านค่ำมืดคนเดียวโดดๆ “ถ้าไม่ซื้อไปเพิ่มพี่กลับมาคงจะไม่มีอะไรให้ทาน”
“แกไม่ต้องมายุ่งเรื่องของฉันหรอกย๊ะ! หน้าที่ของแกคืออะไรก็ทำไป ปากท้องฉันฉันเลี้ยงดูแลเองได้ ฉันออกไปแล้วนะ รีบกลับบ้านได้แล้วถ้าของหายขึ้นมาฉันไม่สนด้วย! แค่นี้!”
ตู๊ดๆๆๆ!
ไม่ทันได้พูดอะไรตอบสายที่พี่ตะวันโทรเข้ามาก็ถูกตัดไป พี่ตะวันก็แบบนี้แหละค่ะ บางวันก็ออกดึกกลับเช้า บางวันก็ไม่กลับเลย นานสุดก็...หายออกไปจากบ้านตั้งสามสี่สัปดาห์น่ะค่ะ
แต่ก็ใช่ว่าจะหายไปเลยไม่กลับนะคะ ก็ยังติดต่อมาเหมือนเดิมแต่ก็...พี่เขานานๆ ทีจะกลับบ้านน่ะค่ะ ด้วยความที่เราเหลือกันสองพี่น้องบวกกับเราไม่สามารถตามไปที่ที่พี่ตะวันทำงานอยู่ได้เราเลยต้องอยู่คนเดียว
“/&:&:&:&!”
“อ๊ะ!” ร่างบางหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงอะไรบ้างอย่างพร้อมยืนนิ่งๆ ตั้งใจฟังมันให้ชัดอีกครั้ง “เสียงอะไรน่ะ”
“-€|€€€”
“ภาษาพวกนี้ไม่ค่อยรู้เรื่องเลย...คงจะเป็นภาษาละตินหรือไม่ก็ภาษาอิตาลี” ร่างบางกล่าวบอกตัวเอง ก่อนที่จะค่อยๆ รวบรวมความกล้าเดินตามเสียงนั้นไป “หวังว่าคงจะไม่ใช่ผีนะ แงง~”
“อ...อ๊ะ! Oh my god!” ร่างบางร้องเสียงหลงพร้อมเอามือนาบอก ภาพตรงหน้าแม้ว่าจะเป็นคนไม่ใช้ผีแต่สภาพของเขาก็ไม่ต่างอะไรสักเท่าไหร่ “คุณเป็นอะไรเหรอคะ? ไปทำอะไรมาทำไมโชคเลือดแบบนี้!”
“-;! ::!! :฿฿://&&” เรายืนเหว๋อไปห้าวินาทีเมื่อเขาพ่นภาษาอะไรบ้างอย่างใส่ ก่อนที่เราจะค่อยๆ ตั้งสติและถามเขากลับไป
“Can you speak english”
(คุณพูดภาษาอังกฤษได้ไหม)
“H...Help please!”
(ช่วยด้วย)
“ค...คุณ!” เราร้องเรียกเขาอีกครั้งเมื่อร่างกายของเขาฟุบหมอบลงที่พื้น มือบางสั่นระริกด้วยความกลัวก่อนที่จะค่อยๆ ยื่นมือเข้าไปใกล้ๆ เพื่อเช็กลมหายใจของเขา
พรึบ!
เขายังไม่ตาย มือหนาพลางคว้ามือร่างบางไว้ก่อนที่จะพูดภาษาอังกฤษสื่อถึงการขอร้องให้ช่วยก่อนที่เขานั้นจะสลบไป
“Help please...”
“คุณ! คุณคะ...คุณคะ” มือบางเขย่าตัวร่างสูงเบาๆ แต่ก็ไม่เป็นผล เขาคงจะสุดแรงและสลบไป เรามองซ้ายมองขวาก็ไม่มีใคร ด้วยความที่ไร้หนทางเราจึงค่อยๆ พยุงร่างสูงโปร่งของเขากลับบ้านของเราด้วยตัวเอง “หนักเป็นบ้าเลย โอ๊ย~”
บาดแผลตามตัวของเขานับว่ามีเยอะมากแต่โชคดีที่มันไม่ถึงขั้นรุนแรงอะไร เป็นบาดแผลที่เรานักเรียนมอปลายจะสามารถช่วยดูแลและรักษาได้
ที่จริง...ก็อยากจะพาเขาไปโรงพยาบาลอยู่หรอกนะคะแต่ว่าฐานะทางการเงินของเราตอนนี้ไม่พร้อมจริงๆ
“อึบ~”
ตุบ!
ร่างบางทิ้งตัวร่างสูงลงที่เตียงนอนของตัวเอง ร่างกายของเขาที่เต็มไปด้วยเลือดและบาดแผลมากมาย นอกจากเตียงนอนของเราจะเปื้อนเลือดแล้วเสื้อนักเรียนของเรานั้นก็ไม่ต่างกันค่ะ
แต่นาทีนี้คนเจ็บสำคัญกว่า!
เราจัดท่านอนของเขาให้พอดีเตียงแม้ว่าเขาแทบจะตัวใหญ่กว่าเตียงแล้วก็ตาม หลังจากนั้นเราก็ได้เช็ดตัวทำความสะอาดแล้วก็ทำแผลให้เขาเป็นที่เรียบร้อย
แต่ว่า...เราไม่ได้ถอดหมดนะคะ!
ค...คือว่าก็เห็นแค่ซิกแพคนั่นก็เท่านั้นแหละค่ะ! ส่วน...ส่วนล่างน่ะเราหลับตาแล้วก็ค่อยถอดมันออกอย่างเดียวพอค่ะ!
ไม่ได้เห็นอะไรเลย
จริงๆ นะคะ!!!
- ผู้เขียน
