นางประคองเขาลงนอน ขยับให้เขานอนด้านใน ส่วนนางนอนด้านนอก เพราะไม่อยากข้ามร่างของเขายามที่นางตื่นก่อน เมื่อขยับให้เขานอนได้ที่แล้ว นางเดินไปดับเทียนในห้องแล้วค่อย ๆ ขึ้นเตียงมาลงนอนเคียงข้าง
“อีกไม่กี่วันก็จะถึงบ้านเจ้าแล้ว...เจ้าคิดไว้หรือไม่ว่าจะทำสิ่งใดเป็นอันดับแรก”
นางพูดพลางนวดฝ่ามือให้เขาทั้งที่ยังนอนอยู่เคียงข้าง คนป่วยขยับตัวไม่ได้ แม้ระยะหลังมานี่เขาขยับตัวได้มากขึ้น แต่นางยังคอยบีบนวดให้เลือดลมไหลเวียนเช่นเคย ทำทุกวันมิได้หยุด
‘สังหารคนที่ทำให้ข้าต้องเป็นเช่นนี้!’
ซุนเว่ยหมินมิอาจส่งเสียงในสิ่งที่ตนคิดได้ แน่นอนว่าตั้งแต่เขาฟื้นคืนสติมาอยู่ในร่างของหานหงปิง เขาครุ่นคิดถึงสาเหตุที่เขาต้องมาอยู่ในสภาพนี้
“อาหมาน เจ้าอย่ากังวลไป อย่างไรข้าต้องดูแลจนกว่าดวงจิตของเจ้ากลับคืนร่างได้” นางตบหลังมือของเขาเบา ๆ แล้วดึงผ้าห่มขึ้นคลุ
