ซุนเว่ยหมินกลอกตามไปตามทิศทางสายตาของนาง มองไกล ๆ เห็นคนกลุ่มหนึ่งกำลังแสดงศิลปะการต่อสู้ ชายคนหนึ่งควงไม้พลองอย่างชำนาญเรียกเสียงปรบมือจากผู้ชมได้มากนัก เขากลอกตามองทางเด็กสาวด้วยสายตาไม่เชื่อนัก เขาเคยเห็นนางควงไม้พลองอยู่บ้างตอนที่ยังอยู่กระท่อมหลังนั้น แต่ไม่คิดว่านางสามารถทำได้เทียบเท่าคนกลุ่มนั้น เหมยซิงบังคับม้าผ่านผู้คนอย่างระวัง แม้นางอ่านหนังสือไม่ออกเขียนไม่ได้ แต่มิใช่คนโง่เขลา ความจำของนางดีเยี่ยม นางจดจำลักษณะตัวอักษรเหล่านั้น และเทียบกับป้ายหน้าร้านที่นางเห็น นางจะถามเขาเพื่อความมั่นใจ เมื่อใกล้ถึงเมืองหลวง โรงเตี๊ยมที่สามารถเข้าพักได้โดยไม่ต้องกังวลมีหลายที่นัก เพราะล้วนแล้วแต่เป็น ‘หน้าฉาก’ ของเขาแทบทั้งสิ้น “ท่านพ่อ ฮือ ๆ อย่าตีท่านแม่ ฮือ ๆ” เสียงเด็กชายตัวน้อยร้องไห้ปริ่มปานใจจะขาดทำให้เหมยซิงอดชะลอม้าแล้วหันไปมองไ