บทที่15. ‘ใครต่างหากที่ควรถูกห่วง’

1405 คำ

            ซุนเว่ยหมินกลอกตามไปตามทิศทางสายตาของนาง มองไกล ๆ เห็นคนกลุ่มหนึ่งกำลังแสดงศิลปะการต่อสู้ ชายคนหนึ่งควงไม้พลองอย่างชำนาญเรียกเสียงปรบมือจากผู้ชมได้มากนัก  เขากลอกตามองทางเด็กสาวด้วยสายตาไม่เชื่อนัก เขาเคยเห็นนางควงไม้พลองอยู่บ้างตอนที่ยังอยู่กระท่อมหลังนั้น แต่ไม่คิดว่านางสามารถทำได้เทียบเท่าคนกลุ่มนั้น             เหมยซิงบังคับม้าผ่านผู้คนอย่างระวัง แม้นางอ่านหนังสือไม่ออกเขียนไม่ได้ แต่มิใช่คนโง่เขลา ความจำของนางดีเยี่ยม  นางจดจำลักษณะตัวอักษรเหล่านั้น และเทียบกับป้ายหน้าร้านที่นางเห็น นางจะถามเขาเพื่อความมั่นใจ  เมื่อใกล้ถึงเมืองหลวง  โรงเตี๊ยมที่สามารถเข้าพักได้โดยไม่ต้องกังวลมีหลายที่นัก เพราะล้วนแล้วแต่เป็น ‘หน้าฉาก’ ของเขาแทบทั้งสิ้น             “ท่านพ่อ ฮือ ๆ อย่าตีท่านแม่ ฮือ ๆ”             เสียงเด็กชายตัวน้อยร้องไห้ปริ่มปานใจจะขาดทำให้เหมยซิงอดชะลอม้าแล้วหันไปมองไ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม