13
“บ้า! บ้าไปแล้ว ใครมันจะกล้าทำเช่นนั้นกันเล่า ข้าไม่ได้หนังหนาเช่นพวกท่านนะ”
ข้าบ่นพึมพำ แม้จะบอกว่ามิสนใจคำชี้แนะของซานเกอ หากข้ากลับมิอาจปัดไล่วาจาที่ได้ยินนั้นออกไปจากศีรษะได้เลย มันยังคงยั่วยวนยั่วยุให้ข้านั้นคิดหาหนทางทำให้ท่านอ๋องใจอ่อน ยินยอมแบ่งปันพลังปราณที่ตัวเองมีมาให้ข้า ต้องยอมรับความจริงว่า ด้วยวัยของข้าและร่างกายที่มิได้แข็งแกร่งแข็งแรงอันใดเลย การฝึกวรยุทธ์นั้นทำได้ยากแล้ว ที่ข้าต้องการทำเช่นนี้ เพราะข้าอยากปกป้องตัวเองรวมถึงเสี่ยวฝานด้วยเท่านั้น...ทำไมพวกเขาถึงมิได้เข้าใจความต้องการของข้าเลย!
ข้าเดินตะบึงตะบอนเตะลมด้วยความโมโหจนเผลอเลี้ยวผิดทาง จากที่จะไปหาเสี่ยวฝาน ข้ากลับเดินมาเจอหนึ่งในองครักษ์ที่มาคุ้มครองข้า ผู้ที่เมื่อแรกเจอข้ามิได้สนใจอันใด หากตอนนี้...
เห็นรูปกายภายนอกของคนผู้นี้แล้วมันก่อเกิดความรู้สึกแปลกประหลาดในใจ มันเป็นความรู้สึกที่ข้าบอกมิถูก...มันเ
