บทที่ 5

1125 คำ

วูฟร์มีสีหน้าไม่ดีกับประโยคท้ายของบิดา ‘พวกเราโชคร้ายอย่างไรครับท่านพ่อ’ ผู้เป็นบิดาถอนหายใจยาว เอ่ยบอกให้ลูกชายหายสงสัย ‘ลูกผู้ชายทุกคนที่เกิดมาในตระกูลดาเนี่ยล จะมีพันธุกรรมที่ถ่ายถอดจากรุ่นไปสู่รุ่น เรียกว่าพันธุกรรมสวาท หากพวกเราไม่มีนอนกับผู้หญิง และหากไม่ได้ทะยานสู่จุดสุดยอดของความสุข พวกเราจะอายุสั้นลงเรื่อยๆ’ ‘หมายความว่าข้าต้องนอนกับผู้หญิงที่ข้าไม่ได้รักทุกคืน และให้พวกเธอทำให้ข้าถึงจุดสุดยอดในทุกๆ คืนยังงั้นหรือท่านพ่อ’ วูฟร์ถามเสียงหลง ‘ใช่ วูฟร์ ที่เจ้าพูดมานั้นถูกต้องแล้ว’ ‘แต่ข้าไม่สามารถนอนกับผู้หญิงที่ข้าไม่ได้รัก ได้นะครับท่านพ่อ’ วูฟร์โวยวาย นึกภาพไม่ออกว่าตนเองจะร่วมรักกับผู้หญิงที่ไม่ได้รัก ได้อย่างไรกัน ‘ได้หรือไม่ได้ เจ้าก็ต้องทำ วูฟร์ ไม่เช่นนั้นมัจจุราชจะมาลากเอาดวงวิญญาณของเจ้าไป และตระกูลดาเนี่ยลก็จะสิ้นชื่อ’ ‘ถ้าหากข้าไม่นอนกับผู้หญิง ข้าจะมีชีวิตอยู่ได้อีกกี่ปีครับ ท่านพ่อ’ ‘จะมีชีวิตอยู่ได้กี่ปีมันไม่สำคัญหรอก วูฟร์ แต่กว่าเจ้าจะตาย เจ้าต้องทรมานอย่างที่สุด เมื่อใดที่พิษพันธุกรรมที่เราได้รับ เริ่มเล่นงานในตัวเรา เจ้าจะสั่นยะเยือก เจ็บปวดไปทุกอณูของร่างกายเจ้า เลือดของเจ้าจะไหลออกมาจากร่างกายของเจ้าอย่างไม่มีที่สิ้นสุด’ ดวงตาสีเขียวของวูฟร์จ้องมองใบหน้าของบิดา จับกระแสของน้ำเสียงได้ว่า บิดาของเขาก็เจ็บปวดไม่แพ้กันที่ต้องทำในสิ่งที่เป็นการฝืนใจตัวเอง ‘ท่านพ่อ หลังจากเรานอนกับผู้หญิงแล้ว อาการเจ็บปวดที่ท่านพ่อพูดมา มันจะหายไปใช่ไหมครับ’ เอ่ยถามไปแล้ว วูฟร์ก็ได้แต่หวังให้เป็นเช่นนั้น แต่! ผู้เป็นพ่อกลับส่ายหน้าปฏิเสธ ‘ความเจ็บปวดมันหายไปแค่เพียงชั่วขณะเท่านั้น ยามดวงสุริยาอัสดง ความมืดมิดในยามรัตติกาลเข้ามาเยือน เจ้าจะเจ็บปวดอีกครั้ง’ ‘นั่นหมายความว่าข้าต้องนอนกับผู้หญิงอีกครั้ง’ วูฟร์เอ่ยต่อท้ายก่อนบิดาจะทันพูดจบ พอบิดาพยักหน้ารับ ก็สบถลั่นกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในชีวิตที่เหลือของเขา ‘นรก! ข้าไม่ต้องการแบบนี้’ หมาป่าหนุ่มระบายความโกรธด้วยการชกไปบนกำแพงบ้านเต็มแรง ‘ต้องทำอย่างไรท่านพ่อ ทำอย่างไรข้าถึงจะสะบัดตัวหลุดพ้นจากไอ้พันธุกรรมแปลกประหลาดนี้’ ‘เจ้าจะหายจากอาการเหล่านี้ และมีชีวิตปกติเหมือนมนุษย์ทั่วๆ ไปก็ต่อเมื่อเจ้าพบกับผู้หญิงที่รักเจ้าจริง รักเจ้าจากหัวใจของเธอ ไม่ใช่รักที่เงินทองของเจ้า’ ‘ข้าไม่เข้าใจ ท่านพ่อ’ วูฟร์ขมวดคิ้วเข้าหากัน คำตอบของบิดายังเป็นปริศนาสำหรับเขา ผู้เป็นบิดาเดินมาหยุดยืนอยู่หน้ารูปภาพของภรรยาตนเอง ซึ่งตายไปนานหลายปีแล้ว จากนั้นก็เอ่ยบอกลูกชายต่อ ‘วูฟร์ คนที่จะรักษาพวกเราได้คือบทรักอันพิสุทธ์จากผู้หญิงที่รักเราจากใจของเธอ หากหญิงคนนั้นรักเจ้าจากใจ และเอ่ยคำว่ารักออกมา เจ้าจะหลุดพ้นจากพันธุกรรมนี้ เจ้าจะไม่เจ็บปวดอีกต่อไป เจ้าจะมีชีวิตปกติเหมือนมนุษย์คนอื่นๆ เจ้าจะไม่ต้องการใครอีกต่อไปนอกจากเธอเท่านั้น’ วูฟร์รู้ว่าคนที่รักษาบิดาของเขาให้หายจากอาการแปลกประหลาดของพันธุกรรมสวาท นั่นก็คือมารดาของเขานั่นเอง ‘ท่านพ่อ ทำอย่างไรข้าถึงจะพบผู้หญิงที่มีจิตใจงดงามและรักข้าจริง เฉกเช่นที่ท่านพ่อได้พบกับท่านแม่’ ‘พ่อตอบเจ้าไม่ได้วูฟร์ ช้าหรือเร็วมันอยู่กับโชคชะตาที่ลิขิตชีวิตของเจ้าไว้แล้ว’ วูฟร์ถึงกับถอนหายใจกับคำตอบที่ได้ยิน ‘ถ้ามีผู้หญิงสักคนบอกรักข้า...ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าเธอพูดออกมาจากหัวใจของเธอ’ ผู้เป็นบิดายื่นมือมาทาบทับหน้าอก บนตำแหน่งที่ตั้งหัวใจของตนเอง แล้วเอ่ยตอบว่า ‘หัวใจ วูฟร์...หัวใจของเจ้าจะเป็นตัวบอกเจ้าเองว่า ผู้หญิงคนนั้นได้ลั่นวาจาบอกรักเจ้าจากหัวใจของเธอ’ ‘ข้าจะรอให้ถึงวันนั้น รอวันที่ข้าพบกับผู้หญิงที่รักข้าจริง และช่วยให้ข้าหลุดพ้นจากความทรมานพวกนี้’ ‘ใช่แล้ววูฟร์ สักวันลูกจะพบผู้หญิงที่รักลูกด้วยหัวใจอันพิสุทธิ์ของเธอ’ วูฟร์สาดบรั่นดีเข้าสู่ลำคอ แค้นเสียงพูดตามคำพูดของบิดาในค่ำคืนวันนั้น ซึ่งไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไปกี่สิบปีแล้ว คำพูดของบิดาก็ยังฝังแน่นอยู่ในหัวของเขา สักวันลูกจะพบผู้หญิงที่รักลูกด้วยหัวใจอันพิสุทธิ์ของเธอ “ฮึ! ท่านพ่อ ข้าไม่เคยพบผู้หญิงที่เป็นเช่นดั่งที่ท่านพ่อพูดมาแม้แต่คนเดียว” “แต่สักวัน นายท่านจะต้องพบผู้หญิงคนนั้นแน่นอนครับ” เป็นน้ำเสียงของกาเบียลที่เอ่ยตอบ หลังจากเดินเข้ามาในห้องนอนและได้ยินเสียงพึมพำของเจ้านายหนุ่มเข้าพอดี วูฟร์ไม่ได้หันไปมองกาเบียล หมาป่าหนุ่มรินบรั่นดีให้กับตัวเอง พอกระดกบรั่นดีจนหมดแก้วแล้ว ก็เค้นเสียงเยาะ ซึ่งเขาไม่แน่ใจว่าเขากำลังเยาะหยันพวกผู้หญิงที่ผ่านมาในชีวิต หรือว่ากำลังเยาะหยันตัวเองกันแน่ “ข้ารอมาเกือบทั้งชีวิต แต่ข้าไม่เคยพบเลย ข้านอนกับผู้หญิงมากี่ร้อย กี่พันคนแล้วกาเบียล ข้าจำไม่ได้ ข้าต้องเริงรักกับผู้หญิงมากี่สิบปีแล้ว ข้าชักจะเลือนลาง ผู้หญิงพวกนั้นพูดว่ารักข้าทุกคน แต่ข้ารู้ว่าพวกเธอโกหกตอแหลใส่ข้า” กาเบียลเหลือบเห็นมือใหญ่ของเจ้านายหนุ่มที่มีบาดแผลเลือดแห้งกรัง ก็พอเดาได้ว่าเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา เจ้านายหนุ่มอาละวาดอีกครั้งแล้ว กระนั้นก็ไม่พูดอะไรออกมา นอกจากการเอ่ยให้กำลังหมาป่าหนุ่มผู้นี้ “นายท่าน เชื่อผมสิครับ สักวันนายท่านต้องเจอผู้หญิงที่เกิดมาเพื่ออยู่เคียงข้างกับนายท่าน” “ต้องให้ข้ารออีกกี่ปี ต้องให้ข้านอนกับผู้หญิงอีกกี่ร้อยคน ข้าถึงจะเจอผู้หญิงคนนั้น” น้ำเสียงที่เอ่ยถามนั้นเต็มไปด้วยความอ่อนล้า

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more