บทที่ 4
1107 คำ
“อ้าร์...ซี๊ดดด...นายท่าน...แรงๆ ลึกๆ เลยค่ะ ฟีย่าชอบ...”
ฟีย่าร่อนสะโพกตอบรับเด้งกายรับ ยามที่หมาป่าหนุ่มกระแทกท่อนเนื้อใหญ่ทะลวงเข้ามาเต็มแรงในโพรงสวรรค์ ทั้งแรง ทั้งลึกจนเธอถึงกับสั่นไหวตามแรงกระแทก เนื้อตัวสั่นระริกเพราะความเสียวซ่านอย่างที่สุด
“อู๊ยยย...นายท่าน...ซี๊ดดด...อ้าร์...เสียว...”
“โอ้ว์...ซี๊ดด...ยกขาของเจ้าขึ้นเดี๋ยวนี้”
วูฟร์สูดปาก ไฟสวาทในตัวกำลังจะระเบิดในทุกนาทีที่กดกายกระทุ้งเข้าออกรัวเร็วในโพรงเปียกชุ่มด้วยน้ำรัก พอฟีย่ายกขาขึ้นตามคำสั่ง ก็จับรวมขาทั้งสองไขว้เข้าหากันทำให้ช่องเนินเนื้อของฟีย่าบีบตัวรัดรอบท่อนเนื้อของเขาแน่นกว่าเดิม ทำเอาเขาเสียวซ่านเกร็งไปทั้งตัว กดกายกระแทกโจนจ้วงใส่สะโพกผายที่สั่นระริกยกขึ้นรับแรงกระแทกของเขาอย่างเต็มที่ โดยไม่มีการออมแรง ให้ท่อนเนื้อมันวาวไปด้วยน้ำขุ่นแห่งกามารมณ์ ด่ำลึกเข้าไปจนถึงแก่นของกายสาว
“อูยย...ซี๊ดด...นายท่าน...เสียวที่สุด...สนุกที่สุดเลยค่ะนายท่านขา...อ้าร์...”
ฟีย่าส่งเสียงครางไม่ได้ศัพท์ หายใจเร็ว หอบสะท้าน ร่างเล็กสั่น
สะเทือนในทุกครั้งที่หมาป่าหนุ่มส่งแรงกระแทกเข้ามาเต็มเรี่ยวแรง ทั้งดุดัน ทั้งป่าเถื่อน แต่ก็ทำให้เธอเสียวซ่านทั่วท้องน้อยและเนินเนื้อ แทบขาดใจกับการเสพในรสกามกับหมาป่าผู้นี้
วูฟร์ไม่สนใจเสียงครางของฟีย่า เขากระแทกท่อนเนื้อเข้าออกให้ผิวกายรูดไปกับโพรงสวรรค์อันเปียกชุ่ม พอคลื่นดำฤษณาพุ่งสูง รู้ว่าตนเองกำลังจะเอาชนะมัจจุราชได้อีกครั้งด้วยการไคลแมกซ์ โผทะยานเข้าสู่จุดสูงสุดของความเสียวซ่านหฤหรรษ์ ก็กดท่อนเนื้อโจนจ้วงทิ่มแทงรัวเร็ว เร็วขึ้นและเร็วขึ้นจนกระทั่งกายกระตุกเกร็ง รีบดึงท่อนเนื้อออกมาจากเนินเนื้อของฟีย่า แล้วปลดปล่อยพลังแห่งรสสวาทเป็นลาวาขาวขุ่นให้พุ่งฉีดออกมา พร้อมกับเค้นสั่งฟีย่าเสียงแหบลึกอยู่ในลำคอ
“โอ้ว์...อ้าร์...ดื่ม...ดื่มมันให้หมด อย่าให้เหลือแม้แต่หยดเดียว”
“ค่ะ...นายท่าน...โอ้วว...”
ฟีย่ารีบทำตามอย่างรวดเร็ว ปากน้อยๆ ของเธอรอรับน้ำแห่งรสสวาทที่วูฟร์หลั่งออกมา หญิงสาวตวัดลิ้นโลมเลียรับน้ำขาวขุ่นเข้าสู่ปากและลำคอจนหมดสิ้น
ฟีย่าเห็นวูฟร์ทะยานเข้าสู่จุดสุดยอดของความหฤหรรษ์แล้ว ก็ต้องการบ้าง ร่างเล็กสั่นระริกทิ้งตัวลงนอนบนเตียง กางขาออกกว้าง นิ้วมือทั้งสิบจับกลีบเนินเนื้อของตัวเองให้แยกออกจากกันเหมือนที่ในก่อนหน้านี้ ส่งสายตาหวานเยิ้มขณะส่งเสียงกระเส่าครางเรียกหมาป่าหนุ่ม
“นายท่านขา...ฟีย่าอยากขึ้นสวรรค์ นายท่านช่วยฟีย่าด้วยนะคะ”
“ออกไป!”
วูฟร์ไม่ได้ทำตามที่ฟีย่าต้องการ เขาชี้นิ้วตะโกนไล่เสียงดังลั่น พร้อมกับกระโจนลงจากเตียง กำลังจะเดินไปยังห้องอาบน้ำ แต่ถูกร่างเปลือยของฟีว่าวิ่งมาดักหน้าไว้เสียก่อน
“นายท่านคะ...นายท่านจะไปไหน...”
ฟีย่าถลาลงจากเตียง ปากก็ระล่ำระลักร้องถามหมาป่าหนุ่ม พอวิ่งมาหยุดยืนหน้าร่างใหญ่กำยำได้แล้ว ก็ส่งเสียงกระเส่าขอร้องอีกครั้ง
“นายท่านช่วยฟีย่าให้เสร็จ ให้ขึ้นสวรรค์ก่อนสิคะ”
“ไสหัวออกไป!”
วูฟร์ตะคอกสั่ง ผลักทีเดียวร่างเล็กของฟีย่าถึงกับเซถลาไปหลายก้าวก่อนจะทรุดแหมะอยู่กับพื้น เขาไม่มีหน้าที่ทำให้ผู้หญิงพวกนี้พบกับจุดสุดยอดของความสุข ไม่มีหน้าที่จับจูงมือพวกเธอไปพบกับความหฤหรรษ์กำซ่าน พวกเธอมีหน้าที่บำเรอสวาทให้กับเขา เพื่อแลกกับเงินก้อนโต เพราะฉะนั้นเขาไม่จำเป็นต้องสนใจว่าพวกเธอจะเสร็จสุขสมในรสกามารมณ์หรือไม่
“เอาเงินกับกาเบียลแล้วออกไปจากที่นี่ ออกไปให้พ้นหน้า ก่อนจะถูกฆ่าหมกป่า”
“ค่ะ ค่ะ นายท่าน”
ดวงตาสีเขียวที่วาวโรจน์ไม่ต่างจากดวงตาของหมาป่ายามโกรธจัดต้องการขย้ำคอเหยื่อ ทำเอาฟีย่าหวาดกลัว ลนลานวิ่งเปลือยกายออกจากห้องแทบไม่ทัน
วูฟร์หมดความสนใจในฟีย่า ร่างใหญ่กำยำเปล่าเปลือยเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ หยุดยืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ มองภาพของตัวเองที่ขบกราม
จนเห็นเส้นเลือด ใบหน้าถมึงทึง ดวงตาโชนไปด้วยไฟโทสะของความโกรธจัด เขากำหมัดแน่นก่อนจะชกไปบนกระจกเงาเต็มแรง
เพล้ง!
กระจกเงาแตกร้าวตามแรงชก มือใหญ่มีเลือดแดงฉานไหลริน แต่วูฟร์ไม่ได้สนใจกับบาดแผล นอกจากส่งเสียงคำรามลั่น เพราะบาดแผลที่เกิดขึ้นในใจของเขา
“บัดซบ! ทำไม! ทำไมต้องให้ข้ารับมรดกบ้าๆ นี้ด้วย”
วูฟร์ไม่ได้หลับ ไม่ได้นอนทั้งคืน แถมยังไม่ยอมเรียกกาเบียลให้มาทำแผลให้กับตนเองด้วย ชายหนุ่มนั่งดื่มบรั่นดีอยู่ทั้งคืน ตกอยู่ในห้วงความคิดของตนเอง
เขามาเกิดในตระกูลร่ำรวยที่สุด มีทรัพย์สินให้ใช้เป็นสิบๆ ปีไม่มีหมด ทว่าเขากลับโชคร้ายเกิดมาพร้อมกับพันธุกรรมสวาท ซึ่งตกทอดจากบรรพบุรุษครึ่งคน ครึ่งหมาป่ามาสู่ตัวเขา
และคำพูดที่เขาเคยสนทนากับบิดา ในวันที่เขามีอายุครบสิบแปดปี ซึ่งเป็นครั้งแรกที่ต้องเริงสวาทกับผู้หญิงโดยไม่ซ้ำหน้า ก็ผุดขึ้นมาในหัวสมอง
‘วูฟร์ เจ้าเมื่อใดที่เจ้าอายุสิบแปดปี เจ้าจะต้องนอนกับผู้หญิง ให้พวกเธอช่วยเจ้าให้ถึงจุดสุดยอดในทุกๆ ค่ำคืน’
‘ทำไม ท่านพ่อ ทำไมข้าต้องทำเช่นนั้นด้วย’ วูฟร์เอ่ยถามบิดาในคืนที่เขามีอายุครบสิบแปดปีพอดี
‘เพราะมันคือพันธุกรรมสวาทของตระกูลดาเนี่ยล’ ผู้เป็นบิดาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงคิดเคร่งเครียด
‘ข้าไม่เข้าใจที่ท่านพ่อพูด’
วูฟร์เต็มไปด้วยความสงสัย คิ้วเข้มหนาขมวดเข้าหากันยุ่ง
ผู้เป็นบิดาเดินไปหยุดอยู่หน้าภาพวาดของบรรพบุรุษตระกูลดาเนี่ยลตั้งแต่รุ่นแรกจนถึงปัจจุบัน ซึ่งมีภาพของตนเองรวมอยู่ด้วย ก่อนจะเอ่ยพูดกับลูกชายต่อ
‘วูฟร์ เจ้ารู้ดีว่าพวกเราเป็นพวกเลือดผสม มีเลือดของหมาป่ากับเลือดของมนุษย์รวมอยู่ด้วยกัน พวกเราโชคดีที่มีทรัพย์สมบัติมหาศาล แต่ในความโชคดีนั้นกลับมีความโชคร้ายอยู่ด้วย’
- ผู้เขียน
