บทที่ 6
1129 คำ
“โธ่...นายท่าน อย่าเพิ่งสิ้นหวังสิครับ”
กาเบียลได้แต่เอ่ยปลอบ ทว่ารู้ว่าคำพูดของเขาไม่เป็นผลสักเท่าไร
“ข้าเบื่อ กาเบียล ข้าไม่เคยมีความสุขกับการต้องนอนกับผู้หญิงโดยไม่เลือกหน้า พวกเธอบอกว่ารักข้า ครางกระเส่าว่ารักนายท่านเหลือเกิน แต่ข้ารู้ว่าพวกเธอรักเงิน และต้องการแค่เพียงร่างกายของข้าเท่านั้น ไม่มีใครรักข้าจากใจจริงสักคน”
“เชื่อผมนะครับนายท่าน สักวัน...สักวันนายท่านจะพบกับผู้หญิงคนนั้น”
กาเบียลย้ำคำพูดเสียงหนักแน่น ส่วนผู้เป็นเจ้านายหนุ่มได้แต่ถอนหายใจยาว ไม่รู้ว่าต้องรออีกนายเพียงใดถึงจะพบผู้หญิงที่รักเขาด้วยใจอันพิสุทธิ์
“นายท่านครับ ผมจะออกไปข้างนอก นายท่านต้องการอะไรไหมครับ”
วูฟร์ส่ายหน้าปฏิเสธ รู้ได้ทันทีว่ากาเบียลออกไปจากปราสาทแห่งนี้ทำไม
“กาเบียล นายหยุดหาผู้หญิงให้ข้า ข้าเบื่อ นายปล่อยให้ข้าตายไปช้าๆ พร้อมกับพันธุกรรมบ้าบอนี้เถอะ”
“ไม่ครับนายท่าน ผมสาบานกับท่านพ่อของนายท่าน ในวันที่ท่านสิ้น
ลมหายใจว่าจะดูแลนายท่านวูฟร์ให้ดีที่สุด ผมจะไม่ปล่อยให้นายท่านต้องทรมาน ผมต้องหาผู้หญิงมาปรนเปรอให้กับนายท่านในทุกคืน”
วูฟร์ถอนหายใจลึก คงไม่มีทางเถียงชนะกาเบียลแน่ “ถ้ายังงั้นเจ้าก็ไปเถอะ เราอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ”
“นายท่านควรนอนพักผ่อนบ้างนะครับ”
กาเบียลเหลือบสายตามองบาดแผลบนข้อมือของเจ้านายหนุ่ม ก่อนจะเอ่ยบอกต่อ
“ผมจะให้เด็กๆ มาทำแผลให้เจ้านายนะครับ”
“ไม่ต้อง เดี๋ยวแผลก็หายเอง” วูฟร์ปฏิเสธ ก่อนจะโบกมือไล่กาเบียล “ออกไปได้แล้ว กาเบียล”
“ครับนายท่าน”
วูฟร์มองตามร่างใหญ่ของกาเบียลที่เดินออกจากห้องนอนของเขาไปแล้ว จากนั้นก็หันมาให้ความสนใจกับบรั่นดีในมือต่อ หมาป่าหนุ่มนั่งดื่มบรั่นดีจนกระทั่งอรุณรุ่ง ก่อนจะเดินโผเผไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียงใหญ่ แล้วผล็อยหลับไปในที่สุด
กาเบียลยกผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อที่ผุดขึ้นเต็มไปหน้า เพราะอากาศอันแสนอบอ้าวในยามบ่ายคล้อยของวันนี้ สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกังวล เหลือเวลาอีกไม่กี่ชั่วโมงพระอาทิตย์ก็จะอัสดงแล้ว และอีกไม่นานอาการของวูฟร์ก็จะกำเริบขึ้นอีกครั้ง หากเขาหาผู้หญิงให้เจ้านายหนุ่มไม่ได้ อาการเจ็บปวดของวูฟร์ก็ยิ่งแย่ลงกว่าเดิม
“ร้อนชะมัด”
กาเบียลบ่นอุบ เหลือบสายตามองเห็นร้านอาหารอยู่ไม่ไกล จึงตัด
สินใจไปนั่งจิบกาแฟให้หายเหนื่อย แล้วค่อยหาหญิงสาวไปส่งมอบให้กับเจ้านายหนุ่มต่อ
แต่! กาเบียลไม่ทันได้ดื่มกาแฟตามที่ใจต้องการ พอเปิดประตูเข้าไปก็ถูกร่างบางระหงของหญิงสาวคนหนึ่งเซถลาเพราะถูกผลักจากร่างใหญ่ ซึ่งน่าจะเป็นเจ้าของร้าน ผลักมาชนเขาเข้าอย่างจัง พร้อมกับมีเสียงห้าวห้วนตะโกนไล่ตามหลังด้วย
“ออกไป ข้าไล่เจ้าออก ร้านเปิดหกโมงเช้า แต่เจ้ามาทำงานบ่ายสามโมง คนงานขี้เกียจแบบนี้ข้าไม่ต้องการ”
กาเบียลเห็นว่าหญิงสาวคนนี้กำลังจะผงะล้มจึงช่วยจับพยุงร่างบางไว้ก่อนจะฟังหญิงสาวโต้เถียงกับเจ้าของร้าน
“น้องชายของข้าไม่สบายมาก ไม่มีใครอยู่ดูแล ข้าเลยอยู่ดูแลเขา ก่อนจะมาทำงานนะคะ”
หญิงสาวที่กาเบียลมีโอกาสเห็นแค่เพียงแผ่นหลังกับเส้นผมยาวนุ่มสลวยดำขลับ ที่ยาวมาจนถึงเอวเล็กคอดกิ่ว เอ่ยบอกเหตุผลของการมาทำงานสายในวันนี้
“ข้าไม่ต้องการฟังเหตุผลของเจ้า ออกไปจากร้านของข้าได้แล้ว และไม่ต้องกลับมาทำงานที่นี่อีก”
เจ้าของร้านตะโกนไล่อีกครั้ง โกรธลูกจ้างสาวจนลืมดูว่ามีลูกค้ายืนฟังอยู่ด้วย
“แล้วเงินค่าจ้างของข้า ที่ข้ามาทำงานในร้านตั้งสามวันอยู่ไหน”
“ข้าไม่ให้เจ้า...เจ้ามาทำงานสาย ทำผิดกฎของร้านเอง เพราะฉะนั้นข้าไม่ให้เจ้า ออกไป!”
เจ้าของร้านตะโกนไล่ ก่อนจะหันหลังกลับเดินเข้าไปในเคาน์เตอร์เก็บเงิน
“ข้าไม่ยอม”
เจ้าของร่างบางระหงเค้นเสียงออกเพราะความโกรธจัด กำลังจะกระโจนเข้าหาเจ้าของร้าน แต่ถูกกาเบียลจับยึดต้นแขนไว้ พร้อมกับเอ่ยบอกเบาๆ ว่า
“เจ้าตัวเล็กกว่าเจ้าของร้านมาก เจ้าทำอะไรเขาไม่ได้หรอก สาวน้อย”
เจ้าของร่างบางระหงหันมามองคนที่จับตัวเธอไว้ และนั้นก็ทำให้กาเบียลเห็นใบหน้ารูปไข่งดงามไม่มีที่ติ ตัดกับดวงตากลมโตวาววับไม่ต่างจากนางเสือ บอกให้รู้ว่าหญิงสาวคนนี้เป็นคนที่สู้ไม่ถอย
“ปล่อยข้า!”
เจ้าของร่างบางออกคำสั่ง พร้อมกับบิดตัวให้พ้นจากมือใหญ่ของกาเบียล ตั้งใจจะเข้าไปเล่นงานเจ้าของร้าน แต่แล้วก็เปลี่ยนใจเดินออกจากร้านอาหาร ท่ามกลางสายตาของกาเบียลที่จ้องมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ผู้หญิงคนนี้ทำไมทำให้เรารู้สึกแปลกๆ”
กาเบียลพึมพำกับตัวเอง เขาไม่ได้มีความรู้สึกรักใคร่พอชอบกับหญิงสาวคนนี้ในทางชู้สาว แต่เขารู้สึกว่ามีพลังบางอย่างแผ่ออกมาจากตัวเธอ มันเป็นพลังที่บ่งบอกถึงความเข้มแข็ง ที่แฝงอยู่ในความสวยงาม และหญิงสาวผู้นี้กำลังทำให้เขานึกถึงเจ้านายหนุ่มจับใจ
กาเบียลผลักประตูร้านอาหาร รีบเดินเป็นวิ่งตามเจ้าของร่างบางระหงที่เดินหนีไปไกลหลายเมตรแล้ว
“เจ้า...สาวน้อย หยุดก่อน”
กาเบียลตะโกนเรียก แต่เจ้าของร่างบางไม่ได้ยิน เขาจึงต้องเร่งฝีเท้าออกแรงวิ่งจนกระทั่งไปหยุดยืนดักหน้าหญิงสาวไว้ได้
“เจ้าตามข้ามาทำไม”
หญิงสาวเอ่ยถามเสียงห้วน ยกมือเท้าสะเอวแสดงท่าทีไม่พอใจให้เห็นอย่างชัดเจน
เพราะไม่ได้เป็นหนุ่มแน่น แถมยังต้องออกแรงวิ่งอย่างรวดเร็วมาไกลหลายเมตร กาเบียลจึงยังหายใจหอบอยู่อีกหลายนาที กว่าจะเอ่ยตอบออกมาได้
“ข้าได้ยินที่เจ้าพูดกับเจ้าของร้านแล้ว ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังตกงาน เจ้าอยากไปทำงานกับข้าไหม”
เอ่ยถามสาวน้อยเจ้าของใบหน้างดงามดวงตาคมดุไปแล้ว กาเบียลก็นึกถึงคำพูดของเจ้านายหนุ่ม
- ผู้เขียน
