มาหารัก

ตอนที่ 8

กว่าปาร์ตี้เล็กๆ ของทั้งสามจะจบก็ปาไปเกือบตีหนึ่ง หลังจากส่งน้องนนท์ขึ้นนอน

"นึกว่าเข้านอนแล้วซะอีกค่ะ" เมื่อลงมาก็เห็นว่าพิณตรากำลังหันรีหันขวางในครัว พยายามจะช่วยเจ้าของบ้านเก็บของบนโต๊ะ

"แค่อยากช่วยน่ะ"

"พี่ว่าพิณไปนอนเถอะค่ะ ดึกมากแล้วตอนเช้าต้องรีบไปสอบสัมภาษณ์นะ"

"อะไรนะคะ" เป็นเรื่องที่ไม่ได้อยู่ในหัวมาก่อน

"คงเป็นตอนที่พิณกับน้องนนท์แอบไปเที่ยวกันเลยไม่ได้รับสายสำคัญจากมหาลัยที่โทรมาแจ้งเวลาให้พิณไปสัมภาษณ์ทุน"

"จริงเหรอคะ เป็นของขวัญที่ดีที่สุดตั้งแต่เกิดมาเลยค่ะ" พิมพ์ดาวแอบขำกับสิ่งที่ได้ยิน

"ไม่จริงหรอกค่ะ"

"ค่ะ มันเป็นวันเกิดที่ธรรมดาที่สุด ระดับพิณตราไม่เคยฉลองวันเกิดกับเพื่อนต่ำกว่ายี่สิบคน"

"นั่นไงพี่ว่าแล้ว" ตอบกลับเพราะรู้ทันแต่รอยยิ้มกว้างก่อนหน้าดูสลดลงหันหลังล้างจานกองโต

"แต่ทุกครั้งไม่เคยอบอุ่นเท่านี้ แล้วก็ไม่เคยเหนื่อยเท่านี้ค่ะ" รอยยิ้มกว้างของคนที่เอาแต่สนใจล้างจานกลับมาอีกครั้ง

"ขอโทษที่พาน้องนนท์ไปเถลไถลค่ะ สัญญาจะไม่ทำอีก ไม่โกรธใช่มั้ยคะ" ขยับเท้าเดินเข้าไปยืนอยู่ข้างพิมพ์ดาว ยื่นมือลงอ่างล้างจานตั้งใจช่วยคนอายุมากล้างจานบ้าง

"ถ้าจะโกรธก็เรื่องที่แอบไปดูกันแค่สองคนค่ะ และพี่ขอสั่งห้ามไม่ให้พิณไปรับน้องนนท์โดยไม่ได้รับอนุญาต กลัวจะทำอะไรแผลงๆ กันอีก รู้มั้ยพี่เกือบซวยไปด้วยเลย"

"ค่ะ" อยู่ๆ ก็เปลี่ยนเรื่อง

"จมูกพี่ยังเลอะครีมอยู่เลย" หันไปเห็นว่าคนที่เอาแต่ตั้งใจล้างจานยังคงมีครีมจากฝีมือเด็กน้อยตัวแสบติดอยู่

"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวค่อยอาบน้ำใหม่ทีเดียว"

"เดี๋ยวพิณช่วยดีกว่าค่ะ"

"ช่วยยังไงคะ มือมีแต่ฟอง" ก้มมองมือและเสื้อผ้าเด็กสาวที่เลอะเทอะไปหมดพร้อมกับยิ้มเยาะ พิณตราไม่ตอบแต่ค่อยๆ เลื่อนใบหน้าตัวเองเข้าหาพิมพ์ดาวช้าๆ แม้จะดูตกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ขยับหนีมือจับจานในอ่างแน่น

"อ่ะ อื้อ" สัมผัสจากพิณตรากำลังสร้างความตื่นเต้นให้พิมพ์ดาวจนเผลอส่งเสียงออกมา พิณตราดูดครีมจากปลายจมูกหล่อนอย่างแผ่วเบาเชื่องช้าจนสะอาด

"แบบนี้ไงคะ" และหันกลับไปใจจดใจจ่อกับจานที่ยังอยู่ในมือเหมือนเดิมไม่ได้สนใจคนที่ยืนแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูกหูอื้อตาลายกับการจู่โจมของเด็กสาววัยสิบเก้า

"เสื้อผ้าพี่ไม่เลอะเหมือนพิณเลย" เสียงพิณตราแทบจะเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาไปเลย

"สงสัยพิณคงต้องอาบน้ำใหม่เหมือนกัน"

"เย่ เสร็จแล้ว" จัดการล้างไม้ล้างมือ

"พี่ดาว พี่ดาวคะ" เรียกคนที่ยืนนิ่ง

"คะ เมื่อกี้ว่าไงนะ"

"คือ เสร็จแล้วค่ะ เราทำอะไรต่อกันดี" มองไปบนโต๊ะที่ยังมีอุปกรณ์อย่างอื่นวางอยู่เรียงราย

"ไม่เป็นไรค่ะพี่ทำต่อคนเดียวได้ เดี๋ยวพี่ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะพิณไปนอนเถอะ" รีบเดินออกจากตรงนั้นไปเข้าห้องน้ำทันที

มือซ้ายเท้าอ่างล้างหน้า มือขวายกขึ้นทาบอกข้างซ้ายที่กำลังเต้นไม่เป็นจังหวะ

"นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย" เอ่ยกับตัวเองในกระจก

หลังจากวันเกิดของตัวเองมาได้สองอาทิตย์ ผลการสมัครทุนก็ออก พิณตราได้รับคัดเลือก ตั้งใจจะกลับมาบอกข่าวดีของตัวเองให้สมาชิกในบ้านรับรู้ แต่ก่อนจะกลับบ้านเธอตรงไปยังร้านอาหารที่ทำงานอยู่และลาออก

"ไม่เอา ผมไม่อยากไปอยู่กับน้าฟีฟี่"

"แม่ต้องไปทำงานค่ะ อย่างี่เง่านะ"

"มีอะไรกันคะ" เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ภายในบ้านเริ่มตึงเครียดจึงเอ่ยขัดจังหวะ

"คือคืนนี้พี่ต้องไปทำงานและต้องเอาเจ้าตัวเเสบไปฝากไว้กับฟีฟี่" ไม่ใช่แค่ครั้งนี้ครั้งแรกที่เธอมักจะฝากลูกไว้กับเพื่อนบ้าน

"เดี๋ยวพิณดูแลน้องให้ก็ได้ค่ะ วันนี้ไม่ต้องไปทำงาน"

"เย่!!! ผมอยู่กับพี่พิณได้ใช่มั้ย ไม่ไปบ้านน้าฟีฟี่" พิมพ์ดาวส่ายหัวอย่างอ่อนใจ

"ได้ค่ะ แต่ห้ามออกไปไหนกันเด็ดขาด อาหารอยู่ในตู้เย็นอุ่นทานได้เลย วันนี้น้องนนท์มีการบ้าน และพาน้องเข้านอนตรงเวลาด้วยนะคะคุณพี่เลี้ยง" เอ่ยบอกและตีอกพิมพ์ดาวอย่างฝากฝังก่อนจะเดินขึ้นบ้าน

"งั้นเราทำอะไรกันก่อนดี การบ้านมั้ย"

"โห่ย" เด็กน้อยทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยใจนึกว่าอยู่กับพิณตราจะไม่เข้มงวดเท่าแม่ตัวเอง

พิณตราลืมตาตื่นหลังจากได้ยินเสียงปิดประตูรถและเสียงคนเปิดประตูเข้าบ้าน พิมพ์ดาวคงกลับมาแล้ว มองดูนาฬิกาเกือบสี่ทุ่ม วันนี้หล่อนดูแปลกตากว่าทุกวัน เพราะเสื้อคอเต่าของพิมพ์ดาวถูกเก็บไว้ในตู้เสื้อผ้าอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย เดรสสีดำคอคว้านลึกถูกเลือกมาใส่แทน ผมดำถูกจัดเก็บอย่างเป็นระเบียบ เครื่องประดับที่ไม่เคยเห็นถูกประดับบนตัวหล่อน ใบหน้าที่ดูขาวจนซีดถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอาง นี่คือพิมพ์ดาวในลุคที่เด็กสาวไม่เคยเห็นมาก่อน สวยจนหยุดมองไม่ได้ เด็กสาวค่อยๆ ขยับลงจากเตียงหนุ่มน้อยอย่างแผ่วเบาตั้งใจจะลงไปข้างล่างเพราะไม่ได้ยินเสียงพิมพ์ดาวเปิดประตูเข้าห้องนอนของตัวเอง เดินลงบันไดด้วยความเป็นห่วง

แต่ภาพที่เห็นกลับทำให้พิณตรายืนหยุดนิ่งมองไม่วางตาไม่กล้าขยับ

"แย่แล้ว! " ชายหนุ่มวัยไล่เลี่ยกับพิมพ์ดาว รีบดันตัวหล่อนที่นั่งคล่อมอยู่บนตักเขาออกทันทีเมื่อหันมาเห็นพิณตรา ภาพชายหญิงกำลังพลอดรักกันบนโซฟาอยู่ในสายตาเด็กสาว

"ไม่คิดว่ามีคนอื่นอยู่" เขาพูดกับพิมพ์ดาวขณะกำลังรีบเร่งใส่เสื้อผ้าลวกๆ ส่วนพิมพ์ดาวเมื่อหันมาเจอพิณตราก็รีบจัดการเสื้อผ้าตัวเองที่หลุดลุ่ยให้กลับมาปกติดังเดิม

"ไปก่อนนะครับ ยินดีที่ได้เจอครับคุณพิณ" เขารีบเดินออกไปทันที

พิมพ์ดาวทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างใช้ความคิด รู้สึกผิดที่เผลอทำเรื่องล่อแหลมโดยไม่ระวังต่อหน้าพิณตรา

"ขอโทษนะคะ ที่ลงมาขัดจังหวะ" จังหวะนรกชัดๆ เด็กสาวเดินเปิดตู้เย็นแกล้งทำเป็นเทน้ำดื่มใส่แก้ว ไม่กล้ามองหน้าพิมพ์ดาว

"ขอน้ำเปล่าแก้วนึงได้มั้ยคะ" เอ่ยขอน้ำดื่มจากพิณตรา ซึ่งเด็กสาวยอมก็ทำตาม หันไปจะหยิบแก้วใบใหม่

"ใบที่พิณใช้อยู่ก็ได้ค่ะ" หันกลับมารินน้ำใส่แก้วใบเดิมที่เพิ่งดื่มหมดไป เดินมายื่นให้คนที่นั่งอยู่ พิมพ์ดาวรับมาถือไว้มองดูแก้วในมือ เห็นรอยริมฝีปากของเด็กสาวบนขอบแก้วที่เพิ่งใช้ไปหมาดๆ ค่อยๆ ยกแก้วขึ้นดื่ม

"พี่ไม่เมาใช่มั้ย" ยิ่งเดินเข้าใกล้หล่อนกลิ่นเหล้ายิ่งคละคลุ้ง

"ไม่ค่ะ ไม่เมา"

"พิณไปนอนก่อนนะคะ พรุ่งนี้ถ้าพี่ไปส่งน้องนนท์ไม่ไหว พิณไปให้ก็ได้ค่ะ" รีบหันหลังให้คนที่นั่งอยู่ทันที

"ไม่เห็นต้องเย็นชากับพี่เลยนี่คะ" คว้ามือเด็กสาวเอาไว้ ปกติพิณตราก็มีท่าทีแบบนี้อยู่แล้วแต่วันนี้คงเพราะฤทธิ์ไวน์ที่ดื่มเข้าไปเยอะคงทำให้กล้าถามออกมา

"พิณว่าพี่เมาหนักมาก ขึ้นนอนเองไหวมั้ยเดี๋ยวพิณไปส่ง" แม้ไม่ค่อยพอใจแต่ก็เต็มใจที่จะเสนอตัวช่วยหล่อน ส่วนพิมพ์ดาวก็ยอมให้เด็กสาวประคองขึ้นมาส่งหน้าห้อง

"เดี๋ยวค่ะ" พิณตรากำลังจะเดินกลับห้องตัวเองแต่ถูกเรียกไว้อีกครั้ง