ตอนที่ 7
1481 คำ
ตอนที่ 7
พิณตราเดินจูงมือเด็กน้อยมาจนถึงสถานที่ที่ตั้งใจจะมาดูละครเวทีด้วยกัน แต่ด้วยกว่าจะออกมาจากที่ทำงานได้ เธอก็ใช้เวลานานพอสมควรทุกอย่างจึงเหนือการควบคุม
"พี่มีตั๋วหรือเปล่า" ตั๋วที่ขายตามเวลาถูกขายหมดไปแล้ว เด็กน้อยเริ่มหน้าเสียเพราะระหว่างทางก่อนจะมาถึงพิณตราก็เล่าเรื่องการแสดง แสง สี เสียง ตระการตาจนเขาอยากดูมากขึ้นไปอีก
"ตอนนี้ไม่มีแต่พี่พอมีวิธี นั่นไง" เธอรีบจูงเด็กน้อยพาไปยังชายวัยรุ่นที่ยืนเกาะราวรั้วพอดูออกว่าเขาขายตั๋ว
"สองใบเท่าไหร่ ไลออนคิง" เขาใช้สายตามองดูหล่อนเล็กน้อยอย่างระวัง
"สามร้อยเหรียญ"
"โห มีเด็กมาด้วยนะ ราคาปกติแค่ใบละร้อย" หล่อนโวยวายกับพ่อค้าหน้าเลือด
"จะเอาก็เอา ไม่เอาก็ไปที่อื่น" พิณตราถอนหายใจก่อนจะควักเงินออกมานับ หันไปหาน้องนนท์เพราะขาดอีกสิบสองเหรียญ หนุ่มน้อยหน้ามุ่ยนิดหน่อยก่อนจะควักออกมาให้พิณตรา
"อ้ะ เอาตั๋วมา" ยื่นเงินให้คนขายตรงหน้าแต่เขากลับส่งกุญแจมือมาจับหล่อนไว้แทน
"ซื้อตั๋วเถื่อนผิดกฏหมายนะคุณผู้หญิง รู้หรือเปล่า" ผู้ชายอีกสองคนเดินเข้ามาหาเธอ ดูก็รู้ว่าเป็นตำรวจ
"ซวยแล้ว" พิณตราพึมพำไม่กล้าสบตาคนมาใหม่ได้แต่ก้มหน้ามองน้องนนท์ที่ตกใจไม่แพ้กัน ใบหน้าพิมพ์ดาวลอยเข้ามาในหัวทันที
ทั้งคู่ถูกนำตัวส่งโรงพัก เนื่องจากพิณตราอายุเพียงสิบเก้าซึ่งก็ถือว่าบรรลุนิติภาวะแต่น้องนนท์แค่หกขวบ จึงจำเป็นต้องโทรหาผู้ปกครองให้มารับผิดชอบนั่นก็คือพิมพ์ดาว เมื่อมาถึงหล่อนก็ขอโทษขอโพยพร้อมกับเสียค่าปรับหลายบาทแลกกับการให้พิณตราเข้าไปนอนในคุกแทน
"ดูแลลูกๆ ของคุณให้ดีล่ะ วัยนี้พวกเค้าควรอยู่โรงเรียนหรือไม่ก็มหาวิทยาลัย ถ้ายังเจอลูกชายคนเล็กของคุณอยู่ในสถานที่แบบนั้นอีก ผมคงต้องควบคุมตัวคุณแทน"
"ค่ะ ฉันจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก"
"พี่พิณว่าแม่จะโกรธผมมั้ย"
"ไม่หรอก เป็นความผิดพี่ถ้าแม่ว่านนท์พี่จะออกรับแทนเอง" เด็กน้อยกอดแขนหล่อนแน่นระหว่างรอพิมพ์ดาวพูดคุยกับเจ้าหน้าที่ตำรวจในห้องสอบสวน
"จริงๆ แล้ววันนี้เป็นวันเกิดพี่ พี่เลยอยากพานนท์ไปเที่ยว" กำลังจะอ้าปากเอ่ยกับคนเป็นพี่แต่ก็ถูกขัดเสียก่อน
"ไปค่ะ กลับกันเถอะ" พิมพ์ดาวเดินออกจากห้องสอบสวนและตรงมาทางพิณตราและน้องนนท์ที่นั้งรออยู่ข้างนอก
"เขาว่ายังไงบ้างคะ" พิณตราถามทันที
"ไว้คุยกันที่บ้านค่ะ" เข้าช้อนตัวลูกชายตัวน้อยขึ้นมาอุ้มและเดินออกไป
"จริงๆ แล้ววันนี้เป็น..."
"ค่อยคุยกันที่บ้าน" กำลังจะเอ่ยบอกคนเป็นแม่ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของพิณตรา เด็กน้อยเคยชินกับขนมและอาหารมากมายในวันเกิดจึงอยากอวดและบอกพิมพ์ดาว จนลืมสิ่งที่เพิ่งทำกันมา แต่ถูกพิมพ์ดาวขัดเสียก่อนและเมื่อเห็นใบหน้าเรียบนิ่งไม่ได้เอ่ยดุด่าออกมาแต่ภายในใจนั้นคงโกรธน่าดูจึงไม่กล้าพูดต่อยอมเงียบอย่างว่าง่ายทั้งคู่
เมื่อมาถึงบ้านพิมพ์ดาวก็พาลูกชายขึ้นห้องอาบน้ำ และทำกับข้าวให้เธอและน้องนนท์เหมือนปกติ ไม่ได้พูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น พิณตราก็ไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมา
"พี่พิณ" น้องนนท์กระซิบเรียกพิณตรา ขณะพิมพ์ดาวกำลังหันหลังล้างจาน
"แฮปปี้เบิร์ดเดย์ครับ พรุ่งนี้จะซื้อเค้กให้นะ"
"ขอบใจ"
"น้องนนท์ ทำการบ้านค่ะ" เนื่องจากลูกชายตัวดีเอาแต่กินไปคุยไปไม่หยุด จนเลยเวลาทำการบ้านมานานแล้ว
"ไปค่ะ" พิมพ์ดาวหันมาบอกลูกชายก่อนจะเดินนำไปยังโต๊ะทำการบ้านของลูกชาย หล่อนทำเหมือนพิณตราไม่มีตัวตนไม่ได้นั่งอยู่ในห้องนั้น
ก๊อก ก๊อก พิณตราเด้งตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียงอัตโนมัติ เหลือบมองนาฬิกาหัวเตียงเวลาห้าทุ่มครึ่ง เดินออกไปแง้มเปิดประตู
"พี่ขอคุยด้วยหน่อยค่ะ" พิมพ์ดาวคือคนที่มาเคาะประตู ปกติเวลานี้ทุกคนในบ้านจะหลับกันหมดแล้วแต่วันนี้เธอตาสว่างนอนไม่หลับ เจ้าของบ้านเดินนำลงไปยังห้องครัวก่อนไฟฟ้าทั้งหลังดับลง มีเพียงแสงสว่างจุดเล็กๆ ค่อยๆ เข้ามาใกล้ตัวเธอขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับเสียงเพลง แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ที่หนุ่มน้อยและพิมพ์ดาวร้องเพื่อเธอ
"สุขสันต์วันเกิดครับพี่พิณ"
"เป่าเลยครับ เป่าเลย" ก้มลงทำท่าจะเป่าแต่ถูกเบรกไว้ก่อน
"เดี๋ยวค่ะ อธิษฐานก่อน" จากที่คิดไว้ก่อนหน้าว่าพิมพ์ดาวอาจจะโกรธเธอจนไม่คุยด้วยตอนนี้ความคิดนั้นก็มลายหายไป สองมือของตัวเองผสานกันไว้พยายามอธิษฐานในใจตามที่หล่อนบอกแม้จะยากลำบากเพราะตอนนี้หัวใจดวงน้อยๆ กำลังพองโตด้วยความตื้นตัน
ฟู่วววว เทียนวันเกิดเพียงเล่มเดียวที่ถูกปักอยู่บนคัพเค้กอันน้อยดับลง ไฟทั้งบ้านสว่างขึ้นอีกครั้ง
"สุขสันต์วันเกิดนะคะ มาทางนี้สิ" พิมพ์ดาวใช้สองมือของตัวเองจับไหล่พิณตราดันหล่อนไปยังโต๊ะในครัวที่มีหนุ่มน้อยรออยู่
"นี่แอบทำกันตั้งแต่เมื่อไหร่คะ" หันไปถามพิมพ์ดาว เมื่อเห็นว่าบนโต๊ะเต็มไปด้วยคัพเค้กสีสันสดใสมากมาย กลิ่นขนมลอยฟุ้งจากคนที่ไม่ชอบทานอะไรยามดึกอดน้ำลายไหลอยากทานไม่ได้
"ก็ตอนที่พี่พิณเข้าห้องนอนแล้วไงครับ"
"แอบกลัวแทบแย่ว่าพิณจะออกมาเจอไม่งั้นเซอร์ไพรส์กว่าแน่" พิมพ์ดาวเสริม
"พี่พิณอยากช่วยกันทำมั้ย" หนุ่มน้อยที่ตั้งใจตกเต่งคัพเค้กเอ่ยชวนพิณตรา
"จะทำมากมายไปไหนกันคะ" หันไปถามพิมพ์ดาวที่กำลังเตรียมบีบครีมหลากสีบนคัพเค้ก
"ทำให้พี่พิณวันเกิดไง" หนุ่มน้อยตอบแทน
"ขอโทษนะ พี่ไม่รู้ว่าวันนี้วันเกิดพิณเพิ่งรู้จากน้องนนท์ เลยไม่มีของขวัญให้เลย"
"แค่นี้ก็พอแล้วค่ะ" รู้ตัวว่าเผลอยิ้มและสบตากับพิมพ์ดาวนานไปจึงเปลี่ยนไปคุยกับหนุ่มน้อยแทน
"ถ้าให้พี่กินคนเดียว ไม่หมดแน่ๆ "
"แช่ตู้เย็นเก็บไว้กินได้ครับ"
"แต่พี่ว่าเอาไปที่โรงเรียนดีมั้ย เอาไปขายอันละสองเหรียญก็ได้ แล้วก็เอาเงินมาแบ่งกัน"
"งั้นผมว่าต้องอบเพิ่มแค่นี้อาจไม่พอ"
"พอเลยทั้งคู่ อนุญาติให้เอาไปแจกเพื่อนที่โรงเรียนแต่ไม่อนุญาติให้เอาไปขายค่ะ" พิมพ์ดาวปรามสองแสบที่ตอนนี้หน้าหงอยทั้งคู่
"อยากลองทำมั้ยคะ" หล่อนเอ่ยถามพิณตรา ที่นั่งเท้าคางกำลังตั้งใจมองสองแม่ลูกขะมักเขม่นตกแต่งคัพเค้ก
"ไม่ดีกว่าค่ะ พิณไม่เคยทำกลัวมันเละ"
"พี่ก็ไม่เคยทำมาก่อนค่ะ" บีบครีมสีชมพูลงบนคัพเค้ก
"ถ้ากลัวทำเละ ก็แค่ปาดทิ้งและก็" หล่อนค่อยๆ ปาดครีมที่บีบเกินออกมาจากคัพเค้กและปาดลงไปในถุงบีบดังเดิม
"บีบใหม่ แค่ตั้งใจทำใหม่" คราวนี้หล่อนบรรจงบีบลงไปใหม่ที่เดิม
"เห็นมั้ย สวยและน่ากินมาก" เงยหน้าขึ้นบอกเด็กสาว
"ไม่เห็นสวยเลย แบบนี้สวยกว่า" หนุ่มน้อยปาดครีมจากคัพเค้กป้ายไปที่จมูกของพิณตราและพิมพ์ดาว
"อุ้ย" การขัดจังหวะของลูกชายทำให้สามารถละสายตาออกจากพิณตราได้
"เล่นอะไรครับ เลอะเทอะนะ" ทำท่าจะดีดหูลูกชาย แต่เจ้าตัวแสบดันรู้ทันปาดครีมอีกรอบและป้ายที่จมูกตัวเอง วิ่งไปหลบหลังพิณตรา
"อย่าโกรธนะแม่ดาว เลอะเหมือนกันแล้ว"
"แสบนักนะ" ยกมือชี้ลูกชาย
"นอกจากพี่จะทำคัพเค้กนากินแล้วยังอร่อยด้วยนะคะ" ป้ายครีมจากจมูกหล่อนเข้าปากตัวเอง
"จริงเหรอคะ" ป้ายจากจมูกพิณตราเข้าปากตัวเองบ้าง
"อื้ม ฝีมือพี่อร่อยจริงด้วย" ทั้งคู่หัวเราะใส่กัน
"ชิมของผมบ้างสิ" เด็กหนุ่มเริ่มเรียกร้องความสนใจบ้างยิ่งสร้างเสียงหัวเราะให้คนอายุมากทั้งคู่
- ผู้เขียน
