ตอนที่ 9-10
2205 คำ
ตอนที่ 9
"มานั่งนี่สิคะ" พิณตราเข้ามาภายในห้องเจ้าของบ้านอีกครั้งและยืนอยู่กลางห้องอย่างเก้ๆ กังๆ มองดูพิมพ์ดาวที่นั่งไขว้ห้างอยู่บนเตียง พยายามปลดต่างหูตัวเองอย่างยากลำบาก เอ่ยเรียกเด็กสาวให้นั่งลงข้างเธอ
"การแต่งตัวสวยๆ เครื่องประดับเยอะๆ ทำให้พี่ประหม่า" หล่อนบ่นออกมาไม่ได้มองหน้าพิณตรา ท่าทางดูผ่อนคลายกว่าตอนอยู่ข้างล่าง ก่อนจะหันหลังให้เด็กสาว
"ช่วยรูดซิปให้พี่หน่อยค่ะ"
"พี่ใส่เองแต่ให้พิณเป็นคนถอด" ปากบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่มือเรียวขยับยกขึ้นด้วยความยากลำบากทำตามที่พิมพ์ดาวขออย่างว่าง่าย ค่อยๆ รูดลงช้าๆ แผ่นหลังขาวเนียนไร้ชุดชั้นในมาขวางกั้นกำลังอยู่ในระดับสายตาเด็กสาว แม้จะเคยเห็นแล้วเมื่อครั้งที่แอบเข้ามานอนในห้องนี้ และตอนที่หล่อนเพิ่งบรรเลงรักกับชายต่างชาติ แต่ก็ไม่ชัดเจนเท่านี้ ลมหายใจเริ่มติดขัดแอบใช้นิ้วตัวเองคลอเคลียล่วงเกินตามสันหลังคนอายุมากกว่าขณะที่รูดซิปลงจนสุด
"ขอบคุณค่ะ ตอนถอดยากกว่าตอนใส่ทุกครั้ง" หันมาเอ่ยขอบคุณมือจับคอเสื้อตัวเองแน่นกลัวจะล่วงลงมาต่อหน้าเด็กสาว
"งั้นพิณไปนอนนะคะ เรียกพิณมาแค่นี้ใช่มั้ย" พิณตราเริ่มจะคุมตัวเองไม่อยู่อยากจะออกไปจากตรงนั้น
"ไม่ค่ะ พี่แค่อยากจะบอกพิณว่าคืนนี้พี่ไม่ได้ออกไปทำงานแต่พี่ไปเดท ขอโทษที่ตั้งใจโกหก จริงๆ พี่น่าจะบอกความจริงพิณก่อน"
"จอนนี่เป็นเพื่อนร่วมงานและก็ตามจีบพี่มาสักพัก เขาเป็นคนดีคอยช่วยเหลือพี่ทุกเรื่องและเราคุยกันมาสักระยะแล้ว และพี่ก็อยากลองเปิดใจ"
"น้องนนท์รู้หรือเปล่า"
"ไม่ค่ะ พี่ยังไม่ได้คุยกับลูก"
"พิณคิดว่าพี่ไม่เห็นจำเป็นต้องบอกคนอย่างพิณ คนที่พี่ควรจะบอกน่าจะเป็นน้องนนท์เพราะถ้าพี่จะเปิดใจก็ต้องให้เค้าเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตพี่ด้วย ซึ่งทั้งชีวิตพี่ก็มีแค่น้องนนท์" เป็นคำพูดที่ยาวที่สุดที่ออกจากปากพิณตรา
"จำเป็นสิคะ ตอนนี้พิณก็เข้ามาอยู่ในชีวิตพี่ด้วยแล้ว พิณเป็นเหมือนน้องสาวพี่นะ"
"พิณไม่อยากมีพี่เพิ่มค่ะ" เอ่ยอย่างไม่พอใจเมื่อได้ยินเหตุผลคนตรงหน้า
"ผลทุนออกแล้วพิณได้รับคัดเลือก ขอบคุณกับทุกเรื่องที่ผ่านมานะคะ พิณจะย้ายออกจากบ้านพี่ให้เร็วที่สุด เผื่อพี่อยากใช้เวลาส่วนตัวกับครอบครัว"
"ไม่ค่ะ!! พี่ไม่ให้พิณไปไหนทั้งนั้น" เผลอขึ้นเสียงจนพิณตราตกใจแต่ก็เหมือนึกขึ้นได้พยายามใช้น้ำเสียงอ่อนลง
"อยู่ด้วยกันที่นี่นะคะ"
"พิณคิดดีแล้วค่ะ" พิณตรายังคงยืนยันคำเดิม
"ได้ค่ะ ถ้าจะไปก็จ่ายเงินมาให้ครบทุกบาททุกสตางค์ทั้งค่าอาหารค่าที่พักและค่าประกันตัว" พิมพ์ดาวขึ้นเสียงอีกครั้ง
"งั้นขอเวลาพิณอีกสักเดือนสองเดือน พิณจะรีบหามาใช้คืน" พิณตราลุกขึ้นทันทีโมโหไม่แพ้กัน
"พี่ขอโทษ" อยู่ๆ พิมพ์ดาวก็เอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา
"พี่เครียด ทุกครั้งที่นนท์ถามถึงพ่อ เวลามีงานโรงเรียน เวลาเห็นครอบครัวอื่นอยู่กันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา พ่อแม่ลูก" เธอปล่อยโฮออกมา
"พี่แค่อยากให้ลูกมีพ่อ"
"พี่ก็เลยยอมเอาตัวเข้าแลกเหรอ" พิณตราถามด้วยความโมโห
"พี่แค่คิดว่าวิธีนี้มันอาจจะทำให้พี่รักเขาขึ้นมาบ้าง"
นี่มันยุคไหนแล้ว พี่คิดได้ยังไงว่าถ้ามีอะไรกับผู้ชายแล้วจะรักกันมากขึ้น พี่คิดว่าเขาจะดีกับพี่ รักพี่ เหมือนตอนยังไม่ได้กันเหรอ" พิมพ์ดาวคนที่มักมีความคิดเป็นเสต็ปคอยจัดการทุกปัญหาได้ทุกเรื่องอย่างง่ายดายตอนนี้หายไปเหลือไว้เพียงคนขี้แยไร้สติ
"พี่ไม่รู้ พี่มันง่ายเอง พี่...พะ อื้ม" พิณตรานั่งลงข้างคนอายุมากกว่าดึงคอหล่อนเข้าหาตัวกดจูบอย่างโมโห โดยที่พิมพ์ดาวไม่ทันตั้งตัวแต่ก็จูบกลับอย่างไม่ประสีประสา มือเรียวลูบไล้แผ่นหลังคนที่กำลังตกใจอย่างแผ่วเบาก่อนจะถอนจูบออก อยากจะใช้ไม้ฟาดหล่อนด้วยซ้ำ ไม่มีคำพูดใดเอ่ยออกมาจากคนเป็นพี่ มีแต่สายตาที่กำลังสับสน ประคองใบหน้าพิมพ์ดาวด้วยสองมืออีกครั้งกำลังจะเลื่อนใบหน้าเข้าหาริมฝีปากหล่อนอีกครั้งแต่
"ไม่ค่ะ ไม่" พิมพ์ดาวเบี่ยงตัวหลบ ลุกขึ้นยืนทันทีกลัวจะเลยเถิด เด็กสาวลุกตามไปติดๆ ยิ่งทำให้เธอถอยหนีไปใหญ่จนชนเข้ากับโต๊ะข้างหัวเตียงอย่างไม่ทันระวัง เมื่อไม่มีทางให้ถอยแล้วจึงโพล่งออกมา
"พี่เข้าใจแล้วค่ะ จะไม่ทำแบบนี้อีก" บอกปัดไม่พูดถึงรสจูบที่เด็กสาวเพิ่งมอบให้
"พี่อยากพักผ่อน" เอ่ยไล่พิณตราอย่างสุภาพโดยไม่มองหน้า เธอจึงเดินออกไปจากตรงนั้น นึกขอบคุณที่พิมพ์ดาวห้ามไว้
ตอนที่ 10
"แม่ดาว เมื่อคืนพี่พิณเล่านิทานให้ฟังด้วยล่ะ" หนุ่มน้อยเล่าให้คนเป็นแม่ฟังบนโต๊ะอาหารยามเช้า เพียงได้ยินชื่อของพิณตราก็ทำเอาหัวใจกระตุก พยายามจะไม่เอ่ยหรือนึกถึงคนที่ปกติป่านนี้จะรีบลงมาทานข้าวด้วยกันทุกเช้า
"รีบๆ ทานเข้าน้องนนท์วันนี้แม่ต้องรีบไปทำธุระ" ทำเป็นเปลี่ยนเรื่องไม่อยากพูดถึง
"งั้นวันนี้ผมไปกับมิกกี้มินนี่ก็ได้ น้าฟีฟี่อยากไปส่งพอดี"
"เดี๋ยวนี้ไม่ติดแม่แล้วใช่มั้ยเรา" ขยี้หัวลูกชายตัวเองด้วยความเอ็นดู
"ผมอยากมีเวลาส่วนตัวกับเพื่อนบ้าง"
"จ้า พ่อตัวดี แล้วก็อย่าลืมผักในจานครับ ทานให้หมด แม่ชักสงสัยแล้วสิว่าตอนอยู่โรงเรียนแอบเขี่ยผักทิ้งหรือเปล่า"
"ใครจะกล้าทำแบบนั้นล่ะแม่ดาว" ปฏิเสธเสียงสูงทั้งๆ ที่ทำจริง ซึ่งพิมพ์ดาวก็ไม่ได้เชื่อแต่ก็พอจะอะลุ่มอล่วยให้ได้ เธอคงไม่สามารถตามไปบังคับขู่เข็ญลูกชายให้ทำตามสิ่งที่เธอพร่ำสอนได้ตลอด เด็กน้อยคิดถึงพิณตราที่มักจะกินผักแทนทุกเช้า
"วันนี้พี่พิณไปไหนเหรอครับ ไม่สบายหรือเปล่า"
"ไม่รู้สิ ถ้าน้องนนท์เป็นห่วงเดี๋ยวแม่ไปดูให้" สักพักคนที่กำลังพูดถึงก็สะพายกระเป๋าใบโตลงมา
"ไปไหนคะ" พิมพ์ดาวหน้าเสีย กลัวว่ากระเป๋าใบใหญ่นั่นจะบรรจุเสื้อผ้าเด็กสาว
"ไปเรียนค่ะ วันนี้วันแรก" หล่อนโล่งอก
"ทานอาหารเช้าก่อนมั้ยคะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ พิณจะเดินไปกลัวไปสาย" ตอบโดยไม่ได้มองหน้าพิมพ์ดาวและรีบเปิดประตูออกจากบ้านไปทันที
"แปลก" อยู่ๆ น้องนนท์ก็พูดขึ้นมาพร้อมกับทำหน้าครุ่นคิด
"พี่ดาว มาทำไมคะ" พิณตราเอ่ยเรียกพิมพ์ดาวที่เพิ่งเดินออกจากห้องผู้อำนวยการ บังเอิญเธอออกจากห้องเรียนมาสูดอากาศนอกระเบียงจึงเห็นพิมพ์ดาวเดินเข้ามาภายในโรงเรียนตรงไปยังอาคารบริหารจึงตามไปติดๆ เห็นหล่อนเข้าไปในห้องนานสองนาน
"คือ คือพี่ผ่านมาแถวนี้ค่ะ" ด้วยความตกใจไม่ทันคิดว่าจะเจอพิณตรา ก็มหาลัยออกจะใหญ่โตไม่คิดจะเจอกัน จึงยังคิดหาคำพูดมาตอบไม่ทัน
"โกหก!! นี่ไม่ใช่ทางไปทำงานของพี่"
"ไม่มีทางที่พี่จะผ่านเข้ามาในนี้" เด็กสาวเดินหนีไปทันทีด้วยความโมโห พิมพ์ดาวหน้าเสียรีบเดินดักหน้าพิณตรา
"พี่จะให้พิณติดหนี้พี่ไปถึงไหน" เธอได้ยินสิ่งพิมพ์ดาวและผู้อำนวยคุยกันตอนออกมานอกห้องเรื่องการเข้าเรียนของเธอที่ไม่พ้นระบบเส้นสาย
"คือ พี่อยากให้พิณได้เรียน"
"เลยต้องทำแบบนี้เหรอ พิณก็หลงดีใจว่าพิณเก่งและมีความสามารถเขาถึงเลือกพิณ พี่เป็นใครกันแน่ใหญ่มาจากไหน"
"พี่ไปขอร้องให้จอนนี่ช่วย เขาค่อนข้างมีเส้นสาย" พิมพ์ดาวพยายามอธิบายแต่ยิ่งทำให้เด็กสาวโมโหกว่าเดิม
"เป็นพระคุณมากเลยค่ะ นอกจากพิณจะติดหนี้พี่แล้วพิณยังติดหนี้แฟนพี่อีก"
"พี่ไม่ต้องกลัวว่าพิณจะหนีไปไหนนะคะ พิณจะอยู่ชดใช้พระคุณพี่ให้สาสมเลย" พูดจบก็เดินห่างออกไปไม่ได้สนใจคนที่พยายามเดินตามและเรียก พิมพ์ดาวต้องปล่อยให้พิณตราเดินออกไปเพราะเธอเดินตามไม่ทันและเสียงของพวกเธอทั้งคู่สร้างความรำคาญให้บรรดาพนักงานออกมาดู"
พิณตราเปลี่ยนไป ไม่ลงมาสุงสิงพูดคุยเล่นเหมือนเคย กลับบ้านดึกขึ้นเพราะพยายามเรียนให้หนัก ไปแคสงานทุกที่ที่พอจะทำได้เพื่อหารายได้เสริม พิมพ์ดาวพยายามจะพูดคุยกับหล่อนแต่พิณตราก็พยายามบ่ายเบี่ยงจะคุยกันเฉพาะเรื่องสำคัญ หรือผ่านเจ้าตัวน้อยเท่านั้น
ก๊อก ก๊อก พิณตราเงยหน้าขึ้นมาจากกองหนังสือเดินไปเปิดประตูห้อง เป็นหนุ่มน้อยที่มาเคาะประตู พิณตราตกใจเล็กน้อยเพราะเวลานี้ควรเป็นเวลานอนของเจ้าตัวแสบไม่ใช่ออกมายืนตาแป๋วหน้าห้องเธอแบบนี้
"ทำไมยังไม่เข้านอนอีก"
"เบาๆ สิพี่พิณเดี๋ยวแม่ดาวได้ยิน" กระซิบกระซาบ และมุดตัวเข้าไปในห้องพิณตราก้าวขึ้นเตียงห่มผ้าอย่างดี เตรียมนอน
"นอนในห้องพี่แบบนี้เดี๋ยวก็โดนแม่ดุอีกหรอก" แรกๆ น้องนนท์มักจะมานอนห้องเธอบ่อยๆ จนโดนพิมพ์ดาวปรามเพราะเกรงใจอยากให้เธอได้มีเวลาส่วนตัว
"ผมมีความลับจะบอก" พร้อมกับใช้มือตีลงบนเตียงเป็นเชิงเรียกพิณตราให้ลงนอนข้างๆ
"อ่ะ มีอะไรก็ว่ามา" ยอมทำตามอย่างว่าง่ายแทรกตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกัน
"ในห้องผมมีเด็กผู้หญิงชื่อเอมิลี่"
"พี่ว่าเรื่องนี้ทุกคนน่าจะรู้รวมถึงครูประจำชั้นด้วย"
"เธอหน้าเหมือนหนอน"
"พูดถึงผู้หญิงแบบนี้ไม่ไดีนะ"
"แต่ผมชอบหนอน"
"โห ไอ้เสือซุ่ม" ความลับของหนุ่มน้อยสร้างเสียงหัวเราะให้กับพิณตรา ในรอบสัปดาห์นี้เลยก็ว่าได้
"พี่ว่าผมกับเอมิลี่จะรักกันได้มั้ย"
"ได้สิ จีบเลยพี่เอาใจช่วย แล้วมีใครรู้ความลับนี้บ้างเนี่ย"
"มีแค่ผม พี่พิณ และก็อาจอนนี่"
"เหรอ" รอยยิ้มเมื่อกี้หุบลง เขาเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวนี้อย่างเต็มตัว แวะเวียนมาทานมื้อค่ำเกือบทุกวัน บางครั้งก็ไปรับน้องนนท์ บางครั้งก็ไปส่งเพราะค้างอ้างแรมที่นี่เป็นครั้งคราว
"ห้ามบอกแม่ดาวนะ"
"มีค่าปิดปากหรือเปล่าล่ะ"
"โหย นึกว่าพี่พิณจะลืมเรื่องนี้บ้างแล้วซะอีก" พิณตราหัวเราะออกมาเมื่อเห็นใบหน้ามู่ทู่ของหนุ่มน้อย
"สัญญาว่าจะไม่บอก" ส่งมือให้เจ้าตัวแสบจับมือกัน เป็นอันว่าตกลง
"นอนได้แล้ว เดี๋ยวตอนเช้าตื่นสาย" นึกถึงเสียงของพิมพ์ดาวที่ปลุกลูกชายตัวน้อยทุกเช้าถึงกับปวดหัวเลยทีเดียว เดินไปปิดไฟและกลับมาทิ้งตัวลงนอนบนเตียง มีเพียงแสงจากโคมไฟหัวเตียงหนึ่งเดียวเท่านั้น เธอหยิบหนังสือที่อ่านค้างไว้มาอ่านต่อ
"พี่พิณชอบแม่ดาวมั้ย" อยู่ๆ คนที่คิดว่าหลับไปแล้วก็เอ่ยถาม
"อืม ชอบสิ แม่นนท์ใจดีใครๆ ก็ชอบ"
"งั้นผมนอนแล้วนะ" อยู่ๆ ก็จบบทสนทนาและหันหลังนอนหลับไป งงนิดหน่อยกับคำถามของเด็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจ
ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังอีกครั้ง คราวนี้คนที่มาเคาะคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพิมพ์ดาว วันนี้เป็นวันอะไรเนี่ยสองแม่ลูกถึงมาหาเธอกันจัง หล่อนคิดก่อนจะออกไปเปิดประตู
"น้องนนท์อยู่นี่ค่ะ อย่าดุน้องนะคะ ตั้งใจว่าถ้าหลับสนิทแล้วจะอุ้มกลับไปนอนห้อง" หล่อนคงมาตามลูกชายจึงเอ่ยออกไปก่อน
"ไม่เป็นไรค่ะ พี่ว่าพี่อุ้มไปเองดีกว่า" อยู่ๆ ก็เดินผ่านประตูเข้าไปหยุดอยู่ตรงลูกชาย ใช่สินี่บ้านของพิมพ์ดาวจะเข้าจะออกก็ไม่เห็นจะต้องขออนุญาต
"น้องเพิ่งหลับไป สักพักก็ได้ค่ะ เดี๋ยวจะงอแง"
"ดูเข้าใจกันดีนะคะ" เอ่ยบอกเด็กสาวด้วยน้ำเสียงน้อยใจ
"พี่ไม่ต้องรอหรอกค่ะ เดี๋ยวพิณดูน้องให้"
- ผู้เขียน
