ตอนเย็นเมื่อภานุขับรถไปส่งหมออัทแล้ว โมกข์ก็เดินไปหาลดาในแปลงกุหลาบ
"มานี่..ยัยตัวแสบ" โมกข์จับแขนลดาลากเธอไปยังเรือนหลังเล็ก
"อะไรของนายอีกล่ะ"
"ไวไฟดีหนิ" โมกข์บีบแขนลดา ลากเธอเข้ามาในห้อง
"ไวไฟอะไรของนาย ปล่อยนะ! ฉันเจ็บ!"
"ไม่ทันไรก็สนิทสนมกันขนาดนี้..ตรวจอะไรเปิดนั่นจับนี่กันทะลุปรุโปร่งไปถึงไหนกันแล้วล่ะ" โมกข์เอ่ยประชดประชันลดา
"เพี้ยะ!" สิ้นคำพูดของโมกข์ ลดาก็ฟาดฝ่ามือบางไปยังใบหน้าเคร่งขรึมของเขาทันที
"ทุเรศที่สุด นายมันคนโรคจิตคิดอกุศล"
"หรือไม่จริง! เธออยากไปจากที่นี่ใจจะขาดแล้วสินะ" โมกข์กระชากไหล่ลดาเข้ามาหาเขาแล้วก้มลงบดขยี้จูบริมฝีปากบางอย่างหนักหน่วงลงโทษ ลดาออกแรงผลักหน้าโมกข์สุดแรง เขาจึงตะคอกใส่หน้าเธอ
"คิดจะจับไอ้หมอเป็นผัวใหม่ อยากให้มันพาไปจากที่นี่หรือไง"
"เพี้ยะ! หยาบคาย!" ลดาฟาดมือบางไปยังแก้มสากของเขาอีกครั้ง โมกข์ยกมือขึ้นลูบแก้มก่อนจะกระชากลดาเข้
