รุ่งเช้าวันต่อมา..ลดาป้อนข้าวให้โมกข์แล้วเอายาแก้ปวดลดไข้มายื่นให้เขา “กินข้าวแล้วก็ต้องกินยา จะได้หายเร็วๆ” “ไม่อ่ะ ไม่เอา ฉันไม่อยากกิน!” “นี่นายอย่าดื้อ อย่างอแงสิ” “ก็ยามันขม ถ้าให้กินอย่างอื่นก็ว่าไปอย่าง” โมกข์บอกพร้อมกับจ้องหน้าอกเธอตาเป็นประกาย “ขมก็ต้องกิน! ไม่กินแล้วจะหายได้ยังไง ตัวก็โตอย่างกับช้าง ทำไมกินยาเม็ดนิดเดียวไม่ได้” “แล้วเมื่อวานเธอบังคับให้ฉันกินยายังไง?” “เอ่อ..” ลดาอึกอักตอบไม่ได้ “ทำไมหน้าแดง ติดไข้ฉันไปเหรอ” “เปล่า..” “แล้วเรื่องยาว่าไง เมื่อคืนเธอให้ฉันกินยายังไง ทำเหมือนเดิมสิ“ ลดาถอนหายใจออกมาก่อนจะตัดสินใจป้อนยาให้โมกข์ เธอหยิบขวดน้ำขึ้นมากรอกใส่ปากแล้วใส่ยาเข้าไป โมกข์นังมองเธอไปก็อมยิ้ม ลดายื่นหน้าเข้ามาตรงหน้าโมกข์ เธอแตะริมฝีปากประกบลงบนริมฝีปากร้อนของเขาแล้วบีบปาก ให้เขาเผยอพร้อมกับดันยาป้อนเข้าไป โมกข์รีบกลืนยาลงคอก่อนที่เธอจะผละริมฝ