แค้นร้าย..พ่ายรัก

      ...ณ ไร่รักษ์แมกไม้...         ไร่รักษ์แมกไม้เป็นไร่ปลูกดอกกุหลาบขนาดกลางอยู่ทางภาคเหนือ เดชและมยุริน สองสามีภรรยาเป็นผู้มาบุกเบิกพื้นที่ ปลูกพืชพันธุ์ไม้ดอก 70%เป็นแปลงดอกกุหลาบ 20%เป็นไม้ดอกอื่นๆ และไม้ผลทางเหนือ ส่วนอีก10%เป็นพืชผักสวนครัวและบ้านพักที่อยู่อาศัย ทั้งสองมีบุตรชายคนโตคือมธุรเดชหรือโมกข์ และบุตรสาวคนเล็กคือมธุรินหรือน้ำ เป็นพี่ชายน้องสาวที่มีอายุห่างกันถึง 10ปี       หลังจากเดชกับมยุรินประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ตกหน้าผาระหว่างเดินทางกลับมาที่ไร่เมื่อ10ปีก่อน ในขณะนั้นโมกข์อายุ 20ปี เขากำลังศึกษาอยู่ที่มหาวิทยาลัยชื่อดังในเชียงใหม่ เขาตัดสินใจลาออกจากมหาวิทยาลัยในทันที เพื่อมาทำหน้าที่ดูแลไร่แทนพ่อกับแม่ที่เสียชีวิตและดูแลน้องสาวเพียงคนเดียววัย 10ปี เขาจึงรักและห่วงน้องสาวคนนี้มากยิ่งกว่าชีวิตของตัวเอง       ปัจจุบันโมกข์ชายหนุ่มวัย 30ปี เขามุ่งมั่นทำแต่งานอยู่กับไร่ ไม่ค่อยยุ่งเกี่ยวกับบุคคลภายนอก แม้แต่ตัวเองก็ไม่ค่อยจะใส่ใจดูแล ใบหน้าคร้ามไปด้วยหนวดเครา เขาทุ่งเททั้งแรงใจแรงกายไปกับการดูแลไร่กุหลาบและส่งเสียให้น้องสาวเพียงคนเดียวได้ศึกษาต่อในมหาวิทยาลัยชื่อดังในกรุงเทพฯ       ขณะนี้มธุรินน้องสาวของโมกข์วัย 20ปี กำลังฝึกงานอยู่ในบริษัทเอกชนแห่งหนึ่งที่กรุงเทพฯ "นาย! นายครับ.." ภานุเดินไปตามแปลงกุหลาบที่มีลำต้นสูงประมาณ 1-1.5เมตร พร้อมกับตะโกนเรียกเจ้านายหนุ่ม "นุ! ทางนี้..ว่าไง มีอะไรด่วน" โมกข์ที่กำลังเตรียมดินเพื่อปลูกดอกกุหลาบเพิ่มเอ่ยถามขึ้น เมื่อภานุเดินมาถึงแปลงที่เขากำลังเตรียมดิน "มีโทรศัพท์สายด่วนมาจากกรุงเทพครับนาย" ภานุยื่นโทรศัพท์ให้กับเจ้านาย "อืมม..ขอบใจ" โมกข์รับโทรศัพท์มาแบบหู "ครับ..ผมมธุรเดชครับ" โมกข์ฟังอยู่ครู่นึงก็ต้องเอ่ยออกมาอย่างตกใจ "ยัยน้ำ!" เมื่อได้รับรู้เรื่องที่ปลายสายแจ้งข่าว โมกข์ก็ทรุดคุกเข่าลงบนกองดินตรงหน้า "ไม่! ไม่จริง!" "เกิดอะไรขึ้นครับนาย" ภานุเห็นท่าทางโมกข์ไม่ดีก็ถามด้วยความเป็นห่วงเจ้านาย "ทำไม..ทำไม!" โมกข์กำหมัดแน่นและต่อยลงบนดินครั้งแล้วครั้งเล่า น้ำตาที่เอ่อคลอค่อยๆหยดลงบนพื้นดินแม้เพียงไม่กี่หยดแต่ความเสียใจความเจ็บปวดภายในใจนั้นมากมายยิ่งนัก โมกข์เงยหน้าฮึดขึ้นสูดลมหายใจเข้าปอดแล้วกัดฟันขบกรามบดกันแน่นก่อนจะหันไปสั่งการกับภานุ "ยัยน้ำ..ฆ่าตัวตาย! นายไปเตรียมตัวเตรียมรถ อีกครึ่งชั่วโมงทุกอย่างต้องพร้อม เราจะเดินทางไปจัดการเรื่องของยัยน้ำที่กรุงเทพ" "ครับ! นาย..ผมจะรีบไปจัดการให้" ภานุได้ยินดังนั้นและเห็นสภาพเจ้านายก็ไม่อยากซักถามอะไรอีก เขารีบไปจัดการทุกอย่างตามที่โมกข์สั่ง รวมไปถึงสั่งงานภายในไร่ให้แทนน้องชายของเขาดูแลไร่ในช่วงที่เขาไม่อยู่       โมกข์รู้สึกหมดสิ้นทุกอย่างในชีวิต ครั้งแรกที่เขาเสียน้ำตาคือเมื่อ10ปีก่อน เหตุการณ์ที่พ่อกับแม่เสียชีวิต นี่เป็นครั้งที่สองและคงเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาต้องเสียน้ำตาเพราะการสูญเสียคนที่รักไปอีกครั้ง และตอนนี้เขาไม่เหลือใครอีกแล้ว..       โมกข์กับภานุออกเดินทางจากไร่มาถึงกรุงเทพฯในตอนเช้า โมกข์มุ่งหน้าตรงไปยังโรงพยาบาลตำรวจเพื่อไปติดต่อขอรับศพของน้องสาวไปประกอบพิธีการทางศาสนาพร้อมกับสอบถามเรื่องราวผลการชันสูตรและการตัดสินคดีจากตำรวจ เมื่อได้ทราบรายละเอียดจากตำรวจโมกข์ก็ยิ่งตกใจและแปลกใจ เพราะมธุรินน้องสาวของเขานั้นกำลังตั้งครรภ์ได้ 2เดือน จากผลการชันสูตรมธุรินกินยานอนหลับมากเกินขนาด เธอเจตนาจะฆ่าตัวตายเพราะภายในห้องพักไม่มีร่องรอยการต่อสู้ใดๆ แต่มีจดหมายสั่งลาที่เขียนถึงโมกข์.. "ถึง..พี่โมกข์พี่ชายที่แสนดีของน้ำ" โมกข์เปิดอ่านจดหมายด้วยความเศร้าเสียใจ "เมื่อพี่โมกข์ได้รับจดหมายฉบับนี้..น้ำก็คงจะจากพี่ไปไกลแล้ว น้ำขอโทษนะคะที่น้ำอ่อนแอเกินไปที่จะอยู่ต่อสู้กับความจริง ทุกอย่างเป็นเพราะตัวน้ำเอง น้ำขอให้ทุกอย่างจบไปกับน้ำ พี่โมกข์อย่าโกรธอย่าเสียใจกับการตัดสินใจของน้ำเลยนะคะ..รักพี่โมกข์" โมกข์อ่านจดหมายอย่างสับสน ไม่เข้าใจการตัดสินใจจบชีวิตของน้องสาว ความอยากรู้และความโกรธกรุ่นเต็มอยู่ภายในใจ "พี่คงจะทำอย่างที่เธอขอไม่ได้หรอกนะ..พี่ไม่ยอมให้เธอตายฟรีๆ พี่จะทำให้คนที่เป็นสาเหตุให้เธอต้องตายได้รับความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสเช่นเดียวกัน!" โมกข์กำมือแน่น เขาอ่านจดหมายแล้วเขาไม่ได้ติดใจการตายของน้องสาว แต่เขาอยากรู้ต้นเหตุว่าใครทำให้น้องสาวของเขาท้อง จนกระทั่งเครียดจนเป็นสาเหตุให้เธอคิดสั้นฆ่าตัวตายแบบนี้ หลังจากจัดการเรื่องศพตามพิธีกรรมทางศาสนาเรียบร้อยแล้ว โมกข์กับภานุจึงเริ่มต้นสืบทุกอย่างจากอพาร์ทเม้นต์ที่พักของน้องสาวและโทรศัพท์มือถือของเธอ มธุรินมีเพื่อนแค่ไม่กี่คน โมกข์สะดุดที่รายชื่อหนึ่งในโทรศัพท์ของน้องสาว "ป๋า!..รายชื่ออื่นๆ เป็นผู้หญิงมีเพียงชื่อนี้ที่น่าสงสัยที่สุด!" โมกข์เริ่มสืบจากเบอร์ที่เขาสงสัยจนได้ข้อมูลบุคคลนี้ที่น่าจะเป็นต้นเหตุให้น้องสาวของเขาตัดสินใจคิดสั้น        ป๋า..ในรายชื่อนั่นก็คือ.."เสี่ยมงคล" เป็นประธานบริษัทอสังหาริมทรัพย์ที่น้องสาวของเขาไปฝึกงานในแผนกบัญชี โมกข์ตามสืบจากเพื่อนในมหาวิทยาลัยและเพื่อนที่ฝึกงานจนตั้งข้อสงสัยและคิดว่าน้องสาวน่าจะท้องกับเสี่ยมงคลและเขาปักใจเชื่อว่าเสี่ยไม่ยอมรับเด็กในท้องจนทำให้น้องสาวของเขาต้องกินยาเพื่อฆ่าตัวตาย โมกข์เฝ้าติดตามเสี่ยมงคลอยู่หลายวันแต่เขาก็ยังคิดหาวิธีจะแก้แค้นและเข้าถึงตัวเสี่ยมงคลไม่ได้เลยเพราะเสี่ยมีทั้งลูกน้องและคนขับรถคอยประกบไปด้วยทุกครั้ง...   ...คฤหาสน์วิจิตรสุวรรณ...         เสี่ยมงคลเจ้าของคฤหาสน์หลังใหญ่โต เขาเป็นเจ้าของบริษัทเอกชนด้านอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ในกรุงเทพฯ เสี่ยมงคลมีลูกสาวเพียงคนเดียวก็คือ เก็จลดาหรือลดา สาวสวยวัย 26ปี ดีกรีนักเรียนนอก จบด้านการบริหารธุรกิจมาจากประเทศอังกฤษ เธอกลับมาช่วยป๊าบริหารงานเป็นรองประธานบริหารได้ปีเศษ       ลดาเป็นคนที่มั่นใจในตัวเองและรับผิดชอบ ไม่ยอมคน ดูเหมือนจะเป็นคนเอาแต่ใจเพราะป๊าตามใจเธอทุกอย่าง แต่จริงๆแล้วเธอกลับเป็นคนเรียบง่ายมีเหตุผลรู้จักยอมรับผิดยอมรับความคิดเห็นของคนอื่นตามเหตุและผล "ยัยหนู.." เสี่ยมงคลเอ่ยเรียกลูกสาว "คะ!..ป๊ามีอะไรเหรอคะ" ลดาเอ่ยถามขึ้นขณะจะก้าวออกจากบ้าน "เมื่อคืนป๊าฝันไม่ค่อยดี..เหมือนจะถูกพรากของรักไป..วันนี้ให้อาจหรือนายพงขับรถไปส่งนะลูก" "ป๊าคิดมากไปหรือเปล่าคะ เราไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกับใคร ป๊าอย่ากังวลไปเลยค่ะ หนูดูแลตัวเองได้ค่ะ" "แต่ป๊าไม่สบายใจ" "วันนี้หนูต้องออกนอกพื้นที่ไปคุยงานกับลูกค้าหลายที่ด้วยน่ะค่ะ ให้น้าอาจกับน้าพงคอยดูแลป๊าจะดีกว่า" "จะเอาอย่างนั้นเหรอลูก" เสี่ยมงคลถามลูกสาวอย่างลังเล "ค่ะป๊า..ถ้าให้น้าอาจกับน้าพงไปรอหนู เดี๋ยวลูกค้าก็หนีหายกันหมดพอดีค่ะ เขาจะคิดไปว่าเราไม่ไว้ใจเขา" "ถ้าอย่างนั้นก็ระมัดระวังตัวดีๆ ด้วยนะลูก" "ค่ะป๊า" ลดาหอมแก้มป๊าของเธอก่อนจะเดินไปยังโรงจอดรถ และขับรถออกจากบ้านเพื่อไปทำงาน     วันนี้เป็นอีกวันที่โมกข์กับภานุมาดักซุ่มติดตามเสี่ยมงคลตั้งแต่เช้า เขาจึงได้เห็นหญิงสาวขับรถออกจากคฤหาสน์หลังใหญ่ "ผู้หญิงคนนั้น..เป็นใคร?..ภานุ" "คุณลดา..เธอเป็นลูกสาวคนเดียวของเสี่ยมงคลครับนาย" "สวย..แต่น่าเสียดายไม่น่าเป็นลูกสาวของเสี่ยตัณหากลับนั่นเลย" "เราจะทำยังไงกันต่อดีครับนาย"       โมกข์ครุ่นคิดเพียงครู่เดียวเขาก็เอ่ยกับภานุ "นุ..รีบขับรถตามผู้หญิงคนนั้นไป!" "เราจะตามเธอไปทำไมครับ" ภานุขับไปก็เอ่ยถามเจ้านายอย่างสงสัย "เราเข้าไม่ถึงตัวไอ้เสี่ยนั่น จัดการเสี่ยไม่ได้..เราก็จะจัดการกับคนที่มันรักมันหวงที่สุดนี่แหล่ะ ฉันจะทำให้ไอ้เสี่ยนั่นเจ็บปวดกว่าที่ฉันได้รับเป็นร้อยเท่าพันเท่า!" แววตาของโมกข์ที่มองตามรถของหญิงสาวเต็มไปด้วยความโกรธแค้น       ลดามาคุยงานกับลูกค้าหลายแห่ง จนกระทั่งเธอขับรถมาถึงตึกร้างแห่งหนึ่งที่ลูกค้าเสนอขายเพื่อประเมิณสภาพและราคา โมกข์กับภานุจึงได้โอกาสได้จังหวะจัดการตามแผนที่โมกข์คิดขึ้น เมื่อสักครู่ที่ผ่านมา ภานุตรวจเช็กบริเวณโดยรอบไม่มีกล้องวงจรปิดและไม่มีผู้คน ในขณะที่ลดากำลังให้ความสนใจอยู่กับตึกตรงหน้าโดยไม่สังเกตและไม่คิดว่ากลางวันแสกๆแบบนี้จะมีใครมุ่งหมายมาปองร้ายเธอ ก่อนที่เธอจะเปิดประตูก้าวขึ้นรถก็มีมือหนายื่นผ้าเช็ดหน้ามาปิดปากและจมูกของเธอ ลดายกมือขึ้นจับมือนั้นโดยอัตโนมัติ แต่เพียงไม่กี่วินาทีเธอก็หมดสติไปอย่างไม่รู้สึกตัว มือหนารีบผละจากหน้าของเธอมารับตัวเธอไว้แล้วอุ้มเดินไปยังรถที่จอดรออยู่อย่างรวดเร็ว       โมกข์กับภานุจัดการให้ลดานอนในส่วนหลังของรถ ใบหน้าและแววตาโมกข์ที่มองเธอเต็มไปด้วยความโกรธแค้นอยากจะฆ่าจะแกง ก่อนที่เขาจะสั่งให้ภานุออกรถมุ่งหน้ากลับไปยังไร่...         ระหว่างเดินทางกลับไปที่ไร่ โมกข์ก็นั่งครุ่นคิดวิธีที่จะแก้แค้นและทรมานลูกสาวของเสี่ยมงคลให้สาสมกับที่เสี่ยทำให้น้องสาวผู้เป็นที่รักที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวต้องจากเขาไปอย่างไม่มีวันกลับ "นายจะทำยังไงกับผู้หญิงคนนี้ครับ" ภานุเอ่ยถามขึ้นอย่างเป็นห่วง คนที่เป็นทั้งเพื่อนและเจ้านายของตัวเอง "เสี่ยนั่นทำยังไงกับยัยน้ำ..ฉันก็จะทำและทรมานคนที่มันรักยิ่งกว่านั้น" "แต่ถ้าเสี่ยมงคลแจ้งความขึ้นมาล่ะครับ" "คนที่เห็นแก่หน้าตาทางสังคมและผลประโยชน์มาก่อนสิ่งอื่นใดแบบนั้น..มันไม่แจ้งความให้เสียชื่อเสียงลูกสาวหรือทำให้บริษัทมันเสียหายหรอกนะ" "แต่.." ภานุยังคงกังวล "ถึงมันจะแจ้งความ กว่าจะตามหาพวกเราเจอ วันนั้นฉันก็คงแก้แค้นพวกมันจนสาสมแล้ว" "แต่..คุณผู้หญิงคนนี้เธอไม่ใช่เสี่ยนะครับ" ภานุพยายามจะเตือนสติเจ้านาย "พ่อกับลูกสายเลือดเดียวกันก็คงจะเลวไม่ต่างกัน ที่สำคัญ..ทำให้คนที่มันรักเจ็บปวด มันก็ยิ่งเจ็บปวดมากกว่าร้อยเท่าพันเท่า" เมื่อความโกรธความแค้นเข้าปกคลุมจิตใจโมกข์ก็ไม่ฟังไม่สนใจอะไรทั้งนั้น       เมื่อเดินทางมาถึงไร่โมกข์หันไปสั่งภานุก่อนจะเปิดประตูก้าวลงจากรถ "นายไปตามหน่อยบอกให้ไปเจอฉันที่เรือนไม้หลังเล็ก..เดี๋ยวนี้!" "แล้ว..คุณผู้หญิงคนนี้ละครับนาย" "ฉันจัดการเอง นายรีบไปทำตามที่สั่งก็พอ" โมกข์บอกพร้อมกับเปิดประตูรถจิ๊บด้านหลังอุ้มหญิงสาว แล้วเดินตรงไปยังเรือนไม้หลังเล็ก โมกข์เปิดประตูเดินเข้ามาด้านในแล้วปล่อยร่างเธอลงบนเตียงไม้ขนาดเล็กมุมห้อง "สลบไปนานดีเหมือนกันนะ" โมกข์นั่งลงจับคางหญิงสาวหันไปซ้ายทีขวาทีอย่างพิจารณาใบหน้าของเธอชัดๆ  "ฉันจะรอดู คุณหนูบอบบางอย่างเธอจะทนฉันทรมานได้สักกี่น้ำ!"  "นายมีอะไรให้หน่อยทำเหรอคะ เรียกมาแต่เช้าตรู่เลย" หน่อยกระหืดกระหอบถามเจ้านายเพราะรีบวิ่งมาตามคำบอกของภานุ "จัดการถอดเสื้อผ้าผู้หญิงคนนี้ออกให้หมดทุกชิ้น!" โมกข์สั่งพร้อมกับลุกขึ้นยืน ทำให้หน่อยเห็นว่ามีหญิงสาวอีกคนที่นอนหลับอยู่บนเตียง "อะ..อะไรนะคะ..แล้ว..แล้วผู้หญิงคนนี้เธอเป็นใครคะนาย" หน่อยถามอย่างสงสัยอยากรู้ "ไม่ต้องรู้! ไม่ต้องถาม! เธอจะทำหรือจะให้คนอื่นมาทำ!" โมกข์มองหน่อยตาขุ่น "เอ่อ..ทำค่ะทำ" หน่อยรับคำแล้วเดินเข้าไปหาหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียง โมกข์ขยับให้หน่อยเข้าไปจัดการตามคำสั่ง ส่วนตัวเขาเดินไปปิดประตูแล้วยืนพิงโต๊ะเครื่องแป้งรอโดยไม่หันไปมอง "นายคะ.." "อืม..ว่าไง เรียบร้อยแล้วใช่มั้ย" เขาถามพร้อมกับจะหันไป "เอ่อ..เรียบร้อยแล้วค่ะ แต่นายจะให้ผู้หญิงคนนี้นอนโป๊อยู่อย่างนี้เหรอคะ" "เธอก็เอาผ้าห่มที่หัวเตียงปิดไว้สิ" โมกข์หงุดหงิดกับความซื่อของแม่บ้าน "อ๋อ..ค่ะๆ" หน่อยเอื้อมมือไปหยิบผ้าห่มที่วางอยู่มาปิดเรือนร่างหญิงสาวเอาไว้ "เสร็จหรือยัง!" "เสร็จแล้วค่ะนาย" "ขอบใจ..เธอออกไปได้แล้ว" "ค่ะนาย" หน่อยเดินออกจากห้องมาอย่างงงๆ สงสัยใคร่รู้ "เดี๋ยวก่อนหน่อย!" โมกข์เรียกเธอไว้ "คะ นายมีอะไรให้หน่อยทำอีกเหรอคะ" เธอถามพร้อมกับรอฟังคำสั่ง "เก็บเสื้อผ้านั่นออกไปทิ้งซะด้วย แล้วตอนเที่ยงเธอนำอาหารมาให้ฉันที่เรือนนี้ชุดนึงด้วย" "ค่ะนาย" หน่อยรับคำสั่งก่อนจะเดินไปเก็บเสื้อผ้าของหญิงสาวบนเตียงแล้วออกจากห้องกลับไปยังเรือนพักคนงานที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของเรือนใหญ่...         ...เรือนพักคนงาน...         หน่อยกลับมาถึงก็เคาะกระบอกไม้ไผ่ เรียกลุงป้าน้าอา และเพื่อนๆ คนงานในไร่ทุกคนให้ออกจากห้องพักมารวมตัวกัน "มีอะไรนังหน่อย! เคาะทำไมตั้งแต่ยังไม่สว่าง" นา แม่ครัวของไร่เอ่ยถามขึ้น "ฉันมีเรื่องจะเม้าท์ จะเล่าให้ฟัง" "อะไรของแกนังหน่อย เดี๋ยวลูกเล็กเด็กแดง ก็ตื่นมางอแงกันทั้งไร่หรอก" แทนบ่นอย่างหงุดหงิดก่อนจะกลับเข้าไปในห้อง "มีเรื่องเม้าท์ด่วนน่ะพี่แทน" หน่อยหันไปตอบผู้เป็นสามี "เรื่องผู้ชายหรือเปล่ายะ ถ้าใช่รีบฝอยมาาาด่วน!" นิดกับอ้อยตั้งหน้าตั้งตารอฟัง "แหม่ะ พอเรื่องเม้าท์ชาวบ้านแล้วรีบเชียวนะนังนิดนังอ้อย ทีเรื่องทำงานทำไร่น่ะชักช้ายืดยาด.." น้านงแขวะขึ้น "ฉันรู้นะว่าน้าๆกับทุกคนก็อยากรู้" นิดหันไปโต้ตอบน้านง "ย่ะ! แม่คนแสนรู้" น้ามลเอ่ยขึ้น "ฉันไม่ใช่หมานะน้ามล" "พอๆ หยุดๆ สรุปว่าจะเถียงกันหรือว่าจะให้ฉันเล่า" "แล้วแกยืนอมอะไรอยู่ล่ะ รีบๆเล่ามาสิ!" น้านงบ่น "นายโมกข์..พาผู้หญิงมาที่เรือนหลังเล็ก" "ห๊าาา!" ทุกคนอุทานออกมาพร้อมกัน "แกตาฝาดหรือเปล่านังหน่อย หรือว่าฝัน ฉันไม่เคยเห็นนายเคยพูดคุยหรือยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนไหนมาก่อนเลยนะ" กุ้งเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย "ใช่ๆ นังหน่อย มึงเอาอะไรมาเม้าท์มั่วๆ เดี๋ยวก็โดนไล่ออกกันหรอก" อ้อยเอ่ยขึ้นอีกคน "เอ๊ย! นี่เรื่องจริงนะ ฉันขอนั่งยัน ยืนยัน นอนยันเลยว่านายพาผู้หญิงมาอยู่ที่เรือนหลังเล็กของนายจริงๆ ผู้หญิงสาวสวยหุ่นดี ผิวงี๊ดี๊ดีขาวอมชมพู "จริงไม่จริงก็เป็นเรื่องของนาย เราเป็นแค่คนงานอย่าอยากรู้อยากเห็นให้มันมากนัก" ป้าพิมที่ผ่านมาได้ยินหน่อยเล่าให้คนงานฟัง ก็เอ่ยตักเตือนทุกคน "เรื่องของนายก็ส่วนนาย ทุกคนแยกย้ายกันเตรียมตัวไปทำงานทำหน้าที่ของตัวเองได้แล้ว" ลุงทินอดีตหัวหน้าคนงานไล่ให้ทุกคนแยกย้ายกันไปทำงาน       ลุงทินกับป้าพิมเป็นคนงานเก่าแก่ตั้งแต่สมัยพ่อแม่ของโมกข์เริ่มมาบุกเปิกทำไร่ โมกข์เคารพนับถือท่านทั้งสองเหมือนญาติผู้ใหญ่ โมกข์ปลูกเรือนให้ทั้งสองอยู่ใกล้ๆ เรือนพักคนงาน ภานุลูกชายของท่านจะได้ควบคุมดูแลคนงานได้สะดวก "จ้ะ..ลุงกับป้า" ทุกคนเอ่ยขึ้นก่อนจะแยกย้ายกันไปทำงาน "เดี๋ยว! พี่นา.." หน่อยเอ่ยเรียกแม่ครัวเอาไว้ "มีอะไรอีกนังหน่อย" นาถามอย่างหงุดหงิด "ตอนเที่ยงพี่จัดปิ่นโตแยกไว้ให้ฉันเถานึงด้วยนะ" "จะเอาไปไหน ทำไมไม่ไปกินในไร่พร้อมกัน" "นายสั่งให้เอาไปให้คุณผู้หญิงคนนั้นน่ะ" "นี่เรื่องจริงเหรอวะ" นาหันไปกระซิบถามหน่อย "จริง100%สิจ๊ะ ฉันไปทำงานก่อนนะ เดี๋ยวใกล้เที่ยงฉันจะแวะมาเอาปิ่นโต" หน่อยย้ำก่อนที่ต่างคนต่างก็แยกย้ายกันไปทำงาน              ลดารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในตอนสาย เธอยกมือขึ้นจับศีรษะเพราะรู้สึกมึนๆ ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ นี่เธออยู่ที่ไหน! เธอพยายามนึกเหตุการณเมื่อวานก็จำอะไรไม่ได้ เธอเอาศอกค้ำยันที่นอนพยายามจะลุกขึ้นนั่ง "แก! แกเป็นใคร!" ด้วยความตกใจที่เห็นชายแปลกหน้า หน้าตาโหดมีหนวดเคราครึ้มยืนจ้องมองเธออยู่ เธอจึงลุกขึ้นนั่งตัวเกร็งโดยอัตโนมัติ แต่ก็ต้องตกใจยิ่งกว่าเดิมเพราะสภาพของเธอนั้นไม่มีเสื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียว เธอรู้สึกเย็นวูบไปทั้งร่างจนต้องรีบดึงผ้าห่มมากระชับปิดกายไว้แล้วกระเถิบถอยหลังไปจนติดกับหัวเตียง "แก! นี่แกทำอะไรฉัน!" "ก็ทำอย่างที่ควรทำนั่นแหล่ะ ผู้หญิงสวยๆ หุ่นดีๆ อยู่กับผู้ชายสองต่อสอง..เขาจะทำอะไรกันบ้างล่ะ" "แก..ไอ้โจรป่าเถื่อน..แกจับฉันมาทำไม!" "จับมาทำงานในไร่และทำงาน..บนเตียง!..มั้ง" โมกข์จงใจมองหญิงสาวด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม "ไอ้คนป่า..ไอ้ทุเรศ..ไอ้คนเลว.." เก็จลดามองซ้ายมองขวาหาของใกล้ตัว แต่ไม่มีอะไรที่พอจะใช้เป็นอาวุธได้เลย เธอจึงหยิบหมอนปาใส่เขา โมกข์ก้าวมายังเตียงและจ้องมองเธอด้วยแววตาขึงขัง "อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะไอ้โจรป่า!" เธอส่งเสียงห้าม แต่เขาก็ยังก้าวมาช้าๆ "ช่วยด้วย! ช่วยด้วย! ช่วยฉันด้วยค่ะ" ลดากำผ้าห่มแนบอกเอาไว้แน่น พยายามหันซ้ายขวาตะโกนขอความช่วยเหลือ "ตะโกนจนหมดเสียงก็ไม่มีใครมาช่วยเธอหรอก ที่นี่มีแต่คนของฉันและป่าเขา เก็บแรงไว้ทำงานในไร่และ..สนุกกันอย่างอื่นจะดีกว่า" โมกข์ก้มลงหยิบหมอนและปาใส่หน้าเธออย่างไม่ใยดี ก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องไป "อ๊าย! เดี๋ยวสิ ไอ้โจรป่า..ไอ้หน้าหนวด..แกจับฉันมาทำไม มาบอกฉันก่อน.." ลดานั่งฮึดฮัดขัดใจที่ทำอะไรไม่ได้ โล่งใจที่โจรนั่นออกไปก็โล่งใจ แต่เธอจะลุกไปไหนก็ยังไม่ได้เลย มองรอบห้องก็ว่างเปล่า เธอจึงล้มตัวลงนอนอย่างอ่อนเพลีย ทำไมเธอรู้สึกมึนๆ และปวดเมื่อยไปทั้งตัวแบบนี้นะ หรือว่าที่ไอ้โจรนั่นพูด.. "ไม่! ไม่จริง..ฉันยังไม่ได้เป็นเมียไอ้หน้าโหดนั่นหรอกใช่มั้ย!" เธอคิดพร้อมกับสำรวจร่างกายตัวเอง