เจ้าถิ่น…
เป็นเวลาหลายวันที่ฉันกับพีทเราช่วยกันเลี้ยงดูพายัพ ความสัมพันธ์ของเราสองคนเริ่มดีขึ้นเรื่อย ๆ แต่ก็ยังไม่ได้กลับไปคบกันหรือเรียกกันว่าแฟนได้เต็มปาก เราเริ่มพูดคุยกันมากขึ้นและเริ่มเรียนรู้กันใหม่เพราะมีหลายอย่างที่เปลี่ยนไปเนื่องจากช่วงวัยและอายุ แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นความรู้สึกเดิม ๆ ก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง เราแค่รอเวลาที่พร้อมและเหมาะสมเท่านั้น ซึ่งจากที่ฉันสังเกตแล้วไม่ใช่แค่ฉันที่ต้องการเวลาแต่พีทเองก็ด้วย เขาเหมือนมีบางอย่างที่ฉันไม่สามารถเข้าถึงได้ซึ่งฉันคิดว่าคงเป็นความรู้สึกไม่ดีจากเรื่องเมื่อก่อน
“ทำไมต้องไปว่ายน้ำที่โรงเรียนด้วยอะตัวเล็ก คอนโดเราก็มีสระว่ายน้ำนะ”
เสียงพีทกับลูกชายตัวน้อยของฉันคุยกันที่ด้านนอกดังขึ้น ขณะที่ฉันกำลังเตรียมข้าวกล่องและเครื่องดื่มไปกินที่โรงเรียนด้วกัน ฉันรู้ว่าพีทเองไม่อยากเจอหน้าคุณพายุและเขาก็ไม่อยากให้ฉันไปแต่ก็ขัดคนตัวเล็กไม่ได้
“ก็พายัพ
