เจ้าถิ่น…
“ทำไมนายทำหน้าแบบนั้นล่ะพีท”
ฉันหันไปส่งสายตาดุ ๆ ให้คนข้าง ๆ ที่กำลังนั่งมองคนตัวเล็กกินขนมอยู่ ตอนนี้เราสามคนมาถึงโรงเรียนว่ายน้ำแล้ว แต่ลูกชายก็ยังไม่ลงเล่นน้ำเพราะห่วงกินขนมอยู่ คนตัวเล็กยังคงนั่งห้อยขาอยู่ตรงขอบสระใกล้ ๆ แล้วเคี้ยวขนมอย่างเอร็ดอร่อยไม่สนใจใคร ส่วนเราสองคนก็นั่งมองอยู่ไม่ห่าง
“จะให้ทำหน้าแบบไหนล่ะ แฟนเราพาลูกมาเล่นน้ำกับคนที่กำลังจีบแฟนเราอยู่เนี่ยนะ”
เดี๋ยวนะ!
“ใครแฟนนาย มั่วแล้วพีท”
ฉันยังไม่ได้บอกว่าเราเป็นแฟนกันสักหน่อย
“เธอไงแฟนฉัน”
ยังจะมาเถียงหน้าตายอีก
“ยังไม่ได้เป็นสักหน่อย”
“ไหนเธอบอกให้ฉันรอไง รอก็ต้องได้เป็นดิหรือเธอจะชิ่ง”
คนข้าง ๆ งอแงใส่ทำเอาฉันที่นั่งอยู่อยากจะฟาดเขาแรง ๆ สักที เขาในตอนนี้ต่างจากเมื่อก่อนลิบลับ ดูเอาแต่ใจและชอบตีมึนใส่ฉันตลอดเลยและฉันก็มักจะยอมเขาตลอดเลยด้วย จะว่าแพ้คนมึน ๆ ก็ไม่น่าใช่นะ?
“แม่เจ้าฮะเอาขนมไว้ตรงไหน”
