เจ้าถิ่น…
ฉันนั่งมองลูกชายตัวน้อยเล่นโมเดลรถแข่งรอใครบางคนที่บอกว่าจะมาหา ความจริงแล้วฉันนอนบนโซฟาก็ได้แต่ตอนพายัพยังเด็กฉันเคยมีประสบการณ์แย่ ๆ เกี่ยวกับโซฟา นั่นก็คือพายัพนอนหลับช่วงกลางวันแล้วกลิ้งตกลงมาจนต้องรีบส่งโรงพยาบาล ฉันเลยไม่กล้าให้ลูกชายนอนบนโซฟาอีก ถ้าพูดถึงคนเป็นแม่แล้วอะไรที่เป็นประสบการณ์แย่ ๆ ที่เกิดกับลูกก็มักจะฝังใจและถอยห่างเลยซึ่งฉันเป็นหนึ่งในนั้น
“ที่นอนสำรอง ผ้าปูสำรอง ผ้าห่มสำรองก็อยู่ในห้องเจ้าทัพหมดเลย”
ฉันพึมพำเบา ๆ ขณะมองเวลาบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือไปด้วย เพราะตั้งแต่มีพายัพของในห้องก็เพิ่มขึ้นจนกินพื้นที่ใช้สอยไปยังห้องนอนของพี่ชายฉัน ทุกวันนี้พี่ชายฉันก็ไม่ได้ใช้ห้องนั้นแล้วเพราะฉันยึดเป็นห้องเก็บของแล้วก็เก็บพวกของเล่นและเสื้อผ้าต่าง ๆ เอาไว้ ยังคิดอยู่เลยว่าคืนนั้นพีทนอนในนั้นยังไง
ติ๊ด ติ๊ด
เสียงสัญญาณคีย์การ์ดดังขึ้นพร้อมกับประตูห้องที่ค่อย ๆ เปิดออก
