พีท…
ผมกับเฮียนั่งดื่มด้วยกันสักพักเฮียก็ขอกลับไปทำงานต่อ ส่วนผมก็กลับบ้าน บ้านของพ่อเลี้ยงผมน่ะแต่ตอนนี้มีแค่คุณปู่เท่านั้นที่อาศัยอยู่ เพราะพ่อกับแม่เลิกทำธุรกิจที่เมืองไทยแล้วย้ายไปอยู่ต่างประเทศกับผมตั้งแต่สมัยผมเรียนมัธยม นาน ๆ ครั้งพวกท่านจะกลับมาเยี่ยมคุณปู่ และคุณปู่เองก็จะกลับไปอยู่ที่นั่นในช่วงหน้าหนาวเพราะชอบอากาศติดลบแบบสุด ๆ เป็นคนแก่ที่แปลกใช่มั้ยล่ะ
“อ้าวกลับมาแล้วเหรอหลานปู่”
เสียงแหบพล่าทว่าร่างกายของเจ้าของเสียงนั้นยังแข็งแรงและดูไม่แก่นักทักทายผมขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม
“ครับ ทำไมปู่ยังไม่นอนอีกครับดึกแล้วนะ”
ผมถามคนตรงหน้าขณะที่เดินเข้าไปโอบเอวร่างสูงใหญ่ให้เดินกลับเข้าไปในบ้านพร้อมกัน
“ปู่ก็รอเรานี่แหละ ตะกี้แม่เราเพิ่งโทรมาหาปู่เลยนะ ถามว่าเราเป็นยังไงบ้างไม่ยอมรับสายเขาแล้วก็ไม่ยอมโทรกลับหาเขา แม่เราน่ะเป็นห่วงเรามากเลยนะลูก”
อ๋อ สงสัยผมเครียด ๆ น่ะเลยไม่ได้ติดต่อ
