เจ้าถิ่น…
“คิดเรื่องพีทอยู่เหรอเจ้า”
ผึ้งที่เดินมานั่งลงข้างฉันถามขึ้นหลังจากเราทานมื้อเช้าด้วยกันเสร็จแล้ว เมื่อคืนผึ้งค้างกับฉันที่นี่เพราะห้องของพี่ชายฉันมีใครบางคนพักอยู่ ฉันเลยให้ผึ้งอยู่เป็นเพื่อนเพราะไม่อยากอยู่กับเขาสองต่อสอง ถึงจะมีพายัพอยู่ด้วยแต่ฉันก็ไม่สบายใจอยู่ดี
“เจ้ากลัวว่าพีทจะมาเอาพายัพไป”
ฉันตอบเสียงแผ่วพลางนั่งคิดอะไรต่อเรื่อยเปื่อย ขณะที่สายตาก็จ้องมองลูกชายตัวน้อยนั่งเล่นโมเดลรถกับคนที่ฉันกำลังพูดถึงอยู่
“ผึ้งว่าบางทีพีทอาจไม่ได้ตั้งใจมาเอาพายัพกลับไปก็ได้นะเจ้า เพราะถ้าพีทจะทำแบบนั้นจริง ๆ คงทำไปนานแล้วแหละ ไม่งั้นคงไม่มานั่งเล่นกับพายัพอยู่แบบนี้หรอก”
เพื่อนรักพูดขึ้นพลางมองไปที่สองพ่อลูกกำลังเล่นกันอยู่
“ผึ้งขอถามอะไรเจ้าหน่อยได้มั้ย”
“ถามว่า…”
ฉันหันไปมองเพื่อนรักพลางเลิกคิ้วใส่
“เจ้าไม่คิดอะไรกับพีทแล้วจริง ๆ ใช่มั้ย ไม่เหลือเยื่อใยไม่เหลือความผูกพันอะ
