เจ้าถิ่น…
“พายัพน่ะก็อยากอยู่กับพ่อน้าา แต่แม่เจ้าบอกว่าพ่อของพายัพไปนับดาวอยู่บนฟ้า”
“…”
“ดวงดาวเยอะแยะเลย พ่อนับไม่หมดสักทีเลยไม่ได้ลงมาหาพายัพ”
“…”
เสียงเจื้อยแจ้วของลูกชายตัวน้อยพูดด้วยความไร้เดียงสา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาฉีกยิ้มให้คนตรงหน้าที่ไม่รู้ว่าเป็นพ่อของตัวเอง จากที่จะออกมาไล่ใครบางคนให้กลับไปแต่พอเห็นหน้าลูกชายที่เพิ่งพูดประโยคเมื่อกี้ออกมาก็ไม่กล้าเอ่ยปาก
“เอ่อทุกคน กับข้าวเสร็จแล้วค่ะ จัดโต๊ะเรียบร้อยแล้วด้วยเราไปกินข้าวกันเถอะนี่ก็ดึกมากแล้วนะ”
ผึ้งที่ยืนอยู่ข้างฉันพูดขึ้นทำให้บรรยากาศอึมครึมในห้องคลี่คลายลงก่อนจะเดินกลับเข้าไปด้านใน
“งั้นก็ไปกินข้าวกันเลยสิ ปะก้อนไปกินข้าวกัน”
เจ้าทัพที่นั่งอยู่รีบลุกขึ้นก่อนจะพยักหน้าชวนคนตัวเล็กที่ยังวุ่นวายกับกองห่อขนมก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน แต่ยังไม่ทันที่ลูกชายฉันจะลุกขึ้น มือใหญ่ของคนสองคนก็ยื่นเข้าไปหาคนตัวเล็กราวกับว่าจะจูงมื
