พีท…
“อ้าวมากันแล้วเหรอ ไปซะนาน”
เสียงทุ้มของคนที่นั่งอยู่ตรงโซฟาพูดขึ้นเมื่อเราสองคนเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น คนตัวเล็กอวดขนมที่ได้มาก่อนจะนั่งลงแกะห่อขนมแบบไม่สนใจใคร
“ไหนบอกว่าวันนี้มีกินมื้อเย็นด้วยกันไงเฮีย แล้วทำไมมีแค่พายัพล่ะเฮียคนอื่นไปไหนหมด”
ผมถามคนที่นั่งอยู่ก่อนจะเดินไปนั่งลงกับพื้นเพื่อช่วยคนตัวเล็กแกะห่อขนม เพราะตั้งแต่ที่ผมมาที่นี่ก็ยังไม่เจอใครบางคนเลย คิดว่าอยู่ในครัวแต่ก็ไม่ได้ยินเสียง อุตส่าห์เตรียมใจไว้แล้วว่าจะต้องมีเรื่องให้เถียงกันก็ยังไม่เจอ
“ผึ้งบอกว่าเจ้าออกไปซื้อของน่ะแต่กูโทรไปตามแล้วสักพักคงกลับมา ส่วนผึ้งอยู่ในครัวกับพี่เลี้ยงไอ้ก้อนอะมึงไปหาดิไม่เจอกันตั้งนานเผื่อมีอะไรอยากคุยกัน”
ผมพยักหน้าให้เฮียทัพก่อนจะยื่นห่อขนมคืนให้คนตัวเล็กที่นั่งรออย่างใจจดใจจ่อแล้วลุกขึ้นเดินเข้าไปในครัว ไม่รู้ว่านอกจากใครบางคนจะโกรธจะเกลียดผมแล้วผึ้งจะเป็นแบบนั้นด้วยหรือเปล่า
