เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในช่วงสาย ปราชญ์จึงคลายอ้อมกอดอย่างช้าๆ เพราะกว่าคนตัวเล็กจะตื่น เขานิ่วหน้าเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าปลายสายคือพี่ชายคนโต ที่ดูแลกิจการอยู่ต่างประเทศ
“สวัสดีครับพี่ปุณณ์ ครับพี่… พี่ พี่พูดอีกทีได้ไหมครับ” ปราชญ์กระชากเสียงถาม จนร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงตื่นขึ้นมาในที่สุด แต่นาทีนี้เขาไม่สนใจว่าใครจะหลับหรือตื่นแล้ว
“คุณแม่เป็นขนาดนี้แล้ว แต่คุณพ่อกลับไม่ยอมบอกผม?! เพราะกลัวว่าธุรกิจจะเสียหายงั้นเหรอ!” ปราชญ์ตะโกนอีกหลายคำ ทั้งยังขว้างปาข้าวของราวกับควบคุมสติไม่ได้ ซึ่งเป็นภาพที่รสรินทร์ไม่เคยเห็นมาก่อน
“พอ! ไม่ต้องอธิบายแล้ว ผมเคลียร์งานเสร็จแล้วจะรีบกลับ!” เขาปาโทรศัพท์ลงบนเตียง ก่อนต่อยกำแพงซ้ำๆ เพื่อระบายอารมณ์ รสรินทร์เห็นดังนั้นจึงรีบเข้าไปห้าม สุดท้ายจึงโดนลูกหลง ถูกผลักแทบล้มลงไปกองอยู่กับพื้น
“รินทร์ พี่ขอโทษ เจ็บมากไหม”
“ไม่เป็นไรค่ะ พี่ปราชญ์ใจเย็นๆ นะคะ มีอะไ
