บ่วงรักวิวาห์ร้าง

เสียงรถยนต์ขับเคลื่อนบนท้องถนนและเสียงแตรที่ดังขึ้นเพื่อเตือนรถจักรยานยนต์ที่เพิ่งขับปาดหน้า เรียกสติสาวสวยในชุดเพื่อนเจ้าสาวสีครีมให้แจ่มชัดขึ้นมาในที่สุด เธอพ่นลมหายใจยาว ไม่แน่ใจว่าตนตัดสินใจถูกหรือผิดที่หนีออกมาจากงานมงคล ‘ผมรักคุณนะ คุณมาหาผมได้ไหม…’ คำว่ารักที่ปลายสายกล่าว หลังจากหายตัวนานหลายสัปดาห์ทำให้เธอหัวใจเต้นระรัว ลงมือทำในสิ่งที่ไม่ควรทำ นั่นคือการหนีออกจากงานแต่งงานของตัวเอง รสรินทร์ โชติกิตติกร นึกย้อนกลับไปราวยี่สิบนาทีก่อน เธอกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่น้องสาวต่างมารดากลับนำอาหารรองท้องเข้ามาให้ พร้อมถามดูเผื่อว่ามีอะไรให้ช่วย แน่นอนว่านอกจากจะไม่ได้ช่วยอะไรแล้ว ยังขัดขวางไม่ให้เธอหนีออกจากงานอีก เมื่อไร้ทางเลือกรสรินทร์จึงจำต้องใช้กำลัง สุดท้ายก็ขู่ว่าจะทำร้ายตัวเอง ซึ่งมันก็ได้ผล เธอบังคับเอาชุดของน้องสาวผู้โชคร้ายมาสวม ปิดปากมัดมือเท้าและขังไว้ในห้องน้ำ ก่อนออกจากบ้านไปในชุดเพื่อนเจ้าสาว โดยที่แขกในงานไม่ทันสังเกตเห็น เธอนึกว่าเขาจะมารับด้วยตนเอง แต่กลับมีเพียงรถหรูจอดรออยู่ไม่ห่างจากบ้านมากนัก พร้อมกับคนขับที่บอกว่ารับคำสั่งให้พาตัวเธอไปยังบ้านของเจ้านาย ผู้ชายที่เธอรักคงรออยู่ที่นั่น… “คุณปราชญ์คะ?” รสรินทร์เรียกอย่างไม่มั่นใจเมื่อก้าวเข้าไปในตัวบ้าน เขาเคยพูดว่ามีบ้านหลังเล็กอยู่ชานเมืองกรุงเทพฯ ซึ่งเป็นของบิดา แต่เลือกพักในคอนโดมิเนียมย่านทองหล่อเวลามาทำธุระที่ประเทศไทย เพราะอยู่ใกล้ย่านธุรกิจและแหล่งท่องเที่ยว นี่คือครั้งแรกที่เธอได้มาบ้านของเขาและพบว่ามันไม่ได้เล็กอย่างที่เข้าใจ “รินทร์ คุณมาแล้วเหรอ” เสียงแหบพร่าดังมาจากโซฟาตัวยาว รสรินทร์มองเจ้าของร่างสูงที่ค่อยๆ หยัดตัวขึ้นนั่ง ตอนรับสายน้ำเสียงของเขาฟังดูไม่ดี แต่พอเจอตัวจริงค่อยเห็นชัดว่าอาการหนักกว่าที่คิด เขาไม่สบาย… “คุณปราชญ์เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” “เป็น…” เขานั่งเอนหลังพิงโซฟา มองเธอด้วยสายตาที่ทำให้รู้สึกร้อนรุ่ม… ในทางที่แย่ “ปวดหัวหรือตัวร้อนคะ ให้รินทร์ช่วยไหม” เธอรีบเดินไปใกล้ๆ อยากรู้ว่าต้องกินยาหรือว่าเช็ดตัวด้วยอาการของเขาจึงจะดีขึ้น นึกไม่ถึงว่าจะถูกปัดมือแรงๆ ก่อนได้ฟังประโยคที่ทำให้เจ็บไปทั้งหัวใจ “ไม่ต้องช่วย ไอ้อาการปวดหัวที่ผมเป็นอยู่ก็เพราะคุณหนีไปแต่งงานกับผู้ชายคนอื่น ทั้งๆ ที่ในท้องมีลูกของผมยังไงล่ะรินทร์” “คุณปราชญ์...” ปราชญ์ ทิวานันท์ มองหญิงสาวที่เขาเคยผูกสัมพันธ์ด้วยนานสิบเดือน ในช่วงที่แวะมาดูแลโปรเจกต์ในประเทศไทย สายตาบอกชัดว่ากำลังอารมณ์เสียอย่างไม่ปิดบัง ใครจะรู้ว่าเผลอไผลแค่คืนเดียวเมื่อเดือนก่อนจะทำให้เขาถูกผูกมัด กลายเป็นคุณพ่อโดยไม่ทันตั้งตัว เพิ่งทราบเรื่องจากเพื่อนสนิทก็เมื่อไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมา หลังจากเสร็จธุระที่ยุโรป เขาจึงรีบบินกลับไทยเพื่อแก้ไขปัญหาทันที “ผมรู้หมดแล้วว่าคุณวางแผนจับนายเอื้อทั้งๆ ที่ท้องกับผม คุณรินทร์ ผมรู้นะว่าคุณไม่เหมือนเดิมแล้ว แต่ร้ายถึงขั้นมอมเหล้าคนอื่นให้มารับผิดชอบลูกในท้องเนี่ย ผมคาดไม่ถึงจริงๆ” “รินทร์ไม่เข้าใจ เมื่อกี้คุณปราชญ์ โทร.หารินทร์ บอกว่ารักรินทร์…” รสรินทร์ไม่เข้าใจ ชั่วโมงก่อนเขายังออดอ้อนขอให้เธอทิ้งงานแต่งมาหา แล้วทำไมตอนนี้ถึงได้… “ที่ผมพูดออกไปแบบนั้นก็เพราะต้องการให้คุณหนีงานแต่ง ไม่อย่างงั้นนายเอื้อต้องเทโปรเจกต์ที่วางแผนทำร่วมกันแน่ๆ รินทร์ คุณก็รู้ว่าเรื่องระหว่างเรามันแทบเป็นไปไม่ได้ ผมบอกคุณตั้งแต่แรกแล้วว่าผมต้องการแค่ ฮอลิเดย์ เกิร์ลเฟรนด์ แต่ตอนนี้...” “คุณปราชญ์!” รสรินทร์ฟาดมือลงบนแก้มของผู้ชายที่เธอรักดังเผียะอย่างไม่ลังเล ทั้งยังไม่รู้สึกผิดเหมือนเมื่อครั้งที่ทำกับน้องสาวต่างมารดาเลยสักนิด เขากล้าดีอย่างไรมาเรียกเธอด้วยคำคำนั้น ถึงในอดีตมันจะเป็นเรื่องจริง แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันจบไปแล้ว ต่อให้เกิดเรื่องเมื่อเดือนก่อน แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอ ไม่ว่าจะในรูปแบบใดก็ตาม มันไม่มีเศษซากแห่งความสุขหลงเหลืออยู่ในนั้นอีกแล้ว “อยากตบผมก็ตบเถอะ แต่คุณลองคิดให้ดีนะว่าถ้าคุณไม่ด่วนตัดสินใจเอง รอให้ผมกลับมา ผมก็คงไม่ต้อง… พูดออกไปแบบนั้น” “แล้วรินทร์จะรู้ไหมล่ะคะว่าคุณจะกลับมา! คราวก่อนคุณหายไปตั้งปีกว่า ข้อความก็ไม่ตอบ ปล่อยให้รินทร์รอแบบไร้ความหวัง คุณกลับมารินทร์ก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันหมายความว่ายังไง แต่ตอนนี้รินทร์รู้แค่ว่าอยากให้ลูกมีพ่อ รินทร์ทำผิดมากเหรอคะ!” “รินทร์! คุณก็รู้ว่าเรื่องของเรามันจบตั้งแต่ผมบอกว่าจะกลับไปดูแลคุณแม่ที่สิงคโปร์แล้ว ผมไม่เคยบอกให้คุณรอสักคำ ย้ำด้วยซ้ำว่าอย่ารอ ส่วนเรื่องเมื่อเดือนที่แล้วมันก็แค่ความเหงาไม่ใช่เหรอ… ผมถามหน่อยเถอะรินทร์ ทำไมคุณไม่กินยาคุมฉุกเฉิน! ทำไมปล่อยให้ตัวเองท้อง!” “คุณมันเห็นแก่ตัว! รินทร์ถามแล้วว่าคุณได้ป้องกันหรือเปล่า แล้วคุณบอกว่าป้องกันทำไม!” “ผมใส่ถุงแค่สองครั้งแรก! เราเอากันตั้งกี่ครั้งคุณไม่ได้นับเลยหรือไง! รินทร์! อย่าบอกนะว่าคุณเมาจนจำไม่ได้ เหตุผลมันไม่ฟังดูง่ายไปหน่อยเหรอ!” “รินทร์จำไม่ได้จริงๆ…” เธอคิดถึงเขามาก รักมากจนลืมทุกอย่าง กอปรกับฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ทำให้ขาดความยับยั้งชั่งใจ พอถามแล้วได้คำตอบว่าเขาป้องกัน เธอก็ไม่ได้ใส่ใจ ทำเพียงตักตวงความสุข เติมเต็มความต้องการของหัวใจเปลี่ยวเหงาไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเช้าวันถัดมาที่เธอทิ้งข้อความเอาไว้ ‘ขอบคุณนะคะที่ทำให้รินทร์หายเหงา’ “เอาเถอะ ยังไงเรื่องมันก็เกิดขึ้นแล้ว คุณอยู่ที่บ้านผมไปก่อนก็แล้วกัน แล้วค่อยคิดหาทางแก้ไขกันอีกที” “คุณปราชญ์ ในเมื่อคุณก็รู้แล้วว่ารินทร์ท้อง ผู้ชายอย่างคุณต้องเคยคิดเอาไว้ล่วงหน้าอยู่แล้วว่าจะจัดการกับเรื่องพวกนี้ยังไง แต่รินทร์ขอสรุปสั้นๆ เลยนะคะว่ารินทร์อยากแต่งงาน อยากได้ทะเบียนสมรส รินทร์ไม่อยากให้ลูกเกิดมามีปมด้อย” รสรินทร์ไม่อยากให้ลูกโตมาแล้วเจอกับเรื่องแย่ๆ เหมือนที่เธอเคยเจอ “เลิกพร่ำเพ้อได้แล้วรินทร์ ที่ผมพาคุณมาอยู่ที่นี่ก็เพราะไม่อยากให้นายเอื้อโกรธที่ต้องมารับผิดชอบลูกในท้องแทนผม อีกอย่างเราสองคนมีเรื่องต้องทำความเข้าใจกันอีกมาก แต่เรื่องจดทะเบียนสมรสคงไม่ต้องพูดถึง เพราะมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว รินทร์ ผมยินดีรับผิดชอบลูกของเรา แต่เรื่องที่คุณขอมา ผมบอกเลยว่าให้ไม่ได้” “ถ้าคุณให้ในสิ่งที่รินทร์ต้องการไม่ได้ แล้วคุณหลอกรินทร์ให้ออกมาจากงานแต่งทำไมคะ! คุณโกหกรินทร์ด้วยคำว่ารัก พารินทร์ออกมาอยู่ที่นี่ทำไม!” “รินทร์ คุณใจเย็นก่อนนะ ผมบอกแล้วไงว่าจะรับผิดชอบ ก่อนหน้าเราก็มีความสุขดีไม่ใช่เหรอ คุณเคยบอกผมเองว่าโอเคกับสถานะของเราสองคน เรากลับไปเป็นแบบเมื่อสองปีก่อนไม่ได้เหรอรินทร์” เขาพยายามปลอบ เตือนให้เธอระลึกถึงเรื่องเมื่อสองปีก่อน ตอนที่ทั้งคู่ยังรักกันดี ไม่มีปัญหากวนใจให้ต้องมาทะเลาะกัน “ไม่ได้หรอกค่ะ! เพราะตอนนี้รินทร์ท้อง ถ้าคุณขอให้รินทร์อยู่กับคุณตอนที่รินทร์ยังไม่ท้อง รินทร์ไม่ปฏิเสธแน่ๆ แต่ตอนนี้รินทร์ไม่ได้ตัวคนเดียวแล้ว รินทร์ยอมเป็นแฟนที่ไม่มีวันได้เลื่อนสถานะไม่ได้หรอกนะคะ” “นี่คิดว่าตัวเองมีทางเลือกมากนักหรือไง! คนเขารู้กันทั่วแล้วว่าคุณหนีงานแต่ง นายเอื้อก็รู้ว่าคุณท้องกับผม เลือกเอาแล้วกันนะรินทร์ว่าจะยอมทำตามที่ผมขอดีๆ หรือจะให้ผมขังไว้ที่บ้านจนกว่าคุณจะมีสติขึ้นมาบ้าง!” “ถ้ารินทร์ไม่ฟังแล้วคุณจะทำยังไงเหรอคะ บังคับรินทร์ ขู่รินทร์?…” “ถ้าคุณไม่ฟัง ผมจะบอกคุณแม่ของคุณที่รังเกียจผมนักหนา ว่าลูกสาวที่ท่านภูมิใจน่ะ ใช้อะไรแลกเพื่อขอเลื่อนชำระหนี้ ลดดอกเบี้ยเมื่อสองปีก่อน!” “คุณปราชญ์!” “เลิกตะโกนแล้วก็ไปพักผ่อนซะ ถ้ามีสติสำนึกได้ว่าที่ตัวเองทำมันผิดแล้วค่อยมาคุยกัน รินทร์ คุณอยากจะโทษผม โกรธเกลียดผมยังไงก็ได้ แต่ผมรับผิดชอบคุณกับลูกด้วยการจดทะเบียนสมรสไม่ได้จริงๆ ตัวคุณเองก็น่าจะรู้ดีที่สุดว่าเพราะอะไร” “เพราะครอบครัวของรินทร์…” รสรินทร์ยอมรับอย่างเสียไม่ได้ว่าที่ทุกอย่างยุ่งยากก็เพราะผู้ให้กำเนิดของเธอก่อเรื่องน่าละอาย แม้จะผ่านมานานยี่สิบกว่าปีแล้ว แต่ผู้คนในแวดวงธุรกิจก็ยังไม่ลืมง่ายๆ ครอบครัวของปราชญ์เองก็เช่นกัน “จำไว้นะรินทร์ ต่อให้คุณใจดีเหมือนนางฟ้า แต่ก็ไม่มีผู้ชายคนไหนอยากได้คุณมาเป็นเมียแต่งจดทะเบียนหรอก เรื่องนี้ผมไม่โทษคุณนะ ผิดที่พ่อแม่ของคุณ รินทร์ ผม...เสียใจด้วยจริงๆ” ปราชญ์ไอสองสามครั้งก็รีบขอตัวกลับไปพักผ่อน โดยไม่ลืมบอกสาวใช้ให้ดูแลแขกคนสำคัญให้ดี หากเธออยากได้อะไรก็ให้รีบจัดหา ยกเว้นเรื่องเดียวคือห้ามออกจากบ้าน “ห้ามคุณรินทร์ออกนอกบ้าน ครึ่งก้าวก็ไม่ได้!” รสรินทร์ที่หวังว่าตนจะได้เป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของผู้ชายที่ตัวเองรัก ตอนนี้กลับกลายเป็นนักโทษของเขาเสียแล้ว