บทที่ 6 เริ่มต้นดี 2
1207 คำ
“ไม่เจ็บแล้วนะ” เธอพยักหน้าหลังจากสองนิ้วหนาสอดลึกจนสุดข้อ กระซิบบอกเขาด้วยว่าให้ขยับมือเร็วขึ้นอีก ก่อนเอี้ยวตัวจูบโดยไม่หยุดมือที่กำลังรั้งท่อนลำอวบเบาๆ
“พี่ปราชญ์ รินทร์จะไม่ไหวแล้วนะคะ” ทว่าปราชญ์ยังคงชักนิ้วเข้าออกอย่างเชื่องช้า จนกระทั่งสาวสวยของเขาเริ่มหอบหายใจแรงจึงหยุดทุกอย่าง จัดการล้างตัวอย่างขอไปทีและอุ้มเธอไปที่เตียงโดยไม่รอช้าอีก
“รินทร์ พี่ถามอีกครั้งนะ รินทร์เต็มใจใช่ไหม”
“ค่ะ รินทร์เต็มใจ รินทร์ชอบพี่ปราชญ์ค่ะ” เธอตอบเสียงสั่นเพราะความต้องการถาโถมรุนแรง ก่อนพลิกตัวขึ้นคร่อมเจ้าของร่างสูงใหญ่ ทาบจูบที่เรียกได้ว่าถูกสอนมาดีอย่างมีชั้นเชิง ปราชญ์บอกตัวเองว่าคิดถูกแล้วที่เมื่อวานยอมใจเย็นอยู่นาน เพราะผลลัพธ์ของความอดทนออกมาดีเกินคาดเลยทีเดียว
แต่จะปล่อยให้รสรินทร์คุมเกมตั้งแต่ครั้งแรกก็คงไม่ใช่ ปราชญ์ ทิวานันท์
ปราชญ์สอดลิ้นและขบกลีบปากของเธอแรงจนสะดุ้ง ทั้งยังตบสะโพกเบาๆ ออกคำสั่งให้หันหน้าไปยังปลายเตียงและครอบครองเขาด้วยโพรงปากนุ่ม ส่วนตัวเองก็กลืนกินดอกไม้หวานฉ่ำไปพร้อมๆ กัน
“พี่ปราชญ์ขา รินทร์อยากได้ลึกๆ อ๊ะ!”
ปราชญ์เกร็งลิ้นจ้วงแทงช่องทางรักที่กำลังสั่นระริกเพราะความปรารถนา เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะไม่ไหวก็รีบเปลี่ยนท่าดึงกลับมานอนใต้ร่าง หลังจากสวมถุงยางอนามัยอย่างเร่งรีบ เขาก็ค่อยๆ กดปลายกลมมนลงบนร่องรักอย่างเชื่องช้าและทะนุถนอม แต่ต่อให้ถนอมแค่ไหนรสรินทร์ก็ยังเจ็บมากอยู่ดี
“พี่ปราชญ์ รินทร์เจ็บค่ะ”
“นิดเดียวรินทร์ นิดเดียวก็เสียวแล้ว” ปราชญ์จูบเธออย่างอ่อนโยน พร่ำบอกว่าอีกนิดเดียวอยู่หลายครั้ง เขาก็เข้าไปได้จนสุดความยาวและแช่ตัวตนอยู่อย่างใจเย็น
“พี่ไม่อยากให้รินทร์เจ็บเลย อยากให้พี่หยุด… อา” ปราชญ์ยังพูดไม่จบก็ครางออกมาเสียงดัง เขาถูกรสรินทร์บีบรัดจนแทบแตก แม้อยากขยับแต่ก็ยังเกรงใจ จึงทำได้เพียงอดกลั้นจนหน้าตาบิดเบี้ยวอย่างน่าชม
“ไม่เป็นไรค่ะ รินทร์ทนไหว” รสรินทร์รู้ว่าเขาทรมาน เธอจึงพยายามให้ความร่วมมืออย่างสุดความสามารถ แม้น้ำตายังเปรอะเปื้อนดวงหน้าหวาน แต่เธอยังจูบตอบอย่างเงอะงะ เพราะต้องการเอาใจ
“รินทร์ รินทร์คนสวยของพี่อย่าเกร็งนะครับ”
เขาประคองหน้าเธอ พรมจูบไปทั่ว โดยไม่ลืมเช็ดน้ำตาจนเหือดแห้ง และจากอยู่นิ่งก็ค่อยๆ ขยับสะโพกสอบอย่างเชื่องช้า เปลี่ยนเสียงสะอื้นให้กลายเป็นเสียงครางหวานได้ในที่สุด
“พี่ปราชญ์ อ๊ะ รินทร์เสียว!”
ปราชญ์เริ่มเข้าออกในจังหวะหนักหน่วงเมื่อเห็นเธอฉ่ำร้อนมากพอ เสียงเนื้อกระทบเนื้อหยาบโลนดังลั่นห้อง แต่รสรินทร์ไม่สนใจ เธออยากให้เขากระแทกเข้ามาอีก อยากให้เขาพาเธอขึ้นสวรรค์ไปพร้อมกับความเจ็บปวดแสนหวาน อยากให้เขาแตกซ่านในเธอ
“พี่ปราชญ์ขา รินทร์ รินทร์…”
รสรินทร์ละล่ำละลักไม่เป็นคำ เพราะเขาดันตัวเข้ามาอย่างแรงจนขาทั้งสองข้างสั่นสะท้าน แรงปะทะดังตับเป็นจังหวะรัวเร็วทำเธอรู้สึกดีแทบขาดใจ จนมือเล็กที่จิกผ้าปูก่อนหน้าเปลี่ยนไปข่วนหลังของปราชญ์เพื่อระบายความกระสันสวาทรุนแรง
“พี่ปราชญ์ รินทร์ไม่ไหวแล้ว เร็วค่ะ อื๊อ”
รสรินทร์เห็นชัดว่าเขากัดฟันกรอด เร่งบั้นเอวขยับรวดเร็วจนน่ากลัว แต่สุดท้ายเธอก็ลืมเลือนทุกอย่าง กายสาวสั่นสะท้านรุนแรง ช่องทางคับแคบกระตุกตอดท่อนลำใหญ่ยักษ์ด้วยจังหวะหนุบหนับอันตราย จนปราชญ์ทนไม่ไหว กระแทกตัวตนอย่างหนักหน่วงอีกสองสามครั้งก็ตะกายขึ้นสวรรค์ตามรสรินทร์ไปด้วยกัน
“รินทร์ รินทร์ของพี่” เขาจูบเธออย่างไม่รู้จักอิ่ม ก่อนจะค่อยๆ ถอนตัวออกมา และเมื่อเห็นความเจ็บปวดบนใบหน้า ปราชญ์ก็รู้สึกผิดที่ทำรุนแรงขึ้นมาทันที
“เดี๋ยวพี่อาบน้ำให้รินทร์นะ” ปราชญ์รูดถุงยางอนามัยออก เห็นคราบของเหลวสีแดงก็ใจหายวาบ ตระหนักได้แล้วว่าตนทำอะไรลงไป แม้อีกฝ่ายจะเต็มใจอย่างมาก แต่เขาเป็นผู้ใหญ่แล้ว แก่กว่าเธอเกือบสิบปี น่าจะรู้ว่าเรื่องนี้ต่อให้เริ่มต้นสวยอย่างไร สุดท้ายก็จบแย่อยู่ดี
“พี่ปราชญ์ เอ่อ รินทร์ทำได้ไม่ดีเหรอคะ” เธอถามเสียงแหบเพราะเมื่อครู่ที่ผ่านมาใช้เสียงไปเยอะ สีหน้าหมดความมั่นใจจนคนมองลืมเรื่องทุกอย่างไปจนสิ้น
“ดีมากเลยครับรินทร์ แต่พี่แค่รู้สึกผิด…”
“พี่ปราชญ์รู้สึกผิดที่นอนกับรินทร์เหรอคะ?” ดวงตาของรสรินทร์ยังคงมีน้ำคลอหน่วย พอเข้าใจว่าเขารู้สึกแย่ที่นอนกับเธอ หยาดน้ำสีใสก็ไหลท่วมแก้มนิ่มทันที
“ไม่ใช่อย่างนั้นครับ คือว่าพี่… พี่รู้สึกผิดที่ลืมใช้เจลหล่อลื่นจนทำให้รินทร์ต้องเจ็บตัว รินทร์คนดีอย่าร้องไห้เลยนะ พี่ขอร้องนะรินทร์” ปราชญ์โกหกว่าเป็นเรื่องเจลหล่อลื่นเพราะไม่อยากให้เธอไม่สบายใจ
“ไม่ร้องก็ได้ค่ะ แต่พี่ปราชญ์ไม่ต้องรู้สึกผิดหรอกนะคะ คือรินทร์เจ็บก็จริง แต่พี่ปราชญ์ทำให้รินทร์มีความสุขมากค่ะ…” เธอโอบแขนรอบลำคอปราชญ์และโน้มตัวเขามาจูบเบาๆ อย่างคนพ่ายแพ้
รสรินทร์พ่ายแพ้ให้กับความเอาใจใส่ของเขาโดยสิ้นเชิง
“รินทร์ พี่ชอบรินทร์มากนะครับ พี่สัญญาว่าระหว่างที่เราอยู่ด้วยกัน พี่จะทำให้รินทร์ของพี่มีความสุขมากที่สุด เริ่มตั้งแต่ตอนนี้เลยแล้วกันนะ” ปราชญ์อุ้มเธอจนตัวลอย พาไปล้างตัวอย่างทะนุถนอม เขาประคองสาวสวยที่ขาสั่นเอาไว้ในอ้อมแขน และพอทุกอย่างเรียบร้อยก็รีบอุ้มขึ้นเตียงเตรียมพักผ่อนอย่างที่ควรทำ
“พี่ปราชญ์ขา…”
“รินทร์อย่าอ้อนมาก แค่นี้ก็ช้ำหมดตัวแล้วไหม”
“แต่รินทร์อยากให้พี่ปราชญ์กอดนี่คะ” เธอคว้าหมับตรงกลางกายของปราชญ์ ก่อนคลึงหยอกความขึงขังของเขาเล่นอย่างซุกซน
“งั้นพรุ่งนี้ตื่นสายหน่อยก็แล้วกัน” เขาพลิกตัวอีกครั้ง ลูกหนี้คนสวยก็ย้ายไปอยู่ใต้ร่าง ทว่าคราวนี้ไม่มีความกลัวหรือความกังวลซ่อนอยู่ในดวงตาของรสรินทร์แล้ว มีเพียงประกายเจิดจ้าของคนที่กำลังมีความสุขและความกระหายที่เธอเพิ่งจะเข้าใจว่ามันคืออะไร
ปราชญ์เห็นดังนั้นก็ลอบยิ้มอย่างสบายใจ พร้อมสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ยอมให้รสรินทร์ต้องเจอเรื่องที่ทำให้เธอทำหน้าอมทุกข์อีก
มีเวลาเท่าไหร่ก็ไม่สำคัญ ตอนนี้ทำทุกอย่างให้ดีที่สุดก็น่าจะพอแล้วนี่นา
- ผู้เขียน
