แรงรักแรงเสน่หา

เรื่องวุ่นๆ กับคุณหนูวายร้าย

เมื่อผ่านถนนสายนี้ไปได้ ชายหนุ่มก็หยุดอยู่ตรงเกาะกลางของถนน ในช่วงเส้นทางถนนสายเร่งด่วนมันไม่มีช่องว่างให้ชายหนุ่มได้วิ่งฝ่าออกไป “ให้ตายสิแม่ตัวยุ่ง!” เริ่มหงุดหงิดไหนจะรถที่วิ่งไม่ยอมชะลอความเร็ว ด้านหลังก็มีนายตำรวจกำลังวิ่งฝ่ามาทางเขาเช่นกัน

          หญิงสาวเริ่มกวักมือเรียกแท็กซี่อีกคัน เมื่อคันก่อนหน้าไม่ยอมจอด สายตาเริ่มกังวลเมื่อชายหนุ่มกำลังหาทางข้ามมาที่หล่อน

          “บ้าที่สุดสองคนยังเอาไม่อยู่...” มองชายหนุ่มที่กำลังตัดถนนมา ไม่กลัวรถที่กำลังบีบแตรสนั่นหวั่นไหว

          ได้จังหวะรถแท็กซี่จอดตรงหน้า หญิงสาวเปิดประตูกระโดดเข้าไปปิดประตูดังปัง!

           คนขับรถสะดุ้งโหยง หันกลับมามองผู้โดยสารที่เหมือนหนีอะไรมา “ไม่ต้องมองออกรถ!”

          ใบหน้าระรื่นที่เต็มไปด้วยความพอใจ เอ่ยสั่งให้ออกรถทันที เสียงน้ำเสียงเหนื่อยหอบไม่อยากหยุดพักหายใจให้เสียเวลา เหมือนกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นเป็นเรื่องสนุก และที่สำคัญหล่อนไม่อยากหยุดให้ชายหนุ่มตามทัน!

          กว่าภูผาจะเคลียร์กับตำรวจสองนายได้ปาไปเกือบครึ่งชั่วโมง โชคดีที่ชายหนุ่มพกบัตรประจำตัวราชการทหารมาด้วย ไม่อย่างนั้นคงพูดอธิบายกันยาว อันที่จริงเขาโทรศัพท์หาคุณวิรุจพ่อของหล่อนให้ยืนยันกับตำรวจสองคนนี้ก็ได้ แต่ชายหนุ่มกลับเลือกที่จะทำแบบนั้น เพราะยังไงเรื่องนี้เขาไม่อยากให้ผู้เป็นพ่อของ      หญิงสาวทุกข์ใจ ทุกอย่างเขาเลือกที่จะเป็นคนแก้...

          ชายหนุ่มบึ่งรถเบนซ์คันหรู ที่เจ้าของอนุญาตให้ใช้ขับขี่ระหว่างดูแลลูกสาว ไปยังสถานที่ที่หล่อนเคยบอกเอาไว้ เขามั่นใจว่าหล่อนไม่เปลี่ยนเป้าหมายแน่นอน นั้นคือสยามสแควร์ หรืออีกชื่อสั้นๆ ที่ทุกคนชอบเรียกกันว่า สยาม

          สายตากวาดมองไปรอบบริเวณลานห้าง ที่มีเครื่องดื่มขายตลอดแนว หล่อนบอกว่านัดเพื่อนกันมากินดื่มตามปกติ ชายหนุ่มห่อไหล่เล็กน้อย เริ่มเดินสะปะสะปะไม่ค่อยตรงทางเท่าที่ควร ผู้คนมากมายเดินขวักไขว่เลือกซื้อของที่ส่วนมากจะเป็นของใช้วัยรุ่นเสียส่วนใหญ่ เป้าหมายของเขาคือร้านค้าที่ขายอาหารเท่านั้น

          ที่ตรงนี้มันเป็นที่เฉพาะหนุ่มสาวจริงๆ เดินเกือบหน้าจะชนกันอยู่แล้ว แต่กลับไม่มีฝ่ายใดหลบเลย กลายเป็นเขาที่ต้องคอยหลบหลีก ให้หนุ่มสาวที่เดินคลอเคลียกอดไม่ยอมแยกห่างจากกันเสียเอง

          กลับกลายเป็นว่าเขาเดินขาดความมั่นใจ ไอ้ที่ว่าเคยเดินอกผายไหล่ผึ่ง...มาเดินในที่แบบนี้มันไม่ได้เพราะเด็กๆ หนุ่มๆ สาวๆ มันจะชนเอา ต้องคอยหลบหลีก บางกลุ่มที่นั่งกันอยู่มากๆ เวลาจะลุกก็ลุก เวลาจะเดินก็เดินไม่ทันได้ดูว่ามีใครเดินสวนมาหรือกำลังเดินอยู่ต้องระวังเอาเอง ยิ่งผู้ชายร่างใหญ่อย่างเขามาอยู่ในที่แออัดแบบนี้ทำให้เดินเหินไม่คล่อง...

           สายตาที่มองอย่างสำรวจของเขา เห็นแต่เด็กวัยรุ่นทั้งนั้นนุ่งน้อยห่มน้อย จนเขาต้องหลบภาพนั้นไม่กล้ามองนาน เช่นเดียวกับหญิงสาวที่เขากำลังตามหา หล่อนก็ไม่ต่างจากหนุ่มสาวพวกนี้ หรืออาจจะแรงกว่าเด็กพวกนี้ด้วยซ้ำ นี่หากเป็นน้องเป็นนุ่งจะตีให้ก้นลายเลย...

            ภูผาเห็นสภาพแล้วส่ายหน้ากับเด็กรุ่นใหม่ที่เดี๋ยวนี้แต่งตัวเหมือนจะหลุดออกมาจากแค็ตตาล็อก จนเขาต้องหันกลับมามองดูตัวเองว่าชุดที่ใส่อยู่น่ะมันเหมาะกับห้างหรูๆ แบบนี้หรือเปล่า

          จีด้าสาวสวยลูกครึ่งไทยจีนหัวเราะเกือบท้องแข็ง เมื่อตวัดสายตามาเห็นชายหนุ่มที่อายุห่างจากพวกหล่อนมาก แต่เค้าโครงหน้าหล่อสะดุดตา ใบหน้าคมเข้มผิวหน้าที่สีดำแดงทำให้หล่อนตะลึงมองอย่างชื่นชอบอยู่ในใจ แต่ที่สะดุดและทำให้หล่อนขำอยู่ตอนนี้ คือท่าทางการเดินเก้ๆ กังๆ กวาดตาเหมือนกำลังมองหาอะไรอยู่

          “ยัยจีด้า มองอะไรของเธอ” เพื่อนสาวที่นั่งอยู่ข้างกายเอ่ยทัก เมื่อเห็นเพื่อนนั่งไม่สนใจอาหารบนโต๊ะ

          “มองเหยื่อ!” เหยื่อของเธอที่ว่าเพื่อนทุกคนเข้าใจดีว่าหมายความว่าอะไร

          “คนไหน ฉันเห็นแต่มีคู่แล้วทั้งนั้น” เพื่อนคนเดิมละมือจากช้อนวางกลับที่เดิม สาดสายตาตามเพื่อนไปอีกคน “เฮ้ย! อะไรของแก เป็นเด็กขาดความอบอุ่นตั้งแต่เมื่อไหร่ ถึงคิดจะหาคนแก่มากกกอด” เอ่ยล้อเพื่อนสาว

          “ก็ตอนนี้แหละ ยัยฟ้าบ้า!” หันกลับมาเอ่ยตะคอกใส่หูเพื่อน ก่อนจะพยักพเยิดให้ฟ้าเพื่อนสาว มองสาวสวยลูกครึ่งที่นั่งมองอาหารเหมือนค้นหาอะไรสักอย่างอยู่ในจาน

          ฟ้าพราวรู้สึกแปลกใจในอาการของเพื่อนสาว ยื่นมือไปสะกิดเบาๆ “เป็นอะไรซอนด้า ฉันเห็นหน้าเธอไม่ร่าเริงตั้งแต่เจอพวกฉันแล้วนะ” จ้องหน้าเพื่อนรักที่ยังก้มหน้านิ่ง อย่างรอคอยคำเฉลยของเพื่อนสาว

          “เปล่าไม่มีอะไรหรอก กินต่อเถอะ” ทำทีร่าเริงขึ้น

          “ไม่มีอะไรจริงนะ” จีด้าเอ่ยถามอีกครั้งอย่างไม่มั่นใจ แล้วก็เลิกสนใจเมื่อเพื่อนสาวพยักหน้ารับเร็วๆ

          ก้มหน้าจัดการกวาดอาหารบนโต๊ะเข้าท้อง ทั้งสามสนุกกับการกิน จนลืมสังเกตว่ามีใครบางคนกำลังเดินตรงมาที่โต๊ะพวกเธอ

          “ขอนั่งด้วยคนนะครับ” น้ำเสียงทุ้มนุ่มหูเอ่ยขอ พร้อมลากเก้าอี้ที่ว่างอยู่ใกล้ๆ ลงนั่ง ไม่รอคำอนุญาต

          ทั้งหมดเงยหน้าขึ้นมองพร้อมๆ กันเหมือนนัด สายตาตะลึงมองคนหมาใหม่ แต่คนที่ตะลึงอึ้งเกือบตกเก้าอี้เห็นจะเป็นซอนด้า

          “อุ๊ย! คุณเองหรือคะ นั่งเลยค่ะด้วยความยินดี” จีด้าเหมือนสวรรค์ส่งคนหล่อมาโปรด เมื่อชายหนุ่มที่ทำให้เธอเกือบเคลิ้มเดินเข้ามาหาเอง โดยมีฟ้าพราวที่พยายามสะกิดต้นแขนล้ออยู่อย่างเห็นด้วย

          “แล้วเธอล่ะซอนด้า อนุญาตให้พ่อรูปหล่อนั่งด้วยหรือเปล่า แต่บอกไว้ก่อนถึงเธอจะตอบยังไง ฉันก็ให้เขานั่งตรงนี้แน่นอนย่ะ” เสียงหวานสำเนียงไทยชัดเจนเอ่ยกึ่งบังคับให้เพื่อนรักยอมแต่โดยดี

          คนรู้ตัวปรับเปลี่ยนสีหน้าให้ปกติ “แล้วเธอมาถามฉันอีกทำไม ยัยจีด้า” ชะโงกหน้าไปใกล้ต่อว่าเพื่อนอย่างหมั่นไส้ “ถึงพวกเธอไม่ให้เขานั่ง เขาก็ต้องนั่ง ‘กับฉัน’ ตรงนี้อยู่ดี” บอกพลางมองหน้าทำคนหน้าเหี้ยมใส่เธอ

          สองสาวที่ได้ยินถึงกับอ้าปากค้าง ไม่เข้าใจคำพูดที่เพื่อนเอ่ยบอก ซอนด้ายื่นมือเรียวดันคางที่ค้างอยู่ของเพื่อนรักให้หุบลงพร้อมๆ กัน “ไม่ต้องทำหน้าแบบนี้ได้มั้ย ไม่สังเกตบ้างหรือไง ว่าหน้าแบบนี้ ตัวโตๆ ร่างแกร่งๆเป็นใครไม่ได้นอกจาก ‘คนของฉัน’ และไม่คิดบ้างหรือไง คนอายุอานามแบบนี้ คงไม่มาอยู่ที่แบบนี้หรอก” เชิดหน้าทำตัวเบ่งเต็มที่ จนเพื่อนรักเบะปากหมั่นไส้

          ใช่คนของเธอ ที่เธอหาเรื่องให้เขาเกือบถูกจับ ในข้อหาล่อลวงข่มขู่และพยายามข่มขืนไง อีกอย่างเขาไม่ได้แก่...ชายหนุ่มคำรามต่อว่าสาวสวยในใจ และที่สำคัญเขาก็ไม่อยากมาเหยียบสถานที่แบบนี้แน่

          “พูดซะ ฉันเห็นภาพคนแก่หลังงองุ้มเดินอยู่แถวนี้เลย” สาวสวยลูกครึ่งจีนเอ่ยแหย่ ส่งนัยน์ตาหวานเชื่อมให้ชายหนุ่ม “แต่หากสำหรับคนหนุ่มคนนี้ ฉันคิดว่าหล่อ ควงไม่อายใครนะและอายุพอจะฝากชีวิตไว้ได้” กำมือเสมอคางหลับตาทำหน้าเคลิ้มฝัน