Chapter 9 - เป็นผู้หญิงที่มีค่า ?
1396 คำ
สิบเอ็ดโมงเช้าของอีกวัน
อัญชิสาขยับร่าง แต่กลับรู้สึกถึงความร้าวระบบทุกส่วนสัด โดยเฉพาะที่ตรงนั้น! ถ้าไม่ติดว่าวันนี้ตัวเอง จะต้องขึ้นเครื่องกลับเชียงใหม่ตอนสี่โมงเย็น ก็คงไม่พยายามฝืนประคองตัวเองให้ลุกขึ้น
“โอย…ปวด” แค่ขยับก็ตามด้วยเสียงร้องโอดครวญของตัวเองจนต้องยกมือมากุมท้อง ก่อนที่ดวงตาคู่หวานจะเบิกโพลง เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายนอนตะแคงเอามือรองที่ศีรษะมองเธออยู่
บ้า…คนเพิ่งตื่นนอนจำเป็นต้องทำหน้าหล่อขนาดนี้ไหม
“ตื่นแล้วเหรอ” เสียงทุ้มนุ่มเป็นฝ่ายเอ่ยทักเธอขึ้นมาก่อน
“อะ อึม…ขอโทษทีที่ฉันตื่นสาย อะ เออนายคงตื่นมารอเงินอยู่สินะ” อัญชิสาตอบเสียงอ้อมแอ้ม ทั้งอายทั้งประหม่าเมื่อถูกคนหล่อจ้องตรง ๆ
ที่สำคัญสว่างจ้าเพราะใกล้เที่ยงแบบนี้ ถึงได้รู้ว่าเขาดูหล่อมากกว่าเมื่อคืนที่เธอชวนเขามาเสียอีก
อัญชิสาดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดที่หน้าอก ก่อนพยายามขยับตัวลุกขึ้นนั่งทั้งที่ปวดตัวไปหมด ยังกับคนที่ไปฝึกกลางสนามรบสงครามโลก ถามว่าเคยไหมไม่เคยไปสนามรบเหรอ ไม่เคยหรอก แต่เคยดูจากในหนังสงครามโลก ก็รู้ว่ามันโหดขนาดไหน
ดีนะ…ที่เธอไม่โดนเอาจนตายไปคาเตียง
เห้อ…อัญเอ๊ย อยู่ดี ๆ ไม่ว่าดี หาเรื่องให้ชะตากีเกือบจะขาด
เธอเอี้ยวตัวไปหยิบกระเป๋าถือที่โต๊ะข้างเตียง ก่อนจะหยิบมือถือที่ตั้งสั่นเอาไว้ขึ้นมาดู
“โห…ใครโทรมาหนักหนาเนี่ย”
เรียวคิ้วสวยขมวดมุ่น มองเบอร์ที่โทรเข้ามาหาทั้งจากไลน์และเบอร์โทรนับสิบสาย มีทั้งเพื่อนร่วมงาน มีทั้งพี่เบอร์พี่แทนไทแฟนหนุ่ม และ…มีทั้งเบอร์หนุ่มโฮสต์ที่เธอโทรไปจ้าง
แต่…เดี๋ยวก่อน! อัญชิสาใจเต้นแรง ก็ถ้าหนุ่มโฮสต์โทรมาหาในเวลาที่เธอขึ้นห้องนี้มาแล้ว
ละ… แล้วอีตาหน้าหล่อนี่คือใคร!!
อัญชิสาหน้าเหวอ หันไปมองชายหนุ่มที่ยังนอนตะแคงข้างเอามือรองคอไว้ในท่าเดิม
“มีอะไร” เขาถามเมื่อเห็นสีหน้าตื่นตกใจของหญิงสาว
“ทะ เท่าไหร่นะ” เธอไม่กล้าถามเขาตรง ๆ แต่ยังคงคิดไปเอง ว่าเขาอาจจะเป็นหนุ่มโฮสต์คนอื่นที่ปลอมตัวมาแย่งลูกค้าสวยอย่างเธอ
เอาเป็นว่าความหล่อที่แยงตา พออนุโลมความผิดที่ปาดลูกค้าคนอื่นได้นิดหน่อย
“ไม่เอา” เขาตอบก่อนหยัดตัวขึ้นมานั่งข้าง ๆ เธอ
“มะ ไม่ได้สิ ฉันตกลงแล้วจะจ้างคุณ” เสียงหวานตะกุกตะกัก ก่อนหยิบเงินสดในกระเป๋าที่มีอยู่ราว ๆ แค่ห้าพัน
“อะนี่เงินห้าพัน เอาไปก่อน”
หึ…เสียงแค่นหัวเราะมองเงินห้าพันในมือสั่น ๆ ของเธอ
“เงินแค่นี้ซื้อผมไม่ได้”
“อะ อ้าว งะ งั้นสองหมื่นเหรอ โอเคฉันโอนเพิ่มให้ก็ได้ เอาบัญชีของนายมา”
“…”
เขาไม่ตอบ ไม่บอกเลขบัญชี แต่กลับจ้องมองใบหน้าของเธอนิ่ง
“ตะ แต่ไม่สิ นายพูดเองนิว่าฉันซื้อชั่วโมงให้นายจะแถม”
นะ…ของซื้อของขายมันต้องมีการต่อรองราคากันนิดหน่อย แต่มาเฟียหนุ่มกำลังเริ่มสนุกไปด้วยกับการที่ได้แกล้ง
“ผมแถมให้คุณแค่ตีห้า แต่หลังตีห้าคือชั่วโมงละหนึ่งหมื่น”
เชี่ยละ!!!
อัญชิสาตาเหลือก รีบยกนิ้วขึ้นมานับ สลับกับก้มดูนาฬิกาบนหน้าจอมือถือ
หกโมงเช้า - ยันสิบเอ็ดโมง!
ป้าด….หกชั่วโมง หกหมื่น!! กระดอเขาเหลี่ยมทองคำเลยหรือไง!!
“จะบ้าเหรอ เงินเดือนฉันหมื่นห้า ค่าโอทีอีกสองพัน จะเอาเงินครึ่งค่อนแสนที่ไหนมาจ่ายคุณ!” เธอแหวใส่เขาเสียงสั่น
อัญชิสาเพิ่งเรียนจบมาไม่กี่ปี อายุแค่ยี่สิบสี่ต้น ๆ เป็นพนักงาน PR. ในบริษัทเล็ก ๆ
แถมห้องก็ต้องเช่า ข้าวก็ต้องซื้อ มือถือไอโฟน15 ProMax ก็ต้องผ่อน แล้วไหนจะค่าบัตรเครดิต ค่าไปฉีดผิว ค่าแต่งตัว ค่าเครื่องสำอาง แล้วก็ค่าที่เพิ่งไปแว๊กซ์ขนเนียนกริ้บ เพื่อเตรียมตัวให้แฟนหนุ่มมาเปิดซิง (แต่แค่พลาดไปนิดหน่อย จนมานอนกับเขาเนี่ย!)
นี่เธอเป็นผู้หญิงที่มีค่ามากเลยนะ
“เรทปกติ นี่ลดค่าห้องให้แล้วด้วย” เขาไหวไหล่
“แต่ฉันว่ามันแพงไป คุณโก่งค่าตัวมากเกินไปแล้ว”
“ค่าทิปหนึ่งร้อย ผมก็ยังไม่ได้คิด”
อึก…จริงสินะ พอนึกถึงค่าทิป! เธอปากไวไปแล้วด้วย ว่าถ้าเขาทำให้เธอลืมพี่แทนไท จะให้ทิปเพิ่มอีกหนึ่งร้อย
คำว่า “ชิบ…หายแล้วอัญเอ๊ย” ดังก้องในสมองรัวไปหมด อัญชิสาหน้าเสียคิดหาทางเอาตัวรอด
“ตะ แต่…คุณทำไม่สำเร็จ เพราะฉันยังลืมผู้ชายคนนั้นไม่ได้เลยสักนิด!” เถียงปากสั่น แต่ความจริงเธอไม่มีผู้ชายเฮงซวยคนนั้นอยู่ในหัวสมอง ตั้งแต่สบตากับหนุ่มหล่อตรงหน้านี้ไปแล้ว
ฟิวในตอนนี้ เหมือนคนมีไอโฟน15ProMax ความจุแบบสุดสุด แถมเป็นรุ่นลิมิเต็ดอยู่ในมือ จะไปอยากคิดถึงไอโฟน4 เครื่องเก่ารุ่นโบราณไปทำไม
“งั้นเราทำกันใหม่ ผมจะทำจนกว่าคุณจะลืม”
“หะ หา จะบ้าเหรอ อะ ดะ เดี๋ยว อื้อ~” อัญชิสาจะพลิกตัวหนีแต่ไม่ทัน เขาดึงแขนเธอเข้ามากอด ก่อนจะเอามืออีกข้างรั้งไว้ที่ท้ายทอยกดใบหน้าหวานให้เข้าใกล้ ริมฝีปากหยักเข้าทาบทับก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปทักทายความเนียนนุ่ม
จะว่าเขาติดใจตั้งแต่ที่ได้จูบเมื่อคืนก็คงใช่….
“อะ อืม” อัญชิสาถูกทำให้หวั่นไหวไปอีกรอบจนเกือบเคลิ้ม สมองลอยละล่องไปกับจูบที่เร่าร้อนขึ้นเรื่อย ๆ
ก็นะ…คนที่แม้แต่จูบก็ไม่เคย พอโดนลิ้นสากของหนุ่มหล่อที่กำลังไล่ต้อนลิ้นของตัวเองในโพรงปาก ก็อดใจไม่ไหวโต้ตอบกลับ
ทว่า…อยู่ ๆ สมองดันประมวลผลเกี่ยวกับตัวเลข ที่ต้องจ่าย ถ้าต้องต่ออีกชั่วโมงละหนึ่งหมื่น เงินจะเพิ่มจำนวนมหาศาล และเธอจะหาเงินที่ไหนมาให้เขา!
“อื้อ!” หญิงสาวได้สติ รีบผลักเขาออกสุดแรง!
“พะ พอแล้ว! เดี๋ยวฉันไม่มีเงินมาจ่ายคุณ” แค่นึกว่าต้องไปกู้เงินจากบัตรกดเงินสดมาจ่ายให้หนุ่มโฮสต์ร่วมครึ่งแสน หัวก็จะปวด!
ในขณะที่อีกคนกำลังเครียด หมกมุ่นคิดหนักกับตัวเลข
แต่อีกคนกลับนึกขำ หมกมุ่นคิดแต่อยากจะเอา
ก็นะ…นานแค่ไหนแล้ว ที่มาเฟียหนุ่มอย่างเขาไม่เคยมีอะไรที่ทำให้ชีวิตมีสีสัน เว้นก็แต่ผู้หญิงสวยปากเชิด ๆ ที่ชอบคิดเอง เออเอง มโนเก่งแบบนี้
~โคตรน่ารัก~
แต่! เธอยังไม่ลืมแฟนเก่าที่ว่าจริง ๆ เหรอ!
“ทำกันทั้งคืน แต่ไม่ลืมแฟนเก่า?” คริสโตเฟอร์คาใจจนเอ่ยถาม
“จะบ้าเหรอ ฉันเพิ่งเลิกกับเขาเมื่อคืน เราคบกันมาตั้งหนึ่งปีจะให้ลืมง่าย ๆ ได้ยังไง” เธอโกหก ไม่ใช่อะไร กลัวเสียเงินเพิ่มมากกว่า
กับแทนไทไม่มีค่าพออะไรให้จดจำ แค่ลำพังลดตัวไปตบตีแย่งชิงยังไม่คิดเลยด้วยซ้ำ!
“พอล่ะ ฉันจะไปอาบน้ำ จะกลับแล้ว” พูดจบ มือเรียวก็ดึงผ้าห่มมาปิดร่างกาย ส่งผลให้อีกฝ่ายที่โดนดึงผ้าห่มนอนเปลือยกายตัวล่อนจ้อน แล้วไอ้ตรงนั้นมันตั้งโด่เด่เกินเบอร์มาก
อึก…รีบมอง แล้วรีบเมิน กลัวเขาจับได้ว่าตกใจกับหนอนยักษ์ ไม่สิ…ขนาดมหึมาแบบนี้ เรียกหนอนคงไม่ได้
เธอสะบัดหน้าหนี ก่อนก้าวลงจากเตียง
ตุบ! อยู่ ๆ สองขาไร้เรี่ยวแรง อัญชิสาขาอ่อนจนร่วงไปนั่งกองอยู่ที่พื้น รู้สึกได้ถึงความจุกหน่วงที่ท้องน้อย ส่วนไอ้ตรงนั้นอะโคตรแสบ
- ผู้เขียน
