10 คำสั่ง
1848 คำ
@คอนโดมิวนิค
แกร๊ก!!
"ลงมา!" ฉันสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อพี่มาร์คัสเข้ามาเปิดประตูรถให้ฉันก่อนจะออกคำสั่งเสียงเกรี้ยวกราดทำให้ฉันต้องรีบก้าวขาลงจากรถเมื่อรถมาจอดอยู่ที่ลานจอดรถภายในคอนโดของฉัน
หมับ!!
"มะ..มิวเดินเองได้ค่ะ" พี่มาร์คัสเข้ามากระชากแขนฉันให้เดินตามเข้าไป ฉันจึงเอ่ยพูดขึ้นเพราะเขาจับแขนของฉันแรงมากมันทำให้ฉันเจ็บไปหมดแต่ตอนนี้เขาก็ไม่ฟังฉันเลยเอาแต่ลากฉันเข้าไปในคอนโดก่อนจะจับฉันยัดเข้าไปในลิฟต์
ภายในลิฟต์ที่กำลังเคลื่อนตัวไปชั้นที่พักของฉัน และมันมีแต่ความเงียบ เงียบจนฉันเกร็งและกลัวไปหมด หวังว่าจะไม่มีข่าวฉันโดนฆ่าตายภายในลิฟต์ไม่ก็ภายในคอนโดนะ...
ติ๊ง~ เสียงลิฟต์เปิดออกทำให้พี่มาร์คัสลากฉันออกมาก่อนจะลากไปที่ห้องของฉันพร้อมแตะคีย์การ์ดห้องของฉันเข้าไปแล้วเหวี่ยงตัวฉันเข้าไปในห้องอย่างแรง จนตัวของฉันเซไปชนกันโซฟา แต่ดีที่ฉันพยุงตัวได้ทำให้ฉันไม่ล้มลงไป
"อ๊ะ..."
"เธอรู้ไหมว่าสถานที่แบบนั้นมันไม่เหมาะกับเด็กอย่างเธอ!!" พี่มาร์คัสตวาดขึ้นจนฉันสะดุ้ง ฉันไม่เคยเจอใครน่ากลัวเท่านี้มาก่อน ยิ่งรู้ว่าเขาเป็นมาเฟียมันยิ่งทำให้ฉันกลัวเขามาก
"..." ฉันเงียบไปพร้อมก้มหน้าลงโดยที่ไม่ตอบโต้เหมือนเมื่อก่อน แต่เขาว่าฉันเด็กงั้นเหรอฉันเรียนมหาลัยแล้วนะ! แต่ฉันก็เพียงได้แค่คิดอยู่ในใจเพราะไม่กล้าที่จะตอบโต้ออกไป
"หรือที่ไปเพราะผู้ชาย!"
"มะ..ไม่ใช่นะคะ" ฉันรีบเงยหน้าขึ้นตอบพี่มาร์คัสทันทีฉันไม่ได้ไปเพราะผู้ชายนะฉันแค่ไปเพราะ...ความอยากรู้เท่านั้น
"แล้วไปทำไม!" พี่มาร์คัสตวาดออกมาอีกครั้งจนมันทำให้ตัวของฉันสั่นเทาเล็กน้อยด้วยความหวาดกลัว
"มะ..มิวแค่ ยะ..อยากรู้.." ใช่ฉันอยากรู้ อยากรู้ว่ามันเป็นยังไง
"มันใช่ที่ที่ควรจะไปไหมวะ!" เขาเริ่มอารมณ์เสียอย่างเห็นได้ชัด แต่เขาจะมาอารมณ์เสียแค่เรื่องเท่านี้น่ะเหรอ?
"..." แต่ฉันก็ไม่ได้ตอบอะไรไปอีกเช่นเคยฉันเลือกที่จะเงียบพร้อมก้มใบหน้าลง
"..." แล้วพี่มาร์คัสก็เงียบไปหลายวินาทีจนฉันเริ่มรู้สึกไม่ค่อยโอเคจึงต้องค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองหน้าเขา ที่ตอนนี้เขาจ้องหน้าฉันอยู่นิ่งๆ
"มะ..มิวไปที่นั่นไม่ได้เหรอคะ?" ฉันถามออกไปด้วยความอยากรู้ ที่ฉันไปมันก็ไม่เห็นจะมีอะไรเลยแถมฉันไปกับเพื่อนนะ แล้วมันก็ไม่ได้มีผู้หญิงแค่ฉันกับใบเตยเลย มันยังมีผู้หญิงอีกถึงจะมีไม่เยอะก็เถอะ
"..." พี่มาร์คัสมองหน้าฉันนิ่งๆจนฉันเงียบไปพร้อมมองหน้าเขาด้วยแววตาหวาดกลัว ฉันว่าตอนเขาพูดเขาน่ากลัวแล้วแต่ตอนเงียบน่ากลัวกว่าอีกพันเท่าเลยฉันจะรอดออกจากห้องนี้ใช่ไหม ฉันจะไม่โดนฆ่าตายใช่รึเปล่า T-T
"คำสั่งของฉันคือห้ามเธอไปที่นั่นเด็ดขาด" พี่มาร์คัสพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แข็งๆแต่มันสามารถทำให้ฉันรู้สึกหนาววูบไปทั่วทั้งตัวเลย
"ตะ..."
"ฉันบอกว่าไง..." ฉันยังพูดไม่ทันจบพี่มาร์คัสก็พูดขึ้นเสียงเรียบ ทำให้ฉันเงียบไปพร้อมทำหน้างุนงง "อย่าขัดคำสั่งถ้ายังอยู่ภายใต้การดูแลของฉัน!!"
"แต่พี่มาร์คัสไม่ได้อยากจะดูแลมิวนิคะ เราก็ยังคุยกัน..."
"อย่ามาเถียง!" ฉันเงียบไปทันทีเมื่อพี่มาร์คัสตวาดขึ้นอีกครั้ง ก็เขาไม่ได้อยากจะดูแลฉันเลยและเหมือนวันนั้นเราจะคุยกันเข้าใจแล้วนะว่าฉันจะดูแลตัวเองโดยไม่ไปยุ่งกับเขาแต่ทำไมวันนี้...
"ฉันเป็นคนดูแลเธอเมื่อเธออยู่ที่นี่ ฉะนั้นอย่าขัดคำสั่ง..." เขาพูดขึ้นพร้อมค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ๆฉันจนฉันต้องรีบถอยหลังหนีก่อนที่เขาจะหยุดชะงัก ทำให้ฉันหยุดแล้วมองหน้าเขานิ่งๆด้วยแววตาหวาดกลัวเล็กน้อย
"เพราะฉันมีบทลงโทษไว้สำหรับคนอย่างเธอ.."
"..." ฉันเงียบไปเมื่อเขาพูดจบเพราะฉันไม่รู้ว่าบทลงโทษที่เขาพูดมันคืออะไร แต่มันคงไม่ใช่การฆ่าใช่ไหม..!?
"บทลงโทษของฉันมันไม่เหมือนคนอื่น ถ้าไม่อยากลองก็อย่าคิดขัดคำสั่ง!!"
"...ค่ะ" ฉันก้มหน้าก้มตาตอบออกไปด้วยความจำยอม แล้วจากนั้นทั้งห้องก็ปกคลุมไปด้วยความเงียบสงัดอีกครั้ง
"มะ...มิวขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ?" หลังจากที่ฉันและเขายืนเงียบมานานฉันก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองหน้าพี่มาร์คัสนิ่งๆ
"..." เขาก็เงียบก่อนจะเดินไปทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาตัวยาวทำให้ฉันถอนหายใจออกมาด้วยความรู้สึกอึดอัดมากมายที่อยู่ในใจก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปหาเขาพร้อมหย่อนสะโพกนั่งลงที่โซฟาตัวยาว แต่ฉันเลือกที่จะนั่งห่างกับเขามากพอสมควร
"พี่มาร์คัส คือ..." ฉันพูดพร้อมเงียบไปก่อนจะกัดปากเบาๆเพื่อใช้ความคิดว่าฉันจะถามเขาดีไหม ฉันกลัวว่าถ้าฉันถามแล้วเขาไม่พอใจฉันจะโดนเขาฆ่าตาย...-__-
"มาเฟีย..." ฉันยังไม่ได้ถามอะไรออกไปอีกพี่มาร์คัสก็ตอบออกมานิ่งๆก่อนที่ฉันจะเงียบไปพร้อมใบหน้าที่ซีดเชียว พร้อมค่อยๆขยับออกห่างจากเขาอีก นี่ฉันทิ้งระยะห่างมากแล้วนะฉันยังรู้สึกไม่ค่อยปลอดภัยเลย T-T
"ฉันไม่ฆ่าเธอหรอก..." เมื่อเขาเห็นสีหน้าหวาดกลัวของฉันมั้ง เขาเลยพูดขึ้นพร้อมส่ายหน้าไปมา
เมื่อพี่มาร์คัสพูดออกมาแบบนั้นแล้ว ฉันก็ควรที่จะเลิกกลัวพี่มาร์คัสแล้วใช่ไหม!?
"ละ..แล้วบทลงโทษที่พี่มาร์คัสบอกคืออะไรคะ? ใช่ส่งมิวกลับฟินแลนด์ไหม?" ฉันเงียบไปอยู่หลายวินาทีก่อนจะเอ่ยถามออกไป
"บทลงโทษของฉันมันน่ากลัวกว่าส่งเธอกลับฟินแลนด์...ถ้าอยากรู้ก็ลองขัดคำสั่งดู" เขาพูดขึ้นแค่นั้นด้วยสีหน้าและแววตาหน้ากลัวก่อนที่ฉันจะส่ายหน้าไปมา
"มะ..ไม่ค่ะ มิวไม่ไปสนามแข่งรถอีกแล้ว" ถ้าไม่ใช่การส่งฉันกลับฟินแลนด์อย่างที่เขาเคยขู่ฉันเหมือนเมื่อก่อนแสดงว่าบทลงโทษของเขามันคงจะน่ากลัวมาก
"...ส่งตารางเรียนเธอให้ฉัน" เขาเงียบไปนานพอสมควรก่อนจะเอ่ยพูดขึ้นเสียงเรียบก่อนที่ฉันจะเลิกคิ้วขึ้นด้วยความงุนงง
"พี่มาร์คัสจะเอาไปทำไมคะ?" ฉันเอียงคอถามออกไป
"..." พี่มาร์คัสไม่ตอบแต่กลับใช้สายตามองมาที่ฉันก่อนที่ฉันจะรีบหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าขึ้นมาแล้วกดส่งตารางเรียนให้เขาทันที
ติ๊ง~ เสียงแจ้งเตือนไลน์ของพี่มาร์คัสดังขึ้นก่อนที่เขาจะหยิบมันออกกดมาดู
"เรียนเสร็จก็รีบกลับห้อง" เขาเอ่ยพูดขึ้นเสียงเรียบเมื่อได้ดูตารางเรียนของฉันแล้ว
"ทำไมคะ?" ฉันเอียงคอถามออกไป
"คำสั่ง" เขาหันมามองหน้าฉันพร้อมเอ่ยออกมาเสียงเรียบ ก่อนที่ฉันจะนิ่งไป เห้อ! น่ากลัวไม่พอ ยังเป็นคนชอบออกคำสั่งอีก :(
"มะ..มีอะไรรึเปล่าคะ?" ฉันเอ่ยถามขึ้นอีกครั้งเมื่ออยู่ๆพี่มาร์คัสก็ใช้สายตามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าอยู่สองสามครั้งก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองหน้าฉันนิ่งๆด้วยสายตานิ่งเรียบ
"ไม่มีเสื้อผ้าดีๆใส่เหรอวะ" พี่มาร์คัสพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดก่อนที่ฉันจะก้มลงมองชุดตัวเอง นี่คือเสื้อผ้าไม่ดีเหรอ? ชุดนี้ฉันซื้อมาตั้งแต่อยู่ฟินแลนด์เลยนะ สวยมากบอกเลยขนาดใบเตยยังชมน่ารัก
"ไม่สวยเหรอคะ?" ฉันถามออกไปแต่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองหน้าพี่มาร์คัสแต่อย่างใด
ฟรึ่บ!
และอยู่ๆบัตรเครดิตจำนวนหนึ่งใบก็ถูกโยนลงมาที่หน้าตักของฉันก่อนที่ฉันจะเงยหน้าขึ้นมองหน้าพี่มาร์คัสนิ่งๆแล้วหยิบมันขึ้นมาดูด้วยท่าทางมึนงง
"อะไรคะ?" ฉันชูบัตรเครดิตขึ้นพร้อมถามออกไป
"เธอโง่จนดูไม่ออกเหรอว่ามันคืออะไร" พี่มาร์คัสเอ่ยพูดขึ้นเสียงเรียบแต่ฉันไม่ได้โง่จนดูไม่ออกอย่างที่เขาว่าหรอกนะแต่ที่ฉันถามคือฉันอยากรู้ว่าเขาให้ฉันทำไม
"เอามาให้มิวทำไมคะ?"
"เอาไปซื้อเสื้อผ้าดีๆใส่ซะ" เขาพูดขึ้นแค่นั้นก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดอีกครั้ง
"แต่มิวมีตังค์ซื้อ..."
"อย่ามาเถียง" ฉันยังพูดไม่ทันจบพี่มาร์คัสก็หันมามองหน้าฉันนิ่งๆพร้อมเอ่ยพูดขึ้นก่อนที่ฉันจะเงียบไปทันที พูดก็หาว่าเถียงอีก-__-
"ฉันบอกให้เอาไปซื้อก็เอาไปซื้อ" พี่มาร์คัสพูดขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นฉันเงียบไป
"..ซื้ออย่างอื่นนอกจากเสื้อผ้าได้ไหมคะ?" ฉันถามออกไปอีกครั้ง เพราะเผื่อฉันอยากจะได้พวกกระเป๋า เครื่องสำอาง น้ำหอม บลาๆ
"แล้วแต่เธอ.."
"ไม่ใช่ในนี้มีสองร้อยนะคะ" ฉันพูดออกไปอย่างติดตลกพร้อมชูบัตรเครดิตขึ้น
"..." พี่มาร์คัสก็เงียบไปพร้อมหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกง "บัตรที่ฉันให้มันไม่จำกัดวงเงิน แต่ถ้าเธอซื้อเสื้อผ้าของเด็กสามขวบมาอีกฉันจะเอาไปเผาทิ้งให้หมด"
"ไม่ใช่เสื้อผ้าเด็กสามขวบซะหน่อย" ฉันก้มลงมองชุดตัวเองพร้อมทำหน้าไม่พอใจเล็กน้อย
"แล้วเธออย่าลืมว่าฉันไม่ชอบคนที่มันขัดคำสั่ง..."
"แล้วถ้ามิวเลิกเรียนแล้วอยากไปเดินตลาดหรือช้อปปิ้งกับเพื่อนล่ะคะ?" ฉันดันตัวลุกขึ้นยืนพร้อมเงยหน้าขึ้นถามเขาออกไป
"บัตรที่ฉันให้เอาไปรูดซื้อโทรศัพท์ซะ จะได้มีโทรบอกฉัน" เขาพูดประชดออกมาก่อนจะทำหน้าเบื่อหน่ายแล้วเดินล้วงถุงกางเกงเดินออกจากห้องฉันไป
ปึก...พอประตูห้องของฉันปิดลงฉันก็ทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟาทันที พร้อมชูบัตรเครดิตของพี่มาร์คัสขึ้นดู
"ไม่จำกัดวงเงินงั้นเหรอ?" ฉันยกยิ้มมุมปากออกมาเมื่อนึกอะไรสนุกๆบางอย่างออก
- ผู้เขียน
